Maedhros

[Jnusch]

Vreemde Culturen
door Maedhros

[Maedhros]

De Verteller kwam het dorp binnen, zoals de traditie het wilde werd hem onderdak aangeboden in de herberg in ruil voor verhalen. Enkele uren later was het hele dorp in de herberg verzameld, het was al zo lang geleden dat er nog een Verteller in het dorp was geweest. Niemand wou het missen.

"Ik ga jullie brengen naar het verre Lagnar, een land zo ver dat geen behalve de meest onversaagde zeelui het ooit zouden bereiken, het enige land waar dan ook waar de 3 rassen als 1 volk samenleven."

De dorpelingen waren meteen geïnteresseerd, ze hadden al meermaals verhalen over Lagnar gehoord, maar de meeste vertellers gaven enkel verhalen die ze via via hadden gehoord. Vaak klopten ze niet eens. Zou deze Verteller weten waar hij over sprak?

"In den beginne waren er Alva, de Godin, en de 12 demonen. Alva was een scheppen kracht, zij kon niet vernietigen. De demonen daarentegen konden niets creëren. Alva probeerde keer op keer om leven te scheppen, de demonen vernietigden het keer op keer. Tot die ene keer toen Alva haar schepping in het geheim begon, de wereld ontstond, de 3 rassen stonden voor het eerst op en begonnen te leren. De Elfen, immer nieuwsgierig, leerden snel en veel. De Dwergen, de grootste mijnwerkers en smeden van alle rassen, hadden een bijna instinctief begrip over gesteenten. De mensen, zij bleven lange tijd alleen, zij gebruikten eenvoudige werkmiddelen en waren tevreden, zij wilden niet meer bijleren. Zo ging de Gouden Eeuw.

De wereld kon echter niet eeuwig een geheim blijven. De dag kwam dat Golrafar, de leider der Demonen, de wereld ontdekte. Toen zij neerdaalden op de Aarde, verdwenen de Dwergen in hun grotten, de Elfen verdwenen eveneens. De mensen echter werden opgesplitst, een deel besloot ook te vluchten; een ander deel noemde de Demonen Goden en zij werden hun aanbidders, zo ontstonden de Schaduwclans, in latere jaren de Aartsvijanden van het rijk Lagnar.

De Demonen en hun menselijke volgelingen trokken naar de Kristallen pieken, een gebergte in het zuiden van het huidige Lagnar, van daaruit begonnen zij een schrikbewind. De Mensen die weigerden de Demonen te aanbidden bloedoffers te brengen werden genadeloos opgejaagd, net zoals de Dwergen. De Elfen echter wisten van in het begin dat ze van de Demonen niets goed konden verwachten en geen van hen zou ooit offeren aan de Demonen, zij werden dus zo mogelijk het hardste van allen opgejaagd. Iedere elf, mens of dwerg die gevangen werd genomen, werd gruwelijk afgemaakt door de Menselijke volgelingen van de Demonen, de opgejaagden lieten van dat moment af de naam De Kristallen Pieken vallen, niemand zou ze ooit nog anders noemen als de Bloedpieken. De vluchtelingen smeekten Alva om hulp, maar tevergeefs, zij was een scheppende kracht, Zij kon de Demonen niet stoppen.

Het schrikbewind der Demonen duurde 100 jaar, toen had Alva eindelijk een oplossing gevonden: Zij begon met het creëren van haar Geestlegioenen, haar Geesten kregen beide krachten, die voor vernietiging en die voor creatie. Geen geest afzonderlijk kon het van een Demon winnen, maar gezamenlijk waren zij bijna ontstopbaar. De Demonen konden de Geestlegioenen niet aan en ze verschansten zich met hun Menselijke volgelingen in de Bloedpieken. De elfen, dwergen en de overige mensen kwamen echter uit hun schuilplaatsen, de Laatste Slag was zo mogelijk nog erger dan alle voorgaande jaren. Maar het moment kwam dat het Verzet was gebroken, de Geestlegioenen sloten de Demonen op, voor eens en voor altijd onder hun eigen Pieken. De Clans verspreiden en zouden jarenlang niet meer samenkomen, hun aanbidding van de Demonen zou echter niet stoppen.

Aldus, de Alvaanse geestelijken."

Daarop ging de Verteller naar de Herbergier en vroeg hij een pint bier, de dorpelingen begonnen ondertussen het begin van het verhaal te bediscussiëren, toen de Verteller zijn glas had leeggedronken verstomde het gepraat, de dorpelingen gingen terug klaarzitten om te luisteren. De Verteller maakte zich op om zijn verhaal te vervolgen.
________________________________________________________________

652 woorden

[Maedhros]

"Wij gaan nu de Mythen verlaten en overgaan naar de latere gebeurtenissen, waar we zeker van zijn.

De Elfen en Dwergen wilden een oorlog zoals eerder vermijden. Zij begonnen dus de verspreide groepen mensen te onderwijzen, nergens ging dit verder dan in Lagnar. Daar was het dat de Laatste elfenkoning zijn gezag overgaf aan zijn volk en in zijn plaats een verkozen leider, de Tonir liet komen, maar daar zijn we nog niet.

De elfen leermeesters onder de mensen leverden goed werk, van een primitief volk werden wij een echte beschaving. Op vele plekken begonnen de mensen hun eigen steden te bouwen. Slechts op 1 plek bouwden zij samen met de elfen aan een gezamenlijke stad, deze stad zou later uitgroeien tot de grootste stad ter wereld. Zij noemden haar Lagnar, wat Eenheid betekend in de Elfse taal. Over het hele continent wenden de mensen zich tot deze stad, het rijk Lagnar was zo begonnen.

De mensen werden door de Elfen aangezet tot het kiezen van hun eigen leider, dit werd uiteindelijk Mandil, de eerste mensenkoning van Lagnar. Toen die koning echter aan de Elfenkoning wou trouw zweren maakte deze een onherroepelijke beslissing. Hij besloot dat geen volk een leider mocht hebben die niet ouder wordt, terwijl zijn volk het wel werd. Hij legde zijn macht neer en riep het ambt van Tonir in leven, van dat moment af werden de taken van de Elfenkoning door de Tonir uitgevoerd. De Tonir zou elke honderd jaar worden verkozen uit de Elfen. De Tonir en de Mensenkoning vormden samen het Vocaat, de regerende macht in Lagnar. Zij moesten echter hun macht delen met het Conferaat, de verkozen raad van Mensen en Elfen.

Ook de Schaduwclans woonden nog altijd op het continent, zonder de Demonen durfden zij niet tegen de Elfen op te treden, ze waren dus betrekkelijk rustig. Zij bleven echter nog altijd hun bloedoffers brengen, de Elfen wilden dat gebruik een halt toeroepen, de spanningen bleven opbouwen. Tot na 50 jaar, toen de Clans verzamelden en wegvaarden over de Zee.

Ondertussen bleef de stad Lagnar maar groeien, haar grenzen naderden het Dwergse Varmond, het was toen dat door Elfen, Dwergen en Mensen beslisten hun hoofdsteden, Varmond en Lagnar, en hun rijken bij elkaar te voegen, vanaf dat ogenblik zetelden er ook Dwergen in het Conferaat en was het Vocaat met 3: De Tonir, de mensenkoning en de dwergenkoning.

Nu de mensen voor een groot deel in Steden leefden, begonnen sommigen te ontdekken dat zij de Macht hadden. Zij voegden zich bij de School van het Magisteraat. Het Magisteraat is een Organisatie met meerdere taken: Hun belangrijkste taak was het opleiden van jonge magiërs. Magiërs hoefden niet te studeren bij het Magisteraat, maar het Magisteraat deed dit gratis, waardoor de meerderheid het deed. Veel van de studenten voegden zich later bij de rangen van de Magisters. De Magisters waren docenten, al waren niet alle docenten aan het Magisteraat Magisters, ook hadden de Magisters als taak om criminaliteit onder magiërs tegen te gaan.

Dit is hoe het rijk Lagnar ontstond en hoe het wordt bestuurd, ik zal nu het verhaal van de Koloniën en Lagnar's grootste veldheer ooit beginnen."
_______________________________________________________

526 woorden
in totaal: 1178 woorden

[Maedhros]

"De mens Quinten Bajar was nog een jong officier in het Lagnariaanse leger, ondanks dat had men hem toch een half legioen (zo'n 5000 man) onder zijn commando gegeven, al moest daarbij gezegd worden dat men totaal niet verwachtte dat zij ooit aan echt vechten zouden toekomen. Desondanks kwamen er wel degelijk vijanden aan Quinten's post, samen met zijn beste vriend en immer onderbevelhebber, de elf Yolvan, wist hij met zijn soldaten de burgers aan de andere kant van de pas de tijd te geven om door de pas te trekken. Ook wisten ze het een volle 3 dagen uit te houden tegen een overmacht van zo'n 100000 man. Na die 3 dagen waren er eindelijk versterkingen gearriveerd en konden de invasietroepen overweldigd worden.

De gecombineerde raad, dit wil zeggen het Vocaat en het Conferaat, verordonneerde dat Quinten Bajar (die na zijn wapenfeit aan de pas bevorderd was tot generaal, de jongste ooit trouwens) met de hulp van 5 legioenen en de vloot moest uitvaren, het thuisland van de invasietroepen vinden en het innemen. De overname werd volbracht met onverwacht weinig verliezen, logischerwijze werd besloten om er een sterke militaire macht te blijven handhaven. Deze macht kwam neer op een autonome tak van het Lagnariaanse leger, het Koloniale leger. De opperste bevelhebber van deze troepen (inclusief de Koloniale vloot) werd Quinten Bajar. Ook al werden de Koloniën officieel door een door het Conferaat afgevaardigde gouverneur bestuurd, Quinten Bajar was de feitelijke heerser over de koloniën en hij was een aanhanger van het Vocaat (en persoonlijke vriend van de Dwergenkoning, aangezien Quinten, Yolvan en Koning Thormund samen studeerden aan de Militaire Academie)"
__________________________________________________

271 woorden; in totaal: 1449 woorden

[Maedhros]

"Het was in die periode dat de Schaduw Clans terug van zich lieten horen, het was al een tiental jaren later toen er een moordaanslag op Thormund werd gepleegd, met veel geluk wist men deze aanslag te verijdelen en degene die de aanslag wilde plegen te arresteren. Uiteindelijk wisten de Magisters na een lang beleg zijn gedachten open te breken en werd alles duidelijk, de Clans zouden terugkeren. Met Thormund dood en Quinten Bajar ver weg in de koloniën zouden de Clans het niet al te moeilijk hebben om Lagnar te veroveren. Thormund stuurde meteen een bericht naar de koloniën: een bevel voor Quinten Bajar om zo snel mogelijk met het grootste deel van zijn leger naar Lagnar te komen. Daarna begon hij met de verdediging te organiseren, hij liet het volk wegtrekken naar Lagnar zelf (de Oude dwergenstad Varmond, die nu een deel van Lagnar vormde, kon met gemak miljoenen huisvesten) en naar het fort bij de Teroch-pas (de pas die Quinten met een half legioen wist te verdedigen, nu stond er een machtig fort). Hij liet de marine verzamelen onder de Groot-Admiraal van Lagnar (bevelhebber over de volledige Continentale vloot, de Koloniale had een aparte Admiraal) en trok alle, op 5 legioenen na, legers terug naar de hoofdstad. Het kanaal tussen Harmat en Lagnar werd versperd om zo vijandelijke schepen uit de buurt van de stad te houden. Generaal Drone werd belast met de verdediging van de buitenste linie. Hij begon onmiddelijk met het aanleggen van barricades in de buitenste stadskring, zijn onderbevelhebber, Kolonel Petas, organiseerde de soldaten op de muur. Het grootste deel van de verdedigers waren amper getrainde reservisten (de meesten hadden nooit ergere gevechten gezien dan kleine schermutselingen), gelukkig had Petas ook de beschikking over een aantal Zware Infanterie bataljons (deze vormden de kern van het Lagnariaanse beroepsleger).

Het was enkele weken later toen het bericht in Lagnar arriveerde dat de vloot was verslagen, de Groot-Admiraal had zijn overgebleven schepen weggetrokken en Harmat was gevallen. Het duurde niet lang meer tot de Clans arriveerden, deze aarzelden niet lang en begon al snel aan de aanval. Hun magiërs begonnen meteen de aanval op de Magisters, hiervan merkte het leger niet veel omdat deze eerst de Magisters moesten uitschakelen, voor ze aan het leger konden beginnen (anders werden ze een te makkelijk doelwit voor de Magisters). De Clantroepen werden bij hun stormloop (met ladders) begroet met duizenden pijlen, stenen en brandbommen. ondanks dat wisten ze toch de muren te bereiken, op de muren wisten de Zware Infanteristen echter stand te houden. Na enkele uren trokken de Clans terug. Zij zouden meerdere malen terugkeren, uiteindelijk wisten ze de buitenste muur te veroveren, Petas liet zijn mannen meteen terugtrekken naar de volgende kring en de Dwergenstad Varmond, dit konden zij dankzij Drone en zijn 5de legioen dat in de straten van de buitenste kring standhield. In het begin was de verdediging in de straten nog onverwachts voor de Clans, waardoor de eerste van hun krijgers in de straten zonder veel moeite werden uitgeschakeld. Na een half uur echter hadden ze door dat er nog georganiseerde tegenstand in de straten was. Ditmaal begonnen zij een meer georganiseerde aanval hiertegen, desondanks wisten Drone en zijn mannen nog 5 uur stand te houden. Uiteindelijk was het enige deel van het 5de dat nog in leven was, de cavalerie, dit aangezien de cavalerie in reserve werd gehouden in de citadel.

Quinten Bajar ondertussen was aangekomen in Lagnar, omdat Harmat was ingenomen liet hij zijn vloot wegtrekken naar het zuiden, het Koloniale leger en een grote divisie mariniers landden ten zuiden van de Bloedpieken, zij zouden de eersten van de 3 rassen worden die in 3000 jaar deze bergen zouden beklimmen (er heerste veel bijgeloof over deze toppen). Vaak gingen zijn soldaten enkel door omdat Quinten hen voorging, maar uiteindelijk wisten ze de andere kant van de bergen te bereiken. Quinten stuurde zijn soldaten via oude dwergentunnels naar een positie vlakbij Lagnar, zelf zocht hij de Noordelijke Draken op. Hij bood hen het land ten Noorden van de Torach-pas aan in ruil voor hun hulp.

Het was voor zowel de Clans als de verdedigers van Lagnar een verassing toen plots 200 draken neerdaalden van boven de wolken, deze draken wisten de Clan-Magiërs uit te schakelen, waardoor het Magisteraat de kans kreeg verwoestende magie over de Clantroepen te brengen. De Koloniale troepen vielen langs buiten aan, de verdedigers langs binnen (de Cavalerie van het 5de had nu eindelijk de kans hun Generaal en hun Infanterie te wreken). De Clan-troepen kwamen tussen hamer en aambeeld terecht."
______________________________________________

760 woorden; totaal: 2209