Verhalenwedstrijd nr. 9 - Ongeluk

[Erwipro]

Oh deadline komt snel dichterbij
*heeft nog niet nagedacht*

[EMIBH]

Is iemand hier nog aan bezig? heb anders wel leuk idee voor een verhaal

Je kunt gewoon schrijven en insturen hoor, dit keer doen we het iets anders

[yago]

Kan de deadline misschien met een dag verlengd worden?  (juist ja, anders is deadline nu al geweest)

[EMIBH]

Vooruit dan, 20 januari om 12:00, maar niet later!

[yago]

Vooruit dan, 20 januari om 12:00, maar niet later!

bedankt  Tegen dan is het wel af

[Katty]

Komen ze vandaag online te staan?

[EMIBH]

Ze komen eraan!

[Katty]

*Benieuwd*

Veel inzendingen?

[stieviex]

waar vind ik die verhalen ??

[EMIBH]

waar vind ik die verhalen ??

Tja, momentje

[EMIBH]

Verhaal 1:
misfortune

On a rainy day, Kate opened the window of her bedroom. Together with a lot of wet leafs, a spider was blown in to her room. Kate sighed and closet the window again. While she hunted after her tiny visitor she thought about her life. Things had always been like this on Friday the thirteenth for her. Whatever Kate did, everything always went wrong on those days. When the creature escaped under her bed, Kate gave up on it. She hurried back to the wet leaves and started collecting them. There where much more of them than Kate first thought and it took her a while to pick them all up. She remembered the reason why the leaves where in her room, just at the moment she opened the window to throw them out. With a swirl, new leaves came in her room. A scream of frustration came over Kate's lips and she started picking up the leaves for the second time.

After a while, the leaves laid properly in the bin. Whit a sigh of relieve, Kate took her school bag and just when she wanted to leaf her room, she stood on the spider. A huge dirty spot was formed in her carpet. Kate doubted, if she didn't leave now, she would be too late for school, but if she just left the spot, her mom would freak out.
"Which is worse?" Muttered she while she hurried downstairs to get a towel so she could clean up the mess.

Exactly five minutes too late, Kate hurried to her mathematic lesson.
"So? To late on Friday the thirteenth?" Said  the teacher when Kate opened the door of the classroom. The class giggled.
"Let me guess," continued he, "because of today's misfortune, a meteor landed in your backyard and you had to make sure to send some pictures to the newspapers before someone else did?" The class started gossiping while Kate shook her head and the teacher let her come in. Kate could hear the things the students said about her very clear. Because of her bad luck, Kate had become "The girl of Misfortune" a long time ago. It was every Friday the thirteenth the same. Kids called her names and acted like she was chasing misfortune everywhere she went. Kate actually started believing it herself. During the rest of the lesson, the gossiping hold on.

The day passed slowly. Nothing happened, until Kate's last hour of school. She had English and Kate had to read a chapter of a book, called: History of Misfortune. Whit a sigh, Kate started reading.
"Casters of Misfortune have existed since the early middle ages, thought there where much more of them during those times, they still exist now." The class giggled but Kate continued, "those who have survived the huge obsession of humans to kill those who are different, may be in your middle right now. These days, there are still creatures who can cast spells and control the energy around us, they are called Casters of Misfortune because of their bad reputation."
"Kate is a which!" Someone in the back of the class yelled, but Kate ignored it, she was actually interested by this story.
"You can recognize Casters of Misfortune very easy,  everywhere accidents happen like breaking windows," Kate was interrupted by the sound of breaking glass. Someone screamed and Kate saw that the window right next to her was now in fragments on the floor. Kate was shocked, but for some reason she continued reading the book, which was slowly becoming wet by the rain.
"dying animals..." Kate waited and saw what she expected. A seagull fell out of the air, right through the hole where a few seconds earlier had been a window, on her desk.
"Let her stop reading!" Was yelled by a girl with long blonde braids, but Kate smiled and continued.
"things going on fire..." The girl who just had yelled, was screaming now and when Kate looked over her shoulders, she could see how her long braids where burning. The hole class was on the move. Someone had pressed the fire alarm and someone else was going to get the doorman. Kate realized to late that someone took the book out of her hands. Like her life was depended on it, Kate jumped for it. The boy who had taken it from her fell, together with the book. Kate picked it up and looked at the pages. The book had fallen open at a chapter about Caster families and above all the other names, Kate read her family name. Her family was a long lost Caster family? Kate smiled, put the book in her bag and ran out of the school, straight to home. Maybe she actually was a Girl of Misfortune...

[EMIBH]

Verhaal 2:

Ongeluk

Er was eens een jong koppel Jan en Eveline. Ze waren beiden 19 jaar. Jan vroeg aan Eveline of ze mee naar Disneyland Parijs wou gaan: natuurlijk zei ze meteen ja
Een maand later vertrokken ze op weekeind naar Disneyland. Ze waren beiden zeer gelukkig met elkaar daarom had Jan een ring van 2500 euro in zijn koffer zitten om Eveline ten huwelijk te vragen. Na 5u rijden kwamen ze eindelijk aan in Disneyland. Ze zetten hun koffers in hun kamer en vertrokken naar het pretpark zelf. Het verliefde koppel had daar de tijd van hun leven. Ze deden de ene attractie na de andere. Na 4u daar te zijn ging het pretpark dicht waardoor ze terug naar hun hotel moesten gaan. Eenmaal daar dacht Jan als ik haar nu eens vanavond vraag bij een romantisch dinertje. Dus zei Jan dat hij een verassing voor Eveline had maar dat het nog niet klaar was en dat hij het fijn zou vinden moest Eveline een uurtje weg zou gaan. Dus ging eveline met een broodzak naar een vijvertje waar eenden zaten te zwemmen, de eendjes waren heel blij met het bezoek van Eveline met haar broodzak want nu konden ze nog eens lekker brood eten. Jan was bijna klaar met het eten en dekte de tafel op zette wel 100 kaarsjes in de kamer, hij ging nog snel een boeket bloemen halen voor op de tafel te zetten. Alles was piekfijn in orde toen Eveline binnenkwam. Ze vond het geweldig en de 2 gingen aan tafel zitten. Ze aten alles lekker op met veel smaak, en voor dat Jan het dessert ging halen nam hij het doosje met de ring in, ging op zijn knieën zitten en vroeg haar ten huwelijk. Eveline wist niet wat haar overkwam maar ze zei toch ja. Die nacht was er een heldere hemel met fonkelende sterretjes. Ze deden nog een avondwandeling door het park, hand in hand. De volgende morgen vertrokken ze weer naar het pretpark. Maar toen ze terug aan het hotel kwamen zagen ze dat hun kamer leeg was geroofd, de ring hun bagage alles was weg. Jan ging klagen bij het hotel maar die konden niets voor het koppeltje doen. Zonder kleren en zonder geld konden ze daar nog weinig doen, dus vertrokken ze terug naar huis. De 2 portefeuilles van de waren ook gepikt maar toch vertrokken ze met nog volle moed naar huis.

In de auto was er al een kleine ruzie ontstaan omdat Jan het niet zag zitten om nog een ring te kopen voor Eveline. Na een uurtje reiden zagen ze dat hun benzine op was. Daar stonden ze dan ergens in Frankrijk zonder gsm's zonder geld. Eveline zei kom we liften wel naar huis. Maar Jan liet zijn auto daar niet alleen achter, stel dat hij ook word gepikt zei Jan. Dat gaat toch niet gebeuren vraag dan aan iemand of je de auto in een garage mag zetten en dan later terug komt ophalen, wat Eveline wel was vergeten was dat ze op de autostrade stonden. Jan wou echt niet weg zonder zijn auto en Eveline mocht van Jan niet alleen liften. Eveline liet zich niet doen en begon te wandelen terwijl ze haar duim omhoog hield. Als snel stopen er een paar auto's maar Eveline verstond geen Frans en de Fransmannen geen Engels. Na een goed uur te wandelen stopte er een politie auto. De 2 politiemannen zeiden in het Frans stap in. I dont understand zei Eveline terug met haar beste Engels. Eenmaal op het po

litiebureau moest Eveline in de cel gaan zitten. Ze kreeg wel 1 boterham met een beetje boter op gesmeerd en een glaasje water. Terwijl Eveline in de gevangenis zat stond jan nog Altijd bij zijn auto. Jan probeerde zijn auto tot het dichtstbijzijnde tankstation te brengen en kon daar een telefoontje plegen. Hij belde naar huis naar zijn moeder, en vertelde wat er was gebeurd. Zijn moeder kwam hem halen en gaf hem nog goed veel straf omdat zijn ouders niet wisten waar hij was. Hij had het niet verteld. De ouders van Jan namen zijn auto af en verkochten die. Jan was eveline helemaal vergeten terwijl jan al 3 weken thuis was zat eveline nog altijd in de gevangenis ze mocht daar een half jaar zitten. Eveline mocht zelfs niet bellen naar huis. Jan wist totaal niet wat te doen zonder Eveline, daarom begon hij drugs te kopen en te gebruiken. Hij kocht zo veel dat hij het niet meer kon betalen en de schuldeisers hem af en toe een pak rammel gaven. Toen Eveline vrij kwam mocht ze bellen naar huis, haar ouders waren dolgelukkig toen ze belde. Eveline vertelde alles en de ouders van Eveline kwamen haar halen. Eenmaal thuis zei te tegen Jan dat ze hem nooit meer wou zien. Jan kon dat niet verdragen en pleegde uiteindelijk zelfmoord.
Eveline vond een andere jongen waarmee ze trouwde en kinderen mee kreeg en ze leefde nog lang en gelukkig. Voor Jan was dit een zeeg ongelukkig verhaal

fin

[EMIBH]

verhaal 3:

1
Jan-Jaap had die nacht slecht geslapen. Hij was erg onrustig geweest en maakte zich zorgen over het gesprek dat hij die middag zou hebben. Het was nu al meer dan drie jaar geleden dat hij zijn baan was kwijt geraakt en hij had al zoveel sollicitatiegesprekken gehad dat het nu wel eens tijd werd dat hij nieuw werk vond. Hij baalde dat hij zo slecht geslapen had. En die nachtmerrie.. Dat was een compleet rampenplan geweest. Ik maak me gewoon te veel zorgen, dacht Jan-Jaap, niet zozeer omdat hij dat geloofde, maar meer om zichzelf gerust te stellen. Hij nam een koude douche, in de hoop dat hij er wat wakkerder van zou worden. Dat lukte en hij dacht er al niet meer aan toen hij aan het ontbijt zat met zijn krantje.

2
Dag in, dag uit stond Alina met haar tafeltje met twee krukjes op de hoek van de markt. Nadat haar man omgekomen was in een kettingbotsing, had ze haar leven omgegooid. Ze had lang de tijd nodig gehad om verder te gaan, maar besloot toen wel dat er dingen moesten veranderen. Het leven was veel te kort. Ze was zich bezig gaan houden met de dingen die haar interesseerden en leerde van alles over onderwerpen als hekserij en toekomst voorspellen. Nu waren horoscopen voor haar veel meer dan stukjes tekst die op iedereen konden slaan, zolang je er zelf maar invulling aan gaf. Nu geloofde ze er in en hield ze zich er mee bezig. En ze had geleerd tarotkaarten te lezen, iets wat ze met veel plezier deed.
Zo ook vandaag. Het was buiten vrij donker en het waaide, maar Alina zat er weer, met haar tafeltje met twee krukjes. Op de hoek van de markt.

3
Voor Paul was de dag al vroeg begonnen. Hij had een baan van 36 uur in de week, maar het leek alsof ze hem 36 uur per dag nodig hadden, bij wijze van spreken. Dus hij was al vroeg op pad gegaan, hard aan het werk. De hele ochtend was hij bezig geweest met telefoontjes aannemen en papierwerk afhandelen. Het was niet het leukste deel van zijn werk, maar het hoorde erbij en het had wel wat om steeds zo druk bezig te zijn. De tijd ging in elk geval snel op deze manier. Vanmiddag zou hij een paar gesprekken hebben in een poging een fijne assistent te vinden, maar hij had er weinig vertrouwen in. Dit zou al de derde middag zijn en gezien het gebrek aan succes de middagen ervoor, geloofde hij er niet meer zo in.

4
Toen hij dat krant had uitgelezen, ging Jan-Jaap nog even langs te kapper. Zijn haar moest natuurlijk wel goed zitten. De kleding die hij aan zou doen, had hij ook al een week klaarliggen. Zijn geluksonderbroek en zijn netste pak. Kleren maken tenslotte de man. De kapper knipte zijn haar in een netjes model en Jan-Jaap was meer dan tevreden. Met een omweg liep hij richting huis, zodat hij nog even langs zijn favoriete winkeltje op de markt kon. Hij ging er naar binnen en kocht wat kleine dingen, niks bijzonders. Weer buiten viel zijn oog op een grijzende vrouw. Ze zat aan een kleine tafel en haar kleding was anders. Anders dan wat de meeste mensen droegen. Hij wist niet hoe het kwam, maar het prikkelde zijn nieuwsgierigheid en hij liep naar haar toe.

5
In zijn lunchpauze was Paul een beetje onrustig. Hij vond gesprekken leuk, maar tegelijk vond hij ze ook wel spannend. Hij zette de televisie die in zijn kantoor stond aan, in een poging wat ontspanning te krijgen. Er was niet veel meer op dan reclame, maar al zappend kwam hij bij een reclame die hem wel aansprak. Een of andere commerciële paragnost. Paul geloofde wel in zulke dingen, al hield hij er niet van als mensen hun gaven voor eigenbelang gebruikten. Dat hield hem echter niet tegen een sms te sturen en al vrij snel kreeg hij antwoord. ‘Nee, de omstandigheden zijn niet gunstig. Wacht of bekijk andere opties’ stond er op het schermpje van zijn telefoon. Paul schudde zijn hoofd en zuchtte. Wat een fijn voorteken, dacht hij sarcastisch.

6
Ze zag de man al voor hij haar had opgemerkt. Zijn gezicht stond vrolijk, toch straalde hij bezorgdheid uit. Het viel haar op, zulke dingen vielen haar altijd op. Alina’s blik volgde hem terwijl hij dichterbij kwam en toen hij voor haar stond, glimlachte ze. Zonder iets te zeggen ging hij zitten en knikte. En ze begon met haar kaarten leggen. Hij wees de kaarten aan en zij legde ze neer. Ze merkte op dat het duidelijk was dat hij hier sceptisch tegenover stond en hij knikte weer. Alina ging verder met de kaarten en draaide ze om. Ze schrok echter toen ze zag welke kaarten hij had aangewezen. Meestal kwam er een algemeen beeld uit, maar deze legging voorspelde maar één ding: ongeluk.

7
Na met de vrouw gepraat te hebben, liep Jan-Jaap verbouwereerd terug naar huis. In gedachte bleef hij echter bij het gesprek. Hij vond het toch wel raar dat ze zo duidelijk had voorspeld dat ongeluk op zijn pad zou komen. Hij dacht ook aan het gesprek dat hij zou hebben en vroeg zich af of het met elkaar te maken zou hebben. Toen schudde hij zijn hoofd. Kom nou, zei hij tegen zichzelf, je gelooft niet in die onzin! Zijn huis kwam in zicht, dus hij ging sneller lopen. Misschien was het beter als hij snel thuis was. Gewoon voor de zekerheid. Thuis trok hij zijn nette pak aan, pakte zijn koffertje en haalde een hand door zijn haar. Op naar het gesprek.

8
Ongeluk voorspellen was niet iets wat Alina vaak deed. En nog minder was het iets wat ze graag deed. Ze bedacht wat ongeluk voor haar betekende. De dood van haar man, het gemis en de pijn die ze nog elke dag voelde. Het verdriet dat haar op elk moment opeens kon overspoelen tot ze er in verdronk. Ze dacht aan de momenten dat het ongeluk haar leven veranderd had. De grote dingen, zoals het besef van de waarde van het leven en het omgooien daarvan. Maar ook de kleine dingen. De momenten dat het tot haar doordrong hoe zeer haar man ergens van zou hebben genoten. De momenten die haar met warmte vulden, doordat ze wist dat het niet zou veranderen. Haar herinneringen zouden blijven, zouden mooi blijven. En ze waren op een plek waar ze er altijd bij kon.

9
De ene idioot na de ander kwam Pauls kantoor binnen. Geduldig sprak hij ze allemaal, maar zijn humeur ging steeds verder achteruit. Het beetje hoop dat hij had dat de juiste binnen zou komen, kromp met elk gesprek. Hij was net klaar met het gesprek met een vrouw die absoluut geen ervaring had en hem bovendien niet eens had aangekeken. Paul vroeg zich gefrustreerd af of hij de enige was die een beetje manieren had geleerd. Voor hij de volgende kandidaat binnenliet, las hij het sms’je nog eens. Nee, de omstandigheden waren inderdaad niet gunstig, daar was hij al achter. Maar wachten kon niet en er waren geen andere opties. Hij opende de deur en er kwam een man op hem af die zich vriendelijk voorstelde. Jan-Jaap Joosten was de naam. Ze namen plaats en het gesprek begon.

10
De man tegenover hem keek niet bepaald vrolijk. Zou de tarotvrouw gelijk hebben gehad met haar voorspelling? Jan-jaap wist het niet, maar hij wist wel dat hij het in elk geval moest proberen. Zo goed als hij kon, motiveerde hij waarom hij geschikt was voor de baan. Het gesprek ging goed, tot de man tegenover hem opmerkte dat hij een beetje onzeker overkwam. Jan-Jaap begon te vertellen over de voorspelling, maar stopte daar snel mee. Hij vond het niet relevant. De man dacht daar anders over, hij vroeg verder. Dus Jan-Jaap vertelde verder. Hij wist echter niet wat hij moest denken van de blik van de man.

11
Paul vond het bijzonder dat Jan-Jaap was gekomen na zo’n negatieve voorspelling. Hij dacht dat hij dat zelf niet gedaan zou hebben. En dat was precies de reden dat hij besloot Jan-Jaap aan te nemen. Jan-Jaap was blij, natuurlijk, en verrast dat hij geluk zou hebben als er net ongeluk voorspelt was. Nee; doordat er ongeluk voorspelt was. Hij tekende gelijk het contract en gaf Paul een hand. Ze hadden niet in de gaten dat er inmiddels buiten een waterig zonnetje was doorgebroken. En ook Alina - nog steeds in gedachte verzonken - merkte het niet. Maar precies op dat moment, dachten ze alle drie hetzelfde. Geluk is misschien relatief; ongeluk is dat zeker weten.

[EMIBH]

Verhaal 4:

Accidents can happen...

Karen moest 6 kortingsbonnen uit de krant verzamelen. Zodra ze die allemaal had, ging ze online en won de strijd met een overbelaste website voor het koopje van de eeuw, 4 vliegtickets voor een lang weekend kerstinkopen in New York met haar zoon, dochter en schoonmoeder.
        Het aanbod was alleen maar geldig met bepaalde vluchten op bepaalde dagen van de week. Uiteindelijk kon ze alleen maar vluchten boeken voor in September en dan moest ze zelfs een supplement betalen zodat de kinderen maar 1 dag school zouden missen (Het schoolhoofd keek haar vernietigend aan, alsof de toekomstige carrière van haar kinderen vernietigd zou worden door het gemis van één enkele maandag).
        Maar Karen stond het idee haar kinderen naar New York te nemen wel aan, en ze beet toe als een Rottweiler wanneer er een koopje haar kant opkwam. Ondanks wachtrijen en het verschrikkelijke eten op het vliegtuig was het een leuk weekend geweest.
        Ze waren boven op de Empire State Building geweest; ze hadden in een chic hotel verbleven en een paar creditcards opgebruikt in een winkelcentrum. Karen's schoonmoeder had de kinderen rot verwend en de twee jongelingen hadden van elke minuut genoten.
        Angus was elf en Megan negen. Ze hadden de rechterpaar stoelen van de 4 in de middenrij  van het vliegtuig, met hun moeder ernaast en Oma vast slapend aan de andere kant. Ze waren tweer uren van New York verwijderd en de bedienden op het vliegtuig hadden de lichten gedimd en de warmte opgedreven in een poging de passagiers te laten rusten, maar Angus was in de ban van een nieuwe Gameboy en Megan had een film gevonden om te kijken op het kleine scherm voor haar. Hun moeder zou er de voorkeur aan hebben gegeven als ze hun slaap inhaalden, maar van luchtreizen kreeg ze altijd een barstende hoofdpijn, en ze ging er geen gedoe van maken zo lang ze stil bleven.
   Megan's film was een romatische comedie over een biker die verliefd werd op een dokter die hij ontmoet na een crash met zijn motto. De biker scheert zijn baard, koopt een pak en neemt een eerlijke baan aan, wat tot allerlij situaties leid die hilarisch waren volgens Megan en saaie romatinsche bullshit volgens Angus. Hij had de eerste vijf minuten gekeken alvorens zijn Gameboy open te klappen.
        Maar toen de film zijn climax naderde – waar de biker een klap uitdeelt op een huwelijk en in schaamte wegrent vooraleer hij beseft dat de dokter van hem houd voor wie hij echt is, en niet voor wie hij zich voordoet te zijn, bleef Megan's koptelefoon haperen en kreeg ze nog maar geluid uit één oor. Ze reikte onder de armleuning en nam Angus' koptelefoon van zijn schoot.
        'He,' zei Angus, de plastieken hoofdband vastpakkend. 'Waar ben jij mee bezig?'
        'De mijne is kapot,' legde Megan uit, naar het kleine LCD scherm wijzend. 'Mijn film is bijna gedaan en ik mag het einde niet missen.'
        Karen opende haar ogen en keek schuin naar haar kinderen.
        'Genoeg jullie twee. Angus, geef haar de koptelefoon.'
        'Maar dan ben ik ze voor de rest van de vlucht kwijt. Ik ken haar wel. Ze zegt dat het voor 5 minuten is maar ik ga ze nooit terugkrijgen.'
        Karen nam haar eigen koptelefoon en zwaaide ermee in de lucht.
        'Angus, als je later een koptelefoon nodig hebt kan je deze nemen,' zei ze. 'Nu stoppen. Jullie gedragen je beiden als verwende nesten.'
        Karen was deels boos op de kinderen, maar ook op haar stiefmoeder, die hen veem snoep liet eten en helemaal verwende, en er niet eens iets van zou zeggen als ze een moord pleegden. Dat leidde er altijd toe dat ze zo vervelend werden.
        Megan kon het niet laten even triomfantelijk te glimlachen toen ze haar broer's koptelefoon weggriste.  Maar door de ruk die ze aan het koordje gaf, viel Angus' Gameboy, die erop had gelegen, van zijn schoot
        'Voorzichtig, slet,' sneerde Angus.
        Karen's ogen schoten wijd open. 'Angus, hoeveel keren heb ik al wel niet gezegd je zus niet zo te noemen? Het is een heel onaangenaam ding om een meisje te noemen.
        Megan klakte met haar tong. 'Hij is zo dom. Hij weet niet eens wat het betekent.'
        Angus lachtte. Het betekent dat je je graag laat verwennen door jongens.
        Voor Angus het door had had Karen haar zoon bij zijn nieuw New-York shirt beetgepakt en kneep ze in zijn arm. 'Te ver,' zei ze vastberaden.' Ik ga het je neit toestaan zulke taal te gebruiken Angus... Twee weken geen zakgeld, en ook geen rugby club.'
        'Wat!' schreeuwde Angus uit. 'Dat is niet eerlijk. Ik zat net in het eerste team.'
        Megan bukte zich zodat ze haar film verder kon kijken onder haar moeder's arm door. Karen liet Angus gaan toen ze de vuile blik van een vrouw aan de andere kant van het gangpad opmerkte. Ze voelde zich een slechte moeder omdat ze haar kalmte had verloren.
        Angus keek uitdagend naar zijn moeder. 'Pap heeft meer als 100 euro betaalt voor nieuwe botten en uitrusting. Je kan me niet verbieden naar de rugby te gaan.'
        'Kijk me in de aan,' zei Karen, hem aankijkend met een blik die duidelijk maakte dat ze serieus was. 'Als ik op jou leeftijd zo'n taal had gebruikt, zou je grootvader me een pak rammel hebben gegeven.'
        Angus dacht dat het beter was niet verder te gaan, terwijl hij zich voorover bukte en zijn Gameboy oppakte. Hij had zijn spel op pauze gezet toen hij met Megan begon te ruziën maar het spel was terug begonnen toen de Gameboy op de vloer viel, en nu flitste er Game over op het kleine scherm.
        'Zie nu wat je gedaan hebt,' zei Angus, zijn zus in de ribben stompend.
        'God allemachtig, jullie twee,' schreeuwde Karen terwijl ze haar gordel losmaakte en uit haar stoel sprong. 'kunnen jullie elkaar niet heel even gerust laten? Megan, kom hier, dan ga ik tussen jullie zitten.'
         'Maar het is bijna gedaan,' protesteerde Megan. 'Het is nog twee minuutjes of zo.'
         'Nu,' zei Karen, haar dochter's gordel losmakend vooraleer haar recht te trekken.
         Terwijl Megan ging zitten besefte Karen dat ze het koppel voor hen hadden wakker gemaakt en er kwamen slechte ouder blikken van alle kanten. Megan begon een hopeloze poging haar koptelefoon weer te verbinden en de juiste zender te vinden op haar scherm.
         Angus maakte zijn gordel los en stapte in het gangpad.
         'En waar denk jij dat je naar toe gaat? vroeg Karen.
         Angus rolde met zijn ogen, aslof zijn moeder de domste persoon ter wereld was. 'Er zijn ook zo veel plaatsen waar je naartoe kunt op een vliegtuig, he?' zei hij. 'Wat denk je? Ik moet pissen.'
         Angus was kwaad omdat hij straf had gekregen. De enige manier om zijn moeder terug te pakken was haar zich zo veel mogelijk laten schamen, dus  zorgde hij er voor dat het woord pissen luid genoeg was om door iedereen verstaan te worden.
         De 11-jarige had zijn schoenen uitgeschopt, maar vliegtuig toiletten zijn niet de schoonste plekken op aarde en Angus had geen zin zijn sokken in iemand ander' urine te zetten, dus reikte hij onder zijn zetel en pakte zijn Nikes.
        Terwijl hij zijn sok in zijn rechterschoen wriemelde klonk er een luide knal. De vloer schudde en er was een piepend geluid terwijl het vliegtuig naar een kant rolde. Angus' zij sloeg pijnlijk tegen de stoel aan de andere kant van het gangpad. Een seconde later raakten zijn voeten de grond niet meer en vloog zijn hoofd tegen een karretje voordat hij hulpeloos over de schoten van 3 passagiers richting raam begon te glijden.
         Net voordat Angus met zijn hoofd in de kant van het vliegtuig vloog greep een hand van de middelste stoel hem beet. Een hand had hem beet rond zijn middel, de andere drukte tegen zijn borst, zijn lijf tegen de zetel drukkend. Hij moest naar adem happen door de schok, maar het was minder pijnlijk dan met zijn hoofd eerst door het raam van het vliegtuig stoten geweest zou zijn.
         De handen waren alles dat Angus beletten tegen de lampen en bagagehokken te vallen, terwijl het vliegtuig zijn kanteling voortzette. Mensen gilden toen ze beseften dat het vliegtuig ondersteboven vloog. Angus' benen hingen in de lucht, terwijl plastieken bekertjes, ipods en maaltijden op het dak regenden. Het lange haar van een vrouw in de rij achter hem hing over haar hoofd en een steward die over het gangpad aan het wandelen was geweest in het dak beukte.
         Er was wat opluchting toen het vleigtuig zijn kanteling voortzette en de cirkel voltooide. Al bleef het vliegtuig rammelen, het werd weer een beetje normaal toen de mensen beseften dat ze weer op de juiste manier in de lucht hingen en daar blijkbaar bleven.
         'Iedereen terug op jullie plaatsen en gordels aandoen,' schreeuwde een steward, over de rommel heen stappend om zijn gevallen collega te helpen.
         De binnenkant van het vliegtuig werd vreemd genoeg kalm terwijl mensen, niet wetend wat te verwachten,hun ogen naar boven richtten als om op instructies van God wachtend.
         Te geshockt om te spreken, zag Angus zichzelf doorgegeven worden door de drie volwassenen waarop hij lag. Hij stond al snel weer in het gangpad, en zijn moeder sleurde hem snel naar zijn stoel.
         'Zit en doe je gordel strak om schatje. Gaat he teen beetje?'
         Angus' borst deed zeer waar hij tegen de zetel gedrukt was, maar het was niet erg en hij knikte snel naar zijn moeder, vooraleer zich om te draaien om de oude man die hem gered had van een dike buil op zijn hoofd te bedanken.
         'Wat gebeurde er?' vroeg Megan.
         Haar grootmoeder boog naar haar toe en legde een hand op haar knie. 'Het was waarschijnlijk niks ergs, schatje.'
         'Maar er was zo'n grote knal,' zei Angus angstig, de Gameboy zoekend die hij op zijn stoeltje had laten liggen..
         Een rustige vrouwelijke stem kwam door de intercom. 'Dames en heren, ik ben Maxine O'Connor, jullie co-piloot. We blijken een mechanisch probleem te hebben en mijn collegas en ik zijn nu aan het trachten de oorzaak te vinden. Blijf ondertussen op jullie plaatsen met jullie gordels strak om en hou de gangpaden leeg zodat de bemanning ongehinderd door kunnen. We blijken ook met blessures te zitten, dus als een van jullie een dokter of andere medische geleerde aan boord zit zouden we het apprecieren als jullie je zouden melden bij de bemanning.

[EMIBH]

Vervolg verhaal 4:

Even leek het erop dat alles weer normal werd in het vliegtuig. Mensen waren geshockt, een paar raapten gsm's op van de vloer. Bij de grens tussen EC en BC  stond er een asiatische dokter gebogen over de steward die het palfond had geraakt.
     Maar de passagiers werden constant door elkaar geschud door rillingen van het vliegtuig. De piloten konden hun tijd niet besteden aan het kijken uit ramen, dus vroegen ze de passagiers aan de ramen uit te kijken voor abnormale dingen. Angus keek toe, terwijl zijn grootmoeder een stewardess aanklampte en vroeg of er binnenkort nog een aankondiging zou komen.
         De stewardess was even bang als ieder ander, maar probeerde dat niet te laten zien. 'De piloten proberen de ontdekken wat de knal heeft veroorzaakt. We zullen het jullie laten weten zodra we zeker weten wat er gebeurd.'
         Aan de andere kant van de 4 stoelen brede rij tastte Angus over het tapijt, zich afvragend waar zijn Gameboy beland was, terwijl de behoefdhijd te plassen dringender werd. Karen had de handen van haar twee kinderen vastgenomen.
         Ze kneep er even in toen het vliegtuig nogmaals kreunde. 
         Een Amerikaan bij het raam schoot overeind en riep naar de stewardess. 'Mevrouw, ik denk dat er juist iets afbrak.'
         'Heb je gezien hoe het er uit zag?' vroeg de stewardess haastig terwijl ze snel door het gangpad naar hem toe liep. 'Ben je helemaal zeker?'
         'Redelijk zeker;' knikte de man. 'We bewegen zo snel, maar het leek zeker iets. Meer een glinstering in het zonlicht dan iets anders.'
         'Ik denk dat ik ook iets zag,' voegde een vrouw in de rij erachter eraan toe. 'Zoals hij zei. Het was rechthoekig. Een stuk metal of zoiets.'
         De stewardess knikte. 'Ik zal het de kapitein melden.' Toen verhief ze haar stem. 'Kan iedereen aan een raam aub blijven uitkijken en melden als er iets abnormaals is.'
         Angus was een beetje opgelucht toen de woorden luister naar aankondigingen verdwenen van zijn LCD scherm. Misschien hadden de piloten besloten dat alles OK was. Hij verloste zijn hand uit zijn moeder's greep en zapte tot hij bij de zender kwam die informatie over de vlucht gaf.
         De roode lijn achter het vliegtuig op het scherm was terug de andere richting uit aan het gaan.
         We zijn omgedraaid,' stelde Angus vast.
         Megan zette haar scherm snel op de vlucht informatie zender. Toen ze daar was sprak de vrouw voor haar.
         'We verliezen hoogte: vierduizend meter.'
         Angus bekeek hun positie boven de Atlantische oceaan. Hij zag hoever ze gevlogen hadden in de 2 uren sinds ze New-York verlaten hadden, en hij vermoedde dat ze minstens een uur verwijderd waren van droog land, zelfs al was er een vliegveld op het strand.
        Iedereen werd stil toen er weer een stem door de intercom klonk. 'Hey, dit is Maxine, jullie co-piloot. We zijn nog altijd aan het proberen te begrijpen wat er precies gebeurd is, maar ik kan bevestigen dat we het moeilijk hebben het vleigtuig te controleren door een fout in het hydraulisch systeem. We hebben onze koers nu succesvol aangepast naar het dichtste vliegveld en verwachten een noodlanding te maken in Newfoundland binnen ongeveer 85 minuten. Alsnog vragen we jullie te blijven zitten voor de rest van deze vlucht.'
         De co-piloot klonk niet erg gerust. Karen nam nogmaals de handen van de 2 kinderen vast.
         'Ik moet echt heel dringend,' zei Angus.
         Megan keek naar hem en glimlachte. 'Wat is dat met jongens? Jullie moeten elke 2 minuten gaan.'
         Karen leek meer betrokken. 'Wel, als je echt niet anders kan zal ik het de stewardess moeten vragen de volgende keer dat ze voorbij komt.'
         Angus keek naar zijn scherm, en zag dat het vliegtuig nog is 500 meter was gedaald. 'We dalen nog altijd,' stelde hij vast.
         Zijn grootmoeder leunde naar voren in haar stoel. 'Piloten veranderen altijd van hoogte,' legde ze uit. 'Jaren geleden vloog ik boven Australië toen we jullie tante Marian bezoekte. Het werd zo erg dat je grootvader's valse tanden er uitvlogen.'
         Karen had het eerder gehoord, maar de kinderen niet en ze vonden het hylarisch.
         'Valse tanden zijn zo walgelijk,' zei Angus. 'Weet je nog die keer dat we in een hotel sliepen en ze op het tafeltje naast opa's bed lagen?'
         'Megan huiverde. 'Herinner me daar niet aan.'
         Angus voelde zich beter nu hij wist naar waar ze gingen, en also m hun grootmoeder gelijk te geven zag hij de cijfers op zijn scherm. 'We zijn weer op 4000,' zei hij.
         'Holy shit,' riep een gezette man in een wit polo-shirt uit. 'Stewardess!'
         Angus keek langs het gangpad en zag de man aan zijn raamstoeltje staan, een paar rijen naar achter. Meerdere anderen in de rijen rond hem waren ook rechtgesprongen. Er was te veel comotie om iets te weerstaand, maar het nieuws raasde door het vliegtuig.
        'Wat zei hij?'
        'Wie?'
        'Ginder achter. Iets over een barst.'
        'Enorme barst in de vleugel?'
        'Jezus, je maakt een grapje.'
        'Er is een barst in de vleugel.'
         'Is dat wat er ginder is aan het gebeuren?'
         Het nieuws sloeg bij Angus in al seen bom. Zijn moeder's trouwring drukte in zijn vuist, maar hij klaagde niet. De stewardess sprintte naar de cockpit terwijl Angus vaststelde dat ze weer hoogte verloren.
         'Dames en heren, dit is jullie co-piloot Maxine,' kwam er door de intercom, maar deze keer leek ze haar kalmte te hebben verloren. 'Het spijt me te zeggen dat we informatie hebben gekregen over een barst in de vleugel. Al hebben we een zekere mate van controle is het ons op dit moment onmogelijk hoogte te houden. We zijn in contact met onze basis in Londen en doen ons best, maar ik moet jullie nu vragen aandachtig te luisteren naar de bemanning die jullie zal leren hoe veilig zwemvesten te gebruiken.'
        'We gaan sterven,' flapte Megan eruit. Het was een zin die negenjarige gebruikte wanneer ze melk morste over het nieuwe tapijt of op papa's cd kraste, maar voor één keer leek het niet overdreven.
        Angus zag de nummers op zijn schermpje onder 2000 komen, terwijl een mannelijke steward met een aankondiging begon.
        Op dit moment zouden we alle passagiers graag willen vragen om hun zwemvest van onder hun zitje vandaan te halen en het over jullie hoofd te plaatsen. Doe het zwemvest niet, ik herhaal niet, aan tot je het vliegtuig hebt verlaten.. Haal alles van jullie schoten en blijf naar inlichtingen van de cockpit luisteren. Jullie moeten de Brace positie kunnen aannemen zodra het jullie gezegd word. De bemanning gaat nu naar hun plaatsen en zal niet meer kunnen helpen met verdere hulp.'
        'Je kan niet op zee landen,' zei Angus woest. 'Heb ik gezien op Discovery Channel. Ze leggen zwemvesten in vliegtuigen, maar niemand heeft er ooit één succesvol gebruikt in het verleden.'
        Terwijl de rest van zijn familie hun zwemvesten om deden, dook Angus naar de onderkant van de zetel en nam zijn kinderpakket dat hij had gekregen bij het betreden van het vliegtuig.. Hij nam er een kleine blocnote uit, samen met een balpen.
        'Angus, doe je zwemvest aan,' beval zijn moeder.
        Hij dacht niet dat het veel zin had, maar deed het toch om een ruzie met zijn moeder te voorkomen. 
        Toen Angus' hoofd door de opening piepte, zag hij de cijfers op het scherm snel naderen tot 1000 meter. Door het gat tussen de zitjes zag hij dat het jonge koppel voor hem was begonnen met zoenen, en de volwassenheid hiervan maakte dat Angus zich jong voelde. Hij zou nooit een vriendinnetje hebben, of helemaal harig worden zoals zijn pa, of een vrouw hebben, of een eigen auto. Alles wat overbleef waren een paar minuten in dit stoeltje zitten, zwetend en met de dringende behoefdheid te plassen.
        Hij drukte het blocnote tegen zijn knie, en nam de pen met een trillende hand vast. Hij dacht erover om te schrijven hoe bang hij was, maar wist dat papa dan droevig zou zijn als hij het las en wilde het voor hem niet nog erger maken. Dus schreef hij over wat er aan het gebeuren was, en eindigde met zijn vader te vertellen dat hij van hem hield.
        'Wat doe je?' vroeg Megan, kijkend naar haar broer die het velletje afscheurde en het in een plastic zak stopte.
        'Ik heb een bericht naar papa geschreven,' legde Angus uit. 'Ik pak het in in plastic zodat het niet helemaal nat word en de inkt uitloopt wanneer we het water raken.'
        Angus keek naar haar zus die rondkeek voor haar kinderpakketje.
        'Hier' zei Angus, de blocnote over zijn moeder's schoot aan haar gevend. Het leek hem een goed moment om aardig te zijn tegen zijn zus.
        'Wat heb jij geschreven?' vroeg Megan.
        'Teken iets,' haalde Angus zijn schouders op. 'Dat zal hij leuk vinden.'
        'We gaan niet sterven,' zei hun moeder vriendelijk. 'We hebben zwemvesten en noodvoedsel. Iemand zal al onderweg zijn om ons te redden.'
        Megan schreef New York en tekende een wolkenkrabber terwijl haar grootmoeder nog een plastic zak zocht om het in te doen.
        Angus keek naar de vluchtinformatie en zag het woord ERROR waar eerst de hoogte was aangegeven.
        Het geluid van het vliegtuig werd luider toen ze de zee naderden.
        Brace, brace, brace,' kwam door de luidspreker.
        Angus plaatste het puntje van zijn hoofd tegen de zetel voor hem terwijl Megan gilde uit protest.
        'Ik moet mijn tekening afmaken,' schreeuwde ze terwijl haar moeder haar naar voren duwde.
        Er klonk een geluid 100 maal luider dan Angus ooit had gehoord toen ze de oceaan raakten. Om de een of andere reden dacht hij eraan dat hij moest plassen, en hij hoopte dat het zo'n droom was waar je veel droomde over plassen, en dan wakker werd en snel naar het toilet moest rennen.
        Angus' gordel drukte met zo'n kracht in zijn maag dat het plastic kraakte. De man in de rij achter hem was dik en zijn enorme buik belette hem ervan goed te kunnen "bracen". De botten in het gezicht van de man verbrijzelden toen het met een snelheid van meer dan 300 km/u in de achterkant van Angus' zitje vloog. Angus' rugleuning bezweek onder het gewicht van de man, zijn lichaam plettend tot zijn ribben verbrijzelden. Warm bloed stroomde door zijn mond, zijn luchtweg versperrend. Al de lichten gingen uit en hij voelde een absurde opluchting toen hij zijn Gameboy onder zijn stoel zag liggen. Hij kon niet ademen en kon maar horen uit één oor omdat het andere vol bloed zat.
       Roen leek het vliegtuig over kop te gaan. Zijn voeten waren boven zijn hoofd en zijn moeder maakte een raar soort grommend geluid. Er was een schicht zinnenlicht - misschien was de romp in 2 gebroken. Angus probeerde erover te denken, maar zijn hoofd was leeg en zijn eigen bloed had zijn ogen verstopt. Zijn oogleden waren wijd open en hij kon een soort van gekke lichtjes in zijn gedachten zien.
      Het waren de laatste dingen die hij ooit zag.