De volgende morgen begint heel normaal. Ik open mijn ogen en kijk recht in het felle licht dat door het kleine raampje naar binnen valt. De eerste paar ogenblikken na mijn ontwaken zijn zoals alle eerste ogenblikken neutraal. Maar bijna onmiddellijk dringt het gesprek van de vorige avond weer binnen in mijn gedachten. Ook nu schenk ik er niet veel aandacht aan, al had ik liever gehad dat Merlin me de waarheid zou vertellen.
Ik rek me uit en zwaai mijn benen uit bed. Ik zet mijn voeten op de zanderige vloer zonder dat de steken van pijn die ik de laatste paar weken voortdurend heb gevoeld nog door mijn voeten schieten. Ik voel me sterk en krachtig en op het hoogtepunt van mijn leven. Ik ben voor altijd
verbonden met mijn Spiegelkind en niets kan ons nog uit elkaar halen.
Merlin’s bed is leeg, hij zal al wel op zijn en water zijn gaan halen, want ondanks dat hij in staat is om het uit de grond te toveren is dat water niet drinkbaar. Daarvoor moeten we naar de rivier die een eindje verder op loopt. De waterput die naast het huisje staat en me meteen was opgevallen staat al jaren droog.
En inderdaad, op de eettafel ligt een briefje, duidelijk geschreven in Merlin’s handschrift.
Lieve Meri,
Je lag nog zo lekker te slapen dat ik je maar heb laten liggen. Ik ben even water halen bij de rivier, maar ik ben over niet al te lang terug. Ik zal onderweg ook wat fruit voor ons meenemen, dat kunnen we wel gebruiken. Ik heb wat nieuwe manieren bedacht om je krachten misschien naar boven te halen.
Pas goed op jezelf tot ik terug ben!
Liefs, Merlin
Naast het stukje papier ligt een klein, wit bloemetje. Ik neem het een ogenblik in mijn handen en draai het tere steeltje rond tussen mijn vingers, dan steek ik het in mijn haar en ga buiten in de ochtendzon zitten.
Ik verbaas me nog steeds over alle geluiden die hier ‘s ochtends te horen zijn, het is zo anders dan in Gohl, en toch zo vertrouwd. Ik kan zo uren blijven zitten met alleen de zon op mijn gezicht en het gefluit van de talloze vogeltjes in mijn oren. Echt geweldig, het geeft me een enorm ontspannen gevoel, dit is wat ik altijd al heb gewild, hier voel ik me thuis.
Ik wordt opgeschrikt door een vaag gedreun in de verte, de grond trilt onder me en ik hoor ruwe stemmen door het bos schallen. Instinctief duik ik de struiken achter het huis in en gluur door het gebladerte.
Mijn ingeving was juist, binnen een paar seconden verschijnen drie in zwarte mantels geklede mannen op grote paarden. Ze stijgen onmiddellijk af en beginnen systematisch het huisje en de open vlakte daarvoor te doorzoeken. Ik heb geen idee wie het zijn of wat ze hier komen doen, maar ik weet wel dat ik liever heel ver bij ze uit de buurt blijf en hoop dat ze me niet zullen ontdekken, want ik ben er niet zeker van wat er dan met me gaat gebeuren.
Gelukkig geven ze het al snel op en vertrekken weer even snel als ze gekomen zijn, maar niet voordat ze een vel papier op de houten deur hebben vastgepind. Ik hoor hun stemmen langzaam wegsterven in de verte terwijl het gedreun van de grond geleidelijk minder wordt, totdat er in niets meer te merken is wat er daarnet is voorgevallen.
Als ik zeker weet dat ze verdwenen zijn kom ik uit mijn schuilplaats tevoorschijn en inspecteer de deur en het vel. Het is met een mes in de deur vastgezet, en, en dat bezorgd me een nog grotere schok dan de komst van de mannen, langs het mes glijden loom kleine druppeltjes bloed naar beneden. Met een ruk trek ik het papier los van het mes en lees het vlug door. Het handschrift is slordig en de boodschap veel minder vriendelijk en aangenaam dan de brief die ik eerder deze ochtend nog heb gelezen.
Spiegelkind,
We weten van je komst en van de oude legende. We weten van de rol die jij gaat vervullen in de oude voorspellingen die zijn gedaan door Maiandra de wijze en we weten van de krachten die jij en het andere Spiegelkind bezitten.
We hebben Merlin gevangen genomen. We weten wie hij is en we weten wie jij bent. We weten dat je zonder hem niets bent en we weten dat je alles op alles zal zetten om hem te redden. We raden je aan om dat niet te doen, of je zal je eigen ondergang tegemoet gaan.
Keer terug naar waar je vandaan komt! Keer terug en keer nooit meer weder! Vergeet dit alles en ga door met het zielige halve leven dat je leidde! Wees tevreden met wat je hebt en verlang niet naar het onbezitbare!
Aiden en Aideen zijn oppermachtig!
Na het lezen van de woorden laat ik mijn hoofd op mijn borst hangen en blijf onbeweeglijk zitten terwijl geluidloze tranen over mijn wangen lopen. In één klap is mijn perfecte leven wreed en meedogenloos aan diggelen geslagen.
Ik kan alleen maar blijven zitten en niet bedenken wat nu te doen, net zoals toen Regina in mijn handen stierf, wat nu wel uit een ander leven lijkt te komen. Maar in tegenstelling tot toen, weet ik nu dat er geen oplossing zal komen. Dit is het einde. Hier houdt het op.
Maar dan, net als ik op het punt sta om alles erbij neer te leggen en hier te blijven wachten, waarop weet ik niet, op de terugkeer van de Zwarte Mannen, zoals ik ze bij mezelf ben gaan noemen, of simpelweg op de dood, klinkt er een stem in mijn hoofd. Een stem waarvan ik nooit gedacht had hem ooit nog te horen, en die me mooier toeschijnt dan alles wat ik ooit gehoord heb of nog zal horen. En met die stem dringt er ook één enkele gedachte door in mijn hoofd. Een heldere, mooie gedachte.
Dit is niet het einde van alles, dit is het begin.
EINDE
Deze post: 1017 woorden
Totaal: 9239 woorden
Auteur
Topic: Spiegelkind- Mara (gelezen 5446 keer)