September | Team 1

[Maiken]

 1. Maiken
2. Erwipro
3. Lianne

Thema: Vampieren

[Maiken]

"Waar ben ik?" dacht ze, terwijl ze rondkeek. Het landhuis... Het voelde zo bekent, maar toch ook weer niet. "Hallo?" riep ze. Haar stem weerkaatste tegen alle muren. Het leek wel of de echo weerklonk door het hele gebouw.
"Je bent thuis," klonk opeens het antwoord van een stem achter haar. Ze draaide zich om. Achter haar stond een man. Hij was lijkbleek en had lang zwart haar. Als ze eerlijk moest zijn leek hij een beetje op graaf Dracula uit de film Van Helsing.
"Wie bent u?" kwam nog net uit haar mond.
"Wees niet bang mijn kind, alles zal je later duidelijk worden. Eerst zul je echter ook een hoop moeten leren. Morgen zal je wel duidelijk worden waarom." Hij liep van haar weg. Ze zag geen andere oplossing dan hem te volgen. Wat moest ze anders?

Hij opende de voordeur van het landhuis en liep naar binnen. Blijkbaar kwamen ze net van binnenplaats. Ze keek naar de maan, ze had hem nog nooit zo vol gezien.
"Hoe oud ben je geworden?" vroeg de man aan haar. Op die vraag had ze niet gerekend. Ze  snapte ook niet waar het toe diende.
"Ik ben net 18 geworden, om eerlijk te zijn gister," zei ze.
"Dat verklaart in ieder geval een hoop." Hij stopte bij de deur aan het eind van de gang. "Welkom bij je echte familie!"

De deur zwaaide open en ze keek naar binnen. Een hele groep mensen, net zo bleek als de man, staarde haar aan. Opeens gilde ze. "Die man... Hij heeft bloed op zijn kin!" Voorzichtig keek ze weer. Het bloed druipte uit zijn mond, waar lange spiestanden uit kwamen. Naast hem lag een lijk!

Deze keer gilde ze niet. Zo snel als mogelijk draaide ze zich om en liep ze weg van het landhuis. "Hou haar tegen!" gilde de man met wie ze als eerste had gesproken.
Ze moest sneller. Gevangen worden was geen optie. Nog voor ze de overkant van het plein had bereikt voelde ze de man haar vastgrijpen. "NEE," schreeuwde ze, voordat alles zwart werd.

Eagle schoot omhoog. Die nachtmerrie had zo echt geleken. Met trillende vingers greep ze naar het flesje water op haar nachtkastje. Na een paar slokken begonnen haar vingers minder te trillen. Slapen durfde ze niet meer.
Die man had eigenlijk verdacht veel geleken op de man in de foto's van haar vader en moeder.

Woorden: 400

Totaal aantal: 0 + 400 = 400

[Lianne]

Eagle keek op de wekker die aan haar voeteneind stond: zes over half drie in de nacht. Zonder veel geluid te maken liep ze naar de wc, daar plensde ze wat water in haar gezicht zodat ze niet weer in slaap zou vallen. Snel liep ze terug naar haar slaapkamer, even keek ze rond, het had zo echt geleken dat ze die man nu overal verwachtte. Eagle knipte haar nachtlampje aan en pakte haar boek. 

De volgende ochtend werd Eagle wakker door het gepiep van haar wekker. Haar nachtlampje stond nog aan en het boek was op de grond gevallen. 'Gelukkig heb ik niet weer zo'n enge droom gehad.' dacht ze bij zichzelf. Ze kleedde zich aan en zag haar moeder beneden al aan het ontbijt zitten. De uitvergrote foto van haar ouders met haar als klein kind hing boven de eettafel. Op de foto stond ook de man waar ze die nacht van had gedroomd. Volgens haar ouders was hij dood... Een auto ongeluk zeiden ze. Het was een droom hield ze zichzelf voor. Maar op de een of andere manier voelde ze dat het meer was dan een droom.

Op weg naar school had Eagle het gevoel dat er naar haar gekeken werd, 'Ja, dat is ook zo!' dacht ze spottend bij zichzelf want Joyce fietste naast haar. 'Wat zie jij er moe uit! Slecht geslapen?'
'Ja behoorlijk slecht, ik werd midden in de nacht wakker en kon niet meer slapen.' Eagle was niet van plan om over haar droom te vertellen, ze zou haar moeder eens vragen wie die man nou echt geweest was. 'Snapte jij die wiskunde die we voor vandaag hadden opgekregen?' vroeg ze om op een ander onderwerp over te gaan. 'Totaal niet, ik hoop dat Schimmer ze een beetje goed uitlegt voor de verandering.'
'Ik verwacht er niet veel van, ik heb het gisteren al aan mn moeder gevraagd, ik snap het nu een beetje...' De school kwam in zicht en de hoeveelheid fietsers om hen heen werd groter. Het werd nu moeilijk elkaar te verstaan doordat iedereen door elkaar praatte. Eagle stapte af en liep de fietsenstalling in, Joyce liep achter haar aan. Ze haalden hun tassen van hun fietsen en liepen getweeën de school in.

woorden: 374
totaal aantal: 400+374=774

[Erwipro]

Meteen de eerste les wiskunde. Bah. Iets te ruig ging Eagle op haar stoel zitten en die maakte een krakend geluidje. Uiteraard kreeg ze meteen een opmerking van haar wiskundeleraar die haar al niet mocht en een minuut later zat ze op de gang te werken. Gelukkig wist ze een beetje hoe de opgaven gingen. Maar hard werkte ze niet. Ze moest hier toch nog bijna een uur zitten...
En hoe langer ze zat, hoe meer ze afdwaalde. Haar ogen kon ze nauwelijks openhouden, en elke keer dat ze dichtvielen overviel de droom haar weer. Het leek veel echter dan een normale dagdroom. De rode ogen staarden haar aan, de het bloed op de hoektanden glinsterden in het maanlicht. "Welkom bij je echte familie," zei graaf Dracula. Nee, nee, niet doen. Ogen open. Wiskunde. 'Bereken de oppervlakte onder de grafiek...' Ze rende weg. Een menigte van lichte voetstappen hoorde ze achter zich. Opgewonden stemmen. Enkele keren hoorde ze de naam 'Anna'. Waar kwam die naam toch vandaan? "Ren harder", zei ze tegen zichzelf. "Dat lukt je niet," zei een gulzige stem. Naast haar hoorde ze een deur open gaan. "Wat lukt je niet?", zei de norse stem van haar leraar. Wat? Heb ik dat echt gezegd? De grote snor leek haar aan te kijken, maar maakte haar lang niet zo bang als Dracula en de menigte vampiers. Ze had zin om brutaal te doen, maar haar stem trilde teveel om haar woorden verstaanbaar te maken. Tranen sprongen in haar ogen en snel liep ze naar de toiletten toe. Wat moest Schimmer wel van haar denken? Toen ze de deur naar de wc's opendeed, wierp ze nog snel even een blik terug richting het lokaal. Haar leraar deed hetzelfde. Hij heeft me zien huilen, was haar eerste gedachte. Zijn blik was niet zoals gewoonlijk, boos bij alles wat ze deed. Nee. Was het medelijden? Een volle seconde stond ze in de deuropening, maar het was te weinig om te zien wat er in hem omging.
Ze opende de middelste deur en onoplettend keek ze naar beneden. Nee! Bloeddruppels! Ze rende het hokje uit, de gang in, zo ver mogelijk weg van het wiskundelokaal. Haar hand lag al op de klink van de uitgang toen ze besefte wat ze aan het doen was. Bloeddruppels, die kan je natuurlijk in elke meidenwc tegenkomen. Blinde angst had haar weg doen rennen. Hijgend liep ze weer terug, geen acht slaand op al haar medeleerlingen die haar vanuit de lokalen aankeken. Halverwege een vaak rustige trap ging ze op een trede zitten en keek om zich heen. Er kwam niemand aan, gelukkig. Ze sloot haar ogen.
Een ruwe hand pakte haar schouder stevig beet. Haar tempo werd hierdoor aanzienlijk verminderd en gaf een andere hand de mogelijkheid om haar been te pakken. Uit reflex schoot haar voet omhoog. Raakte ze nou een neus? Veel was het worstelen niet waard. Binnen enkele seconden lag ze op de grond, eeltige handen om haar polsen en enkels om haar op de grond te houden, tientallen lede ogen die haar aankeken, één van hen met het gezicht van de man op de foto. Langzaam kwam deze op haar af, knielde naast haar neer en richtte zijn blik op haar nek. Zijn mond ging al open. Haar nekspieren spanden zich aan. Langzaam werd alles diep donkerrood...
Voetstappen. Niet gehaast, niet opgewonden, maar rustig. Ze kwamen van boven. Eagle opende haar ogen weer. Het was Joyce. Ze ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Eagle legde haar hoofd op haar schouder en zo zaten ze een poosje. Toen ze haar hoofd wilde verleggen, begon Joyce te praten. "Wat is er? Ik kan je hartslag voelen en die lijkt ongezond hoog. En je hebt helemaal rode ogen..." Zo ging de altijd bezorgde stem van Joyce nog even door. Vertellen wat er echt was wilde Eagle niet, maar ze kon ook niet zeggen dat er niks was, dus ze zei maar niks. "De Snor heeft me gestuurd," fluisterde Joyce, die haar praatje afrondde. Deze naam van de wiskundeleraar bracht haar zoals altijd een glimlach op de lippen, maar die verdween snel weer. Schimmer wist er dus ook van.
Opeens drong het tot haar door. De naam! De vampieren riepen om Anna! Ze rende weg bij Joyce, bedacht zich, zei snel dat ze nog van haar zou horen en rende het gebouw uit. In recordtijd was ze thuis. Hijgend rende ze het huis door om haar moeder te zoeken. Ze was net klaar met de was opvouwen. "Wiesdh mannofhtoo?", zei ze tussen een puf en een steun door. Haar moeder keek haar verbaasd aan, wat vooral veroorzaakt werd door haar geschrokken gezichtsuitdrukking, maar ook doordat ze haar niet verstond. "Goedendag zeg!", verzuchtte ze. "Adem eens rustig uit en vertel me dan duidelijk waarom je nu al terug bent en wat er met je aan de hand is."
"Ik moet alleen weten," - hijg - "wie die man op de foto is." Ze keek haar moeder zielig aan. "Die boven de eettafel. Ik heb jullie eens de naam Anna horen noemen. Wat heeft zij met die man te maken?"
"Dat is een lang verhaal," zuchtte haar moeder. "En je zal er ook niet blij van worden. Weet je zeker dat je het wilt horen?" Impulsief bevestigde Eagle dit en liep met haar moeder naar beneden.

Woorden: 892
Totaal: 774 + 893 = 1667

Voor de volgende schrijfster: schrijf jij de 'jeugdherinnering' van Eagle op die ik gepm'd heb?