Remus

[Jnusch]

"Vreemde culturen"
door Lupos

[Remus457]

Een stoet liep over de weg. Helemaal vooraan was de magiër naast hem liepen zijn trouwe dienaren. De eerste dienaar droeg een grote dolk, gewikkeld in doeken om het te beschermen tegen de onzuivere blikken van de mensen die langs de weg stonden om te kijken wat er aan de hand was.
De andere dienaar droeg een stapel stenen platen met een vreemde inscriptie erop. Deze waren ook afgedekt zodat ze zuiver zouden blijven.
Achter de magiër en de dienaren liepen 12 leerlingen, deze leerlingen droegen gezamenlijk 1 gigantische stenen altaar. En op dit altaar lag een zwangere vrouw, Eris, het orakel van Mytho.
Verder werd de stoet begeleid door een groep elite soldaten van het land. Dit waren de beste soldaten die rondliepen en kregen geheime opdrachten van de magiër waar niemand anders van wist wat het inhield.
Ze werden de Bestia genoemd, ze waren sneller, sterker, slimmer, behendigder en meer trouw dan elk beest dat ze maar konden bedenken.
Ze waren op weg naar de tempel om het nieuwe orakel eruit te halen.
De zon was allang onder en de maan scheen vol, met een rode gloed neer op het volk.
Langzaam ging de stoet richting de tempel van Mythos waar ze naar binnen gingen. In een grote ronde hal bleven ze wachten en 1 van de dienaren liep een pasgehouwen gang naar binnen.
Hij keek naar de opening waar maanlicht uitkwam en zocht op de vloer waar de straal eindigde. Hij kenmerkte de punt met een steen en haalde iedereen die nog wachtte in de eerste hal.
‘U kunt naar binnen mijn heer.’ Zei de dienaar tegen de magiër en deze liep naar binnen.
Zijn dienaren volgden hem samen met de leerlingen die nog steeds het altaar op hun schouders hadden.
De soldaten bleven in de hal, hun taak was om iedereen die binnen wilde komen af te maken. Alleen de leider, Leonite, mocht met de magiër mee.

Zodra Leonite zijn groep achter zich had gelaten liep hij de tweede hal in. Het stenen altaar lag nu op de plaats die de eerste dienaar had gemarkeerd. Het maanlicht scheen nu precies op de buik van het zwangere orakel.
De stenen platen waren verdeeld over de leerlingen en de dienaren. De magiër stond met de grote dolk in zijn handen aan het altaar.
De leerlingen riepen in koor wat er op de stenen platen stond, de magiër had zijn eigen gebed.
‘In het blinde licht van de broer van Lux,
Liggend op haar altaar, met haar opvolger in haar buik.
Zal het volgende ritueel succesvol plaatsvinden,
De opvolger zal ons redden van de wraak van Mitra.
Waarvan voorspeld is dat deze onze ondergang zal wezen’

Hij hief zijn hand op, en liet deze neerdalen in de buik van het orakel.
Langzaam sneed hij de buik verder open en keek hij als een kind dat een cadeautje openscheurde naar de inhoud.
Zijn ogen sprongen geschrokken open. Met het opensnijden van de buik heeft hij het kind geraakt en het arme hoofdje eraf gesneden. Hij wist niet meer wat hij moest doen, keek om zich heen en deed alsof hij alles onder controle had.
Hij zag iets bewegen, er zat nog een kind in de buik. Deze was ongeschonden en leek prima in orde te zijn. Maar zodra er maanlicht op het hoofdje van dit kind kwam begon het heel harig te worden en gloeiden zijn ogen op in dezelfde rode kleur als de maan had.
‘Een monster’ mompelde de magiër, we zijn vervloekt door de goden.
Maar voordat hij het monsterlijke kind uit de buik haalde zag hij iets merkwaardigs, het was een drieling.
Deze leek niet te veranderen in het maanlicht en de magiër leek gerust.
Hij riep zijn dienaren bij zich en haalde als eerste het dode kind uit de buik.
‘Dit kind was niet sterk genoeg om te overleven, de goden zagen dit aankomen en hebben ons een tweede orakel geschonken’
Toen haalde hij het 3de kind uit de buik en hief deze tot boven zijn hoofd.
‘Ziet hier! Het nieuwe orakel van Mytho, Usereth!’
‘Om de kennis van moeder op zoon voort te zetten zal Usereth gedompeld worden in het bloed van zijn voorganger’
De dienaren sneden met de dolk in het lichaam van de dode vrouw en persten het bloed uit haar lichaam.
Dit vingen ze op in een emmer. De magiër dompelde zijn vingertoppen onder en tekende eerst drie stippen op het voorhoofd van de baby, daarna liet hij het kind het bloed van zijn vingertoppen likken.
Ook bij zijn leerlingen ging hij langs met de emmer vol bloed.
Deze kregen 2 stippen op hun voorhoofd en mochten een slok nemen van het bloed. Als laatste gaf hij Leonite een streep van zijn voorhoofd tot aan het puntje van zijn neus, en fluisterde in zijn oor; ‘Ik heb een opdracht voor jou, kom morgen wanneer Lux wakker wordt (zonsopkomst) hiernaartoe.’
Hij liet Leonite niet drinken uit de emmer en ging terug naar het lichaam.
Hij duwde de 2 stukken buik tegen elkaar aan om het monster eronder te verstoppen, hierna legde hij een groot doek over het lichaam van de vrouw heen en stuurde hij iedereen de kamer uit.
Deze kamer zou vanaf nu de tombe van ‘Eris, dochter van Mempoth en orakel van Mytho’ zijn.
Boven de gang naar de tombe werd met het resterende bloed geschreven ‘Eris, het orakel van Mytho.’

De volgende ochtend vlak voordat de zon opkwam gleed een in zwarte doeken gehuld figuur naar de tempel om daar de Bestia te vinden.
De magiër schoof een paar doeken van zijn hoofd af en gebaarde dat alleen Leonite met hem mee moest komen. De rest zou later te horen krijgen wat ze moesten doen.
‘Leonite, jouw taak is anders dan alle andere taken die je hebt moeten volbrengen tot nu toe.’
‘Het orakel, had meerdere kinderen. Het eerste kind is dood, en het derde kind is nu beschermd en zal het nieuwe orakel worden.’
Leonite zijn ogen keken op toen de magiër ‘derde kind’ zei.
De magiër ging verder; ‘Het tweede kind is anders dan de andere twee. Het is een monster, een soldaat van Mitra. Om ons volk te vernietigen. Om de soldaat te doden zul je hem vanaf de Mitraklif de zee in moeten gooien. Dan stuur je hem terug naar waar hij thuishoort.’
‘Weet u zeker dat dit een soldaat van Mitra is?’ Vroeg Leonite vlak voordat ze de tombe binnenliepen waar zijn vraag direct beantwoord werd.
Bovenop het lichaam van Eris, het dode orakel zat een klein wezentje. Eerst was het een normale baby, alleen had deze de schedel van zijn dode zusje in zijn handjes en dronk het bloed eruit. Zijn ogen gloeiden even en zijn lichaam veranderde in dat van een welp.
Na 20 seconden vielen zijn haren weer uit en was het een gewone baby met een schedel in zijn handjes.

1.147 woorden