Print

[Jowelle]

Milika sloot haar ogen en liet de preek van Pod over zich heenkomen. Het was waar, door haar schuld waren en onschuldige slachtoffers gevallen, niet iedereen had zoveel geluk gehad als zij, Min en NNS. Ze durfde niemand meer aan te kijken, bang dat iedereen in haar ogen zou zien dat ze schuldig was. Min stootte haar aan. "Hé kop op joh. Het is niet onze fout. Ze wilden zelf mee op die expeditie!" Het was waar wat haar vriendin zei, maar toch geloofde ze het zelf niet helemaal. Ze zou zichzelf in ieder geval opofferen om mee te gaan op de volgende missie, om zo wat goed te maken. Dan hoefde de kleineren zoals Elan tenminste niet te gaan.

Net voordat het nacht werd hoorde ze een zacht getik over de balk lopen. Het ging heel erg snel, tiktiktiktiktik, alsof er iemand met heel veel voeten aan kwam lopen. Ze kroop uit haar kamer en keek midden in het gezicht van een gigantische spin. Nou waren de borrowers en de spinnen meestal wel op goede voet met elkaar, dit was duidelijk niet het soort spin dat zin had om zich als hobbelpaard te laten gebruiken door de kleinsten. Milika pakte snel een draad en sprong met een salto om het beest heen, waardoor het vast kwam te zitten in een web van garen en ze riep snel de anderen erbij. De spin siste en sloeg wild op zich heen met zijn poten. Het had een groot kruis op zijn rug, dus Milika wist dat het een gevaarlijke spin was. Wat zouden ze met de spin gaan doen?

[Bjoernie]

Hij had zich er lang op voor moeten bereiden. Het was helemaal niets voor hem, maar het was gewoon nodig. Hij had er helemaal geen zin in, want zo was hij gewoon niet. Hij was kalm, rationeel en rustig. Maar dit keer... Hij moest gewoon duidelijk krijgen naar de rest dat het vanaf nu afgelopen was met elk individueel initiatief. Voor de zoveelste keer was het bijna fout gegaan en waren er wederom bijna slachtoffers gevallen. Vanaf nu zou er enkel nog in het midden van de nacht geleend worden, door de meest ervaren leners. Normaal gesproken had hij Min en zichzelf hiervoor aangewezen, maar Min had erg last van haar enkel sinds ze daar afgelopen middag tijdens haar ontsnapping doorheen was gegaan. Hij had geen andere keuze dan NEEDnewSTUFF mee te vragen.

En aangezien het nog steeds heel hard nodig was, omdat de voorraden nog steeds bijna leeg waren, zou die nacht meteen de eerste worden. Pod had zijn rugzak volgepakt. Zijn grijphaak, zijn hoofdlampje, een tas extra, hij had alles wat ze mogelijk nodig konden hebben meegenomen. De verkenningstocht van Min had, behalve veel gevaar, wel informatie opgeleverd. Blijkbaar lagen er in de kast in de woonkamer meerdere zakken nootjes en chips. Niet het meest gezonde voedsel, maar het was licht, compact en zou de groep weer een paar dagen kunnen voeden. Samen met NEEDnewSTUFF trok hij erop uit.

Ze trokken door de lange gangen, in de richting van de woonkamer. Daar aangekomen wees Pod NEEDnewSTUFF de beste plek aan om op wacht te staan. Toen hij zeker wist dat hij de hele kamer kon overzien en ze een signaal hadden afgesproken voor als er gevaar dreigde, pakte Pod zijn grijphaak uit zijn rugzak en daalde langs de kast af naar de vloer van de woonkamer. Voorzichtig, om zo min mogelijk geluid te maken, liep Pod naar de kast waar Min eerder vandaag nog in vast gezeten had. Dit keer was het er gelukkig veilig en wist Pod een zak open te scheuren en er wat nootjes uit te halen. Hij vulde de tas en liep daarna terug naar de kast waar NEEDnewSTUFF de wacht hield.

Pod knoopte de tas met de nootjes vast aan het uiteinde van het touw waar de grijphaak aan vast zat en gaf NEEDnewSTUFF het teken dat hij kon trekken. Toen de tas boven was, kwam het touw weer naar beneden en klom Pod ook omhoog. Boven aangekomen borg hij de grijphaak op in zijn rugzak en liepen ze terug richting de zolder. Hier bleek een indringer hun leefomgeving binnengedrongen te zijn.

[Gambit]

De kleine mensen hadden uiteindelijk maar besloten dat ze de grote mensen weg moesten werken, daarom had iedereen nachtdienst om midden in de nacht met hun pijl en boog diverse dingen af te vuren op de grote mensen waardoor ze telkens wakker zouden worden en irritante plekjes op hun huid kregen, op den duur moesten ze daar zodanig last van krijgen dat ze dus geen nachtrust meer hadden en overdag last hadden van irritatie aan hun huid, dat het begon te jeuken en te jeuken.
Dit moest wel gaan werken, NNS had deze nacht dienst, hij had een mooie pijl en boog en bleef maar vuren, vooral het neusgat van de grote man was een geliefd doelwit van hem, hij probeerde precies in de gaatjes te mikken, wat al 4 keer gelukt was, de grote man begon dan zo te snurken dat de vrouw er wakker van werd en de man een flinke klap op zijn hoofd gaf waardoor de man weer wakker werd en ineens moest niezen en nog eens niezen, daarna te hoesten en te proesten waardoor de vrouw nog meer klappen op zijn hoofd gaf.
NNS lachte stilletjes boven in het plafond en keek weer door het gaatje, ze gingen weer een poging ondernemen om te gaan slapen,  hij zou wachten tot ze weer licht in slaap gevallen waren.

Hij had wel enorm veel dorst, een beetje MILIKA zou er wel ingaan.

[Linqy]

De woonkamer - 's Ochtends vroeg

De avond tevoren was de crisis met de spin snel bedwongen toen het beest opeens besloot dat het leven buiten toch mooier zou zijn. Zonder de mensjes nog een blik waardig te gunnen haastte hij zich het zolderraam uit dat al het leven had gekost aan enkele minimensjes. De nacht was rustig geweest en de grote man was niet meer gezien sinds hij naar bed was gegaan. Ook op zolder was het rustig. De meesten hielden zich bezig met kleine klusjes of knutselden aan voorwerpen die ze wilden gebruiken. Toch deden de meesten geen oog dicht. Het wantrouwen onder de bewoners was zo groot geworden dat niemand elkaar meer de rug durfde toe te keren. Niemand behalve Pod en Milika.

Die vertrokken 's ochtends naar de woonkamer. Ze vertelden de rest dat ze op zoek zouden gaan naar stukjes stof in de naaimand van de vrouw van Finch voor nieuwe kleding, en misschien wat naalden die als wapens gebruikt konden worden. Wat ze echter niet vertelden was dat ze met een heel andere reden naar de woonkamer gingen. Finch zat in een grote zetel voor het haardvuur, gebogen over een puzzel die hem al enkele dagen hoofdbrekens had bezorgd. Toen hij het geritsel van het tweetal hoorde keek hij op met een glimlach, en na een korte pauze waren Pod en Milika op de leuning van de stiel geklommen zodat ze Finch aan konden kijken.

"Het is tijd!" sprak Pod, terwijl hij gebaarde naar het plafond. Hij bedoelde natuurlijk de zolder, en aan de grijns van Finch te zien was ook bij hem meteen de boodschap duidelijk.
"We hebben een afspraak. Ik en Milika krijgen een prachtig onderkomen in de schuur van de buren, en we zullen elkaar nooit meer zien nog lastigvallen. De rest... mag omvallen." ging hij verder terwijl Finch al aanstalten maakte om op te staan. De man knikte, een gemene glinstering in zijn ogen. Eindelijk zou hij van die vervelende minimensjes af zijn. Niet langer zou hij zich moeten afvragen waar zijn spullen bleven als hij ze niet kon vinden, en zijn keuken zou veilig zijn. Het was makkelijk geweest een prachtig huis voor de mensjes te bouwen, Finch had jarenlang modelhuisjes gebouwd en had iets prachtigs gecreërd dat makkelijk verstopt kon worden in de nok van de schuur. Milika en Pod zouden daar heel gelukkig worden, en voor al hun benodigdheden de buren lastig kunnen vallen. Maar eerst moest alles hier afgehandeld worden.

Gekraak weerklonk en splinters vlogen alle kanten op toen een deel van het plafond opeens kapotbrak. Een luik dat in geen jaren gebruikt was sprong plotsklaps open, en het hoofd van Finch verscheen op de tot dan toe veilige zolder. Hij hees zichzelf omhoog en daarna haalde hij een apparaat naar boven dat de aanwezigen direct herkenden. Een stofzuiger! Ze waren verraden, verraden door hun eigen soort, hun eigen familie bijna. Niemand kon vluchten toen Finch de stofzuiger aanzette en al hun harde werk vernietigde in een paar simpele bewegingen. Elan was de eerste die ten onder ging, hij werd opgezogen tezamen met de houtsplinters van zijn afdakje. Die doorboorden hem op zoveel plaatsen dat hij al dood was voor hij goed en wel in de stofzak zat. NNS was het volgende slachtoffer van het zuigstuk van de stofzuiger. Hij probeerde zich nog schrap te zetten en greep naar het eerste het beste in zijn omgeving. Het been van Min. Die verloor haar evenwicht en werd onderuitgetrokken toen het lichaam van NNS verdween in de mond van de zuiger. Daarna werd ook zijzelf gillend en schreeuwend naar binnen gezogen. Gufsi zag het allemaal gebeuren, en uit liefde voor Min gooide ze zichzelf voor de zuiger om haar nog te proberen te redden. Ook hij verdween in de zak van het apparaat. Finch zoog nog verder, alle restanten van de woninkjes van de bewoners werden genadeloos opgezogen. Daarna nam de grote man de zak uit de stofzuiger en nam die mee naar buiten. Hij legde het ding neer op het gazon en begon als een bezetene met een schop op de zak in te slaan. Langzaam kleurde de zak rood, toen alle lichamen binnenin effecties tot pulp werden geslagen. Daarna gooide Finch zonder wroeging de zak in de vuilnisbak om er niet meer naar om te kijken.

Pod en Milika waren ondertussen al verdwenen. Druk met de inrichting van hun nieuwe huis. Een thuis zonder Finch. En zonder anderen.