Cruiseschip

[Ravenwing]

Hier wordt het verhaal van team 2 gescherven. Het team bestaat uit:

• Merel
• Germelia
• Blastdragon
• Wannas

Hun thema is Cruiseschip.

[Germelia]

Het was rustig op het dek, zo laat op de ochtend. Veel van de gasten sliepen waarschijnlijk uit of lagen zeeziek in hun hut bij te komen. Jammer, want het weer was prima, in tegenstelling tot de afgelopen nacht. Het was de tweede dag vandaag sinds ze waren vertrokken uit Singapore, maar het weer had hen nog niet echt meegezeten. De afgelopen nacht had het flink gewaaid en de EHBO-medewerkers op de 'Super Star Gemini' hadden overuren gedraaid vanwege de zieke gasten. Maar vandaag scheen de zon, was de temperatuur al aardig aangenaam en het beloofde een prachtige dag te worden.
Zoals altijd zag ze er keurig verzorgd uit. Als advocate werd ze geacht representatief gekleed te gaan en zij trok dat ook helemaal door in haar persoonlijke leven. Ook nu, op een cruiseschip ver weg van Tabula, het dorp waar ze allemaal vandaan kwamen, was ze gekleed in een keurig badpak, zat haar kapsel in een strakke knot, waren haar nagels tot in de puntjes verzorgd en haar benen glad geschoren.

Harriët keek op van het boek dat ze aan het lezen was ("De Aanklacht" van John Grisham) en knipoogde naar Wesley, haar verloofde, die op de ligstoel naast haar lag. Hij wierp haar een vrolijke grijns toe en boog zichzelf naar haar toe voor een vlugge kus. Harriët kneep in zijn hand.
"Ik maak me nu toch een beetje zorgen, Wes," zei ze met een peinzende blik. "Ik bedoel, we hadden om half 11 op het dek afgesproken met de anderen maar het is al elf uur en we zijn nog maar alleen."
"Niet iedereen is zo punctueel als jij, Jetje," zei hij plagerig en stak zijn tong uit toen hij de donkere blik van Harriët zag. Ze haatte het als hij haar zo noemde en hij vond het heerlijk haar daarmee te plagen.

"Heb ik iets gemist?" klonk opeens een klein stemmetje achter hen. Harriët en Wesley draaiden zich abrupt om en keken recht in de blauwe ogen van Martine, met haar 21 jaar de jongste van het stel. Ze zag bleek om haar neus en haar rode haar zat voor geen meter. Wesley stond snel op en bood de studente een stoel aan. Martine glimlachte dankbaar.
"De anderen zijn er ook nog niet, zoals je ziet," zei Harriët, die er niet volledig in slaagde haar ongenoegen over dat feit te verbergen. "Dus je hebt niks gemist. Hoe voel je je? Je ziet wat bleek." Martine zuchtte.
"Misselijk en beroerd om eerlijk te zijn. Ik zou echt blij zijn als ik straks weer vast gesteente onder mijn voeten heb." Verlangend keek ze naar de horizon, hopend op een teken van land.
"Over een week sta je weer op het droge, meisje."
"Ben!" zei Martine enthousiast en sprong de lange, grijzende man die zojuist verschenen was in de armen. Harriët keek even afkeurend maar herstelde zich snel. De band die het meisje had met haar psycholoog had ze al vreemd gevonden zolang ze hen kende. Zelf probeerde ze juist niet te veel persoonlijke betrokkenheid te tonen met haar cliënten. Maar ieder had zo zijn eigen werkwijze en Ben was gewoon ook een vriendelijke, sociale man.
"Joost en José komen er zo aan," zei Ben tegen Harriët, alsof hij aanvoelde wat ze niet wilde zeggen. Waarschijnlijk was dat ook gewoon zo. Hij was tenslotte niet voor niets psycholoog. Harriët wist ook altijd meteen of iemand de waarheid sprak of niet; dat was een zesde zintuig die ze de afgelopen jaren in haar werk had ontwikkeld.

Lang hoefden ze niet te wachten op de laatste twee van de groep. Meteen achter Joost Schouten, een vrolijke man met een vlotte babbel die Harriët al kende vanaf de basisschool, kwam José Boer, een mollige vrouw van middelbare leeftijd die op de een of andere manier alles wist van iedereen uit het dorp.
`Sorry dat we zo laat zijn,´ verontschuldigde José zich en veegde wat zweet van haar voorhoofd. Ze was niet gewend aan de warmte van dit klimaat en liep de hele dag schone kleren aan te trekken.
`Het is al goed,´ zei Wesley snel, om te voorkomen dat Harriët een pinnige opmerking zou maken. "We zijn al lang blij dat jullie er zijn. We hebben heel wat te bespreken."

[Merel.]

Deel 2

Harriët kon nog net een zucht onderdrukken en glimlachte toen maar naar de rest.
"Laten we eerst toasten" zei José. De rest stemde hiermee in. Wesley greep de fles witte wijn die al in de koeler lag te wachten en gaf iedereen een glas.
"Op de goede afloop!" zei Ben, en zijn grijze ogen twinkelden vrolijk.
"En op ons, de echte die-hards!" riep José, en ze nam een flinke slok uit haar glas.
Het was even stil terwijl iedereen van zijn wijn proefde.
"En op de rest..." zei Martine. Ze had het heel zacht gezegd, maar iedereen had het gehoord. De stemming sloeg meteen om. Joost keek somber naar zijn glas, Ben zuchtte en Harriët pakte onbewust Wesley's hand vast. Ze begrepen allemaal wie Martine bedoelde.
Martine staarde voor zich uit. Of het kwam doordat ze nog vrij jong was, of dat ze gewoon erg gevoelig was wist Harriët niet, maar Martine had het het moeilijkste gehad van hen allemaal. Ze trok zich de gebeurtenissen heel erg aan, wat ook niet vreemd was. Het was ook allemaal nogal heftig. Daarom was het goed dat ze er even tussenuit was. Goed voor hen allemaal. En zoals zo vaak, moest Harriët weer denken aan de reden waarom ze met zijn zessen deze cruise maakten. Vroeger trokken ze nooit zoveel met elkaar op. Natuurlijk waren er wel dingen die ze samen deden, maar zo hecht als nu waren ze nooit geweest. Vooral Martine had nooit bij de groep gehoord, dacht Harriët. Zij en Wesley leerden Martine pas kennen toen ze in behandeling ging bij Ben.
Harriët draaide de wijn in glas langzaam rond en haar gedachten gingen terug naar de dag waarop het allemaal begonnen was, een paar weken terug. Ze had in de electronicazaak van Joost gestaan, omdat ze een nieuwe mobiele telefoon nodig had. Ze wilde er eentje met een strak design. José was er toen ook.
José, die altijd op de hoogte was van de nieuwste roddels, had er opgewonden uitgezien, en toen ze Harriët in het oog keek was ze direct op haar afgestapt.
"Harriët! Hoe gaat het me je? En tussen jou en Wesley, gaat alles nog goed? En heb je het al gehoord van Ben?"
Harriët had de eerste twee vragen genegeerd. José wilde altijd alles precies weten, vooral over relaties tussen twee mensen. Verder was José erg hartelijk, ze roddelde alleen nogal graag.
"Wat is er met Ben?" vroeg Harriët, terwijl ze met haar ogen rolde naar Joost, die van achter de toonbank geamuseerd toe stond te kijken. José vond elke roddel erg belanrijk, dus er was vast niks ergs met Ben aan de hand.
José haalde diep adem.
"Roel Vermeet, je weet wel, die in dat grote huis bij het park woont, heeft Ben ervan beschuldigd dat hij een relatie heeft met een cliënte!"
Harriët keek verbaasd op.
"Ben? Een relatie met een cliënte? Onmogelijk. Dat zou hij nooit doen."
"Nee, waar heeft die Roel dat nou weer vandaan?" zei ook Joost.
José haalde haar schouders op.
"Ik weet het niet, maar hij gaat er mee naar de politie zegt hij. Het gaat om een zekere Martine, ze is pas hierheen verhuisd en ik heb haar nog niet gezien."
"Maar hoe kan hij dat nou weten?" vroeg Harriët. Het hele verhaal leek haar niet echt betrouwbaar.
"Dit is alles wat ik weet. Maar ik dacht... misschien weet Wesley er wel wat van?" vroeg José, terwijl ze Harriët vragend aankeek.
Harriët draaide zich om. Dat mobieltje zou ze een andere keer wel uitzoeken. Nu wilde ze eerst aan Wesley vragen of hij iets wist. Hij was agent, en hoewel hij niet met dit soort zaken te maken had, kon hij wel iets opgevangen hebben.
"Dat zal ik hem meteen eens gaan vragen", zei Harriët tegen de andere twee, en ze liep de winkel uit.

"Wil je nog een beetje, Harriët?"
Harriët schrikte op uit haar gedachten en staarde Ben aan, die vragend de wijnfles voor haar omhoog hield.
"Eh, ja, schenk maar bij", zei Harriët een beetje verward. Ze keek toe hoe Ben de wijn inschonk. Hij en Martine hadden die relatie nooit gehad, en Harriët was blij dat ze dit ook nooit geloofd had. Ze waren misschien wel close, maar in zijn praktijk waren ze cliënt en psycholoog, en daarbuiten goede vrienden. Dat was alles.
Ze nam nog een slok. Typisch dat iets wat helemaal niet waar was en eerst niets meer leek dan een roddel, zulke verregaande gevolgen kon hebben. Ze herinnerde zich nog goed dat Wesley haar verteld had dat Martine, voordat de behandeling was begonnen, nogal onzeker over zichzelf was geweest. Ze had weinig zelfvertrouwen, lag overhoop met zichzelf en probeerde altijd heel erg om erbij te horen. En toch was ze anders dan de meeste anderen... totdat Ben haar in behandeling had genomen. Dankzij zijn invloed was Martine nu een spontane meid, die niet meer hoopte, maar wist dat ook zij een deel was van deze bijzondere groep.
Maar deze verandering in Martine was wel reden geweest voor Roel om zijn verdenkingen te hebben bij Ben en haar. Gelukkig had Martine, door alles te ontkennen en te vertellen hoe de zaak in elkaar zat, duidelijk kunnen maken dat er niets van waar was.
Harriët glimlachte in zichzelf. Roel was niet dom, hij had best in de gaten gehad dat Ben een bijzondere man was. Gelukkig had hij een verkeerde inschatting gemaakt. Hij had geprobeert de rest tegen Ben op te zetten, in de hoop dat Bens eigenschappen hemzelf niet in de weg zouden staan. Harriët was blij dat dit niet gewerkt had, wie weet waar ze waren geweest zonder Ben. En dan hadden ze ook Martine nooit leren kennen.
"Op de goede afloop", mompelde ze nog een keer in zichzelf, en mengde zich weer in de gesprekken van de groep, waar ondertussen al flink wat verhalen werden uitgewisseld.

[Merel.]

Oke, hier was ons cruiseschip dus gestrand
Aangezien ik altijd moeite heb om een verhaal af te maken, en ik bij dit verhaal toch wel redelijk in mijn hoofd had wat de bedoeling was en waar het heen moet, heb ik besloten hem af te maken
Reacties in het daarvoor bedoelde topic zijn zeker gewenst.

Deel 3
"... en na de dood van die ouwe Theo, toen was het helemaal erg. Opeens allemaal beschuldigende vingers mijn kant op... gelukkig was jij er, Harriët. Iedereen vertrouwde jou wel, gelukkig!"
Joost keek Harriët tevreden aan. Harriët knikte bescheiden en plukte een denkbeeldig pluisje van haar badpak. Ze had dit verhaal al vaak genoeg gehoord, want Joost was haar erg dankbaar. Toch was ze elke keer nog trots op zichzelf.
"Ja, die ouwe Theo... wat een vreselijk man was dat. En typisch dat hij nou juist ná zijn dood voor zoveel problemen zorgde!" vervolgde Joost zijn verhaal.
"Niemand die hem ooit geloofde, met zijn verhalen over hoe het vroeger was. Moorden, in ons dorpje, belachelijk! Hoe kwam zo'n man daar nou toch bij? Achja, hij was vast al een beetje seniel aan het worden. Ja Theo, tuurlijk Theo. Gevaar? Je hebt helemaal gelijk. En ondertussen lachten de kinderen hem uit en probeerde ze hem allemaal te vermijden als hij door het dorp liep. Of nouja liep, wankelde is een beter woord geloof ik."
Wesley grinnikte en keek Harriët vrolijk aan. Hij vond het ook een mooi verhaal, vooral het deel waar Joost nu bijna aangekomen was.
"Hij wantrouwde zowat iedereen. Als je hem zou vragen over elke bewoner iets te vertellen, zou hij ze stuk voor stuk beschuldigen van poging tot moord, of een samenzwering ofzo. Niet dat je hem dat zou vragen natuurlijk, maar goed. Alleen jammer dat hij op het laatst mijn naam zo vaak begon te noemen. Ik was opeens verantwoordelijk voor al het slechts in Tabula leek het wel. Alle doden en verdwijningen waren mijn schuld. En de inbraak bij de bakker, weten jullie dat nog? Alsof ik zoiets zou doen!"
Joost keek kwaad. Harriët streek hem even over zijn arm. Toen hij weer wat gekalmeerd was, vervolgde Joost zijn verhaal.
"En toen Theo dood was, geloofden ze hem opeens allemaal wel! Wat vervelend, Theo is dood, we zullen hem zo missen! Allemaal onzin, er was niemand die hem ook maar een klein beetje mocht. We misten hem allemaal als kiespijn. Maar dat zei niemand, en opeens wilden ze zijn verhalen maar wat graag geloven! Wat vertelde Theo nou laatst over Joost Schouten? Ja, weet je wel, die in in de elektronicazaak werkt, die verkoper. En opeens, jahoor, kwam het allemaal op mijn dak, toen dat ene meisje vermist werd had iemand me opeens 's nachts gezien! Ik wist me totaal geen raad meer... maar toen kwam jij met je verhaal, Harriët, en dat heeft me echt gered".
Hij keek haar dankbaar aan. Wesley keek ronduit trots. Hij kon het niet laten en nam het van Joost over.
"Jazeker, zonder Harriët had het allemaal wel eens veel slechter af kunnen lopen. Onze topadvocate heeft het toch maar weer voor elkaar gekregen! Ze kan natuurlijk ook praten als Brugman. Nadat jij je zegje had gedaan over dat je Joost wel vertrouwde en dat Theo rijp was geweest voor het gesticht, aten ze uit je hand, schat. Je was echt geweldig!"

Een half uurtje later begon het een beetje fris te worden. Harriët kleedde zich om en trok iets warms aan. Weer boven op het dek zag ze dat het inmiddels al begon te schemeren. Er waren wat lichten aangedaan en er was besloten om met zijn allen een hapje te eten op het dek.
Harriët sneed een stukje van haar biefstuk en knikte goedkeurend. Precies goed. De gebakken aardappels waren iets minder lekker, er zat net iets teveel rozemarijn op, vond ze. Ze nam nog een hapje om wat beter te proeven. José, die naast haar zat, zag haar gezicht.
"Vind je het te kruidig? Rozemarijn is anders heel goed voor het geheugen," zei José.
Harriët moest in zichzelf lachen. José had een uitstekende kennis van verschillende kruiden en hun medicinale werkingen.
"Zeg José,' vroeg Harriët plotseling, toen haar iets te binnen schoot dat ze altijd nog had willen vragen.
"Ik zat laatst samen met Wesley te bedenken hoe wij elkaar allemaal hebben leren kennen. We woonden allemaal Tabula, en hadden elkaar al snel gevonden omdat we toch anders dachten over bepaalde dingen. Maar hoe kwam jij ook alweer in contact met ons?"
"Oh, weet je dat niet meer?" vroeg José, en ze ging er wat beter voor zitten.
"Ik zag toen een briefje hangen in de supermarkt. Tussen alle aangeboden kinderfietsen en oproepjes van vermiste katten, hing die flyer die jullie hadden ontworpen. Met op de achtergrond een sculptuur geloof ik, ja, want die had Ben nog zelf gemaakt, en die foto hadden jullie gebruikt. Toen ik het zag en ik las over jullie bijeenkomsten, wist ik gelijk dat we op elkaars golflengte zaten. Alleen weet ik niet eens precies meer wat er nou op die flyer stond, ik geloof dat Wesley een kleine cursus zelfverdediging aanbood. Maar het kan ook iets anders zijn geweest, in ieder geval begreep ik de boodschap meteen. Ik was echt blij met dat briefje, ik vroeg me al af of ik de enige in Tabula was die er op die manier over dacht... weet je dat ik een tijdlang alleen mijn huis uitkwam om boodschappen te doen? Ik was zo bang, dat ze zouden merken dat ik niet zoals zij was en ze me zouden verbannen, of proberen me iets aan te doen," eindigde José haar relaas.
Harriët knikte bedachtzaam. Ze herinnerde het zich weer. Het was inderdaad een flyer geweest voor een cursus zelfverdediging. Voor een wekelijkse bijeenkomst bij Wesley en haar thuis, had er gestaan. Ja, dat was een goede manier geweest om mensen te contacteren. Toen José die eerste keer was komen opdagen, waren ze met zijn zevenenen geweest, Angela en Jeroen waren er toen nog. En later kwam Martine daar nog bij. Zelfverdediging... precies. Op hun eigen manier natuurlijk. Als advocate wist Harriët maar al te goed dat de aanval de beste verdediging was.
Ze prikte een aardappel aan haar vork en at hem met heel wat meer smaak op dan een paar minuten geleden. Irritant dat ze dat van die flyer in de supermarkt vergeten was. Harriët had er ronduit een hekel aan als ze dingen niet meer zo goed wist. De rozemarijn smaakte haar opeens een stuk beter. Ze kon wel een geheugen-oppepper gebruiken.