Proloog
In de verte zag hij dan eindelijk hun bestemming liggen. Hoeveel nachten waren ze nu al onderweg? Hij wist het niet - de tel was hij al dagen geleden kwijtgeraakt. De stekende pijn in zijn been was naarmate hun reis vorderde steeds erger geworden en hij hoopte dat er in het dorp iemand zou zijn die het kon genezen. De afgelopen week waren ze gedwongen een aantal keer per dag te stoppen, enkel om zijn verbanden te verschonen. Ook nu voelde hij het bloed aan zijn been plakken, nat en warm. Als het aan Saijira had gelegen was hij vervoerd op de wagen, iets waartegen hij hevig had geprotesteerd. Hij was zich er terdege van bewust dat het hen ernstig zou afremmen en uiteindelijk was dat dan ook het enige wat de rest ervan kon weerhouden hem niet eenvoudig weg vast te binden. Tijd was kostbaar en ze waren niet rijk. In tegendeel, elke dag leek korter dan de voorgaande en dat was goed voelbaar aan de stijgende spanning. Wat als ze niet op tijd waren?
Hoofdstuk 1:
Hoewel het dorp Ekranièl overgenomen was door de Menauren, was dit juist het punt waarnaar ze onderweg waren. Als de strenge beveiliging van het heuveldorp omzeild kon worden, stonden er belangrijke dingen te gebeuren in Ekranièl. Niet alleen moest het been van Néaro verzorgd worden, in de tussentijd moest de belangrijkste persoon in Ekranièl uitgeschakeld worden. Néaro overdacht de mogelijke gevolgen van hun besluit de dochter van zijn grootste elfentovenares om te leggen en vooral ook de gevolgen als zij dit niet zouden doen. Binnen afzienbare tijd zou zij zoveel macht hebben verzameld in Ekranièl, dat de Menauren niet alleen al hun verloren gegane krachten herwonnen zouden hebben, maar zelfs sterker zouden zijn dan voorheen. Zoals zovelen die zich in dit soort situaties bevonden, wenste hij dat hij dit niet hoefde te doen. Aan de andere kant zag hij ook wel in dat dit nu eenmaal moest gebeuren.
Het moest nu bijna 2 jaar geleden zijn dat de toen 21-jarige Xerae plots verdwenen was uit Néaro's dorp. De jonge, aankomende Elfentovenares, was bijzonder getalenteerd en geliefd onder de bevolking. Of dit nu kwam vanwege haar grote talenten, of van haar –letterlijk- betoverende schoonheid, was moeilijk te zeggen, maar duidelijk was wel dat vele mannen voor haar in de rij zouden staan. Het was dan ook niet alleen voor Néaro een schok dat Xerae op een dag niet meer in Aruvièl te vinden was. Alsof dat nog niet erg genoeg was, doken er al snel vreemde geruchten op in Aruvièl. Het ene gerucht was nog verschrikkelijker dan het ander. Volgens een hoop zieners zou zij overleden zijn, anderen zeiden dat zij naar Ekranièl was vertrokken, in het uiterste westen van het land. Omdat Xinae, de belangrijkste elfentovenares van het land -en Xerae's moeder-, diep in haar hart voelde dat Xerae nog in leven moest zijn, stuurde zij na een jaar haar beste spionnen richting de heilige stad Ekranièl, om uit te zoeken wat er met haar dochter aan de hand was.
Wat zij echter niet wist, was dat de Menauren in het naburige Menthos juist weer aan kracht hadden gewonnen en het dorp Ekranièl hadden ingenomen, met de doelstelling om van daaruit het hele land te veroveren. De vooruitgestuurde spionnen liepen dan ook regelrecht in de uitgezette hinderlaag van de Menauren en werden bij wijze van waarschuwing –elk lichaamsdeel apart- naar Aruvièl teruggezonden. Toen de inwoners van Aruvièl de ergste schok te boven waren gekomen, legden zij onmiddellijk de link naar de verslagen gewaande Menauren. Ooit, zo'n 4 era's geleden –op het toppunt van hun krachten- werden de afzichtelijke en moordlustige wezens in een grote veldslag in de pan gehakt, waarbij volgens de overlevering geen enkele Menaure het gevecht had overleefd. Het dorpje Menthos werd zwaar beschadigd en volkomen van de buitenwereld afgesloten, achtergelaten, om voorgoed in de vergetelheid te verdwijnen...
(472 woorden + 176 woorden = 648 woorden)
Hoofdstuk 2:
Saijira vervloekte de dag dat de eerste inwoners van Aruvièl de conclusie hadden getrokken dat enkel door middel van zeer sterke toverkracht de Menauren weer tot leven geroepen hadden kunnen worden. Hoewel haar jarenlange gevechtstraining haar erop had voorbereid dat ze ooit nog eens in een oorlog terecht zou kunnen raken, had ze liever gezien dat ze nog een tijdje van haar rustige leventje mocht genieten. Helaas was de stap van zeer sterke toverkracht naar de toekomstige elfentovenares Xerae voor vele Aruven gemakkelijk gemaakt. Vooral de vrouwen, die zoals altijd eigenlijk het meeste te vertellen hadden, waren er al snel van overtuigd dat zij de boosdoener moest zijn die hun dorp verraden had. De mannen die daaraan durfden te twijfelen, werden niet helemaal serieus genomen, omdat zij overduidelijk tot over hun oren verliefd waren geweest op deze duivelse overloopster.
In eerste instantie werd er nog geprobeerd vreedzame oplossingen te zoeken om zo de op handen zijnde oorlog te ontlopen, die (daarvoor zijn het Mentauren) er anders zeker zou komen. Vreedzame boodschappers werden naar Ekranièl gezonden om Xerae te overtuigen te stoppen met het inzetten van Mentauren, maar toen deze nimmer terugkeerden, was het duidelijk dat vlot en hardhandig ingrijpen onontkoombaar was. In de laatste jaren die Xerae in haar geboortedorp Aruvièl had doorgebracht, was namelijk wel duidelijk geworden dat zij nóg meer tovertalent bezat dan haar moeder. Helaas waren duistere en aanvallende betoveringen ook nog eens makkelijker op te roepen dan verdedigende betoveringen; het was de dorpsbewoners dus duidelijk dat Xerae geëlimineerd moest worden voor zij echt oppermachtig zou zijn, om totale vernietiging van Aruvièl te voorkomen.
Zoals met wel meer zwakke plannen, zat er ook in dit plan een behoorlijke hiaat, die weliswaar meteen duidelijk was, maar waar men niet omheen kon. Ondanks dat haar dochter nu haar vijand was geworden, was het moederhart van elfentovenares Xinae altijd nog vele malen groter dan haar verstand. Omdat zij de kwade geluiden in haar omgeving al had gehoord, verbond zij haar lot aan dat van haar dochter. Als haar dochter uiteindelijk ook maar één haar gekrenkt zou worden, zou zij zo radeloos van verdriet zijn, dat zij van geen enkele bruikbare waarde meer zou kunnen zijn in de oorlog tegen de Menauren. Toch was de dorpsraad van mening dat er een einde gemaakt moest worden aan de opkomst van de jonge Xerae. Er werd dan ook een kleine vertegenwoordiging van hun volk richting Ekranièl gestuurd om haar te doden. Zowel van de Elfen als van de Mensen werden twee afgevaardigden gekozen die deze taak op zich moesten nemen. Hoewel Saijira en haar verre verwant Aníl zich beter voelden dan de Mensen Néaro en Hiduin, moesten zij hen toch naast zich dulden.
Helemaal eerlijk van haar was het niet, maar toen Néaro tijdens zijn reis verschillende verwondingen aan boven- en onderbenen opliep (vermoedelijk via kwaadwillende betoveringen van Xinae, die het de vier metgezellen onmogelijk wilde maken in Ekranièl te arriveren), had zij hem er flink ingewreven dat hij zichzelf niet kon genezen; een eigenschappen waar de Elfen wel over beschikten. Uit zogenaamde hoffelijkheid had zij hem later nog aangeboden op de wagen die zij hadden meegenomen verder vervoerd te worden, maar in werkelijkheid ergerde zij zich groen en geel aan het feit dat hun reis, waarvoor zij al zo weinig tijd hadden, verder vertraagd werd door een of andere Mens. Vreedzaam naast elkaar leven was voor haar een ding, maar samenwerken was toch echt weer een ander verhaal. Op dat moment moest ze er absoluut niet aan denken hoe zij ooit met hem en Hiduin langs de Menauren moest komen, maar nu ze het dorp tot op een tiental kilometers genaderd waren, begon ze zich toch af te vragen waar ze toch in hemelsnaam aan begonnen waren...
(627 woorden + 648 woorden = 1375 woorden)