De wereld omgekeerd - Morana

[Morana]

De wereld omgekeerd

Het is een troosteloze grijze dag. Wolken drijven voorbij en niet één zonnestraaltje schijnt in de verwaarloosde tuin. Met een zacht getik drupt de regen tegen mij aan. Niemand ziet me staan, ik ben halfverscholen onder een overgroeiende struik in de hoek tegen de schutting aan. Mijn verf is half afgebladderd en verschoten van kleur door de zon. Dat was vroeger wel anders. Op dagen als deze, wanneer ik de roest nog meer aan mij voel vreten, denk ik daaraan terug. Een keurig opgeruimde tuin met mooie planten vol bloemen, alles netjes geordend. Er was zelfs een klein groentenperkje. Weet je wie daarvoor zorgde? Juist, ik natuurlijk! Want als het warm was en de planten en groenten extra water nodig hadden, werd via mij het water uitgesproeid over de grond. Mijn sproeituitje was toen nog heel, nu vallen de gaten er ondertussen in. Alles was opeens over. Niemand die meer voor de tuin zorgde. Planten met bloemen stierven, de groenten werden aangetast door slakken en tussen het gras in begon onkruid te verschijnen. En ik? Naar mij heeft nooit iemand meer omgekeken. Nu sta ik hier in de hoek, beschadigd en begroeid met onkruid. Geen uitzicht meer op verbetering, alleen de herinneringen aan betere tijden.

[Morana]

Oh, wat heb ik toch een geweldig leventje, wat ben ik toch goed! Lekker gewassen en fris tussen de lakens lig ik hier te wachten tot er weer een grote dag is. Met feesten word ik tevoorschijn gehaald. Dan hang ik buiten aan een stok, met of zonder wimpel, met of zonder tas. Maar nooit zonder mij, want zonder mij is er geen feest. Idereen wordt altijd blij als ze mij zien en dat is ook niet gek, want als ik buiten ben, betekent dat iets goeds. Behalve dan als ik slechts voor de helft op de stok zit, maar ook dan draag ik een belangrijke boodschap uit. Ja, wat zou de wereld toch zonder mij moeten beginnen?

[Morana]

Hoe het allemaal begonnen is? De vooruitgang van de achteruitgang? Alleen als een huis bewoond is, wordt de tuin ervan bijgehouden. Al sinds drie jaar staat dit huis te koop. Niemand die het wil hebben, omdat het zo verwaarloosd is. Het is een vicieuze circel. De ramen half beslagen, het hout van de vensters verrot, de tuin afzichtelijk.. iedereen is te lui om het op te knappen. Die luiheid is het einde geworden van de prachtige tuin, mijn einde. Zelfs als het huis nu nog verkocht zou worden. Zelfs dan, heb ik geen uitzicht meer. Ik ben waardeloos geworden door het roest dat mij aantast. Geen druppel water kan ik meer overbrengen naar de plaats waarvoor hij bedoeld is. Als de tuin wordt opgeknapt, zal er een plaatsvervanger voor mij komen, ik weet het zeker. Aan mij heeft niemand meer iets. De roest kan maar beter snel zijn werk doen en mijn einde definitief maken.

[Morana]

Jaja, het is weer zover! Ik weet niet wat er aan de hand is, maar spannend vind ik het alweer wel. Voorzichtig word ik opgepakt en gedragen naar mijn vaste plek. Deze dag hang ik zonder wimpel of tas. Helaas is de wind vandaag niet zo sterk. Alleen met een lekkere wind kom ik goed tot mijn recht vind ik. Vandaag hang ik even slapjes naar beneden en zo straal ik geen kracht uit. Dat kan natuurlijk niet, want iedereen moet naar mij opkijken, zien hoe geweldig ik eruit zie. Mijn rood nog feller dan vers bloed, mijn wit nog schoner dan een zwaan en mijn blauw nog dieper dan de oceaan. Heerlijk fris vanuit de kast hang ik nu aan de stok en jawel, daar komt de eerste wind al. Samen met de wind ben ik prachtig om te zien. Lekker flapperend op de golven van de lucht. Precies, zo hoort het. Zie ze allemaal naar mij kijken, jaloers omdat ik de enige in de hoogte ben die zo'n gracieuze uitstraling heb. Niemand kan aan mij tippen. Arrogant? Nee, want er is geen sprake van arrogantie als het de waarheid betreft. Er is gewoon niemand die op een sierlijker manier de boodschap van de vreugde, van het feest, kan uitzenden. Allemaal vrolijke gezichten verschijnen als ik in beeld kom en dat doet niemand mij na.

[Morana]

Mijn metalen lichaam heeft geen zenuwen, anders stnd ik schreeuwend van de pijn nu in de tuin. De roest vreet zich als een zuur door mijn wand heen. Desondanks voel ik de schade toch, de emotionele pijn dat het einde van mijn bestaan naderbij komt. Uit mijn gemijmer schrik ik op van een flapperend geluid, gecombineerd met een onregelmatige zwiep. Ah, ik zie het al. Een vlag zwaait hoog in de lucht en het gezwiep wordt veroorzaakt door het touw waarmee hij verbonden zit aan zijn stok. Felle kleuren sieren hem en het lijkt alsof de wereld aan zijn voeten ligt. Maar wat wil je, met zo'n schoonheid, zo ver uitgestrekt boven die van mij. Ik ben niets en hij is alles, iedereen kijkt naar hem op en daarmee word ik teruggeplaatst op mijn plek, als ik hem zo zie.

[Morana]

De lucht wordt donker en de wind zwelt aan. Velen zouden zich terugtrekken, maar mijn vreugde wordt alleen maar groter. Hier kan ik bewijs leveren van mijn kracht, mijn nooit te verliezen schoonheid. Regendruppels spetteren tegen mij aan en ik neem het vocht in mij op. In plaats van zwaar te hangen, kan ik door de sterkere wind nog steeds vrolijk heen en weer zwaaien. Waar anderen hun aftocht moeten blazen, schitter ik tussendoor. Mijn onoverwonnen kracht, gemeten tegen de kracht van de natuur en je kunt wel raden wie er wint!
Maar nee! Het touw dat mij vasthoud slingert los en slechts een kleine haak houdt mij nog vast aan de stok. Niet mijn zwakheid wordt hiermee getoond, maar de zwakheid van dat touw! Gevaarlijk slinger ik op een onregelmatige windgolf kanten op waar ik nooit hoorde te komen. Ik ben sterk, ik ben machtig. Dat touw was zwak, maar ik zal de storm trotseren!

[Morana]

Met een knal tegen het metaal van de stok schiet opeens het touw van de vlag los. Zo onafhankelijk en machtig als hij eerst had gehangen, zo een hopeloze en triste indruk maakt hij nu. Ergens voel ik medelijden met de vlag die nu in een miserabele situatie zit. In spanning wacht ik af wat er gebeurt, maar voordat ik doorheb wat er aan de hand is, schiet de vlag in het geheel los en komt gedreven door de windvlaag recht op mij af! Zijn kleurige weefsel blijft haken aan mijn verroeste metaal en een grove scheur verminkt hem voor altijd. Het is zonde van de vlag, maar niet mijn schuld.

[Morana]

Och nee! Die zwakke haak, het was te verwachten, ik word vrij van de stok in de lucht geslingerd. Met een sterke windstroming kom ik terecht in een andere tuin en blijf ik haken aan een stuk metaal. Vreselijk, die scheur in mijn kostbare stof! Maar ik zal hier uit worden gered. Ik weet het gewoon zeker. Niemand die zonder mij kan leven! Ik ben onmisbaar en zal opnieuw hersteld worden. Let maar op, ik zal worden gered.

[Morana]

De vlag wordt van mij afgehaald en ergens vind ik dat jammer. Ik kon de vlag juist zo goed gebruiken als beschutting tegen de regen. Handen pakken mij op en ja.. ik voel het al aan, het einde is gekomen en ik zal in de vuilnisbak belanden. Maar nee, op voorzichtige wijze word ik gebracht naar een warme plaats en netjes afgedroogt. Is mijn leven dan toch niet over?


Handen tillen mij op en jawel, zoals ik dacht.. natuurlijk zal ik uit deze benarde situatie worden gered. Niet dat ik eigenlijk die redding nodig heb natuurlijk, want ik had het op zich ook wel alleen kunnen doen, maar dit bewijst maar weer hoe enorm nodig iedereen mij heeft. Maar hee! In plaats van terug in de warmte van een huis genomen te worden, beland ik in een donkere bak met allemaal afgedankte troep. Wat is hier aan de hand?




"Oh nee he.. schat..?"
'Wat is er?'
"De vlag is in de tuin van dat leegstaande huis gehaald. Wil jij hem halen?"
[...]
'Lieverd, ik heb goed en slecht nieuws. De vlag is gescheurd, maar kijk eens wat ik heb meegebracht.'
"Oh, wat een enige gieter! Die kunnen we prima gebruiken als plantenbak."
'Ik dacht al dat je dat zou vinden. Ik hou van je, mopje."
"Ik ook van jou."

~

Einde.. of een nieuw begin?