"Lieve kinderen," begon oma zachtjes, "Het sprookje dat jullie nu gaan horen is al heel oud. Toen ik nog een jong meisje was vertelde mijn oma het aan mij en zij had het weer van haar oma gehoord. Luister maar goed, dan kunnen jullie het later doorvertellen aan jullie eigen kleinkinderen. Het verhaal van de magische eenhoorn, over hoe die een hoorn is verloren. (Want zoals iedereen weet was hij vroeger de magische tweehoorn).
Op een dag galoppeerde de tweehoorn door het grote sprookjesbos, waarom die galoppeerde? Dat moest in die tijd zo. Alleszins, hij galoppeerde dus door het bos. En dat tot hij plots een hengst zag die samen met zijn vrouw, zij wordt de merrie genoemd, een veulentje verzorgde. Hij was zo jaloers omdat hij ook veulens wou, maar er geen tweehoornvrouw bestond, hij besloot dus de oude kluizenaar (een enorm hard berimpelde dwerg met een baard van wel 5 meter lang) op te zoeken om te zien of die een oplossing wist.
165 woorden
En zoals het oude dwergen betaamd zitten ze nooit in sprookjesbossen, maar altijd in grotten op onbereikbare bergen. Dus bereidde Tweehoorn zich goed voor. Hij zorgde ervoor dat hij gewoon voedsel en water had voor de lange reis. Hij had zelfs een pixie ingehuurd om zijn gids te zijn. De reis kon beginnen.
Het begin van de reis ging gemakkelijk. De Tweehoorn kende het sprookjesbos op zijn duimpje en wist precies hoe hij zo snel mogelijk naar de bosrand moest komen zonder één van de vele wolven tegen te komen. Als snel naderde ze de bosrand toen ze schot hoorde. Snel vluchtte het pixietje tussen de benen van de Tweehoorn. Zelf richtte Tweehoorn zijn beide hoorns naar de bron van het geluid.
Er klonk gerommel in de bosjes. Gespannen wachtte Tweehoorn af.
"Verhip," klonk het uit de bosjes, vlak voordat er een man in uit de bosjes stapte. Over zijn schouder lag een kapot geweer. Knipperend met zijn ogen keek de jager naar de Tweehoorn.
"Het spijt mij als ik jullie heb laten schrikken," verontschuldigde hij zich haastig en stotterend," maar mijn geweer ging plotseling af en, en..."
Nieuwsgierig kwam de pizie tevoorschijn en vloog op de verwarde jager af.
"Laat het niet weer gebeuren," bromde de Tweehoorn," kom Pixie, laten we verder gaan. De bergen zijn nog ver." Snel vloog de pixie weer terug naar de Tweehoon.
"De bergen?" sprak de jager snel," dan zou ik oppassen. Het schijnt dat er trollen gezien zijn in de heuvels."
"Vast misplaatste geruchten," bromde de Tweehoorn en liep weer richting de bosrand.
"Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb," riep de jager, voordat deze zijn hoofd schudde en weer het bos introk.
Word count: 281
Toen Tweehoorn even later de bosrand bereikte, merkte hij tot zijn schrik dat het niet meer vol met bomen stond buiten het bos. Voor iemand die zijn ganse leven in het bos heeft geleefd is het een grote schok om plots te zien dat er op andere plekken niet zoveel bomen zijn.
"Pixie", zei Tweehoorn, "Waarom zijn hier geen bomen?" "Omdat we hier niet meer in het bos zitten, waarom dacht je dat ze datgene waar we net voorbij kwamen de bosrand noemen?"
Na een hele tijd te hebben gegaloppeerd (voor Pixie was het eerder heel snel sprinten om galopperende Tweehoorn bij te houden) kwam Tweehoorn bij de Grote Brede Rivier. Bij de Rivier loodste Pixie hem naar de houten brug (op de stenen brug moest je tol betalen), de houten brug staken ze dan over.
Daarna begon Tweehoorn terug te galopperen, tot dat Pixie hem zei om het wat rustiger aan te doen omdat hij niet goed kon volgen. "Maar ik ben een tweehoorn", zei Tweehoorn, "Ik hoor te galopperen." Toen begon Pixie heel hard na te denken, en na meerdere uren denken (pixie's kunnen niet zo snel denken) had Pixie een plan. Hij verdween even en kwam even later terug met het allereerste zadel ooit (ja ja, dat is uitgevonden door Pixie tijdens dit verhaal). Met Pixie in het zadel en het zadel op Tweehoorn begon Tweehoorn terug te galopperen. En dat tot hij aan de heuvels kwam.
totaal aantal woorden: 686
Het werd als snel nacht in de heuvels. Plots stopte Tweehoorn op een plek waarvan hij vond dat het geschikt was om een kamp op te zetten. Door de plotselinge stop van Tweehoorn vloog Pixie uit het zadel en tuimelde over Tweehoorn en kwam op de grond terecht.
"He, waarom moest je zo stoppen? En waarom galoppeer je zo hard," sprak Pixie geïrriteerd, terwijl hij met zijn hand over zijn achterste wreef," mijn achterste is helemaal van het zadel."
"Ik ben nu eenmaal een Tweehoorn," sprak Tweehoorn,"zo ben ik eenmaal." Voor Tweehoorn was de discussie af en hij pakte wat koekjes uit zijn zadeltassen en begon met eten.
Gekwetst door Tweehoorn pakte Pixie zijn besjes uit de ging op een afstandje zitten om daar te eten. Al snel vielen beiden in een diepe slaap, want het was een vermoeiden dag geweest.
Pixie schrok op van een geluid. Toen hij zijn ogen open deed en keek zag hij een trol de tassen van Tweehoorn doorzoeken. Verstijfd van angst moest hij toe zien hoe de trol alle koekjes die Theehoorn had meegenomen aan het op eten was.
"Pixie zijn nooit bang," fluisterde Pixie zichzelf moed in en vloog voorzichtig naar Theehoorn.
"Er is een trol je koekjes aan het opeten," fluisterde Pixie, maar Tweehoorn reageerde niet.
"Er is een trol je koekjes aan het opeten," sprak Pixie, maar Tweehoorn reageerde niet.
"Er is een trol je koekjes aan het opeten," schreeuwde Pixie, maar Tweehoorn draaide zich alleen om.
"Dan zal ik het zelf maar moeten doen," fluisterde Pixie tegen zichzelf. Hij vloog naar de trol.
"He meneer trol, die koekjes zijn niet van u," sprak de Pixie luid.
Langzaam draaide de trol zich om.
Totaal aantal woorden: 968
"Trol honger", sprak Trol. Trol was nooit voorbij het eerste leerjaar/groep 3 (afhankelijk van uw nationaliteit wordt u vriendelijk verzocht de bij uw land passende term uit te kiezen) geraakt, daardoor dat hij nogal slecht was in zinsbouw (het feit dat hij al een paar woorden kende was al veel, aangezien trollen zo'n dingen nooit thuis leren en enkel op school). Terwijl Trol dit uitsprak, werd overduidelijk dat hij zijn tanden in lange tijd niet had gepoetst en dat hij een losse kies had.
Opvallend snel bedacht Pixie een plan (zoals eerder vermeld, Pixie's zijn niet dom, ze denken gewoon over het algemeen traag). "Als ik die losse kies uittrek, geeft u dan de koekjes terug?"
Daar moest Trol lang over nadenken, in tegenstelling tot Pixie's dachten trollen niet alleen traag, ze waren ook nog eens dom. Uiteindelijk besloot de trol om met de Pixie akkoord te gaan, want aan die kies had hij al maanden zeer.
Pixie schoot dus aan het werk, hij nam een stuk touw en bevestigde dat aan de tand van Trol en aan de staart van Tweehoorn. Daarna nam hij een suikerklontje en hield dat onder de neus van Tweehoorn. Die schoot meteen wakker en toen Pixie het suikerklontje weggooide, galoppeerde Tweehoorn er volle vaart achteraan. Zo trok hij de kies uit Trol's mond. Trol gaf dankbaar de overschot van de koekjes terug (degene dat hij opgegeten had hield hij natuurlijk bij).
Zo vertrokken Pixie en Tweehoorn terug op weg naar de Berg.
Totaal aantal woorden: 1016
Ondanks de kou schoot de reis goed op. Tweehoorn galoppeerde door de heuvel met Pixie op zijn rug (van de trol had Pizie een kussentje gekregen, zodat ze niet zo last had van zadelpijn).
"Hier naar rechts," schreeuwde Pixie tegen Tweehoorn in een poging zichzelf verstaanbaar te maken. Meteen schoot Tweehoorn naar rechts en zag daar een klein groen mannetje.
Hij had een lange groene baard en er scheen een plant doorheen te groeien. Hij zat in de lotus houding op een steen in wat leek op een diepe trance.
Tweehoorn deed een stap naar voren en wilde de dwerg aanspreken.
"Stop, niet doen," fluisterde Pixie," als je hem stoort in zijn trance dan zal hij je weg sturen en dan krijg je nooit je antwoord. Tweehoorn snoof ongeduldig.
Na een tijdje begon hij rondjes rond de dwerg te lopen ondanks de waarschuwingen. Plotseling opende de dwerg zijn ogen.
"Tweehoorn, het ontbreekt u aan geduld," sprak de dwerg met krakerige stem," voor u zoektocht naar een maatje zal u geduld moeten hebben en beter naar Pixie luisteren."
Geschrokken keek Tweehoorn naar de dwerg die breed uit zat de grijnzen.
"Hoe wist u dat ik opzoek ben naar een merrie," vroeg hij verbaast," bent u helderziend."
De dwerg lachte nu hard op, terwijl hij moeite overeind kwam.
"Nee, hoor," lachte hij," een trol is vannacht langs geweest en die heeft het mijn verteld. Als je nog even geduld heb zal ik je zo vertellen wat je moet doen." Daarna liep hij de grot achter hem in. Wederom moest Tweehoorn wachten.
Totaal aantal woord: 1275
Nu was het probleem dit: als er iets was wat dat Tweehoorn niet goed kon, dan was het wel wachten. Hij had het nooit geleerd als klein veulentje, hij begon dus al snel rondjes te lopen en steeds aan Pixie te vragen: "Isijaltrug?" (Wat hij bedoelde was: Is hij al terug, maar hij sprak het nogal snel uit, zo ongeduldig was hij).
Toen Pixie al minstens honderd keer had moeten antwoorden: "Nee hij is niet terug!" Toen was Pixie het een beetje zat aan het worden, Pixie stak dus maar zijn vingers in zijn oren en stopte met luisteren. Een tijdje later kwam Dwerg terug uit de grot, Tweehoorn vond dat het al minstens een uur later leek (in werkelijkheid was het 10 minuten later).
"Tweehoorn, de enige methode om voor jou aan een merrie te geraken is hulp vragen van de Blauwe Heks, zij leeft helemaal in het Oosten aan de zee. Haar hulp is echter niet goedkoop, zo moest een Adelaar ooit 1 van zijn vleugels opgeven om de hulp van de Blauwe Heks te krijgen. Ga naar de Oostzee en zoek de Blauwe Heks!"
Tweehoorn en Pixie vertrokken dus maar naar het Oosten. Zoals altijd galoppeerde Tweehoorn al meteen en Pixie, die zat weer op het zadel (met het kussen tussen hem en het zadel).
Totaal aantal woorden: 1493
Vele dagen galoppeerde Tweehoorn met Pixie op zijn rug. Hij negeerde honger. Hij negeerde dorst. Alles in een poging om zo snel mogelijk naar het oosten te komen. Maar plotseling kwamen ze bij een rivier. De rivier verscheen zo plotseling dat Tweehoorn er alles aan moest doen op tijd te remmen zodat hij niet in de rivier terecht kwam. Helaas had Pixie nog geen gordels op het zadel aan gebracht en vloog met een grote boog over het hoofd van Tweehoorn en landde in de rivier. Doorweekt en mopperend kwam Pixie uit de rivier.
"Kun je in het vervolg niet even waarschuwen, voordat je remt," riep Pixie boos. Tweehoorn negeerde hem.
"Waar moeten we naar toe? Waar is de oversteekplaats?" riep Tweehoorn vol ongeduld tegen Pixie. Pixie schudde zijn hoofd vol verbazing. Had de dwerg niet gezegd dat Tweehoorn meer gedult moest hebben.
"Ik heb geen idee?"zei Pixie," ik ben hier nog nooit geweest. De enige plekken waar ik ooit geweest ben zijn de bergen en het sprookjesbos." Tweehoorn zuchtte diep.
"Wat voor gids ben jij nou," bromde Tweehoorn en liep stroomopwaarts.
Als snel kwamen ze een bord tegen. Op het bord stond: Driemaal bellen voor de Heen- en Weerwolf.
"Laten we hierover gaan," riep Tweehoorn tegen Pixie.
"Ik ga hier echt niet over de rivier," riep Pixie verbijsterd," straks bijt hij er dan ben ik een weerpixie. Weet je hoe moeilijk het is voor weerpixies. Een neef van mij is ooit gebeten door een weerpad en nu eet hij alleen nog maar regenwormen."
"Het is geen echte weerwolf," riep Tweehoorn," het is een woordgrap van een wolf die waarschijnlijk de grap zelf niet eens vat."
"O, ik begrijp de grap heus wel," klonk het van achter de bosjes. Verrast keken Pixie en Tweehoorn naar de bosje. Een wolf in een lange jas stapte uit de bosje.
"Willen jullie nog naar de overkant van de rivier of niet," vroeg de wolf.
Totaal aantal woorden: 1814
"Of wij naar de overkant willen? Tuurlijk willen wij naar de overkant."
"Volg dan", zei Heen- en Weerwolf, waarna hij naar een oud vermolmd vlot ging. Voor Pixie was dat vlot niet zo'n probleem, hij woog niet zo veel als Tweehoorn. Maar Tweehoorn zakte meteen met zijn poten door het vlot, gelukkig bleef de rest van zijn lichaam nog aan boord. H&W-wolf besloot om daar gebruik van te maken om zelf niet te moeten roeien. Tweehoorn moest maar met zijn poten het vlot voortbewegen naar de overkant.
Halverwege probeerde H&W-wolf Pixie op te happen, maar Pixie hield Tweehoorn tussen hem en Wolf. Omdat wolven natuurlijk nooit Tweehoorn's zullen bijten, kon Pixie zo ongebeten de overkant bereiken. Aan de overkant geraakte Tweehoorn uit het vlot (Pixie was even in een boom geklommen om geen last van Wolf te hebben), Tweehoorn ging onder de boom staan, Pixie liet zich op het zadel vallen en ze waren terug op weg.
Na een tijdje galopperen kwamen ze bij een 7-sprong, bij alle wegen (op 1 na) stond een bordje. Pixie las bordje 1: Deze weg leidt niet naar de zee, bordje 2: Deze weg leidt naar Rome. Natuurlijk had Pixie niet veel daaraan omdat alle wegen naar Rome leiden, maar gelukkig stond er onder dat bord in kleine lettertjes: en niet naar de zee. Pixie las alle andere borden en merkte dat er geen enkel van de wegen met bordjes naar de Zee ging en dat de enige mogelijkheid de weg zonder bord was.
Woorden totaal: 2064
Wat Pixie niet wist was dat in plaats van het populaire geloof niet alle wegen naar Rome leiden, maar weg van Rome. Alleen af en toe raakte iemand verdwaalt en wandelde de verkeerde kant op. Niet dat het veel uit maakte voor de reis, want Pixie en Tweehoorn volgde de weg zonder bord. Meteen nadat ze de weg waren in geslagen sprong er een groep Lepriconners, de kwaadaardige versie van Ierse kabouters, uit de bosjes en begonnen alle bordjes te verplaatsen. Dit was een populair tijdverdrijf onder Lepriconners.
Toen ze klaar waren stond het bord met de tekst Zekere ondergang op de weg die Tweehoorn en Pixie genomen hadden. De Lepriconners lachte gemeen, voordat ze weer in de bosjes doken wachtend op nieuwe voorbijgangers.
Totaal aantal woorden 2189.
Gelukkig kwamen Pixie en Tweehoorn even later een Draak tegen, omdat ze door een ziekte geen vuur meer kon spuwen, kon zij haar vroegere beroep (dorpen schrik aanjagen en betaling eisen) niet meer uitoefenen. Vandaar dat zij vanaf nu Taxibedrijf 'De Zekere Ondergang' leidde (en was). Draak ging ermee akkoord om Pixie en Tweehoorn helemaal naar de Oostzee te brengen.
Daar vonden ze de Blauwe Heks niet meteen, eigenlijk vonden ze alleen een Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen, uiteindelijk spraken ze haar maar aan. "Weet u toevallig waar de Blauwe Heks is?" "Natuurlijk weet ik dat, ik ben de Blauwe Heks!" "U ziet er niet blauw uit." "Zie ik er blind uit? Als ik mezelf de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen zou noemen, dan zou ik geen klanten krijgen, want dan nam men mij niet serieus." "Maar waarom blauw?"
Heks draaide zich om en ging even in de zee zitten mokken (omdat het altijd hetzelfde ging namelijk). Na een paar minuten kwam zij terug: "Wat willen jullie?"
"Wel", begon Tweehoorn ...
2360 woorden
"..." Er volgde een lange stilte. Tweehoorn begon zich af te vragen waarom hij ook alweer de hele reis gemaakt had. Gelukkig kwam Pixie hem te hulp en fluisterde iets in zijn oor.
"O ja," antwoordde Tweehoorn," ik wil graag een maatje. Iemand waarmee ik mijn leven kan delen."
De Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen met eerst verbaast en keek daarna veel betekend naar Pixie. Pixies ogen werden groot.
"Nee, echt niet. Ik ben alleen zijn gids. Ik zou hem alleen naar de dwerg in de bergen brengen," sprak Pixie snel," daar ben ik vergeten betaling te vragen en daarom ben ik nog bij dit stuk rookvlees. Hij is ongeduldig en heeft geen manieren."
Tweehoorn reageerde woest.
"Nietes."
"Welles."
"Nietes."
"Welles."
"Nietes."
"Nietes."
"Welles."
"Kop dicht, allebei," riep de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen," jullie zijn net een stel kleine kinderen. Maar ik herzie mijn mening. Jullie passen inderdaad niet bij elkaar. Ik stel voor dat jij Tweehoorn de pixie betaald en dan denk ik na over hoe ik je wens kan vervullen."
Morrend stemde Tweehoorn in en betaalde Pixie een kilo sterrenstof. Tevreden vloog Pixie weg. Ongeduldig begon Tweehoorn rondjes te lopen.
Na een tijdje kwam de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen weer terug. Gespannen keek Tweehoorn naar haar.
"Ik heb de oplossing," begon de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen," maar het kost je wel een hoorn."
"Nee, dat nooit," schreeuwde Tweehoorn en hij zette het op een lopen. Dagenlang rende hij achter elkaar om zo ver mogelijk weg bij de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen te komen. Uiteindelijk streek hij vermoeid neer bij een meertje om wat te drinken. Aan de overkant stonden twee paarden te drinken. Op een gegeven moment beet het ene paard in het oor van het andere paard. Tweehoorn dacht dat hij nu een gevecht ging zien en ging er goed voor zitten. Maar in plaats van boos te worden. Glimlachte het andere paard terug en boog het hoofd naar het eerste paard en knabbelde aan zijn nek. Het eerste paard stond het toe totdat ze gezamenlijk het bos in liepen.
Eerst zat Tweehoorn verbaasd te kijken, maar toen snapte hij het. Dit was de reden waarom hij naar de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen was gegaan. Dit was de reden dat hij de Trol, de Heen- en Weerwolf, de Lepriconners (al wist hij niet dat ze was tegen gekomen) en de Taxidraak had weerstaan. Droevig keek hij naar zichzelf in het spiegelende oppervlak van het meer. Een traan gleed over zijn gezicht en viel in het meer. Hij bekeek zijn twee hoorns. Eigenlijk was die tweede hoorn een beetje krom en een stuk kleiner dan de andere.
Op dat moment besloot hij zijn tweede hoorn best wilde opgeven voor een maatje. Meteen stond hij op en ging opnieuw op weg naar de voorheen Blauwe Heks, die eigenlijk de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen was.
2841 woorden
Uiteindelijk kwam na lang galopperen (hij had nu eenmaal ver weg gegalopeerd van de Blauwe Heks die eigenlijk de Pimpelpaarse Heks met Gele Bollen was en hij moest die weg nu terug afleggen), Tweehoorn terug bij de Heks.
"Ik doe het, ik geef mijn hoorn.", Heks nam meteen het kleiner hoorntje weg (wat was Tweehoorn blij dat hij mocht kiezen de welke ze wegnam).
Tweehoorn, die nu technisch gezien Eenhoorn was geworden wachtte de hele nacht op het strand terwijl Heks begon met, met wat heksen nu eenmaal doen.
Terwijl Heks was aan het doen aan wat ze was aan het doen, toen dacht Tweeho euh Eenhoorn na over wat er nu zou veranderen nu hij Eenhoorn was. Het probleem was dat hij nooit echt goed was geweest in Nadenken, dus veel had hij daar niet echt aan.
woorden: 2979
Nadat Eenhoorn lang had nagedacht (en tot geen nuttige conclusie was gekomen) kwam Heks weer tevoorschijn. Zij had bedacht dat zij gewoon een merrie en de hoorn in een pot kon gooien, er dan toverkruiden kon bijkieperen en het brouwsel goed doorkoken terwijl ze hokuspokus en nog zo'n dingen zou kunnen zeggen, daar zou vast wel een eenhoornmerrie uitkomen (met een beetje geluk toch).
Ze ging dus maar vrolijk een eenzame merrie zoeken, de merrie werd zonder haar toestemming in de pot gegooid (de heks had een zeer grote pot) en de heks begon met koken. Uiteindelijk bleek dat het niet goed werkte, de hoorn wilde niet opgekookt worden. Uiteindelijk besloot Heks maar om een pot Merriesoep te eten en daarna verder na te denken, de hoorn had ze al uit de ketel gehaald.
Na de hele ketel leeggegeten te hebben, Heks kon zeer veel voedsel binnenspelen, begon Heks terug na te denken. Misschien kon ze de hoorn wel raspen en de hoorn zo in kleine stukken in de ketel kon doen?
Na een hele tijd zoeken vond Heks nog een merrie en begon ze met poging 2: ditmaal werkte het dus wel, want na een hele tijd kwam er een Eenhoornveulentje uit. Eenhoorn moest nu wel een tijdje wachten, maar binnen een aantal jaar zou hij alleszins zijn Eenhoornmerrie hebben. Heks stuurde hem met Veulen maar terug naar huis.
woorden: 3209
Rustig en teleurgesteld slenterde Eenhoorn terug naar het sprookjesbos. Hij keek eens naar het veulentje. Hij verbaast knipperde hij eens met zijn ogen. Was het veulentje nou groter geworden? Hij haalde zijn schouders op en stapte langzaam naar het veulentje toe, zodat hun flanken elkaar raakte.
"Nu niet. Ik heb hoofdpijn," sprak het veulentje," jij denk ook alleen maar aan één ding."
Geschrokken nam Eenhoorn totaal verward weer wat afstand. Hij snapte niet waarom het veulentje zo reageerde. Bij alle andere dieren had het zo leuk geleken en toen hadden het gewoon toegelaten. In stilte en diep peinzend vervolgden Eenhoorn de weg.
Even later, bij de Lepriconners, ging het veulen opeens voor Eenhoorn staan en trok een poot omhoog.
"Maakt deze kleur hoeven mijn benen dik?" vroeg ze. Verbaast keek Eenhoorn naar de benen van het veulen.
"Uh, nee. Niet echt," zei hij onzeker.
"Hoezo niet echt? Je vind dat ik dikke benen heb. Lieg maar niet. Ik zie wel hoe je naar andere dieren kijkt," brieste ze vanuit het niets. Eenhoorn had geen idee waar ze het over had en begon zich te verontschuldigen.
"Nee, je hebt helemaal geen dikke benen. Je hebt juist hele mooie benen. Velen malen mooier dan die van een hinde," zei hij snel in de hoop dat dit het goed zou maken.
"En waarom zeg dat nooit?" brieste het veulen nog woester," en waag het niet me nog een keer met een hert te vergelijken. Wie denk je wel dat je bent, koning van het bos?"
Woest draaide ze zich om en liep verontwaardigd met het hoofd omhoog verder. Totaal in de war volgde Eenhoorn het veulen met gebogen hoofd. Hij snapte niets van deze merrie. Bij alle andere dieren had het er zo makkelijk uitgezien. Misschien was zijn wens verkeerd begrepen door de heks. Maar hij hield zijn mond en volgde de merrie.
aantal woorden: 3510