Lianne & Germelia - Flierefluitertje

[Jnusch]

Sprookje 6

[Lianne]

"Lieve kinderen," begon oma zachtjes, "Het sprookje dat jullie nu gaan horen is al heel oud. Toen ik nog een jong meisje was, vertelde mijn oma het aan mij en zij had het weer van haar oma gehoord. Luister maar goed, dan kunnen jullie het later doorvertellen aan jullie eigen kleinkinderen. Dit is het verhaal van de heks en een meisje dat Flierefluitertje heette.
Ik zou het sprookje kunnen beginnen met 'In een land hier ver vandaan was eens een meisje dat Flierefluitertje heette' maar dat doe ik niet, want dan zou ik liegen. Het sprookje waar ik eigenlijk al mee begonnen was te vertellen is heel lang geleden verzonnen door een oma uit onze familie. Hoe echt dit sprookje ook gaat lijken, het is niet echt en is het ook nooit geweest. Ik kan dus ook niet beginnen met 'Er was eens' ik zal beginnen met: Dit sprookje begint met een meisje dat Flierefluitertje heette..." 
De drie kleinkinderen, die dicht tegen haar aan waren komen zitten, begonnen te morren, "Maar oma, dat is helemaal geen meisjesnaam!" Met een geruststellend handgebaar maande de ze haar kleinkinderen tot stilte en ze vertelde verder.

"Het is ook helemaal geen meisjesnaam, maar mijn oma heeft het zo aan mij verteld, en haar oma aan haar, al heel lang wordt het zo verteld, en al heel lang heet het meisje Flierefluitertje. Het is een naam die ze niet van haar ouders heeft gekregen bij haar geboorte, zoals bij jullie. Nee, haar naam sloeg op haar gedrag. Hoe het meisje echt heette wist niemand meer, al sinds ze kon lopen werd ze Flierefluitertje genoemd, omdat ze altijd anderen haar werk liet doen. Al toen ze een baby was, en nog toen ze al een jaar of vijftien was.
Op een dag, die nooit geweest is, behalve hier in dit sprookje, zei ze tegen haar moeder: "Mam, ik wil eens wat anders, ik wil eens iets makkelijkers." Even keek haar moeder haar verbaasd aan, Flierefluitertje had alles al makkelijk, makkelijker kon bijna niet. Daarom vroeg ze: "Maar Flierefluitertje" Ook zei noemde haar dochter Flierefluitertje "wat wil je dan nog makkelijker? Je hebt alles al makkelijk, het kan niet makkelijker." Het meisje keek verongelijkt, het kon wél makkelijker, had zij zojuist uitgevonden. En dat moest haar moeder gewoon weten. Dus bleef ze een tijdje boos naar haar moeder kijken. Hoe kon het nou dat haar moeder dit altijd voor haar verborgen had gehouden? Dit o zo geweldige ietsje tot het nog luier kunnen zijn, dit onbeschrijfbaar geweldige kunnen, hier moest haar moeder wel van weten.
Wat Flierefluitertje niet begreep, en ook nooit zal begrijpen, is dat haar moeder nooit zo haar best zou doen om nóg luier te kunnen worden dan haar dochtertje. In tegendeel, haar moeder was een hard werkende vrouw, die alles deed om haar dochtertje het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Iemand die er niet eens over nadacht hoe het leven makkelijker zou kunnen. Daarom wist haar moeder echt niet van het, voor Flierefluitertje geweldige kunnen, dat het meisje zojuist had ontdekt.
Nog altijd keek Flierefluitertje boos, en haar moeder keek verontschuldigend terug naar haar. Dit was het ergste wat de moeder in haar leven kon overkomen, Flierefluitertje vroeg iets, en zij kon het niet geven. Een grote schok voor haar.
En ook een grote schok voor Flierefluitertje, het meisje begon te huilen. Dikke tranen gleden over haar wangen, van ongeloof en boosheid dat haar moeder iets voor haar achter hield."

Op dit punt stopte de oma met vertellen, ze hoestte een beetje en vroeg aan het oudste kleinkind: "Ga jij even wat water halen voor mij, wil je?" En tegen het middelste kleinkind: "Haal jij maar even de snoeppot." De beide kinderen renden naar de keuken, oma riep ze nog achterna: "Wel voorzichtig hè!" Het jongste kleinkind kroop nog dichter tegen de oma aan, en zei zachtjes: "Wat is dat meisje stout hè oma?" De oma lachte zachtjes voor zich uit en knikte, "Ja, maar dat leert ze nog wel af hoor lieverd." en ze gaf haar jongste kleinkind en aai over zijn hoofd.
Ondertussen waren de andere twee kleinkinderen terug gekomen, allebei met al een snoepje in de mond, ze zetten allebei het gevraagde op het kleine tafeltje neer, waarna ze allebei nog een snoepje namen en weer op de bank kropen. De oma dronk snel een paar slokken water en vertelde weer verder:

" Het gezichtje van Flierefluitertje liep langzaam rood aan. Terwijl haar moeder koortsachtig nadacht wat het toch kon zijn wat Flierefluitertje dan nog luier kon maken. En opeens wist ze het, ze had door het raam staan staren en had daar een klein meisje gezien, een meisje dat haar heel bekend voorkwam uit sprookjes die ze vroeger had gehoord van haar moeder. "Wil jij net als dat meisje zijn, Flierefluitertje?" Vroeg ze, haar stem klonk normaal, maar in haar binnenste was ze vreselijk geschrokken. Dit was dan wel de ultieme mogelijkheid tot luiheid, maar het was ook iets wat ze totaal niet leuk vond. "Ja! Dat wil ik!" Riep Flierefluitertje gelukkig uit. Ze keek nu ook naar buiten, een jaloerse blik lag in haar ogen. "Maar Flierefluitertje, dat kan helemaal niet." Zei de moeder ongelukkig. Weer begon Flierefluitertje te huilen, dat deed ze altijd als ze haar zin niet kreeg en ze was er dus erg goed in om op ieder moment te beginnen met huilen. "Hoezo kan dat niet?! Dat meisje kan het ook! Ik zie het toch zelf?!" "Maar lieve Flierefluitertje, dat meisje is een heksje, dat is aangeboren, dat kan ik je niet leren, dat kan niemand je leren." Zei de moeder geschrokken, ze schrok altijd als Flierefluitertje boos werd of ging huilen, of allebei tegelijk.
Een tijdje zeiden ze allebei niks, toen gaf de moeder zich gewonnen: "Je kan leren om een heksje te zijn... Maar het is heel erg moeilijk, je moet opzoek gaan naar een heks die het jou wil leren. Maar let wel op, je moet eerst heel hard werken voordat je lui kan zijn." Het kwam heel zachtjes uit haar mond, bijna angstig. "Dan ga ik een heks zoeken die mij wil helpen. Ik vertrek morgen." En met die woorden draaide Flierefluitertje zich om, om weer buiten in het gras in de zon te gaan liggen.

1046 woorden