Lola & Lianne

[Jnusch]

In de verte zag hij dan eindelijk hun bestemming liggen. Hoeveel nachten waren ze nu al onderweg? Hij wist het niet - de tel was hij al dagen geleden kwijtgeraakt. De stekende pijn in zijn been was naarmate hun reis vorderde steeds erger geworden en hij hoopte dat er in het dorp iemand zou zijn die het kon genezen. De afgelopen week waren ze gedwongen een aantal keer per dag te stoppen, enkel om zijn verbanden te verschonen. Ook nu voelde hij het bloed aan zijn been plakken, nat en warm. Als het aan haar had gelegen was hij vervoerd op de wagen, iets waartegen hij hevig had geprotesteerd. Hij was zich er terdege van bewust dat het hen ernstig zou afremmen en uiteindelijk was dat dan ook het enige wat de rest ervan kon weerhouden hem niet eenvoudig weg vast te binden. Tijd was kostbaar en ze waren niet rijk. In tegendeel, elke dag leek korter dan de voorgaande en dat was goed voelbaar aan de stijgende spanning. Wat als ze niet op tijd waren?

[Lianne]

De vraag speelde voortdurend door zijn hoofd. Wat als dit en wat als dat. Terwijl hij achteraan de kleine groep van drie strompelde, waartoe hij zelf ook behoorde, vroeg hij zich nog steeds af waar ze meebezig waren om te redden. 'Iets' was het enige wat zij had gezegd. En daar moest hij het mee doen. Schijnbaar wist het kind, dat nu rechts voor hem liep naast haar, het ook niet. 's Avonds, voordat zij hem te slapen legde had hij het kind vaak vragen gehoord, 'Waar zoeken we naar? Wat is er in het dorp waar we heen gaan?' Vele keren had hij argwaan gekregen, had zij het bij het rechte eind, wist zij wat goed voor hen, en voor de wereld, was? Dan had zij hem weer proberen te overtuigen, wat altijd lukte.
"We zijn er bijna, morgen verwacht ik het dorp te bereiken" vertelde ze. Hij keek haar hoopvol aan, waren ze er dan eindelijk dichtbij? Hij had het gevoel dat ze al jaren rondzwierven. Alleen doordat het kind niet veel was veranderd wist hij dat dat niet zo was. "Daar zullen ze jouw been ook wel kunnen verbinden en goed verzorgen." zei de vrouw hoopvol, ze keek afkeurend naar het been. Hij wist dat zij het totaal niet met hem eens was, maar dit was zijn keus. Dit was dan het enige beetje waar hij wel macht over had en zij niet.
Ze kwamen op een verlaten, open plek uit, ergens waar ze het bos, dat rondom hen was, niet meer konden zien. Dat kwam deels doordat het al erg tegen de avond liep en het tegenwoordig vroeg donker werd, en deels doordat het een zeer grote open plek was. "Hier kunnen we overnachten." zei ze, en ze stond stil, hij strompelde nog een paar passen en ging toen zitten. Zij stuurde het kind erop uit om grote stenen te zoeken zodat ze daartussen vuur kon maken.
Dit was een van de spaarzame momenten dat hij alleen met haar was, niet dat hij die momenten miste, maar het was meer dat hij haar nu alles kon vragen wat het kind niet mocht weten. "Waar zoeken we nou naar?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij haar blik ontweek.