Moeizaam til ik mijn rechterbeen op en plaats mijn ene voet voor de andere. Linker been, rechter been, in een oneindige cirkel met elke stap een nieuwe hindernis die ik over moet om mijn uiteindelijke doel te bereiken. Mijn voeten liggen zo aan flarden dat ik de harde rotsen die in de zolen prikken en bij elke stap diep in mijn vlees dringen niet eens meer voel. Of mijn geest is zo verdoofd van dit landschap, dat al dagen hetzelfde is, en het voortdurende, uitzichtloze lopen dat ik het gewoon niet merk. Ik weet dat als ik dadelijk gedwongen ben mijn tocht te staken om een schuilplaats voor de nacht te zoeken, de pijn wel zal komen.
Ik ben er slecht aan toe, niet alleen mijn voeten, maar mijn hele lichaam zit onder de schrammen, oppervlakkige schaafwonden maar ook diepere sneden die zonder goede verzorging niet zullen genezen. Mijn kleren hangen als vodden om mijn magere, vuile lijf en bedekken me ter nauwer nood nog fatsoenlijk, laat staan dat ze enige bescherming bieden tegen de zon die genadeloos op de aarde brandt.
Mijn maag trekt zich voortdurend samen van de honger, ik heb al een paar dagen niets meer gegeten, op het korstje brood na dat op wonderbaarlijke wijze nog in mijn rugzak zat, maar dat doorweekt was met zeewater en mijn maag nauwelijks tot rust bracht. Ik ben onderweg wel een aantal fruitbomen en struikjes met vreemde rode bessen tegengekomen, maar ik durfde het niet aan om er ook daadwerkelijk van te eten. Zo wanhopig ben ik nou ook weer niet, dat ik me vrijwillig de dood in jaag door onbekende dingen zomaar in mijn mond te stoppen.
Een groter probleem dan voedsel is het water. Het water dat ik bij me had is inmiddels bijna helemaal op. Ook al heb ik het gerantsoeneerd, ik heb hooguit nog twee slokjes en ik begin nu al uitdrogingsverschijnselen te vertonen. Ik heb best door dat dit zo niet langer door kan gaan. Misschien is dit alles waanzin, legendes zijn tenslotte niet altijd even waarheidsgetrouw. Maar ik mag niet opgeven, niet nu. Ik ben nu al zo ver gekomen, nu moet ik doorzetten. Bovendien... er is geen weg terug. Ik ben begonnen en ik zal het ook moeten volbrengen, koste wat kost. Al wordt het mijn dood, maar aan die mogelijkheid probeer ik zo min mogelijk te denken...
De zon brandt ongenadig op mijn hoofd en de hitte wordt haast onverdraaglijk. Ik snak naar een beetje schaduw, maar op deze kale rotsen is dat moeilijk te vinden. Ik zie vlekken, ben duizelig en voel me absoluut niet goed, misschien dat ik daardoor in de eerste instantie mijn ogen ook niet kan geloven. Mijn redding.
Ik zie een huisje.
Een echt, klein, houten huisje. Het eerste teken van leven sinds ik hier ben aangekomen. Maar belangrijker, tenminste op dit moment: schaduw, en misschien zelfs wel eten en water, al durf ik daar nauwelijks op te hopen.
Maar waar een huisje is, zijn mensen. Of wat hier dan ook leeft, daar ben ik nog niet zeker van... En ik weet ook niet of ik wel klaar ben voor een ontmoeting met dat wat ik hier aan zal treffen.
Ik strompel de laatste meters over de rotsen naar dat wat ik als mijn redding beschouw. Ik moet moeite doen om niet een paar meter ervoor op de grond neer te vallen, ik weet dat ik geen kracht meer heb om mezelf weer overeind te krijgen. Naarmate ik dichterbij kom begin ik steeds meer details te onderscheiden. Het is eigenlijk meer een hutje dan een huisje, simpel gemaakt van houten planken met stro op het dak. Het is klein, maar voor mij lijkt het net een paleis. Er staat een put naast, een waterput, hoogstwaarschijnlijk. Het begint me te duizelen voor mijn ogen: dit is meer dan waar ik op durfde te hopen. Water!
Aan de andere zijde van het huisje is een vuurplaats aangelegd, maar er ligt slechts as in de kring van stenen. Het komt me allemaal behoorlijk bekend voor, maar ik weet zeker dat ik zoiets in mijn eigen leefomgeving nooit heb gezien. Ik pijnig mijn hersenen, maar ik ben te verzwakt om tot een zinnige conclusie te komen. Ik kan nog maar aan één ding denken: water.
Ik ben nog maar een paar meter van de ingang van het hutje verwijderd als de deur openzwaait en een kleine persoon uit de schaduwen naar buiten stapt. Mijn ogen moeten zich eerst scherpstellen, maar in een paar seconden dringt het tot me door. Ik snak naar adem. Het begint me nu echt te duizelen en ik zie duizenden kleuren voorbijflitsen. Het laatste wat ik zie voor het zwart wordt voor mijn ogen is de strakblauwe lucht en de schaduw van een gezicht dat over me heen hangt. En ook al kan ik het nu niet meer duidelijk zien, ik weet van wie dat gezicht is. Het gezicht dat ik beter ken dan alle andere dingen die ik ooit heb gezien, het gezicht dat ik altijd en overal onmiddellijk zal herkennen.
Het gezicht dat boven me zweeft, schijnbaar zonder lichaam, is mijn eigen gezicht.
Deze post: 859 woorden
Totaal: 859 woorden
Een draaikolk van flikkerende lichtjes danst om me heen, ik word ruw meegezogen en ik kan me er niet tegen verzetten. Achter de kolkende lichtmassa is slechts duisternis, ondoordringbaar als de zwartste nacht. Ik beland in een eindeloze, desoriënterende val naar beneden. Of is het naar boven? Ik heb geen enkel besef meer van enige dimensie, net zomin als van tijd of plaats. Alleen maar het vallen, een beangstigende, wilde afdaling naar onbekende plaatsen.
Tijdens mijn val vergeet ik. Wie ik ben, waar ik vandaan kom. Mijn reis, mijn doel... Ik voel niet meer, ik denk niet meer. Het enige beeld dat me helder voor ogen blijft is de persoon die ik gezien heb. Een kleine, tengere gestalte. Goed doorvoedt, met een ietwat hoekige bouw. Een smal, bleek gezicht met grote, droevige bruine ogen die niet helemaal op zijn plaats lijken. Licht krullend, kort blond haar met kleine plukjes bruin erdoorheen. Hij of zij, de in mijn ogen geslachtsloze persoon blijft me aanstaren, het gezicht om me heen draaiend met een achtergrond van wit licht als een aureool eromheen. Een engel, mijn eigen engel die me zal beschermen tot het einde.
Ik stop met ademhalen, mijn hart stopt met kloppen en ik keer terug. Terug naar het begin...
Deze post: 208 woorden
Totaal: 1067 woorden
De zonnestralen van de opkomende zon vallen schuin door de hoge ramen de slaapzaal binnen. Ik kan zelfs door mijn gesloten oogleden heen zien dat het een mooie dag beloofd te worden. Instinctief voel ik aan dat het te vroeg is, de bel om het begin van de dag aan te kondigen zal waarschijnlijk pas over een uur beginnen met luiden, ik kan nog even in mijn bed blijven liggen en proberen weer in slaap te vallen. Maar de drang om naar buiten te gaan is te groot, de ochtend roept me met zachte, lokkende stem als de zomerwind die nu net weer begint te waaien door de betonnen wereld. Geruisloos kleed ik me aan, ik wil niemand wakker maken. Bovendien heb ik geen behoefte aan gezelschap.
Ik kleed me in de simpele, dagelijkse kleding: een donkergroene, grove broek, een wit hemd met touwtjes aan de voorkant en een eveneens donker jack eroverheen. Aan mijn voeten mijn stevige, bruine schoenen. Over mijn stoel hangen mijn kleren voor de ceremonie vanmiddag al klaar. Ik kan het niet laten in het voorbijgaan even over de zijde van mijn bloedrode jurk te strelen en zucht meemoedig. Deze jurk zal ik slechts één keer dragen. Vanmiddag. Ik kan nauwelijks ademen als ik er aan denk, maar om een andere reden dan alle anderen...
Ik open de buitendeur van de slaapzaal en stap de frisse ochtendlucht tegemoet. Het is doodstil buiten, er is geen geluid te horen. Zelf de paarden, die in hun stal een paar meter verderop staan, houden zich stil vanochtend. Alsof ze mijn aanwezigheid kunnen voelen. En wie weet, wie kan de geest van een paard doorgronden?
De ochtend is mijn favoriete moment van de dag, het enige moment voor mezelf. Ik heb het gevoel alsof ik de enige persoon ter wereld ben, en dat voelt goed. Ik adem de frisse lucht in die op dit tijdstip altijd veel zuiverder en geconcentreerder lijkt diep in en sluit mijn ogen.
Als ik weer terugkeer naar de werkelijkheid beginnen mijn voeten als vanzelf over het asfalt te lopen, in de richting van het enige stukje natuur dat Gohl rijk is.
De zee heeft me altijd al gefascineerd, sinds ik me kan herinneren in ieder geval. Misschien komt het door het gebrek aan andere natuur, in onze wereld van asfalt en beton is geen plaats voor gras en bomen, laat staan voor enige andere diersoort naast de mens. Die zie je in Gohl alleen in schoolboekjes. Of door mijn naam, met de naam Meri ben je onlosmakelijk met de zee verbonden. Hoe dan ook, ik kan uren naar het water turen, zonder iets anders te zien dan de weerkaatsing van het zonlicht en de eindeloze cyclus van de branding. Ik ben dan ook meestal op het strand te vinden.
Ook nu brengen mijn voeten me naar de zee, het laatste momentje rust dat ik heb voor ik me klaar moet gaan maken voor de ceremonie van vanmiddag. De ceremonie, de gebeurtenis waar ik en mijn leeftijdsgenoten al naartoe leven vanaf onze eerste schooldag toen we vijf jaar oud waren. Nu, tien jaar later, is het eindelijk zover. We worden ingedeeld in een beroepensector, we krijgen een nieuwe mentor die ons zijn vak leert, het vak dat wij later ook zullen gaan beoefenen.
Ik ben niet zenuwachtig. Ik zie wel waar het schip strandt, heb ik mijzelf voorgehouden. Ik kan er toch niets aan veranderen.
Eenmaal op het strand gekomen schop ik mijn schoenen uit en loop op mijn blote voeten door de branding. Het water is ijzig koud, ook al is het al juni, en ik ben in één klap helemaal wakker. Ik steek mijn neus in de lucht en laat de wind mijn lange haren door de war blazen terwijl ik de zilte geur van de zee opsnuif. Voor de zoveelste keer vraag ik me af hoe mensen deze fabelachtige schoonheid als een bedreiging kunnen zien. Maar de waarheid is onveranderlijk: de zee is gevaarlijk, de zee is slecht en wij zijn beklaagbaar dat we er zo mee in contact staan.
Mensen vermijden het om me in de ogen te kijken: ze zeggen dat ze daarin de zee zien. En dan vooral de gevaren ervan. Laten we eerlijk wezen, zelfs mijn naam spreekt tegen me, maar het enige wat ik zie als ik mezelf in de ogen kijk, is een meisje dat meer verdriet heeft gekend dan goed voor haar is. Maar zijn wij niet wat anderen in ons zien? Ben ik een gevaar?
Deze post: 705 woorden
Totaal: 1817 woorden
Als ik binnenkom is de aula al overvol en bloedheet. Er is nauwelijks genoeg ruimte en iedereen zit dicht op elkaar geperst op de harde, houten stoelen. Hoe we het hier minstens twee uur in uit gaan houden is me een raadsel.
Ik zoek een plekje helemaal achteraan in een hoekje van de zaal. Ik ken niemand van de mensen om me heen, hoewel ze allemaal in Gohl wonen en het maar een klein eiland is. Maar ik heb ook geen behoefte aan gezelschap. Dit moment is van mij alleen, daar kan ik geen anderen bij gebruiken.
Kort nadat ik ben gaan zitten gaat de deur aan de zijkant van het podium open en komt Varden, onze mentor, op. Het geroezemoes dat tot nu toe de zaal heeft gevuld houdt meteen op, het wordt doodstil en iedereen wacht gespannen af tot Varden begint te praten.
"Welkom, iedereen. Welkom op deze bijzondere dag die de levensloop van zoveel jonge mensen zal gaan bepalen. Zij zullen vanaf vandaag hun steentje mogen gaan bijdragen in onze bijzondere maatschappij, die met zoveel zorg tot stand is gebracht, lang geleden, en ook nog lang zal bestaan." Iedereen weet wat er nu komt. Het traditionele verhaal over het ontstaan van Gohl, dat wij allemaal hebben moeten leren toen we voor het eerst les kregen, en vanaf toen elk jaar hebben gehoord tijdens de ceremonie. Maar ook al ken ik het uit mijn hoofd, het blijft me toch fascineren. Varden schraapt zijn keel en begint te praten. Ik spits mijn oren en zuig ieder woord in me op. Laat de vertrouwde woorden mijn lichaam van top tot teen vullen en door mijn hoofd dansen.
Honderden jaren geleden, in de tijd van de Laatste Slag, heeft Ingrid Eissenheim gedaan wat niemand daarvoor ooit deed.
Het was oorlog in de Oude Wereld. Er was onenigheid ontstaan onder de machthebbers van die tijd, ze voerden oorlog om de schaarse gebieden die nog vruchtbaar waren, die ze zelf nog niet hadden uitgeput. Het was een barre, wrede wereld.
De weinigen die zich niet in de strijd mengden werden vergeten en leden honger. Er kon niet meer genoeg voedsel geproduceerd worden door de verwoestijning van de uitgeputte gronden. Het vee was ziek en de velden waren kaal en dor. Er was in die wereld geen plaats voor vreugde, geluk of naastenliefde.
Ingrid Eissenheim was in veel opzichten een gewone vrouw, maar in veel opzichten steeg zij boven de menigte uit. Zij was degene die actie ondernam toen het nog niet te laat was. Zij was degene die ervoor gezorgd heeft dat wij nu bestaan. Aan haar hebben wij onze samenleving te danken, aan haar en haar wonderbaarlijke gave.
Ingrid Eissenheim zag het aankomen, zij voorspelde de Laatste Slag en de ondergang van de Oude Wereld.
Toen zij eenmaal inzag wat er op stapel stond, was zij het die, in het grootste geheim, een select clubje mensen overhaalde met haar mee te gaan. Mee naar... daar waar het noodlot hen zou brengen. Weg van die wereld vol verdoemenis, die op het punt stond volledig vernietigd te worden door haar eigen bewoners.
Ingrid Eissenheim bouwde eigenhandig een schip, volledig vervaardigd uit hout en natuurlijke producten, en zonder gebruik te maken van de verschrikkelijke machines die de ondergang van de Oude Wereld zouden betekenen. De natuur zou haar eigen lichaam sparen, en daarmee degenen die het respecteerden en op de juiste manier gebruiken. Zij zou ze sparen van de vernietiging van de Laatste Slag.
Ingrid Eissenheim bemande haar schip met hen die zij waardig vond de Laatste Slag te overleven en koos voor de beproeving en het ongewisse van de zee in plaats van de zekere dood in de Laatste Slag.
Op het moment dat zij wegvoeren begon de Laatste Slag, ingeluid door een enorme explosie. Ingrid Eissenheim was met haar schip net ver genoeg op zee om de vuurzee te ontwijken die gevolgd werd door de grootste oorlog die de Oude Wereld ooit gekend heeft en het einde betekende voor die beschaving.
Na een dagenlange reis bereikte Ingrid Eissenheim nieuw land. Zij meerde aan en verkende het land, dat leeg bleek te zijn. Ingrid Eissenheim besloot daar haar beschaving op te bouwen, maar een onverwoestbare. Zij had geleerd van de fouten die de Oude Wereld had begaan.
Zij bande alle natuur weg en belegde haar wereld met beton en asfalt. Er was geen gevaar meer, niet van de natuur, niet van de dieren. Zij temde de paarden en hun afstammelingen staan nog steeds onder ons bevel.
Het enige gedeelte van de natuur dat zij niet kon vernietigen of naar haar hand kon zetten, was de zee. De zee is gevaarlijk, de zee is slecht en zal op een kwade dag onze ondergang betekenen, voorspelde Ingrid Eissenheim. Daarom is het onze taak om de zee tevreden te houden en niet te
weigeren wat zij verlangt te hebben, in de hoop dat zij ons genadig zal zijn en ons een vreselijke ondergang zal besparen.
Varden schraapt zijn keel en beëindigd zijn verhaal. "Zo ontstond Gohl, onze beschaving. Wij zijn Ingrid Eissenheim voor eeuwig dankbaar, zonder haar zouden wij niet bestaan. Zonder haar zou Gohl niet bestaan, en wij zijn Gohl!"
Na die woorden volgt er een lange stilte, dan begint de zaal als één man te applaudisseren. Varden buigt en weet vervolgens niet hoe snel hij van het podium af moet komen.
Het geroezemoes begint nu niet meer opnieuw, iedereen wacht tot de ceremonie verder gaat. Net als ik weten ze precies wat er nu komt. Hier heb ik al het hele jaar naar uitgekeken, sinds de laatste ceremonie. Sinds de laatste keer dat ik haar heb gezien.
Haar. Regina.
De deur waardoor Varden is verdwenen gaat weer open en er komt een engel binnen. Tenminste, zo lijkt het.
Ik kan onmogelijk zeggen dat de zaal stilvalt - je kon daarvoor al een speld horen vallen. Maar de lucht lijkt opeens zwaarder op mijn schouders te drukken. Zwaar van de eerbied die alle aanwezigen voelen voor de persoon die zojuist is binnengekomen, en van haar ongelooflijke, vanzelfsprekende autoriteit.
Regina ziet er nog oogverblindende uit dan normaal. Ze draagt een tot op haar glazen, hooggehakte muiltjes reikende, lichtblauwe jurk die haar lichtblonde, tot haar billen komende, golvende haar laat oplichten als goud in de zon. Als ze het licht van de spot die op het podium gericht staat inloopt zie ik pas waar haar jurk van gemaakt is.
Natuurlijk is het, zoals al onze kleren, geen katoen of een ander natuurlijk product, maar ik had synthetisch katoen of zijde verwacht, zoals de stof van mijn eigen jurk.
Maar Regina's jurk bestaat uit honderden kleine, ronde plaatjes in allemaal verschillende tinten, variërend van zilverwit tot het blauw van de lucht op een zomerdag. Ze ziet er betoverend en onwerkelijk uit, als een engel, en iedereen houdt zijn adem in terwijl ze naar voren loopt.
Ze glimlacht en brengt de microfoon naar haar volle lippen als was het een verlengstuk van haar arm. "Broeders, zusters." Ze lijkt iedereen persoonlijk toe te spreken.
"Jullie hebben net het prachtige verhaal gehoord van Ingrid Eissenheim, een geweldige en bewonderenswaardige vrouw, een voorbeeld voor ons allemaal. Nu wil ik jullie vertellen over haar Laatste Voorspelling."
De hele zaal hangt aan haar lippen en luistert ademloos naar Regina's betoverende, heldere stem en haar tot nu toe onbekende verhaal.
Ingrid Eissenheim had haar idee van een ideale samenleving nagestreefd en een beschaving opgebouwd op het eiland dat zij Gohl had gedoopt.
De inwoners van Gohl waren gelukkig en het bevolkingsaantal groeide gestaag, haar samenleving bloeide. Ingrid Eissenheim's dromen waren vervuld en zij had niets meer waar zij nog naar verlangde.
Op een dag in juni, de dag die wij nu kennen als de dag van de ceremonie, riep zij allen bij zich die vanuit de Oude Wereld met haar naar Gohl waren komen varen en nog in leven waren, want er waren vele jaren verstreken sinds die tijd. Zij vertelde hen over het visioen dat zij had gehad, het visioen waardoor ze had besloten de Oude Wereld voorgoed achter zich te laten. Zij had dat geheim, het geheim van haar gave, nog nooit eerder aan iemand geopenbaard, maar zij had haar Laatste Visioen gehad. En in dat Laatste Visioen had zij haar eigen dood gezien.
Velen maakten bezwaren, zij kon niet sterven: Ingrid Eissenheim had nogsteeds het uiterlijk en de kracht van een jonge vrouw, al telde zij vele, vele jaren.
Maar Ingrid Eissenheim verzekerde hen dat haar tijd gekomen was en dat zij daar vrede mee had. Maar, zo vertelde zij hen, zij zou Gohl niet aan het lot overlaten. Vijftien jaar terug was er een meisje geboren, Regina heette zij. Dat meisje, dat ergens op het eiland woonde, bezat dezelfde gave als Ingrid Eissenheim, en zij was voorbestemd om Gohl verder te leiden.
Vierentwintig uur nadat zij haar Laatste Visioen had gehad blies Ingrid Eissenheim haar laatste adem uit.
Regina's stem sterft langzaam weg en haar prachtige ogen staren nietsziend en vol verdriet de zaal in. "Ook die Regina heeft haar Laatste Visioen gehad en haar macht overgedragen aan het volgende meisje met de gave, dat toen vijftien jaar was, en zij kreeg de titel Regina toebedeeld. Zij heeft op haar beurt de taak van het leiden van Gohl overgedragen."
Regina kijkt nogsteeds strak voor zich uit, naar een niet bestaand punt in de verte. Op haar wang glinstert een enkele traan. De lucht die op mijn schouders drukt lijkt alleen maar in gewicht toe te nemen.
"En nu is het mijn beurt. Ik ben de veertiende Regina, en mijn Laatste Visioen is gekomen. Het is mijn tijd. Ik moet het meisje dat voorbestemd is mij op te volgen vertellen wie zij werkelijk is." Terwijl Regina's stem als een mes door me heen snijdt beginnen mijn benen als vanzelf te bewegen. Zonder dat ik me kan verzetten, zonder dat ik überhaupt doorheb wat ik aan het doen ben, nemen ze de controle over mijn lichaam over en nemen me mee naar voren, naar Regina.
Ik klim het kleine trapje op, omhoog naar het podium, ga naast Regina staan en kijk gelukzalig glimlachend naar haar op. Regina wendt eindelijk haar blik af van het punt in de verte en kijkt glimlachend terug. "Eindelijk, daar ben je." Zucht ze en strijkt liefdevol over mijn haar.
Met een misselijkmakende klap keer ik terug in mijn lichaam en neem ik de controle weer over. "Wat?" Er komt nauwelijks geluid uit mijn keel, maar Regina hoort me wel.
"Heb je niet goed naar mijn verhaal geluisterd, liefje?" Haar glimlach zit nog steeds om haar mond geplakt. Ik kan haar alleen maar verbijsterd aanstaren, niet in staat om de plotselinge wending die mijn leven heeft genomen te bevatten.
"Jawel, maar... Maar dat kan helemaal niet." Ik aarzel even. "Dat wil ik helemaal niet." Mijn stem klinkt emotieloos. Ieder ander meisje zou in mijn plaats uitzinnig van vreugde zijn geworden, maar ik ben eerder boos. Een vreemde mengeling van gevoelens giert door mijn hele lichaam en geest. Mijn hele geloof, mijn hele vertrouwen in Gohl is net in één klap volledig weggevaagd. Dat ze zoiets voor me hebben achtergehouden!
Mijn reactie veegt Regina's glimlach van haar gezicht. Dit was duidelijk niet de bedoeling! Maar ze herstelt zich snel en tovert weer een half lachje tevoorschijn. "Je moet natuurlijk even bekomen van dit nieuws, dat snappen wij best." Het valt me op dat ze in meervoud spreekt, wij, de inwoners van Gohl.
Mijn ontzag voor haar, dat ik eerder deze middag sterker heb gevoelt dan ooit, is volledig verdwenen, haar stem klinkt me nu mierzoet en gluiperig in de oren.
Regina legt een zachte hand op mijn schouder en leidt me met lichte dwang mee naar de deur die van het podium af gaat.
Ik laat me meevoeren, niet in staat me te verzetten.
Deze post: 1973 woorden
Totaal: 3790 woorden
De kamer waar Regina me naartoe heeft gebracht moet haast wel de salon van haar woning zijn,
al is hij daar in mijn beleving veel te groot en pompeus voor.
Ik zit in een zachtroze fauteuil waar ik bijna in verdwijn, met Regina tegenover me op eenzelfde soort divan.
Het is wel duidelijk wie hier thuishoort. Het contrast tussen mijn simpele kleren, zelfs al heb ik mijn prachtige ceremoniejurk aan, en deze kamer is enorm.
"Zo, Regina." Regina kijkt me onschuldig aan, ik kijk koppig terug. "Mijn naam is Meri."
Regina glimlacht alleen maar, alsof ze iets over me weet waar ik alleen maar naar kan raden.
"Ik heb je niet alles verteld daarnet. Sommige dingen heb ik speciaal bewaard, omdat ze alleen voor mijn en jouw oren bestemd zijn. Nu zal ik ze je vertellen."
Ik bind een beetje in. Dit klinkt als iets wat ik wel wil horen.
Regina kucht elegant en begint te vertellen. Zij is het die me kennis laat maken met de legende van de Spiegelkinderen.
In de vierentwintig uur tussen Ingrid Eissenheim's Laatste Visioen en haar dood riep zij Regina bij zich om haar voor te bereiden op de grote taak die haar te wachten stond, en om haar iets te vertellen wat alleen aan de Regina's bekend is. Het is hun taak het door de geven aan hun opvolgster en ervoor te zorgen dat het niet verloren gaat.
De legende van de Spiegelkinderen.
Volgens de legende is de Oude Wereld niet volledig vernietigd tijdens de Laatste Slag. Al het menselijke en dierlijke leven is inderdaad volkomen weggevaagd, maar de natuur leeft voort. Het is geen dood land, het leeft, het ademt.
En elke keer dat hier, in Gohl, een nieuwe Regina wordt geboren, een meisje met de gave, ontstaat er een Spiegelkind.
Ze worden geboren, als je daarvan kan spreken, uit het schuim dat op de golven drijft. Niemand weet precies wat het zijn. Volgens de legende zijn ze onsterfelijk en niet menselijk, maar een Spiegelkind in verder in alle opzichten een exacte kopie van zijn af haar equivalent in Gohl.
Samen zijn deze twee wederhelften onverwoestbaar, en veel krachtiger dan wij ons kunnen voorstellen.
Regina's ogen staan nu koortsig, haar perfecte gezicht lijkt barstjes te vertonen, alsof ze begint af te brokkelen.
Ze staat op, ik volg haar en we lopen zwijgend naar het grote raam dat uitkijkt over de grijze, eindeloze zee. "Kind." Regina's stem lijkt ook gebarsten. "Mijn tijd is op. Ik wil je wat vragen, voordat het te laat is. Een laatste wens." Ze grijpt mijn arm vast in een stalen greep en kijkt me aan met een wanhopige, wilde blik in haar ogen.
"Zoek de Spiegelkinderen." Hijgt ze. "Zoek mijn Spiegelkind, zoek jouw Spiegelkind." Haar stem is slechts een haast onhoorbaar gefluister.
"Belangrijk... de gave... Oude Wereld... gevaar..." Is het laatste wat ik nog kan opvangen voor Regina hevig begint te schokken en onder mijn handen in stof uiteenvalt.
Onze heerseres is gestorven.
Deze post: 495 woorden
Totaal: 4285 woorden
Een paar seconden lang zit ik als versteend op mijn knieën voor het grote raam terwijl het stof dat nog rest van Regina door mijn vingers stroomt. Mijn hersenen beginnen automatisch op volle toeren te draaien, maar produceren niets, kunnen onmogelijk bedenken wat mijn volgende stap moet zijn.
Witte mist wervelt rond in mijn hoofd en vervaagd mijn gedachten totdat er niets meer overblijft en ik alleen nog maar kan blijven waar ik ben.
Maar met de tijd komt er één gedachte door de mist heen gedrongen: één gedachte, maar helderder dan al mijn voorgaande gedachtes.
Ik moet hier weg.
Ik kan er niet vanuit gaan dat het hierbij blijft, ik verwacht elk moment de dringende klop op de deur te horen om me te komen halen. Ze zullen me meenemen en dwingen de taak op me te nemen die ik helemaal niet wil hebben.
Opeens dringt er nog iets tot me door: de belangrijkste reden waarom ik die taak niet op me kan en wil nemen.
Ik heb al een taak.
Zoek de Spiegelkinderen.
Als dat eenmaal tot me door is gedrongen gaat alles heel snel. De tijd lijkt een eigen leven te gaan leiden en springt met onregelmatige sprongen vooruit. Het ene moment zit ik verstijft in de prachtige kamer waar Regina zojuist is gestorven, het volgende moment sta ik met trillende benen in de slaapzaal zonder dat ik weet hoe ik daar ben gekomen. In mijn handen heb ik het enige voorwerp dat nog enige waarde voor mij heeft. Met trillende vingers laat ik de lange, zilveren ketting over mijn hoofd glijden. Ik houd het onregelmatig gevormde, ijzeren hangertje dat verbazend warm aanvoelt even in mijn hand voordat ik het wegstop onder mijn kleren. 'Ik vertrouw op je.' Mijn lippen bewegen zonder dat er geluid uit mijn mond komt.
Weer een flits van de tijd. Ik sta in de keuken, een onwaarschijnlijke plaats eigenlijk. De keuken wordt altijd zwaar bewaakt, ik kan er onmogelijk ongezien zijn binnengedrongen.
Maar blijkbaar ben ik tot onmogelijke dingen in staat vandaag...
Ik pak de rugzak die ik blijkbaar op mijn rug heb en stop er de belangrijkste dingen in. Water en eten, niet veel, maar genoeg om het een week op uit te houden.
Dan valt mijn oog op een voorwerp dat midden op de grote tafel in het centrum van de keuken ligt. Een voorwerp dat hier niet hoort, alsof het er speciaal voor mij is neergelegd.
Ik aarzel maar heel even, maak dan de schede met de dolk erin aan mijn riem vast.
De tijd besluit weer zijn eigen weg te volgen en trekt mij, zonder dat ik me ertegen kan verzetten, met zich mee naar de volgende etappe van mijn reis. De haven.
Varden's woorden van die middag trekken weer aan mijn geestesoog voorbij.
Ingrid Eissenheim bouwde eigenhandig een schip. Op het moment dat zij wegvoeren begon de Laatste Slag, ingeluid door een enorme explosie. Na een dagenlange reis bereikte Ingrid Eissenheim nieuw land.
Ik begrijp wat er van me verwacht wordt.
Zoek de Spiegelkinderen.
De haven is verlaten, natuurlijk, iedereen is nog bij de ceremonie. Ik geef mijn gedachten geen gelegenheid na te denken over hoe alles was verlopen als mijn leven niet zo ruw aan diggelen was gegooid, dwing ze zich te richten op wat vóór me ligt.
Dat blijkt geen goede afleiding: ik heb geen idee waar ik me nu in begeef, geen plan.
Ik richt me tenslotte alleen nog maar op mijn volgende stap, weiger verder vooruit te kijken.
Eerst een boot zoeken, dat is me wel duidelijk.
Ik weet wel iets van boten, alles wat me daar ooit over verteld is heb ik goed opgeslagen in mijn geheugen, een simpele roeiboot kan ik vast wel varende houden.
Mijn oog valt op een klein, compact roeibootje dat er toch wel erg stevig uitziet. Ik weet niets over de reis die voor me ligt, ik heb niets om mijn keuze op te baseren, dus ik volg mijn ingeving.
Ik heb geen tijd voor treuzelen, de ceremonie zal zo afgelopen zijn en dan wordt het hier weer een drukte van belang. Ik stap in het roeibootje, duw me af tegen de kade en laat de riemen met een zachte plons in het water terecht komen.
Mijn reis is begonnen.
Deze post: 713 woorden
Totaal: 4998 woorden
Om mijn reis te beschrijven heb ik maar één woord nodig: verschrikkelijk.
Mijn kennis van boten blijkt verre van voldoende. De eerste dag alleen al sla ik talloze keren om, met als gevolg dat ik in mijn doorweekte kleren zit te rillen in de wind die toch behoorlijk ijzig kan zijn in juni, en het grootste deel van mijn eten doorweekt raakt met zeewater en oneetbaar wordt.
Verder weet ik natuurlijk niet waar ik heen moet, en na eindeloos getwijfeld te hebben leg ik de riemen maar simpelweg op de bodem van de boot en laat me meevoeren door de zeestromen. Tenslotte heeft Ingrid Eissenheim zo ook Gohl bereikt...
De volgende dagen verlopen precies zoals de eerste, ik raak mijn gevoel voor tijd helemaal kwijt. Ik slaap op de zeldzame momenten dat het me lukt om even in te dommelen, ik eet wat van mijn voedsel dat niet verpest is door het zeewater als ik honger heb en mijn dorst probeer ik zoveel mogelijk te bedwingen.
Ik heb geen idee hoelang ik onderweg ben als het onvermijdelijke gebeurt. In mijn achterhoofd had ik natuurlijk altijd al wel geweten dat dit kon gebeuren, maar ik had er nooit echt over na gedacht wat ik in dat geval zou doen. Op de een of andere manier wilden mijn hersenen daar niet aan.
De zon gaat net onder, een spectaculair gezicht op zee, om die grote, vurige bal langzaam weg te zien zakken in de uitgestrektheid van het water, als de storm losbarst.
De zee was de hele dag al onrustig geweest, ik was vaker omgeslagen dan anders en de wolken hingen als grote dotten donkergrijs stof boven de horizon, dreigend en afwachtend. Tegen het einde van de middag was de wind opgestoken en steeds woester gaan blazen. Nu, tegen zonsondergang, heeft hij zo'n enorme kracht bereikt dat ik me wanhopig moet vastklampen aan de randen van mijn bootje, dat plotseling nietig lijkt tegen de achtergrond van de monsterlijke golven van inktzwart water.
Mijn bootje, een daarmee ook ikzelf, zijn volledig overgeleverd aan het natuurgeweld van de zee. Voor het eerst in mijn leven begrijp ik waarom mensen de zee gevaarlijk en verraderlijk vinden.
Overal om me heen is duisternis, water en kou, met af en toe een helder moment als een bliksemflits het zwarte fluweel van de hemel doorklieft en alles in vuur en vlam lijkt te zetten.
Opnieuw flitst er een stuk uit het verhaal van Ingrid Eissenheim door me heen.
De zee is gevaarlijk, de zee is slecht en zal op een kwade dag onze ondergang betekenen.
Zou dit echt het einde, mijn einde, zijn?
Ik weet het niet, ik ben niet in staat helder te blijven denken, alles begint in mijn hoofd door elkaar te smelten tot één grote brij van gedachten waar ik onmogelijk de belangrijkste uit kan halen.
Plotseling, als ik het bijna niet meer uithoud, wordt alles stil, alsof er een knopje wordt omgezet. Niet alleen de gedachtestroom in mijn hoofd droogt plotseling op, ook de wind lijkt te gaan liggen
en de zee voelt weer kalm en rustig.
Dan val ik weg in eindeloos zwart.
Deze post: 520 woorden
Totaal: 5518 woorden
Ik zweef gewichtsloos rond, in een plaats die ik het beste kan definiëren als 'nergens'.
Ik probeer mijn ogen te openen, maar ben daar niet toe in staat. Ik probeer me te bewegen, maar een vreemde kracht houdt me vast en maakt het onmogelijk me te verroeren. Ik zit opgesloten in een omhulsel van donzige mist waar ik in rond zweef en onmogelijk zelf uit kan komen.
Net als ik in paniek begin te raken, dringt er een stem door mijn beschermende laag heen. Ik kan de woorden niet verstaan, maar richt me op de cadans van het praten en laat me meevoeren op de stroom woorden die langs me heen glijdt.
Deze post: 112 woorden
Totaal: 5630 woorden
Plotseling vliegen mijn ogen uit zichzelf open, maar ik ben zo verblind door het zonlicht dat ik even niets kan zien. Dan verschijnt er een donkere vlek in mijn gezichtveld.
Nog voordat mijn ogen zover aan het licht gewend zijn dat ze de contouren kunnen onderscheiden weet ik al wat ik te zien ga krijgen, en deze keer ben ik erop voorbereid. De schok om mijn eigen, vertrouwde gezicht te zien is daarom een stuk minder, maar desondanks groot genoeg om me sprakeloos en verstijft op de grond te laten liggen.
Terwijl ik daar lig en mijn ogen langzaam aan het zonlicht wennen, neem ik alle details van het gezicht dat boven me hangt in me op, en de paniek in mijn borst begint wat af te zwakken.
Al na een paar seconden heb ik door dat het onmogelijk míjn gezicht kan zijn, want, afgezien van het feit dat ik op de grond lig en dus niet boven mezelf uit kan torenen, is het duidelijk het gezicht van een jongen! Zijn gezicht lijkt verder wel ongelooflijk veel op het mijne, maar zijn haar is korter en zijn trekken zijn wat... jongensachtiger.
Het gezicht boven me glimlacht en ik voel een hand om mijn pols die me voorzichtig overeind trekt totdat ik rechtop zit en mijn gezicht op dezelfde hoogte is als dat van hem.
Ik hef mijn hand op en breng mijn vingers naar zijn gezicht, maar op een centimeter van zijn wang blijf ik steken, niet in staat dit droombeeld aan te raken.
De jongen tegenover me glimlacht. 'Jij bent Meri, niet?' Zijn stem is helder en dringt tot diep in me door. Ik staar hem stom aan.
'Je zult je wel afvragen hoe ik dat weet. Wel, ik weet meer dan jij denkt dat ik weet, laat ik je dat alvast vertellen.' Hij kijkt me verwachtingsvol aan, maar ik reageer niet.
'Ik ben Merlin, ik ben jouw Spiegelkind.'
In de eerste instantie hebben zijn woorden geen betekenis voor me, dan dringen ze in één klap tot me door.
Hij. Is. Mijn. Spiegelkind.
Ik weet wat er aan komt, maar ik kan niet voorkomen dat ik -alweer- wegglijdt in een diepe, zwarte afgrond...
Deze post: 364 woorden
Totaal: 5994 woorden
Als ik wakker wordt merk ik meteen dat ik verplaatst moet zijn, het licht klopt niet met mijn eerdere omgeving. Het is hier donkerder, mijn hersenen leggen meteen het verband en ik ga rechtop zitten. Mijn vermoeden kopt, ik ben binnen, hoogstwaarschijnlijk in het houten huisje. De woonplaats van mijn Merlin, mijn Spiegelkind.
Ik kijk nieuwsgierig om me heen, vastbesloten alles zo goed mogelijk in mijn geheugen op te slaan. Ik heb niet door dat Merlin in de schaduwen tegen de muur gedrukt staat en me aandachtig opneemt, haast net zo nieuwsgierig als ikzelf.
Ik geef hem een subtiel wenkje met mijn hoofd en hij komt naast me op het bed zitten waar ik op lig, waarschijnlijk zijn bed. 'Blijf maar even liggen, je bent enorm verzwakt. Je bent volledig uitgedroogd en ondervoedt, je moet rusten.' Hij duwt me terug tegen mijn schouder zodat ik weer plat op mijn rug lig. Als ik mijn mond open doe om te protesteren onderbreekt hij me. 'Ik zal je wel wat vertellen, als je wilt. Een verhaal. Zeg maar wat je wilt horen.'
Dat laat ik me geen twee keer zeggen. 'Vertel me over de Spiegelkinderen.'
Merlin fronst even, maar spreekt me niet tegen. En tot mijn verbazing begint hij inderdaad te vertellen.
Deze post: 210 woorden
Totaal: 6205 woorden
In de Laatste Slag vernietigden de mensen al het leven in de Oude Wereld, inclusief zichzelf. Na jaren van herstelling begon de natuur echter weer op te leven, en kreeg een glimp terug van haar oude kracht. Maar er ontstond geen ander leven, niet in de vorm van dieren of mensen. Enkel planten konden overleven, en de natuur kreeg weer vrij spel, zoals lang voordat de mensen de oude wereld bevolkten.
Vijftien jaar lang ging de natuur haar gang, en vreemd genoeg begonnen delen van de Oude Wereld er al weer net zo uit te zien als vóór de komst van de mensen. Delen van de grootste steden werden overwoekerd en verzwolgen door de natuur, die zich sneller ontwikkelde dan mogelijk leek.
Dat proces duurde vijftien jaar voort in hetzelfde ritme, maar na het verstrijken van die vijftien jaren werd alles volledig omgegooid. Uit het schuim dat in de branding op de golven drijft rees een creatie op. Noch mens, nog dier, noch plant. Dit wezen voelde zich zowel één met de natuur, als onvolledig met zichzelf en was alleen. Dat was het Eerste Spiegelkind.
Eenzaam bleef het Eerste Spiegelkind niet lang, een jaar na zijn oprijzing ontstond er een tweede Spiegelkind, gelijk aan haar voorganger, maar toch totaal verschillend.
En het jaar daarna kwam er weer een Spiegelkind de Oude Wereld binnen, evenals het daarop volgende jaar en het jaar daarop.
Maar vijftien jaar na het ontstaan van het Eerste Spiegelkind gebeurde er iets wat geen van hen had verwacht. Spiegelkinderen hebben veel bijzondere eigenschappen, maar één steekt daar duidelijk boven uit. Ze worden niet ouder.
Precies zoals ze uit het niets tevoorschijn komen brengen ze hun leven door en verdwijnen ze ook weer in het niets. Zo is het gegaan met het Eerste Spiegelkind. Precies vijftien jaar nadat hij was ontstaan, verdween hij zonder een spoor achter te laten. Daarom zijn er altijd precies vijftien Spiegelkinderen, niet meer en niet minder.
Toen de Spiegelkinderen dat eenmaal wisten kwam er een sterk verlangen in hen op om meer over hun afkomst te weten te komen.
Hun wens werd vervuld.
Zonder enige aankondiging verscheen er een man, geen Spiegelkind maar iemand uit de Nieuwe Wereld. Aiden, was zijn naam.
Hij wist niets over de Spiegelkinderen behalve de legende die in de Nieuwe Wereld wordt verteld, maar hij vond zijn Spiegelkind. Zij heette Aideen.
Ze voegden hun verhalen samen en trokken de conclusies om alle werelden met elkaar te verbinden.
Ingrid Eissenheim was niet de enige die de Laatste Slag overleefde, veertien anderen kregen hetzelfde visioen als zij en vertrokken ook op tijd. Ook zij stichtten beschavingen, maar allemaal totaal verschillend, ten opzichte van Gohl en van elkaar.
Elke keer dat er in één van de Nieuwe Werelden een machtshebber sterft en de macht overdraagt aan een opvolger, ontstaat er in de Oude Wereld een Spiegelkind.
Een ander element uit de legende van de Spiegelkinderen bleek wel te kloppen: samen zijn de twee wederhelften onverwoestbaar en ontzettend krachtig. En bovendien komt er, op het moment dat het Spiegelkind en zijn equivalent uit de Nieuwe Wereld worden verenigd, een mysterieuze, vreemde kracht in ze naar boven, die verschilt van persoon tot persoon, maar gelijk is voor de twee gebruikers ervan.
Aiden en Aideen hadden een onstilbare honger naar macht. Ze onderworpen de veertien andere Spiegelkinderen en verbanden hen naar de uithoeken van de Oude Wereld, bang dat ze ooit in opstand zullen komen.
Sinds die tijd heeft er nooit meer iemand vanuit de Nieuwe Wereld de oversteek naar de Oude wereld gemaakt en volbracht.
Deze post: 592 woorden
Totaal: 6797 woorden
Hoewel ik mijn ogen bijna niet meer open kon houden tijdens zijn verhaal heb ik het helemaal afgeluisterd, bang om iets van belang te missen. Maar nu zijn zachte stem langzaam wegsterft en het doodstil is om me heen kan ik niet voorkomen dat ik langzaam weg begin te zakken. Niet in bewusteloosheid, maar in een diepe, gezonde slaap die me alleen maar goed zal doen.
Merlin strijkt teder een haarlok uit mijn gezicht en legt de deken over me heen. 'Ik weet dat je moe bent, Meri. Ga maar slapen, morgen zal ik je de rest vertellen.' Hij heeft niet door welke vergissing hij heeft gemaakt. Ik schiet overeind en staar hem met grote ogen aan. 'Welke rest?' Merlin probeert me nog terug te duwen, maar mijn moeheid is op slag over. Ik moet en zal boven tafel halen wat er boven tafel te halen is. 'Vertel me, Merlin. Ik wil alles weten.'
Merlin zucht en is duidelijk niet blij met deze wending van het gesprek, maar ziet ook in dat er niets aan te doen is. Hij kent mijn koppige karakter natuurlijk door en door.
'Goed.' Begint hij. 'Ik heb je net het oude, algemene verhaal verteld. Maar inmiddels is er veel meer aan de hand. Je moet weten, na de komst van Aiden is heel wat gebeurt hier. Hij en Aideen hebben de macht overgenomen, zoals ik je al verteld heb, en de veertien andere Spiegelkinderen onderworpen en verbannen. Zelf bouwden ze hun domein, het symbool van hun macht, de Zwarte Toren, in het centrum. Het enige bouwwerk dat niet gemaakt is van puur natuurlijke producten. De Zwarte Toren bestaat volledig uit glas.' Ik kijk Merlin verbaasd aan. 'Glas? Hoe kan dat?' Merlin grijnst. 'Ik heb je toch verteld over de speciale kracht die in de twee personen die worden verenigd vrijkomt? Wel, de kracht van Aiden en Aideen is die van het vuur.'
Ik denk daar even over na, Merlin kijkt me zwijgend aan. 'Zeg Merlin, als iedereen een aparte kracht heeft, wat is dan de... onze?' Merlin glimlacht. 'Wat denk je zelf, Meri? Dat moet je wel weten.' Hij kijkt me gespannen aan terwijl ik mijn hersens pijnig.
'Wij zijn het tegenovergestelde van Aiden en Aideen, Meri. Vuur, en water. Daarom zijn wij ook zo geschikt voor de taak die voor ons ligt.'
Deze keer hoef ik hem niet eens aan te kijken voor uitleg. 'Meri, dit kan zo niet doorgaan. Iemand moeten iets doen. Iemand moeten iets doen tegen Aiden en Aideen, en die iemand, zijn wij.'
Deze post: 423 woorden
Totaal: 7220 woorden
Hoewel ik mijn ogen bijna niet meer open kon houden tijdens zijn verhaal heb ik het helemaal afgeluisterd, bang om iets van belang te missen. Maar nu zijn zachte stem langzaam wegsterft en het doodstil is om me heen kan ik niet voorkomen dat ik langzaam weg begin te zakken. Niet in bewusteloosheid, maar in een diepe, gezonde slaap die me alleen maar goed zal doen.
Merlin strijkt teder een haarlok uit mijn gezicht en legt de deken over me heen. 'Ik weet dat je moe bent, Meri. Ga maar slapen, morgen zal ik je de rest vertellen.' Hij heeft niet door welke vergissing hij heeft gemaakt. Ik schiet overeind en staar hem met grote ogen aan. 'Welke rest?' Merlin probeert me nog terug te duwen, maar mijn moeheid is op slag over. Ik moet en zal boven tafel halen wat er boven tafel te halen is. 'Vertel me, Merlin. Ik wil alles weten.'
Merlin zucht en is duidelijk niet blij met deze wending van het gesprek, maar ziet ook in dat er niets aan te doen is. Hij kent mijn koppige karakter natuurlijk door en door.
'Goed.' Begint hij. 'Ik heb je net het oude, algemene verhaal verteld. Maar inmiddels is er veel meer aan de hand. Je moet weten, na de komst van Aiden is heel wat gebeurt hier. Hij en Aideen hebben de macht overgenomen, zoals ik je al verteld heb, en de veertien andere Spiegelkinderen onderworpen en verbannen. Zelf bouwden ze hun domein, het symbool van hun macht, de Zwarte Toren, in het centrum. Het enige bouwwerk dat niet gemaakt is van puur natuurlijke producten. De Zwarte Toren bestaat volledig uit glas.' Ik kijk Merlin verbaasd aan. 'Glas? Hoe kan dat?' Merlin grijnst. 'Ik heb je toch verteld over de speciale kracht die in de twee personen die worden verenigd vrijkomt? Wel, de kracht van Aiden en Aideen is die van het vuur.'
Ik denk daar even over na, Merlin kijkt me zwijgend aan. 'Zeg Merlin, als iedereen een aparte kracht heeft, wat is dan de... onze?' Merlin glimlacht. 'Wat denk je zelf, Meri? Dat moet je wel weten.' Hij kijkt me gespannen aan terwijl ik mijn hersens pijnig.
'Wij zijn het tegenovergestelde van Aiden en Aideen, Meri. Vuur, en water. Daarom zijn wij ook zo geschikt voor de taak die voor ons ligt.'
Deze keer hoef ik hem niet eens aan te kijken voor uitleg. 'Meri, dit kan zo niet doorgaan. Iemand moeten iets doen. Iemand moeten iets doen tegen Aiden en Aideen, en die iemand, zijn wij.'
Ik staar hem nogal verbijsterd aan. Even dringt het niet tot me door, kan ik niet bevatten wat hij van me verlangt, wat hij van me vraagt. Dan worden mijn ogen groot van schrik en verbazing. 'Merlin, dat... dat meen je toch niet?' Maar de blik in zijn ogen spreekt boekdelen. Dat meent hij wel degelijk. En ik besef ook dat ik geen andere keuze heb. Ik moet het doen, wat hij ook van me vraagt.
'Meri... Je moet het snappen. Jij hebt niet gezien hoe we eraan toe zijn, hoe onze wereld eraan toe is. Maar ik zal het je laten zien. En je zal het begrijpen. Je zal wel moeten.'
Ik knik en voel mijn ogen dichtvallen. Merlin strijkt over mijn haar. 'Nu moet je echt gaan slapen. We praten morgen wel verder.' Gelijk als hij is uitgesproken val ik in een diepe, gezonde slaap.
Deze post: 570 woorden
Totaal: 7790 woorden
Een paar dagen lang gaat alles in hetzelfde ritme door: ik slaap grote gedeeltes van de dagen en nachten, Merlin geeft me kommen met mij onbekend voedsel dat me snel nieuwe kracht geeft, en hij verteld me. Ik kom alles te weten over de leefwijze van de Spiegelkinderen en wie ze precies zijn, en over Aiden en Aideen. Merlin verteld me alles wat hij weet. Ook over de speciale krachten die wij zouden moeten hebben.
Als ik daar voor het eerst naar vraag kijkt hij me verbaasd aan. 'Weet je dat dan nog niet? Kijk.' Hij stampt op de grond en er spuit een krachtige straal water uit omhoog. Hij grijpt in de lucht en het water stroomt tussen zijn vingers door. 'Het lijkt me duidelijk.' Zegt hij, kijkend naar de plassen op de grond die onmiddellijk weer worden opgezogen door de dorstige aarde. 'Ik kan op alle mogelijke manieren water laten verschijnen en verdwijnen. Maar,' hij kijkt ingespannen naar het glas water dat naast me staat en dat op slag leeg is. Hij fronst zijn wenkbrauwen en kijkt me geërgerd aan. 'Ik kan het niet sturen. Dat kan jij, Meri. Probeer het eens!' Hij laat opnieuw een straal water uit de grond stromen, en ik doe echt mijn uiterste best om het water te laten bewegen, maar er gebeurd niets. Merlin verbergt zijn teleurstelling knap, maar ik heb hem wel door. 'Volgende keer beter.' Zeggen we tegelijk, quasi-opgewekt.
Vanaf dat moment verlopen onze dagen volgens een ander ritme. Merlin weigert me me al te veel in te laten spannen, maar een groot deel van de dag besteden we toch aan oefenen.
Zonder enig resultaat.
Maar ondanks dat voel ik me gelukkiger dan ooit. Ik denk nooit meer aan Merlin's verhaal van de eerste avond, of aan de taak die voor me ligt. Ik heb eindelijk mijn wederhelft gevonden, mijn Spiegelkind, en dat is genoeg.
Op een avond vertel ik dat aan Merlin. Hij glimlacht. 'Zo voel ik het ook, Meri. Ik ben zo blij dat jij er nu bent. Alleen, ik vraag me nog wel iets af. Volgens de oude verhalen zouden twee verenigde Spiegelkinderen nog veel meer... gaven moeten hebben.' Hij rimpelt zijn voorhoofd. 'Soms dan denk ik zelfs...' Dan zwijgt hij abrupt en kijkt me geschrokken aan, alsof hij nu pas doorheeft dat ik er ook nog ben. 'Het spijt me Meri. Dat had ik je niet willen vertellen.'
Ik schud mijn hoofd. 'Geeft niet. Slaap lekker.' En nog even gelukkig als daarvoor sluit ik mijn ogen, me totaal niet bewust welke verschrikkelijke kern van waarheid Merlin's woorden bevatten...
Deze post: 432 woorden
Totaal: 8222 woorden
De volgende morgen begint heel normaal. Ik open mijn ogen en kijk recht in het felle licht dat door het kleine raampje naar binnen valt. De eerste paar ogenblikken na mijn ontwaken zijn zoals alle eerste ogenblikken neutraal. Maar bijna onmiddellijk dringt het gesprek van de vorige avond weer binnen in mijn gedachten. Ook nu schenk ik er niet veel aandacht aan, al had ik liever gehad dat Merlin me de waarheid zou vertellen.
Ik rek me uit en zwaai mijn benen uit bed. Ik zet mijn voeten op de zanderige vloer zonder dat de steken van pijn die ik de laatste paar weken voortdurend heb gevoeld nog door mijn voeten schieten. Ik voel me sterk en krachtig en op het hoogtepunt van mijn leven. Ik ben voor altijd
verbonden met mijn Spiegelkind en niets kan ons nog uit elkaar halen.
Merlin's bed is leeg, hij zal al wel op zijn en water zijn gaan halen, want ondanks dat hij in staat is om het uit de grond te toveren is dat water niet drinkbaar. Daarvoor moeten we naar de rivier die een eindje verder op loopt. De waterput die naast het huisje staat en me meteen was opgevallen staat al jaren droog.
En inderdaad, op de eettafel ligt een briefje, duidelijk geschreven in Merlin's handschrift.
CiteerLieve Meri,
Je lag nog zo lekker te slapen dat ik je maar heb laten liggen. Ik ben even water halen bij de rivier, maar ik ben over niet al te lang terug. Ik zal onderweg ook wat fruit voor ons meenemen, dat kunnen we wel gebruiken. Ik heb wat nieuwe manieren bedacht om je krachten misschien naar boven te halen.
Pas goed op jezelf tot ik terug ben!
Liefs, Merlin
Naast het stukje papier ligt een klein, wit bloemetje. Ik neem het een ogenblik in mijn handen en draai het tere steeltje rond tussen mijn vingers, dan steek ik het in mijn haar en ga buiten in de ochtendzon zitten.
Ik verbaas me nog steeds over alle geluiden die hier 's ochtends te horen zijn, het is zo anders dan in Gohl, en toch zo vertrouwd. Ik kan zo uren blijven zitten met alleen de zon op mijn gezicht en het gefluit van de talloze vogeltjes in mijn oren. Echt geweldig, het geeft me een enorm ontspannen gevoel, dit is wat ik altijd al heb gewild, hier voel ik me thuis.
Ik wordt opgeschrikt door een vaag gedreun in de verte, de grond trilt onder me en ik hoor ruwe stemmen door het bos schallen. Instinctief duik ik de struiken achter het huis in en gluur door het gebladerte.
Mijn ingeving was juist, binnen een paar seconden verschijnen drie in zwarte mantels geklede mannen op grote paarden. Ze stijgen onmiddellijk af en beginnen systematisch het huisje en de open vlakte daarvoor te doorzoeken. Ik heb geen idee wie het zijn of wat ze hier komen doen, maar ik weet wel dat ik liever heel ver bij ze uit de buurt blijf en hoop dat ze me niet zullen ontdekken, want ik ben er niet zeker van wat er dan met me gaat gebeuren.
Gelukkig geven ze het al snel op en vertrekken weer even snel als ze gekomen zijn, maar niet voordat ze een vel papier op de houten deur hebben vastgepind. Ik hoor hun stemmen langzaam wegsterven in de verte terwijl het gedreun van de grond geleidelijk minder wordt, totdat er in niets meer te merken is wat er daarnet is voorgevallen.
Als ik zeker weet dat ze verdwenen zijn kom ik uit mijn schuilplaats tevoorschijn en inspecteer de deur en het vel. Het is met een mes in de deur vastgezet, en, en dat bezorgd me een nog grotere schok dan de komst van de mannen, langs het mes glijden loom kleine druppeltjes bloed naar beneden. Met een ruk trek ik het papier los van het mes en lees het vlug door. Het handschrift is slordig en de boodschap veel minder vriendelijk en aangenaam dan de brief die ik eerder deze ochtend nog heb gelezen.
CiteerSpiegelkind,
We weten van je komst en van de oude legende. We weten van de rol die jij gaat vervullen in de oude voorspellingen die zijn gedaan door Maiandra de wijze en we weten van de krachten die jij en het andere Spiegelkind bezitten.
We hebben Merlin gevangen genomen. We weten wie hij is en we weten wie jij bent. We weten dat je zonder hem niets bent en we weten dat je alles op alles zal zetten om hem te redden. We raden je aan om dat niet te doen, of je zal je eigen ondergang tegemoet gaan.
Keer terug naar waar je vandaan komt! Keer terug en keer nooit meer weder! Vergeet dit alles en ga door met het zielige halve leven dat je leidde! Wees tevreden met wat je hebt en verlang niet naar het onbezitbare!
Aiden en Aideen zijn oppermachtig!
Na het lezen van de woorden laat ik mijn hoofd op mijn borst hangen en blijf onbeweeglijk zitten terwijl geluidloze tranen over mijn wangen lopen. In één klap is mijn perfecte leven wreed en meedogenloos aan diggelen geslagen.
Ik kan alleen maar blijven zitten en niet bedenken wat nu te doen, net zoals toen Regina in mijn handen stierf, wat nu wel uit een ander leven lijkt te komen. Maar in tegenstelling tot toen, weet ik nu dat er geen oplossing zal komen. Dit is het einde. Hier houdt het op.
Maar dan, net als ik op het punt sta om alles erbij neer te leggen en hier te blijven wachten, waarop weet ik niet, op de terugkeer van de Zwarte Mannen, zoals ik ze bij mezelf ben gaan noemen, of simpelweg op de dood, klinkt er een stem in mijn hoofd. Een stem waarvan ik nooit gedacht had hem ooit nog te horen, en die me mooier toeschijnt dan alles wat ik ooit gehoord heb of nog zal horen. En met die stem dringt er ook één enkele gedachte door in mijn hoofd. Een heldere, mooie gedachte.
Dit is niet het einde van alles, dit is het begin.
EINDE
Deze post: 1017 woorden
Totaal: 9239 woorden
Klaaaaaaar :D