Print

[Jnusch]

"Drythsibb"
door Shaddow

[Shaddow]

Ayden hield zijn ogen gesloten en probeerde zich te concentreren. Hij probeerde te herinneren wat hij had gedroomd. Langzaam maar zeker zag hij de beelden weer voor zich. Het ging over een bos, en over elven. Plots klonk er een geluid, ineens was zijn concentratie weg. Het duurde even voor hij doorhad wat het geluid was; het geluid van ijzer dat op de grond viel. Er was iemand in de woonkamer… Zonder zijn ogen te openen griste Ayden zijn pistool onder zijn kussen vandaan. Hij wist precies waar zijn wapen lag en had al duizenden keren het wapen gepakt, alleen om te kijken of hij het nog kon. Hij had het wapen nog nooit hoeven gebruiken, maar toch gaf het hem een gevoel van veiligheid, een gevoel van zekerheid. Ayden opende zijn ogen en keek om zich heen. De televisie stond nog steeds aan, zoals wel vaker als hij ’s avonds weer eens een film had gekeken. Toch was er iets anders. Alles in deze kamer leek hetzelfde, maar iets voelde gewoon niet goed. Ayden stond op, trok zijn broek aan, en liep naar de deur toe. Even bleef hij staan en probeerde hij te luisteren. Hij hoorde het geluid van wind, van wapperende gordijnen. Langzaam opende hij de deur en keek hij naar binnen. Het raam stond open, maar voor de rest was niemand te zien. Ayden liep naar het raam toe en keek naar buiten; niemand. Op het tafeltje midden in de kamer lag een bord, en op het bord een boterham met pindakaas. Hij lustte niet eens pindakaas…

Even was het stil. Even leek het alsof wie er ook in zijn appartement was, even snel vertrokken was als hij was gekomen. Ayden liep door de kamer en keek om zich heen. Alles leek er nog te zijn, niets leek te ontbreken. Waarom voelde het dan zo vreemd, zo anders? Een windvlaag vloog door het raam en even dacht Ayden iets in zijn ooghoek wegschieten. Toen hij beter keek, leek de deur op een kier te staan. Ayden pakte zijn pistool iets steviger vast en liep naar beneden toe. Vaag hoorde hij in de verte een dichtslaande deur. Wie ook in zijn appartement was, was nu ontsnapt. Zonder na te denken stormde Ayden naar beneden toe. Binnen een paar minuten stond hij buiten, in het steegje. Vlug keek hij om zich heen. “Ik weet dat je er bent!” riep hij, wetend dat het toch niets zou uithalen. In de verte weerklonken voetstappen. Ayden draaide er naartoe en zag weer iets in zijn ooghoeken wegschieten. “Kom hier dan, als je lef hebt!” Weer voetstappen, weer iets wegschietend uit de ooghoeken. De voetstappen klonken luider, alsof het dichterbij kwam. Ayden sloot zijn ogen en probeerde zich louter te concentreren op het geluid. Weer voetstappen. Vlug draaide Ayden zich om en opende hij zijn ogen. Weer schoot het weg, maar dit keer had hij beter zicht. Het leek nog het meeste op een jongen van ongeveer zijn leeftijd, al had hij hem te kort gezien om zeker te weten of het een jongen was. “Nu is het genoeg geweest” zei Ayden, net hard genoeg zodat de indringer hem kon horen. Hij pakte zijn wapen en mikte, schijnbaar in het niets. Er klonk een vaag geluid. De straatlampen begonnen te flikkeren en vielen een voor een uit. Het steegje was bijna donker, het enige zwakke licht kwam van de volle maan die net voorbij de wolken was gekomen. Weer klonken er voetstappen, steeds sneller en steeds luider. Ayden voelde een hard voorwerp zijn hoofd raken en alles werd zwart…


proloog: 597 woorden.
Totaal: 597 woorden.

[Shaddow]

Ayden hield zijn ogen gesloten. Langzaam probeerde hij zijn droom van die vorige nacht terug te halen. Het ging hem verbazingwekkend gemakkelijk af, hij werd er beter in. Al snel zag hij de beelden weer voor zich. Het raam dat openstond, de deur die plots op een kier stond, de lantaarnpalen die ineens uitvielen en het zwarte wezen dat plots voor hem stond. Wat was dat? Het leek op een mens, maar ook weer niet. Ach, het was een droom, en dromen waren altijd vaag. Ayden opende zijn ogen en schrok. Dit was niet zijn kamer… De ruimte waarin hij lag zag er enigszins vreemd uit. Het leek waarschijnlijk nog het meest op een middeleeuws huisje, al zag het er ergens ook wel weer modern uit. Ayden hoorde voetstappen en een jongen van vijftien jaar kwam de kamer binnen gelopen. Hij was eenvoudig gekleed in iets wat nog het meest leek op een middeleeuwse versie van een broek en shirt. “Ah je bent wakker.” De jongen leek blij. “Wie ben jij? Waar ben ik?” zei Ayden, enigszins verdwaasd. “Ach, waar zijn mijn manieren.” De jongen glimlachte. “Ik ben Jake en je bent hier in Drythsibb.” Ayden keek hem even verbaasd aan en Jake leek even te twijfelen. “Wie ben jij eigenlijk? Je bent niet van hier, hè?” vroeg hij voorzichtig. Ayden wachtte even voor hij antwoord gaf. “Mijn naam is Ayden, en ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Het lijkt allemaal zo vreemd. Gisteravond ging ik naar bed in mijn bed in Los Angeles en nu wordt ik hier wakker, op een vreemd bed. Hoe kan ik weten of ik hier vandaan kom, als ik niet eens weet hoe ik hier gekomen ben?” Jake leek even verward. Er klonk een vaag gefluit. “Ah, de thee is klaar.” Zei Jake en hij haastte zich naar de ruimte ernaast. Al snel kwam hij terug met een houten plankje, met hierop twee bekers met thee. “Kom” zei Jake en Ayden stond op. Het ging even stroef, alsof zijn spieren vast zaten, maar al snel liep hij achter Jake aan naar een andere ruimte, wat blijkbaar als woonruimte functioneerde. “Oh bijna vergeten.” Jake liep naar een kastje toe en haalde iets zwarts uit een lade, wat Ayden maar al te snel herkende: het was zijn pistool. “Dit dingetje lag vlak bij je. Is het van jou?” Ayden pakte zijn pistool aan. “Ja, dit is mijn geweer.” Ayden stak zijn pistool weer in zijn zak en ze gingen weer zitten. Even was het stil. Geen van beiden wist wat ze moesten zeggen of wat ze überhaupt aanmoesten met de situatie.

“Waar kom je eigenlijk vandaan?” verbrak Jake na een kleine tijd de stilte. Zijn stem was zacht, terughoudend, alsof hij bang was voor het antwoord, alsof hij zou weten dat het antwoord zijn wereld op zijn kop zou zetten.  Ayden keek verschrokken op. De stilte leek een eeuwigheid geduurd te hebben, zo lang dat het hem eerlijk gezegd nog verbaasde dat er zoiets was als geluid. “Waar ik vandaan kom? Ik kom uit Los Angeles.” “Is dat een dorp?” Ayden lachte. “een dorp? Nee, Los Angeles is een stad. Ik woon in een appartement, ergens in het zuidoosten.” Jake keek hem vragend aan. “Appartomont?” “Appartement.” Ayden keek even rond. Hoe moest hij dit uitleggen? “Een soort huis.” Begon hij,” net zoiets als dit, gelijkvloers. Maar dan heel veel van dit soort dingen op elkaar. Een soort Flatgebouw.” Jake knikte. “Ik denk dat ik het wel kan begrijpen.” Ayden nam nog een teug van zijn thee en weer was het stil.

“Is het echt waar, wat ze zeggen?” Weer was het Jake die de stilte verbrak en weer klonk zijn stem zacht, terughoudend. “Dat hangt er vanaf. Wat zeggen ze?” “Dat jullie ijzeren vogels hebben waarmee jullie vliegen. En dat jullie buizen hebben waarmee jullie mensen kilometers verderop nog kunnen doden?” “IJzeren vogels? Je zal vast vliegtuigen bedoelen. Die hebben we ja. En als je met die buizen scherpschuttergeweren bedoeld, heb je ook wel gelijk. Al schieten die niet vele kilometers ver hoor, maar wel een paar kilometer als je een goede hebt. Hoezo dan, hebben jullie dat niet?” “Nou, er zijn wel bogen die zo ver kunnen schieten hier, maar dat is met magie. Ze zeggen dat jullie het zonder magie doen. Er zijn hier ook wel mensen die kunnen vliegen, maar dat zijn alleen de meest ervaren magiërs.” Het was toen dat het pas echt tot Ayden doordrong waar hij precies in was verzeild. Wie deze jongen ook was, waar hij nu ook was, ergens begon het bij hem te dagen dat het nog wel even kon duren voordat hij thuis kwam. Als hij tenminste ooit nog thuis zou komen. Ayden voelde zijn hoofd lichter worden en even leek het alsof alles draaide. “Ik… Heb even frisse lucht nodig.” Verklaarde Ayden zichzelf en hij liep richting de deur. Jake stond ook op en liep achter hem aan. “Kom, ik laat je de stad zien. Ik denk dat het sowieso wel handig is je komst te melden bij de dorpsoudste.” Even keek Jake Ayden strak aan. “Geen zorg,” voegde hij vlug toe, “We vinden wel een manier om je weer thuis te krijgen. Tot die tijd, blijf je lekker hier, ok?” Jake sloeg Ayden vriendschappelijk op de schouder en Ayden probeerde te glimlachen. “Bedankt.” “Ach, geen dank. Bedank me maar als we bij jouw huis zijn!”


Proloog: 597 woorden.
Hoofdstuk 1: 904 woorden.
Totaal: 1501 woorden.

[Shaddow]

Het dorpje leek nog het meeste op zo’n westernstadje die ze vroeger in het wilde westen hadden. Er was één hoofdweg, met aan weerszijden huizen. Ayden en Jake volgden de weg naar een groot huis aan het einde van de weg. Het huis was groter dan de anderen huizen en het was dan ook vrij duidelijk dat hier de dorpsoudste woonde. De dorpsoudste, zo vertelde Jake, werd hier een beetje gezien als de leider. Hij had de meeste ervaring en de meeste kennis, dus het was volgens velen niet meer dan redelijk om alle belangrijke keuzes eerst met hem te bespreken. Het was een aardige, rechtvaardige man, die goed nadacht over de gevolgen van zijn keuzes. Niemand wist precies hoe oud hij was, al gingen er verhalen dat hij er al was toen de stad gemaakt werd. Ayden en Jake waren bij het huis aangekomen. Hoewel het wel duidelijk was dat het een groot huis zou was en hoewel Ayden al veel grote gebouwen had gezien, bleef het een imposant gebouw. Het was niet zozeer de grootte (het gebouw telde “slechts” 2 verdiepingen), maar vooral de manie waarop het gebouwd was. Samen met de herberg was het het modernste gebouw dat je in deze stad tegenkwam. Waar de meeste gebouwen gemaakt waren van hout of in het beste geval modder, leek dit huis uitgehouwen uit een volledige rots. “Hoe lang zijn ze hier nog wel niet mee bezig geweest?” vroeg Ayden verwonderlijk. “Twee weken, non-stop. De beste magiërs van de omgeving hebben het gemaakt.” “Magiërs?” “Magiërs. Dacht je dat we hiervoor een pikhouweel gebruikt hadden? Nee, dit is zuiver magie. Het is sterker dan het lijkt, geloof me. Dit huis is het best beveiligde huis uit de hele stad, zo niet de hele omgeving. De deur is beveiligd met enkele inbreekspreuken. Het slot is nooit te openen zonder de sleutel. Dieven hebben het wel geprobeerd, met allerlei manieren. Als je het slot probeert te openen met bijvoorbeeld een schroevendraaier, lost de schroevendraaier in het niks op. Als je probeert de deur in te beuken, vlieg je enkele meters achteruit. Zelfs de sleutel namaken werkt niet. Mensen hebben het geprobeerd: de sleutel perfect nagemaakt, ze hebben zelfs magiërs ingehuurd om de magie kloppend te maken en geloof me: dat is niet makkelijk. Maar zelfs met die sleutel lukte het niet. Er is maar ééns sleutel die werkt en maar één persoon die de sleutel kan gebruiken. Die persoon is de dorpsoudste en die sleutel wordt de stadssleutel genoemd.” Jakes stem klonk vol enthousiasme, blijkbaar kreeg hij niet zoveel kans om dit verhaal te vertellen als hij zou willen. “Maar als de dorpsoudste de enige persoon is die de sleutel kan gebruiken. Wat gebeurt er dan als hij dood gaat, of ziek raakt? Dan is er toch niemand die hem kan helpen?” Jake leek even te moeten nadenken over deze vraag. “Ik… Ik weet het niet. Nu je het zegt. Ik kan me helemaal niet herinneren dat de Dorpsoudste ooit ziek is geweest.” Jake stapte naar voren en trok aan een soort van slinger, wat blijkbaar als bel functioneerde. In plaats van een gong, of een normaal belgeluid, zoals Ayden had verwacht, schoot ineens een klein raampje boven de deur open en vlogen er vrolijk kwetterende vogeltjes uit. Ze cirkelden even over de hoofden van Jake en Ayden, om vervolgens weer via hetzelfde raampje terug te komen. “Vogels?” vroeg Ayden verbaast. “Vogels. De vogels kijken wie er is en vertellen vervolgens aan de dorpsoudste wie hem komen bezoeken. Als de dorpsoudste het vertrouwd, doet hij de deur open. Als hij het niet vertrouwd… Ach, hij vertrouwt ons wel.”
 
Jake leek gelijk te hebben. Nog geen paar minuten later ging de deur open en stond daar een oude man. Hij had lang, grijs haar en al even grijze ogen. “buigen” fluisterde Jake, terwijl hij door zijn knieën zakte. Ayden zakte ook door de knieën en keek de man schattend aan. “Ah, Jake, mijn jongen. Wie is onze gast hier?” Jake glimlachte. “Dit Charles, is Ayden. Ayden, dit is Charles, de dorpsoudste.” “Aangenaam kennis te maken.” Aydens stak zijn hand uit en Charles pakte hem. “Insgelijks.” “Kunnen we binnenkomen?” vroeg Jake voorzichtig en Charles knikte. “Maar natuurlijk. Volg mij maar.”
 
Ayden en Jake volgden Charles naar een kamer op de tweede verdieping, die blijkbaar functioneerde als Charles’ kantoor. Charles nam plaats achter een grote, houten stoel achter een bureau. Ayden en Jake gingen zitten op de twee houten stoelen die tegenover het bureau stonden. “Goed, Jake. Wat is het waarover je me wil spreken?” “Wel… Ik denk dat Ayden dat beter zelf kan vertellen.” Jake keek Ayden aan. “Ayden, vertel hem maar waar je vandaan komt en wat het laatste is wat je kan herinneren. Als er iemand is die je kan helpen thuis te komen, is hij het.” Ayden nam even een hap lucht en toen vertelde hij zijn hele verhaal aan Charles. Hoe hij wakker werd van de geluiden in de keuken. Hoe hij zijn pistool had gepakt en vlug zijn broek had aangetrokken, hoe hij had gezien dat het raam openstond. Alles vertelde hij, van het moment dat hij wakker werd in zijn eigen bed, tot het moment dat hij wakker werd in Jake’s huis. Charles luisterde geduldig. Af en toe vroeg hij om opheldering (zoals wat een tv was), maar het grootste deel van de tijd was hij stil. Pas toen Ayden helemaal klaar was begon hij met praten. “Dus als ik het goed begrijp, kom je uit een stad anders dan deze. Een stad waar hier sprookjes over worden verteld. Je bent terecht gekomen in deze wereld, die alleen in de sprookjes uit jullie wereld bestaat. Allereerst, wees welkom. Voor zolang je hier bent kan je volgens mij wel logeren bij Jake”, Jake knikte instemmend,” Al denk ik dat het prioriteit heeft om jou weer thuis te krijgen. Ik denk dat er wel wat te vinden is in de bibliotheek. Echter, de reis moet niet onderschat worden. Heb je enig ervaring met magie, zwaardvechten of iets anders waarmee je jezelf kan verdedigen tegen vijanden?”
Ayden voelde met zijn hand naar zijn geweer in zijn broekzak. “Nee. Alleen dit.” Hij haalde het geweer tevoren en liet het aan Charles zien. “Dit is een geweer. Ik denk dat je het wel kan vergelijken met een boog, alleen hoef je alleen op dit knopje te drukken. Hiermee kan ik wel iets doden, denk ik. Alleen, er zitten nog maar een paar kogels in. Als die op zijn… heb ik niks.” “In dat geval lijkt het me handig om de basis van magie en zwaardvechten te leren. Jake, laat jij hem de scholen zien? Daarna zullen we in de bibliotheek kijken of we meer kunnen vinden over dit verschijnsel.” Met deze woorden liepen Jake en Ayden weer naar de straat


Proloog: 597 woorden.
Hoofdstuk 1: 904 woorden.
Hoofdstuk 2: 1137 Woorden.
Totaal: 2638 woorden.

[Shaddow]

Eenmaal op straat leidde Jake Ayden beter rond. De straat leek te bestaan uit verschillende gebouwen, vooral veel huizen, maar ook winkels. Aan het begin van de stad was een poort, met twee wachtershuisjes. Iets verderop waren twee huizen, waar de wachters woonden en weer iets verderop stonden nog meer huizen, waar de dorpsbewoners woonden. Weer verderop waren de winkels, gevolgd door de scholen en aan het einde dus het huis van de dorpsoudste. “Goed. Ik zal even met je meegaan naar de scholen, om je in te schrijven. We hebben hier twee scholen, een school voor het zwaardvechten, en een school voor de magie.” Ayden keek Jake vreemd aan. “Leren ze dan hier niets over talen, geschiedenis, rekenen of dergelijken?” “De taal leer je van je ouders, die het weer van hun ouders geleerd hebben. Geschiedenis leer je uit boeken, als je dat wilt. Rekenen leer je meestal ook van je ouders. Op de toverschool leer je onder meer ook dingen over planten, kruiden en dieren. Bij zwaardvechten leer je ook wel wat dingen qua wonden verbinden.” “Kan iedereen magie leren?” Jake leek even te twijfelen. “Wel… Magie is een vrij lastig iets om onder de knie te krijgen. Iedereen kan magie leren, maar het is… verstandiger, om te beginnen als je 18 jaar of ouder bent.” “Waarom?” “Wel. Magie is de kracht om energie om te zetten in een andere vorm van energie, om het vrij simpel te zeggen. De meeste mensen gebruiken levensenergie, aangezien dit veruit het makkelijkste is, maar anderen vormen van magie zijn ook denkbaar. Dit leer je wel op de magie-school. Het punt is, dat het belangrijk is om niet teveel levensenergie in een keer te gebruiken, omdat je dan, wel, dood gaat. Maar maak je maar geen zorgen. Het is best veilig, denk ik. Maar goed. Ik denk dat we beter verder kunnen gaan.”

En zo liepen Jake en Ayden naar de Magieschool, en vervolgens naar de school voor het zwaardvechten. Beiden lessen zouden pas de volgende ochtend beginnen, dus de rest van de dag was Ayden vrij. Hij gebruikten zijn tijd, op aanraden van Jake, om goed uit te rusten. De lessen waren vaak intensief en zwaar, en konden soms tot laat in de nacht doorgaan. Jake op zijn beurt ging weer terug naar Charles, om in diens bibliotheek een manier te zoeken om Ayden weer thuis te krijgen. De twee maanden die volgden, waren zwaar. De zwaardvechtlessen begonnen al vroeg en de magielessen konden tot laat in de avond doorgaan. Toch waren de twee maanden vooral leerzaam. Waar Ayden aan het begin van de twee maanden nog niks wist van zwaardvechten of magie, leerde hij in deze twee maanden het verschil tussen de verschillende kruiden die er waren, welke werking deze kruiden hadden en hoe je ze kon gebruiken om bijvoorbeeld wonden te helen, of om energie te krijgen. Hij leerde hoe magie energie kon putten uit verschillende vormen. Hoe de meeste magiërs simpelweg hun eigen energie gebruikten, met als effect dat ze een beetje moe werden, maar dat het ook mogelijk was om bloed te gebruiken als krachtbron, of zielen. Zielen waren er in velen vormen en maten. Hij leerden hoe je zielen uit lichamen kon scheiden en hoe het eten van zielen, buiten een helende werking, ook voor energie kon zorgen, energie die weer gebruikt kon worden als krachtbron voor magie. Hij leerden hoe dierenzielen het meest gegeten werden, en over de gevaren van zielen van duistere wezens, zoals demonen. Deze zielen konden de gebruiker laten beschikken over een schijnbaar oneindige krachtbron voor magie, maar tegelijkertijd konden ze de wil van de gebruiker overnemen. Het was zeker een van de meest gevaarlijke vormen van magie, samen met één andere vorm. Sommige magiërs konden zelfs andermans energie gebruiken als bron voor hun magie. Er waren zelfs verhalen bekend van magiërs, die een volledig bos gebruikten om hun magie te voeden. Sterker nog, het scheen dat een volledig bos gebouwd was door magie. “Awyrgrandry Waeld” werd het genoemd bos genoemd. Bij zwaardvechten leerde Ayden heel andere dingen. Hij leerde hoe hij een zwaard moest vasthouden, hoe hij snelheid kon omzetten in kracht, waarom techniek belangrijker was dan sterkte. Hij leerde eerst vechten tegen houten poppen, om uiteindelijk oog in oog te staan met andere studenten. Aan het einde werden hij en zijn medestudenten zelfs naar de wouden gestuurd, om daar een wolf te vermoorden en diens hoofd terug te brengen naar de meester. Niet zomaar een wolf, maar een weerwolf. Eerst lachte Ayden om het idee, maar toen hij de bange gezichten zag van zijn medestudenten bleek dat dit niet slechts een simpele taak zou worden. Niet dat te verwachten was. De reis was namelijk niet voor niets, diegene die zou slagen om als eerste een weerwolvenhoofd terug te brengen, zou een speciaal zwaard krijgen van de meester. Ayden ging na de zwaardles direct naar huis (de magielessen had hij al voor een groot deel al afgerond.) Thuis trof hij Jake aan, met zijn hoofd tussen veel boeken. “Jake!” Jake reageerde niet. “Jake, wakker worden!” Jake schrok wakker. “Wat? Ayden, je bent terug! Hoe was je les?” “We moeten een weerwolf vermoorden en het hoofd brengen naar de meester.” “Wat moet je doen!?” Jake was op slag wakker. “Een weerwolf vermoorden. Weet jij waar ik er een kan vinden?” “Een weerwolf? Wij moesten een gewone wolf doden, op zijn hoogst een beer. Waarom nou weer een weerwolf. Je kan je maar beter goed voorbereiden, Ayden. Ik ben bang dat de standaarduitrusting niet genoeg is. Je zal moeten vechten, en hoe. Weerwolven zijn gevaarlijk, weet je. Enfin, ik weet wel waar je er een kan vinden, ja. In het bos is er een.” “Dan ga ik erheen. Heb je nog iets dat me kan helpen?” “Wacht.” Jake liep naar de keuken en kwam terug met een tasje. “In dit tasje zitten helende kruiden. Eet dit als je gewond raakt.” “Bedankt.” “Geen dank.” Even leek het alsof Jake twijfelde. “Ayden?” “Ja?” “Wees voorzichtig. Het zou zonde zijn als je nu weg gaat. Ik heb al veel boeken doorzocht en ik weet vrij zeker dat ik dichter bij de oplossing kom. Het zou zonde zijn als we eindelijk weten hoe je thuis kan komen, en je bent dood.” “Ik wees voorzichtig, geen zorg. Als het fout gaat, heb ik altijd nog dit.” Ayden pakte zijn geweer uit zijn zak, laadde het nog een keer door om zeker te zijn en stopte het geweer weer terug. “Dat geweer alleen gaat je niet helpen. Het was beter geweest als je een zilver wapen had.” Jake glunderrde. “Wacht eens... een zilver wapen…. Wacht hier.” Jake rende weg en kwam even later terug met iets een schede. “Dit is een zilveren dolk. Hiermee kan je hem wel doden, denk ik.” “Bedankt. Ik ga. Met wat geluk ben ik voor het donker weer terug.”

Proloog: 597 woorden.
Hoofdstuk 1: 904 woorden.
Hoofdstuk 2: 1137 Woorden.
Hoofdstuk 3 (sortof): 1145 Woorden.
Totaal: 3783 woorden.

*gaat verder*

[Shaddow]

Na een paar minuten lopen was Ayden al in het bos aangekomen. Hoewel het midden op de dag was, was het in het bos donker. Ayden gebruikten wat van zijn energie om een vaag lichtschijnsel te creëren. Hij kon ook een fakkel gebruiken, maar dat was niet het beste idee in het bos. Net toen Ayden twijfelde welke kant hij op zou gaan, klonk er wolvengehuil in de verte. Ayden rende verder. Zijn lichtschijnsel begon langzaam steeds zwakker te worden en al gauw rende hij meer op goed vertrouwen dan op zijn zicht. Ineens stopte hij. Wat was dat geluid? “leoht” fluisterde Ayden zachtjes en er kwam een nieuw lichtverschijnsel. Het lichtverschijnsel begon zwak, maar werd langzaamaan steeds feller. Het duurde dan ook niet lang voordat Ayden kon zien wat voor hem stond…

Het wezen voor hem leek nog het meest op een grote wolf. Het liep op twee poten, was behaard en had klauwen in plaats van handen. Zijn hoofd was spitsig en hij had lange, scherpe tanden. “Zo.” Zei hij met een diepe, lage stem. “Dus jij bent degene die mij zal vermoorden? Een simpel soldaatje? En hoe was je van plan dat te doen?” Ayden hield zijn zwaard stevig vast. Met een fikse uithaal maakte hij een scherpe wond op het lichaam van de weerwolf en diens gezicht vertrok. “Ach. Dat is niet echt aardig, is het?” er verscheen een grijns op het gezicht van de weerwolf en Ayden kon zien waarom. De wond gloeide even en leek daarna zelf te dichten. “Zeg kindje, wat leren ze jullie eigenlijk op school?” Ayden was even verbaast. Dit kon nog heel moeilijk worden… De wolf merkte Ayden’s verwarring, en haalde uit. Ayden kon nog maar net op tijd wegduiken. Hij verwisselde zijn zwaard voor de zilveren dolk die Jake hem had gegeven en stak deze in de voet van de weerwolf. De weerwolf kon nog maar net de impuls om te schreeuwen van de pijn onderdrukken. “Zilver. Slim hoor, slim hoor.” Hij haalde nog een keer uit met zijn klauw, en dit keer was het raak. Ayden schreeuwde het uit van de pijn en de wolf grijnsde nog meer. Ayden spande zich in en stapte weer omhoog. Hij haalde een klein blaadje van de helende kruiden die Jake hem had meegegeefde en kauwde. Al direct voelde hij zich beter. Ayden zag dat dit gevecht nog heel lang kon duren als zijn zwaard de wolf niet kon beschadigen en hij dus alleen met zijn dolk kon vechten. Tenzij…

Ayden pakte zijn zwaard en haalde uit met al zijn kracht. Er verscheen een diepe snee in het lichaam van de wolf, en de wolf lachte. “Idioot! Zie je dan niet dat dit niet” Zonder op de wolf te letten pakte Ayden nu zijn dolk en stormde hij op de wolf af. “Wacht, wat wil je doen?” de wolf probeerde zich om te draaien. Ayden grijnsde; hij had gelijk. Om de wolf te helen moest de wolf zich inspannen, zich concentreren. Hij hield de dolk omhoog en met al zijn kracht stak hij de dolk tussen de ribben van de weerwolf door. Dit keer kon de weerwolf de impuls niet weerstaan. Het gekrijs van de wolf veranderde langzaam in gehuil, gehuil dat afstierf in de stilte van de nacht. Ayden keek even verdwaasd om zich heen. Hij had het gedaan! Hij had de weerwolf vermoord! “Waege” mompelde Ayden, en het lijk van de weerwolf steeg iets op van de grond. Ayden pakte het lijk vast bij de benen en liep zo weer terug, naar het dorp.

In het dorp aangekomen was de zon alweer onder. Ayden besloot direct naar de zwaardvechtschool te gaan, zodat hij zeker wist dat hij de eerste was. Eenmaal aangekomen bij de zwaardvechtschool, wilde de meester net weglopen. “meester, het is me gelukt! Ik heb de weerwolf vermoord!” de meester keek hem voldaan aan. “Goed zo mijn jongen. Het is laat, en je hebt je slaap verdiend. Morgen, als de rest er is, zullen we beginnen met het ritueel.” Ayden wist waar het ritueel op doelde. Het ritueel sloeg op het ritueel dat werd uitgevoerd wanneer iemand voor de test van de meester geslaagd was en het zwaard kreeg. De meester had gelijk, hij kon beter gaan slapen.

Proloog: 597 woorden.
Hoofdstuk 1: 904 woorden.
Hoofdstuk 2: 1137 Woorden.
Hoofdstuk 3 (sortoff): 1145 Woorden.
Hoofdstuk 3 (vervolg, sortoff): 710 Woorden.
Totaal: 4493 woorden.

*gaat verder*
*hah! pown this bitchas. Dit verhaal gaat nog es afkomen >: )*
*is blij*
*gaat weer verder*

[Shaddow]

De volgende dag begon het ritueel al vroeg. Het hele dorp was bij de Zwaardvechtschool, niemand wilde het ritueel missen. Jake was met Ayden meegegaan. “Goed. Het ritueel is een vrij heilig gebeuren hier. Doe gewoon precies wat de meester zegt, en alles moet goed gaan.” “Ok.” De meester kwam nu ook de kamer binnengelopen. “Ah Ayden, je bent er, mooi, mooi. Lekker geslapen?” Ayden knikte. “Mooi, mooi. Dit wordt een mooie dag.” De meester glimlachte. “Goed, goed. Laten we maar beginnen. Ben je klaar?” Ayden knikte. “Ik ben klaar.”

Ayden en de meester kregen een groot applaus van de dorpsbewoners. “Dames, heren. We zijn hier bijeen om een ritueel uit te voeren. Ayden hier was tot voor kort nog een normale jongen, maar over enkele uren, zal hij een Wyrdfreca zijn!” het publiek juichte harder. Ayden wist wat een Wydrfreca was. Het was een soort elite van dit dorp, en elders in deze wereld. Wyrdfreca werden gezien als de dapperste, sterkste krijgers. “Laten we beginnen.” Zei de meester met een glimlach en hij liep naar achter.

De meester kwam terug met iets wat nog het meeste leek op een glazen urn. In de urn vloog een klein blauw bolletje heen en weer. Ayden herkende het. Het was een ziel. “Ayden, dit is de ziel van een Wyrdfreca. Deze Wyrdfreca is gestorven op het slagveld, net zoals jij ooit zal sterrven op het slagveld, het slagveld des levens. Neem deze ziel en laat de kracht van de Wyrdfreca de jouwe worden.” Ayden nam het potje aan. Zielen eten was niet moeilijk, maar het was vrij gevaarlijk als je het niet goed deed. Eerst moest je het flesje naar je mond toe brengen, zodat de ziel niet kon ontsnappen. Vervolgens kon je het flesje openen, waarna de ziel je mond in schoot. Ayden had wel eerder de ziel van een konijn op, waarmee ze geoefend hadden, maar deze ziel was anders. Ayden voelde zijn lichaam warmer worden, en plots voelde hij zich sterker en sneller dan ooit tevoren. De meester gebaarde hem te knielen en pakte het zwaard van de muur.

Ayden knielde, en de meester hief het zwaard op. “Bij deze verklaar ik U”, hij sloeg zachtjes op de linker schouder en hief het zwaard opnieuw op. “Tot een van de Wyrdfreca.” De meester sloeg met het zwaard op de rechterschouder van Ayden en gebaarde hem omhoog te komen. “Ayden, neem dit zwaard, Wyrmsweord, aan als geschenk. Moge Wyrmsweord je leiden door moeilijke tijden. Laat dit zwaard het licht zijn aan het eind van de tunnel. En vergeet nooit. Waar je ook bent, wat je ook doet. Wij staan achter je.” Ayden glimlachte. “Bedankt.” Jake kwam aangelopen en sloeg Ayden op zijn schouder. “Zo, een echte Wyrdfreca! Wat je nog wel niet voor mekaar kan krijgen als je ergens tegen je wil bent, niet? Wel, ik heb meer goed nieuws voor je. Ik heb een manier gevonden, we kunnen je thuis krijgen! Kom mee, dan leg ik het je uit.” Jake liep weg en Ayden volgde hem. Samen liepen ze naar het dorpshuis, waar Charles al bij de deur stond te wachten. “Ah, Ayden. Gefeliciteerd! Een echte Wyrdfreca, wow. Goed gedaan jongen! Kom, volg me naar de bibliotheek.”

De bibliotheek was groter dan Ayden ooit had gezien. De boekenkasten reikten tot het plafond, dat zeker 5 meter hoog was. “Je kan je misschien wel voorstellen dat het even duurde voordat we het juiste boek gevonden hadden, maar hier is het dan.” Charles wees naar een boek dat op de tafel lag. “Het is het dagboek van Brian Robinson. Het wordt door veel mensen gezien als een sprookjesboek, maar nu we het beter gelezen hebben lijkt het meer waarheid te bevatten dan we dachten. Het is niet geheel ondenkbaar dat deze man ooit in dezelfde situatie zat als jou, Ayden. We hebben de informatie in dit boek vergeleken met informatie uit anderen boeken, en we zijn er vrij zeker van dat er een portaal is in het bos, dat je weer terug zal brengen naar je eigen wereld. Jake weet waar het is, hij zal je leiden.” Charles gaf Ayden een vriendschappelijke tik op de schouders. “Het is zover jongen. Je gaat naar huis toe!” Charles wachtte even, alsof hij nadacht. “Maar weet wel, dat je hier altijd welkom bent. Het ga je goed, Ayden.”

Het duurde niet lang voor Ayden en Jake voor de ingang van het bos stonden. Jake was nog even langs de magieschool gegaan om kruiden te halen, en Ayden had nog even afscheid genomen van de Meester.

In het bos was het, in tegenstelling tot de vorige keer dat Ayden het bos bezocht, niet donker. Het duurde dan ook niet lang voordat Jake plots stilstond. “Het is hier vlakbij. Wacht hier.” Jake liep iets verder, keek om zich heen en gebaarde Ayden dat hij kon komen. Het pad waarover ze heen waren gelopen had plaatsgemaakt voor dichtgegroeide bossen. “We moeten hier doorheen. Kom op, laat je zwaardvechtkunsten eens zien!” zie Jake enthousiast en al snel hakte Ayden zich een weg door de struiken, met Jake vlak achter hem. Na een paar minuten hakken, kwamen ze aan bij een open plek. “Ah, de open plek. Hier ergens moet het zijn.” Jake liep verder, de open plek op. Even dacht Ayden iets te zien in zijn ooghoeken, even dacht hij geritsel te horen in de bosjes aan de overkant… Nog een seconde later bleek dat hij gelijk had. Uit de bosjes kwamen zwarte wezens gerend, die Ayden maar al te goed herkende… “WEERWOLVEN!” riep Jake hard, en hij rende Ayden’s kant op. Ayden grijnsde. Open plek. Weerwolven. Dit kon nog leuk worden. Hij drukte zijn handpalmen tegen elkaar en richtte de opening die ontstond naar de wolven. “FYRWYLM!” schreeuwde hij en hij voelde zijn handen heter worden. De weerwolven keken hem enigszins verbaasd aan. Het kon toch niet dat hij vuur ging gebruiken? Wist hij dan niet dat de huid van weerwolven geen brand kon vatten? Aydens handen werden warmer, de wolven kwamen dichterbij. Ayden grijnsde. Vlug maakte hij het gebaar dat nodig was om de spreuk te activeren. Het was vrij simpel, een beetje draaien met handen, wat mikken, en klaar. Een vlaag van vuur schoot uit zijn handen, richting de wolven. De wolven leken te schrikken, ze wilden vluchten, maar het vuur was sneller. Jake kwam naar voren gesneld, met zijn zilveren dolk in de aanslag. Het vuur had plaats gemaakt voor een rookgordijn, maar Jake wist goed genoeg waar hij op moest letten. Binnen een paar seconden zag hij het eerst silhouet van een weerwolf, een paar tellen later zat zijn dolk in diens hart. Ayden had nu ook zijn Wyrmsweord gepakt. Het was een wapen was ook van zilver gemaakt, in tegenstelling tot de meeste andere wapens en kon dus ook aanzienlijke schade aanrichten aan de wolven. Het duurde niet lang voordat alle weerwolven dood waren en de rook weer weg was. “Goed. Je zei dat het in de buurt was, weet je waar?” Jake liet zijn blik gaan over de open plek. “Hier ergens moet het zijn. Je kan het herkennen aan de tekens in de grond. Ayden, gebruik anders je magie.” Ayden keek naar de lucht en sloot zijn ogen. “geosceaft” mompelde hij zachtjes, en hij herhaalde het, steeds harder, tot hij het uiteindelijk zo hard als hij kon uitschreeuwde. Pas toen opende hij zijn ogen. Hij zag Jake iets verder knielen in het gras. “Hier is het!” riep hij, en Ayden liep op hem af.

Het portaal bestond uit een paar vreemde tekens op de grond, geplaatst in cirkels. “Dus, dit is het portaal. Hoe activeren we het?” Jake keek om zich heen. “Laat mij maar.”

Er klonk gerits in de bosjes. “Hoor jij dat ook?” Ayden keek Jake strak aan. “Meer weerwolven. We moeten opschieten.” Jake had gelijk. Van alle kanten kwamen nu weerwolven aangerend. “Ayden, kijk of je ze van me vandaan kan houden. In de verhalen staat dat dit kan gebeuren. Als het portaal geactiveerd is, zullen ze vluchten.” Ayden keek om zich heen. Hoe ging hij dit doen? “BEWERIAN” riep hij zo hard als hij kon, en een groen uitziende bol van energie begon zich om hen heen te vormen. Het zou vormen als schild, en de Weerwolven even tegen houden, maar niet voor lang. Hopelijk was het genoeg…

De wolven vochten verder. Het schild begon steeds meer deuken te krijgen, en Ayden werd steeds vermoeider; lang kon hij dit niet meer volhouden. Jake was druk bezig met vreemde woorden prevelen, heen en weer lopen, tekens met elkaar te verbinden en dergelijke. Ayden voelde zijn energie minder worden. Hij moest iets doen en snel, anders kon het niet doorgaan. Hij keek om zich heen. Daar. Een lijk, van een Weerwolf. Hij moest het proberen. Hij rende op het lijk af, met moeite zich nog op het schild concentrerend. Eindelijk kwam hij daaraan. Goed, de ziel, het moest eruit. Maar als hij dit deed, zou hij het schild los moeten laten. Het moest maar. Ayden haalde diep adem.

“Beon.” Het lijk van de weerwolf begon iets te gloeien. Het schild verdween, de wolven kwamen dichterbij.

“Freo.” Een plek iets onder het hart van de weerwolf gloeide rood op. De wolven waren nauwelijks een paar meter verwijderd van Jake.

“SAWOL!” een rood bolletje vloog uit het lichaam van de weerwolf. Ayden ving het in zijn mond en slikte het door. Plots voelde hij zich ineens een stuk wakkerder, alsof al zijn energie weer terug was. Hij moest snel zijn. “OFOST AGALAN!” schreeuwde hij en hij rende met onmenselijke snelheid naar voren. Hij kwam net op tijd aan bij Jake, net voordat de wolven aangekomen waren. Hij moest een spreuk gebruiken, en snel. De wolven moesten weg. Ayden voelde hoe een woord door zijn keel omhoog ging. Hij voelde zijn lichaam warmer worden. Het was net als of hij niet meer de controle had over de magie, maar de magie de controle nam over hem.

De wolven kwamen dichterbij. Het duurde niet lang of de wolven waren dichtbij genoeg om Ayden en Jake aan te vallen.

“AFARAN!” Ayden schreeuwde het woord met al zijn kracht. Even leek het alsof er niks gebeurde. De wolven grinnikten en kwamen dichterbij. Toen voelde Ayden een klein windbriesje door zijn haren. Er klonk een knal, een explosie. Een enorme lading energie vloog uit Ayden. Ineens was al zijn energie weg. Door de enorme energie vlogen de wolven door de lucht. Sommige wolven landden iets verder op het open veld, andere wolven vlogen ver door de lucht, het bos in. Jake glimlachte. “Het is klaar.” Jake en Ayden zetten een paar stappen naar achter. De tekens op de grond gloeiden rood op en leken op te stijgen uit de grond. Ze cirkelden om elkaar heen, steeds sneller, tot het uiteindelijk leek alsof ze helemaal stil stonden. De cirkels leken nu een soort poort te vormen. De ruimte tussen de runen verdween en maakte plaats voor niets meer dan pure duisternis.

“Daar zijn we dan. Je kan weer naar huis.” Jake glimlachte voldaan.
“Bedankt. Bedankt voor alles. Zonder jou was dit nooit gelukt.”
“Ach, geen dank. Wel, ik denk dat dit het is, niet. Ik denk niet dat we elkaar ooit nog zullen zien.”
Ayden dacht even na. Hij voelde in zijn zak en haalde zijn portefeuille eruit. Na even zoeken haalde hij er een amateuristisch uitziend visitekaartje uit.

“Mocht je ooit in mijn wereld komen, dan kan je me opzoeken.” Ayden glimlachte en stapte naar het portaal toe. “Vaarwel.”
Jake knikte. “Vaarwel.”

EINDE


Proloog: 597 woorden.
Hoofdstuk 1: 904 woorden.
Hoofdstuk 2: 1137 Woorden.
Hoofdstuk 3 (sortoff): 1145 Woorden.
Hoofdstuk 3 (vervolg, sortoff): 710 Woorden.
Hoofdstuk 3, 4 & einde: 1927
Totaal: 6420 woorden.

[Jnusch]

Klaaaaar