Weerwolven van Wakkerdam

ps; wat je mag beoordelen is alles in het dikgedrukt, anders wordt het te lang om te beroordelen. De rest van het verhaal mag je dan voor de leuk lezen, maar het hoort zeker samen.




Terwijl de kleinkinderen in de tuin speelde keek mevrouw Clement opzij naar haar man, na al die jaren was ze nog steeds verliefd op hem, haar alles. Zachtjes schommelend en trekkend aan zijn pijp zat hij tevreden voor zich uit te staren. De lieve man was sinds enkele maanden compleet blind geworden maar hij was er niet minder vrolijk om geworden en daarom juist hield ze nou zoveel van hem. Samen hadden ze hun hele leven, hun kinderen, hun kleinkinderen en hun alles. Hij wist dat ze naar hem keek zonder het te kunnen zien en schonk haar een liefdevolle blik. Bij de hoge boom achterin de tuin trachten de drie kleinkinderen een spel te spelen. Lisa, de oudste van de drie kinderen nam de leiding en vertelde haar twee broertjes wat te doen en gaf de kleintjes aanwijzingen. Zoals meestal was de een jaar jongere Alexandre het er niet mee eens en een viel hij haar om de haverklap in de rede waarbij een ruzie ontstond. Met een zucht stond oma Clement op uit haar stoel en liep op het drietal af. Ze hoefde niet eens iets te zeggen, het tweetal viel uit zich zelf stil en de kleinste zei normaal ook geen woord. Het logeerpartijtje was hun favoriete vakantie ieder jaar en hun ouders hadden ze gewaarschuwd dat als er klachten kwamen over hun gedrag dat ze dan direct zouden worden opgehaald. "Kinders, waar gaat het over? Lisa sstt, laat je broertje ook een woordje zeggen liefje." zei ze voordat de pientere Lisa maar een kans had om meteen wijs te gaan doen. Lisa knikte gedwee en Alex begon meteen driftig te verklaren dat hij al zes was en dat hij wilde doen was hij zelf wou. "Lisa vertelt altijd wat we gaan spelen, ik vind haar maar stom." vloekte hij. "Jongen toch, let eens op je woorden, zo hebben wij dat vroeger niet geleerd hoor." berispte ze haar kleinzoon. "Kom jongens, we gaan al bijna eten. Ik zal jullie lievelingsmaal maken als jullie zoet zijn. Misschien.. " en ze wachtte eventjes voordat ze verder vertelde ".. vertel ik zelfs wel een verhaal bij het slapengaan." De ogen van de drie kinderen werden groot, alle verhalen van oma waren even spannend en leuk. "Kom Lisa, help je me met het wassen van de groenten? Alex, wil jij je opa een glas melk brengen? Jean-Piérre, jij mag straks alles proeven, kom je mee de keuken in?" dirigeerde ze de kinderen weg van hun ruzie. Met stralende ogen keken ze haar aan, blij met alle verantwoordelijkheid en het uitzicht op een verhaal later. De jongen en het meisje sprintte weg in hun strijd om als eerste in de keuken te zijn en oma pakketje het kleine hummeltje op. "Och kereltje toch, wat een stelletje zijn jullie bij elkaar" lachte ze en liep het tweetal achterna het huis in.

De avond viel en de lichten in Parijs gingen schaars aan, er moest zuinig gedaan worden met elektriciteit, maar er moest ook niet te veel aandacht getrokken worden, de oorlog kwam immers steeds dichterbij en het was onduidelijk wanneer deze in Frankrijk zou uitbreken. Het jaar 1939 was relatief rustig begonnen maar de oproer in het buurland nam steeds serieuzere vormen aan. Opa Clement maakte zich zorgen om de situatie en luisterde elke avond om klokslag 9 uur naar het journaal op de radio. Hij verdacht de Duitsers ervan binnenkort ook buiten hun eigen land moeilijkheden te veroorzaken maar oma stelde hem altijd gerust, ze geloofde er niet zo in. Immers, zo vlak na de vorige oorlog zou niemand het toch weer wagen? In Parijs was het tot op heden nog relatief rustig gebleven en was er nog vrij weinig te merken van de naderende dreiging. De gordijnen van het grote, oude huis gingen dicht en sloot de familie af van de buitenwereld. De kachel werd aangestoken en Lisa hielp oma met het tillen van de houtblokken. Het eten had gesmaakt en de kinderen hadden zelfs dubbele porties kunnen pakken, wat een luxe was. Het hout knetterde lekker toen de kamer ineens donker werd. De kleinkinderen Clement wisten dat het de avondklok was, het tijdstip om naar bed te gaan. Meestal probeerden ze het te rekken -en toegeeflijk als oma was lukte het meestal ook wel- maar vanavond was anders. Zelfs Alexandre protesteerde niet bij het spannende vooruitzicht van een verhaal van oma. De twee oudste kinderen hesen zich braaf in hun nachthemden en gingen in het grote bed zitten van opa en oma en kropen dicht tegen elkaar aan onder de wol. Opa tilde de kleinste mee naar boven en legde hem tussen de ongeduldige Lisa en Alex in. Opa ging in zijn luie schommelstoel zitten en genoot van de opwinding van de kinderen. Oma ging op de bedrand zitten en stopt de kleinste Piérre nog eens extra in en vroeg aan Lisa om de voorwerpen uit de vensterbank haar aan te geven. Lisa stond gedwee op en bracht de vreemde dingen naar haar oma. Haar nieuwsgierigheid won het van haar beleefdheid en ze vroeg meteen wat het waren. Oma Clement gebaarde dat ze geduldig moest zijn en wachten tot zij begon met vertellen en het meisje viel stil. Alex probeerde de deken af te pakken van zijn zus, maar ze was sterker en hield hem stevig vast. Oma keek de drie aan en automatisch viel er stilte en rust, het zou een belangrijk verhaal zijn zagen ze aan hun oma.

"Lieve kinders, het is een verhaal van lang geleden over een klein meisje die deze bonen, ja dat zijn het Lisa, koesterde. Het verhaal speelt zich af aan de andere kant van de oceaan, in een ver land dat Amerika heet en waar ze deze bonen teelden. Het is al bijna 90 jaar terug, dus heel lang geleden voor jullie kleine kinders, toen baby Rosie werd geboren." en zo begon oma het verhaal.

“”Mariya, de weeën! Dat kind komt eraan, ik houd het niet meer. Help me, doe íets!” Na een por in haar zij werd Mariya ruw verstoord in haar slaap, ze wreef haar ogen eens uit en zag dat Jolene wit was weggetrokken van de pijn. Snel pakte ze een paar natte lappen en legde het onder haar neer, en legde er eentje in haar nek. “ Als die Godvergeten man van mij niet de makkelijke weg had gekozen van de dood, dan had hij hier nu gezeten naast me. Nu moet ik het maar met jou doen. Maar je bent een fijne vriendin hoor””

Oma keek snel naar opa en legde haar hand op zijn knie, was ze niet te ver gegaan? Ze was helemaal in het verhaal opgegaan. Opa gaf haar een afkeurende blik en ze wist genoeg. Een voor een keek ze de kinderen lang en doordringend aan.

“Sorry kinderen, ik liet me even gaan. Ik zal wat beter op mn woorden letten. Waar waren we? Ohja, de man van Jolene was er dus niet meer. Die was gestorven aan een hele erge ziekte. Jolene stond er dus alleen voor bij het opvoeden van haar kleine kinderen. Gelukkig werd het geen zware bevallling en al snel lag ze met de twee kleintjes in haar armen. Het was een tweeling en beide kindjes blaakten van gezondheid en begonnen weldra te huilen. “Hoe ga je ze noemen?” vroeg Mariya. “Deze kleine meid heet Rosie m’n mannetje heet Francey.” en Jolene glunderde bij het aanzicht van de twee in haar armen.

Oma ging staan en maakte een slaande beweging met haar armen.

“De deur vloog open en hun baas stond in de deuropening.
“Stop die kleine maar in dat grote huis daar bij de andere kleinen. Jij moet weer aan het plukken en wel nu! Je bent alweer te laat.”
“ Maar ik wil bij mijn kleintjs blijven… ze hebben me nodig. Een pasgeborene kan niet zonder zijn moeder.” stamelde Jolene. "Nonsens, jullie soort hebben niemand nodig en zeker niet als ik het zeg!" Een klap met de zweep volgde, dus ze moest wel…”

Oma werd onderbroken door een van de kinderen. “Een baas die je klappen met een zweep geeft als je iets gewoon lief vraagt? Wat is dat voor vervelende man?” vroeg Lisa met tranen in haar ooghoeken.“Het was geen normaal werk wat Jolene deed, kinderen. Vroeger dachten de blanke mensen dat zij beter waren dan hun gekleurde medemens. Zij namen dan ook de zwarte mensen gevangen en lieten hen onder dwang werken voor ze. Deze zwarte mensen werden dan slaven genoemd en mochten niets zelf beslissen” vertelde oma. “Oh, daar heeft onze meester op school nog wat over verteld. Die mensen moesten heel hard werken en kregen bijna niks te eten en drinken” sprak Lisa. Ze moest altijd laten zien dat zij de slimste was.
Oma gaf Lisa eens een aai over het hoofd.

“Klopt slimmerik. En Jolene was een slaaf van deze akelige meneer. Ze moest de hele dag, van zonsopkomst tot zonsondergang, op een groot veld bonen plukken met nog heel veel andere slaven. In de eerste 4 jaar die daarna volgden zag ze Rosie dan ook nauwelijks. Voor Rosie werd gezorgd in het grote huis waar een paar van de slavenvrouwen alle kindjes opvoedden, de zwarte kindjes om weer op het land te gaan werken en de blanke kindjes om later groot en sterk te worden.”

Jean-Pièrre was al aan het wegdommelen, dus Alex gaf hem een zo subtiel mogelijke por in de zij. Ze wilden dit verhaal voor geen goud missen en als een van hen in slaap zou vallen dan zou oma stoppen met vertellen.

“Rosie had het wel naar haar zin bij de andere kindertjes, de vrouwen waren lief voor haar. Ze was zeer creatief en pienter bovendien. Van de kapotte bonen die ze niet meer konden verkopen maakte de verzorgmoeders verf, waarmee Rosie menig mooi kunstwerk al had gemaakt. Dat ze zo slim was had helaas alleen maar nadelen voor haar; ze moest toch het land op, samen met haar broertje Francey. Voor plukken was ze nog te klein, maar ze kon wel alle geplukte bonen sorteren. Het was een eenzaam en geestdodend werkje, ze dwaalde dan ook vaak af in haar gedachten. Dagdromend over hoe het met haar moeder zou gaan, hoe het buiten de poort zou zijn en aan hoe fijn het haar had geleken om met het dochtertje van de baas samen te spelen, maar die deed altijd zo naar, ze was toch ook gewoon een meisje net als de anderen. Nog leuker vond ze het om met de bonen te spelen. Maar o wee als de meester je zag, dan had je zo een zweepslag over je handjes heen.

Jaren vlogen snel voorbij. Dag in dag uit moest ze het zelfde werkje doen. Tot op die ene dag. Haar 6e verjaardag had ze nog niet zo lang geleden met haar moeder stilletjes in een hoekje gevierd en moeder had voor haar en Francey speciaal een koek gebakken van de bonen. De meester was haar hutje binnengekomen en ging naast haar zitten. Rosie schrok. De man was niet boos, hij kwam zelfs een keertje aardig over. “Rosie, ik wil je wat vragen.” sprak de meester op een uiterst vriendelijke toon. “Er komt zo een meneer hier, en die is op zoek naar hele slimme en hardwerkende meisjes als jij. Dus jij moet heel netjes en lief zijn tegen die meneer straks, oké?” probeerde de meester haar goed te stemmen. Rosie snapte er helemaal niks meer van, maar ze durfde de man niet tegen te spreken. Ze knikte dus maar heel kort ‘ja’. Niet veel later stond er inderdaad een hele grote meneer voor haar. Hij nam haar maten op en bekeek haar vanuit alle hoeken en standen. Ze voelde zich er heel ongemakkelijk bij, wat zou hij van haar willen? De meester van Rosie en de nieuwe man smoesden wat tegen elkaar en er leek een geldoverdracht plaats te vinden. "Alsjeblieft sir Budd, ze zijn van jou." sprak de meester. De nieuwe meester nam Rosie aan de hand, Francey – die een uur ervoor al gekeurd en verkocht was – aan de andere en maakten aanstalten om weg te lopen toen er een schelle kreet hoorbaar was achter hen. Jolene, de moeder van de tweeling kwam als een speer hun kant opgerend. “Niet mijn meissie! Niet Francey! Neem niet hen mee. Ze zijn alles wat ik nog heb…” ze viel op de grond en begon de schoenen van haar meester te kussen. “Alstublieft? ALSTUBLIEFT! Ik smeek u…”
De meester was echter genadeloos en gaf een knikje richting de koper. Daar gingen Rosie en Francey. Rosie keek om en zag haar moeder op de grond zitten met haar armen om haar knieën heen, huilend. Ze begon zelf ook zachtjes te wenen en begreep stieukem ondanks haar jonge leeftijd wel dat dit niet iets goed betekende en besloot om heel dicht bij Francey te blijven. En zo gingen de twee op weg naar de nieuwe bonenplantage, zonder haar moeder…

"En dan nu lekker gaan slapen jongens. Morgen vertel ik verder wat Rosie allemaal moest doen op de nieuwe plantage en misschien komen jullie dan ook wel te weten wat er met deze bonen aan de hand is" ze keek naar de bonen in haar hand en haar innemende glimlach kon alleen Lisa nog net zien voordat ze haar ogen dicht deed.


983 + 1241 = 2224 (73+1177=1250)

Het licht piepte door de verduisterende gordijnen heen toen mevrouw Clement haar ogen opendeed. Zij en haar man hadden in het extra bed geslapen, omdat ze de kinderen niet wakker hadden willen maken die zo lief lagen te slapen gisteravond. Nu kwam ze erachter dat dit bed nogal oncomfortabel was en het koste haar moeite om rechtovereind te komen zitten. Opa lag naast haar nog diep te snurken, maar oma had haar hele leven al met het krieken van de dag opgestaan. Ze schoof naar de bedrand en wreef de slaap uit haar ogen met het water uit de kom dat naast het bed stond. De ochtend was haar favoriete dagdeel, als de zon nog laag aan de hemel stond en het leek alsof de hele wereld sliep, waren de straten haar domein. In de badkamer waste ze zichzelf en trok haar jurk aan. Vervolgens pakte ze uit haar beurs een paar franc en liep de deur uit. Op dit tijdstip waren de enigen die ze op de straten tegenkwam de bevoorraders, dienstmeisjes en de zingende vogels die zich verscholen in het groen van de buurt. Twee straten verder kwam ze bij de kruidenier die ze zocht om haar boodschappen te doen. "Jerome, heb je voor mij vandaag twee baguettes, een potje confituur, een paar sinaasappels en wat lepels cacao en suiker?" vroeg ze aan de man die achter de toonbank stond. "Jazeker mevrouw, bent u ook alvast aan het inslaan voor de magere tijden die misschien komen?" vroeg de man nieuwsgierig. "Nou, ik wou dat ik nog zo lang had, maar ik ben al een oude vrouw. Veel toekomst zal ik niet meer hebben en bovendien hebben we lieve kinderen die voor ons zullen zorgen, mijn man en ik. Deze goederen zijn eigenlijk voor mijn kleinkinderen, het is immers niet elke dag dat we ze zo lang over de vloer hebben. We willen ze dus flink verwennen en warme chocolademelk lusten ze graag!" Oma rekende af en liep vrolijk weer naar huis om een lekker ontbijt voor haar lievelingen klaar te maken. Op de hoek zat een vroege actieveling die een duet floot en liefdevol aan zijn nestje zat te bouwen. De lente kwam eraan, de vogeltjes bouwde nestjes en de bloemen kwamen hun kopjes boven de aarde steken om de straten op te fleuren. Parijs veranderde in een jonge, groene en onbezonnen stad. Nadat oma de deur door kwam trof ze opa aan in zijn schommelstoel, zachtjes wiegend met een kop thee, bezorgd luisterend naar het journaal; "Bon matin, messieurs en madames, vandaag is er weer minder goed nieuws te melden als gisteren; de Duitsers hebben de joden meer verboden opgelegd en zijn bezig hun vloot te versterken." "Zie je nou wel vrouw, ik zei het nog zo, het gaat niet goed in Europa... Ik zeg je... we krijgen weer een oorlog binnenkort!" klaagde Opa tegen zijn vrouw die maar half luisterde. "Och lieverd, het is zo'n mooie dag, laten we nu niet aan zulke zware onderwerpen denken. Weet je wat, zullen we de kleintjes ergens mee naar toe nemen?" Opa bromde wat, maar hij bedoelde het goed wist mevrouw Clement, hij kon zijn leven niet boos op haar worden. Hij had haar nuchterheid en optimisme gewoon nodig, zolang hij zelf maar af en toe mocht klagen. Oma zette het eten op de tafel en perste het sap uit de sinaasappels om de kinderen hun fruit te laten eten. Het scheen dat dat gezond was en er gezonde dingen in zaten, maar het was vooral erg lekker vond ze zelf. Hierna maakte ze de kinderen, die nog in dromenland verkeerden, wakker en hielp ze henzelf klaarmaken.

Met een mooie roze strik in haar haren zag Lisa er voorbeeldig uit. Oma had er alle vertrouwen in dat ze ook haar best zou doen om er zo uit te blijven zien. Alex had zijn haren gekamd, maar hem kennende zou het niet langer dan een uurtje blijven zitten dus stopte oma ook een kam in zijn tas om het haar van haar kleinkind te kunnen fatsoeneren. Met Jean-Piérre aan de hand liepen ze naar buiten en staken de straat over naar de tramhalte. "Oma toe, vertel ons het nou, waar gaan we heen?" zeurde Alex. Het enige antwoord wat hij kreeg was een geheimzinnige glimlach en hij hield maar op met vragen, ze zou het bij de vierde keer vragen heus niet wel ineens zeggen. Ze reden naar de andere kant van de stad, langs de grachten en langs parkjes en de kinderen keken hun ogen uit tot Oma de stilte verbrak en vroeg: "Jean, wil jij een grote jongen zijn en op het knopje drukken voor oma?" De magische woorden deden de andere twee overeind schieten en Alex had de knop al ingedrukt voordat zijn kleine broertje maar in de buurt kon komen. "Alex, dat mag je niet meer doen jongen, gun je broertje ook eens wat! Jean, jij mag zo wel als eerste naar binnen is dat goed?" probeerde Oma het brullende kleutertje te stillen, maar het hielp niet. Pas toen Opa zijn hand pakte verscheen er een lachje op zijn gezicht en liep hij aan zijn hand naar buiten. "Dierenpark" las Lisa op. "Oh Oma, wat geweldig, dat is toch met beren en tijgers?" Oma gaf haar een bemoedigend knikje en de familie liep naar binnen. Als eerste zagen ze de gewone boerderijdieren, die de kinderen in hun eigen dorp al iedere dag zagen en waar ze vlot langs liepen. Al snel kwamen ze bij de exotische dieren; de aapjes waren favoriet bij Piérre, die ze pinda's gaf en ze probeerde te aaien. Lisa vond de bruine beren het interessantst "omdat ze zo slim zijn, Opa" en kon uren kijken naar de spelende beertjes. Alex had maar een doel voor ogen; hij wilde de tijgers van dichtbij bekijken en trok iedereen mee naar hun verblijf. De tijgers bleken echter toch iets minder indrukwekkend dan Alex ze had voorgesteld want ze lagen alleen maar te slapen. Toch kon hij het niet laten om zijn kleine broertje toe te vertrouwen dat als deze hem zijn zuurtje niet gaf, hij hem bij de tijger zou gooien die hem wilde opeten. Het was maar voor hem goed dat Oma of Opa het niet hoorde, want die hadden meteen er iets van gezegd. Later op de middag werd Alex ineens misselijk, hij had iets te veel snoep op. "Kom, dan gaan we naar huis. Daar heb ik wel een medicijn tegen de misselijkheid. En dan heb ik voor jullie allemaal warme chocolademelk." sprak oma. Gedwee, maar toch teleurgesteld liepen ze achter oma en opa aan. Het gezin stapte weer in de tram naar huis. "Jean, druk jij nu maar wel op het knopje. Alex, afblijven," sprak oma streng.

Thuis aangekomen was het al bijna donker en samen aten ze soep. Na het eten ruimden de kinderen zo snel af als ze nog nooit in hun leven hadden gedaan, renden naar boven en trokken oma mee aan de arm, zo benieuwd waren ze. Opa tilde Jean-Piérre naar boven, die achterbleef omdat hij de trap niet alleen op mocht lopen. Boven lagen de twee al netjes in hun hemd in bed en Lisa had zelfs al twee stoelen klaargezet en de bonen op het nachtkastje gelegd. "Zozo kinderen, dit heb ik nog nooit meegemaakt." prees Opa zijn kleinkinderen, die stilletjes lagen te glimlachen na het compliment. Hij hielp Jean met het omkleden en zette hem tussen zijn broer en zus in. "Nou lieverd, volgens mij zijn er een paar ongeduldige kinderen die het verhaal heel graag verder willen luisteren..." Oma liep rustig naar de stoel en schikte zich in een houding die ze wel eventjes kon volhouden. "Nou jongens, daar gaan we dan, terug naar Rosie en Francey..."

"Rosie en Francey werden met tranen van angst in de ogen naar buiten geleid. Daar stond een heel mooi versierd en chique paard en wagen. Sir Budd liep er naar toe en deed de achterdeur open. "Zo jongens, neem hierin maar plaats. Dan breng ik jullie naar jullie nieuwe huis." sprak de meneer vriendelijk terwijl hij een opstapje neer zette. Rosie en Francey stapten naar binnen en gingen zitten op een kist waar een huid van een dode haas was gelegd. "Wat zit dat zacht, maar het is wel zielig van dat konijn." sprak Francey vol afgrijzen tegen Rosie. "Ja, maar dat maakt die chique mensen niet uit, hoor. Ik hoop alleen dat deze meneer een beetje goed voor ons zal gaan zorgen. We moeten altijd samen blijven Francey, beloof je het me?" sprak Rosie hoopvol, net op het moment dat ze de lucht in werd geschoten omdat de wagen begon met rijden. Francey knikte plechtig en gaf haar een kusje op haar wang. "Zullen we maar een spelletje spelen om de tijd te doden?" vroeg Rosie. "Ja, best. Zullen we Ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet spelen?" antwoordde Francey, blij dat het over iets luchtigers ging. "Ik begin! En de kleur is... geel!" Zo kwam het dat beide kinderen geen benul meer hadden van waar ze waren, ze waren te veel bezig met hun spelletje.

Beiden waren dan ook ineens verrast toen het deurtje open ging en sir Budd sprak: "Zo jongens, we zijn er. Die dame die daar staat is mijn vrouw en jullie baas. Zij zal jullie een goede maaltijd geven, loop maar snel naar haar toe." De beide kinderen renden snel naar hun nieuwe baas toe, ze hadden best wat honger. In de hal konden ze al ruiken dat er ergens soep moest staan, dat hadden ze ooit een keertje mogen proeven. Het was op de dag dat hun vorige baas jarig was, dat was een mooie dag geweest met warme herinneringen. Het was een van de weinig goede herinneringen aan hun vorige woonplek, behalve hun moeder natuurlijk. De vrouw schepte twee kommetjes in en Rosie en Francey aten gulzig. "Het is echt heerlijk, mevrouw. Zou ik nog wat mogen?" vroeg Rosie. "Zeg maar mevrouw Budd. En voor deze ene keer mogen jullie nog wat soep." Al snel was de pan leeg, al was er voldoende geweest voor vijf normale porties, de twee hadden met hun kleine buikjes de hele pan leeg gegeten. "Kom, dan laat ik jullie zien waar jullie wonen en met wie jullie een hutje delen." en mevrouw Budd nam hen beide aan de hand mee naar achter in de tuin. Daar begon de plantage en stonden vele hutjes opgesteld. Ze trok een deur open en maakte een handgebaar dat ze nog even buiten moesten blijven. Mevrouw Budd klopt het matje nog even snel op en veegde de hoek nog even schoon, dat gaf tenminste een beetje een goede indruk. Meer moeite wilde ze ook niet doen, het was immers niet veel en dat werd het ook nooit. "Oké, ga maar naar binnen. De anderen die op deze kamer slapen zijn op dit moment aan het werk. Dat gaan jullie morgen ook doen, maar jullie mogen vandaag nog even wennen aan de nieuwe omgeving en de rest van jullie slaven. Zoek een eigen bed maar maak geen rommel, dat tolereer ik niet." Ze vond het altijd moeilijk om de juiste woorden te vinden, wat zeg je tegen zulke onwaardige mensen? Rosie en Francey liepen naar binnen en keken een beetje in de rondte. "Veel beter is het niet dan bij die vorige," sprak Francey, hoorbaar teleurgesteld. "Nee, en morgen moeten we nog hard aan het werk ook. Laten we er maar het beste van maken dan. Kom Francey, ik wil dit bed wel, is dat prima?"

Het liep tegen het einde van de dag en de andere slaven liepen in een straffe draf richting hun hutje. Ook de huisgenoten van Rosie en Francey kwamen thuis ze stelden zich voor. "Ik ben Rico en dit is Flox," sprak de langste van de twee al wijzend naar de andere. "We houden wel van wat nieuw vlees in de kuip." Rosie en Francey kropen weg in een hoekje, het leken enge mannen. Ze waren breed, lang en misten een paar tanden. "Wees maar niet bang hoor. We zijn jullie huisgenoten en we doen jullie geen kwaad. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en moeten het dus met elkaar doen. Maar het zijn allemaal nieuwe indrukken voor jullie, ga eerst maar eens lekker slapen. Dan zien we morgen wel weer verder op het veld." De slaap kroop er al in dus dit voorstel kostte hen geen enkele moeite.

De volgende dag kwam Sir Budd iedereen persoonlijk wakker maken en het veld op dirigeren. Voor Rosie en Francey had hij een aparte taak in gedachten. In de hoek van de plantage stonden bonenstaken die niet zo groeiden als de anderen, ze bleven te klein. "Kijk jongens, aan deze staken zitten allemaal bonen. Die mogen jullie er allemaal vanaf plukken en in deze kist doen. Sorteer ze wel gelijk op grootte, er zijn drie groottes en ik heb hier drie kisten. Snappen jullie dat?" vroeg Sir Budd. Rosie knikte en Francey was al begonnen. Een jongen die naast hen stond begon te zingen. Rosie luisterde goed naar de tekst en al snel zong ze mee. Ze kreeg er eindelijk wel schik in maar ze dacht ook aan hun moeder, die zo zielig op de vloer was blijven zitten, zou ze haar ooit nog zien?

De uren verstreken en de zon had inmiddels zijn hoogste stand bereikt. Rosie had de hele tijd gezongen, maar de liedjes kwamen haar nu al de strot uit. Het waren maar drie liedjes die de slaven hier kenden, dus ze nam zich voor om zelf liedjes te gaan schrijven voor iedereen en dan ook echt vrolijke deuntjes. Omdat het nu het meest warme punt van de dag was, hadden ze even vrij gekregen. Rosie was in een hoekje gaan zitten, en kon nu precies zo door de heg heen kijken dat ze de buren kon zien. Ze zag een meisje van haar leeftijd, maar dan blank. Ze had alles wat haar hartje begeerde, mooie lange haren met een strik erin en een mooie witte jurk. Ze speelde met een jong katje en hoefde zich nergens zorgen om te maken. Het gat in de heg was net groot genoeg om haarzelf in de verstoppen en door de spleet te gluren maar het meisje zag haar niet. Toen nam haar fantasie een loopje met Rosie. Wat als zij dat meisje was, of gewoon vrij met haar kon spelen wanneer ze zelf wilde...

Ruw werd ze verstoord in haar fantasie doordat er iemand in haar zon ging staan. "Iedereen is al lang weer aan het werk. Ik snap dat je nieuw bent, maar nu moet je weer aan het werk. Als je weer werk weigert dan moet ik de zweep maar weer ophalen." Sprak een boze Sir Budd. "Nee, sorry meneer, het spijt me vreslijk. Het zal niet weer gebeuren." snel rende ze naar het stukje land toe waar ze aan het werk moest waar Francey haar al opwachtte. "Francey, wat denk je, zouden wij ooit ook zo vrij mogen spelen? Waarom zijn wij anders, ik hou toch ook van jou en jij van mij? Waarom vinden de anderen ons dan niet lief?" Francey schudde zijn hoofd "Rosie, ga nou maar werken, ik vind je toch lief, is dat niet genoeg?" verklaarde Francey maar Rosie bleef er de hele dag over nadenken."

Oma zweeg eventjes. "Het is ook raar dat mensen elkaar niet allemaal lief vinden vind je niet Lisa?" Lisa knikte en zei dat ze het ook raar vond, er was ook een meisje bij haar op school die rood haar had en gepest werd. "Niet eerlijk oma" vond Lisa. Oma knikte en blies de kaars uit en stond op om Opa uit zijn stoel te helpen. "Ssst Alex, nu weer zoet gaan slapen jongens. Morgen zal ik meer vertellen over die Rosie" en hand in hand liepen ze de trap af naar hun eigen bed.

Het was vandaag een druilerige dag en door de ramen kwam niet veel zonlicht. Oma was blij voor de bloemen in de tuin maar maakte zich meer zorgen om hoe ze haar kleinkinderen ging vermaken. Alex had altijd veel energie, maar hem in dit weer naar buiten sturen om te spelen was niet te doen. Misschien moest ze een spelletje verzinnen voor vanmiddag? Oma had er eigenlijk nog uit gemoeten voor bankzaken, maar ze had besloten dat dat morgen bij mooi weer ook nog wel kon. Vandaag had oma ze dan dus ook maar extra lang laten liggen in bed, dat hadden de kinderen vandaag ook wel verdiend. Gisteren was ze nogal lang door gegaan met het verhaal en twijfelde of het drietal wel genoeg slaap had gehad. Toen de kinderen eenmaal aangekleed en wel beneden stonden aten ze eerst een uitgebreide brunch op. Alex nam net de laatste hap van zijn broodje toen Lisa vroeg: "Oma, wat gaan we vandaag doen? Het regent buiten heel erg hard, dus buitenspelen gaat niet, dan worden we ziek." "Je hebt helemaal gelijk slimmerik, daarom had ik een spelletje bedacht voor vanmiddag. Wat dachten jullie van zelf klossen maken en dan wedstrijdje doen wie het snelste de gang door kan klossen?" Oma keek Alex verwachtingsvol aan, als hij het leuk vond deed de rest ook wel mee. "Nee, dat is saai." meende Alex en oma improviseerde snel: "Wat willen jullie dan wel doen?" vroeg ze. "Ach, toe oma, vertelt u ons verder over Rosie! We zijn reuze benieuwd!" riepen de twee oudste kinderen. "Het heeft wel indruk gemaakt hè. Nou ja, ga maar vast in de woonkamer zitten dan. Ik ruim de tafel even af en zet een pot thee. Zorgen jullie dat er genoeg snoepjes staan in de woonkamer?" Oma had de woorden nog niet uitgesproken of de kinderen waren de snoepjes al aan het zoeken en de kussens aan het opschudden. Toen ze tien minuten later de kamer binnenkwam voelde ze een gevoel van trots opkomen, netjes rechtop zaten Lisa en Alex met Jean-Piérre op schoot en verwachtingsvol keken ze haar aan. " Zo, dat ziet er goed uit jongens. Waar waren we ook alweer?" "Rosie en Francey sliepen net rustig volgens mij Oma..." wist Lisa te vertellen. "Nou, dat duurde niet lang meer..." en oma begon te vertellen over de volgende ochtend.

" Met een luide plof werd Francey wakker van iets wat boven op hem sprong. Hij schoot overeind omdat hij dacht dat het Sir Budd was, maar het was nog donker buiten en de baas zou heus niet zo vroeg opstaan. Hij knipperde eens met zijn ogen en zag zijn zusje boven op hem zitten. "Francey, Francey, luister! Ik heb een liedje verzonnen! Ik vond die liedjes die ze hier zongen maar saai en het zijn er maar drie en gisteravond kon ik niet slapen en toen..." schreeuwde Rosie druk terwijl ze van hem afkrabbelde. Francey onderbrak haar: "Doe eens rustig Rosie", kalmeerde Francey zijn zusje. "Ik ben net twee tellen wakker, omdat jij boven op mij sprong, ik volg niks van wat je zegt. Doe eerst eens rustig en zeg het dan nog een keertje." Rosie ging op het bed zitten en telde tot tien, een oude truc die ze geleerd had van haar moeder om rustig te worden. "Oké, nog een keer dan maar, de liedjes die ze hier dus zingen die vind ik maar saai. Gisteravond kon ik niet slapen, dus ben ik maar wat gaan verzinnen. Zullen we kijken of iedereen het liedje mee wil zingen, dan hebben we een nieuw lied voor tijdens het werk? Hoe meer mensen het meezingen hoe minder zwaar het werk wordt." sprak Rosie, nu wel verstaanbaar. "Wil je hem voor mij zingen? Als jij hem alleen zingt dan hoort natuurlijk niemand het, krielkip. Op deze manier kan ik het liedje ook leren." plaagde hij zijn zusje en Rosie begon te zingen:

"Ik pluk, ik pluk en ploeter voort
Bonen plukken, bruine en witte
Hard werken zoals het hoort
Mijn kroeskop in de hitte
snel plukken doen we graag
want dan komt het af vandaag"

"Oh, dat is een leuke, lekker makkelijk ook! Ik zing wel met je mee. Ik pluk, ik pluk..." Het licht kwam langzaan opzetten en de twee kregen norse blikken toegeworpen van hun huisgenoten. "Die stomme kinderen, kunnen ze nooit stil zijn? Hé jullie twee, hou het stil ja! Ik ben al zo moe, ik word nog eens moe van jullie!" beet Flox ze toe. Snel schoten ze allebei in hun kleren en liepen de plantage op, waar ze konden zingen zonder de anderen te storen. Het was nog vroeg en voordat sir Budd zijn rondje langs de hutjes had gedaan om iedereen het veld op te drijven waren ze al aan het werk. Tegen de lunch waarbij iedereen pap kreeg zongen er al voorzichtig een paar andere slaven met hun mee en de sfeer zat er wel in. Die middag werkten ze hard door, en vlak voor het einde kregen ze zelfs een complimentje van de baas: "Het werk is voldoende vandaag, jullie mogen ermee stoppen". Iedereen keek hen blij aan. Bij het avondmaal kwamen Rico en Flox naar hun toegelopen. "Jij daar meisje, je hebt al genoeg onrust veroorzaakt vandaag; eerst maak je ons te vroeg wakker met dat gekrijs van je en daarna ga je vissen voor complimentjes bij de baas! Wie denk je wel niet helemaal dat je bent? Lever je eten maar in, wij hebben tenminste gewerkt vandaag in plaats van gezongen!" en pakte het kleine schaaltje uit de handen van Rosie en lachte gemeen. Zijn maat bulderde met hem mee, alsof hij het de beste grap vond die er bestond. Francey wou opstaan maar een hand op zijn schouder hield hem tegen. Rosie zat te snikken en Francey was buiten zichzelf van woede. Het liefst zou hij de twee een stomp verkopen, maar die mannen waren ongeveer twee keer zo groot als hij. Na een tijdje kalmeerde hij dan ook weer omdat hij ook wel inzag dat hij niet ver zou komen met zijn agressie. De hand op zijn schouder was van een oude vrouw die naast hen zat. "Kom maar lieverd, hoe heet je?" "Rosie mevrouw en hij hier is mijn broer Francey, we zijn nieuw hier" stelde Rosie hen voor aan de oude vrouw. "Nou welkom kinderen, ik ben Macy en ik ben hier al zo oud dat ik niet eens meer weet wanneer ik nieuw was!" ze lachte aanstekelijk en Rosie slikte haar tranen snel weg om plaats te maken voor een lach. "Kijk eens aan, ze kan lachen! Dat zien we graag hoor hier. Zeg jij was toch dat meisje dat het nieuwe liedje heeft verzonnen?" Rosie knikte voorzichtig, zou zij het ook vervelend hebben gevonden? "Wat ontzettend knap van jou, hoor! Wil je wat van mijn pap? Ik heb toch niet zo'n honger." Zo kwam het dat Rosie en Francey tijdens het eten altijd in de buurt van de lieve Macy rondhingen. Zij verzachtte het gemis van hun moeder een klein beetje omdat ze net zo lief was. Macy nam zich voor een beetje op de twee te letten, ze zagen er nogal reddeloos uit zo samen.

Na het eten moesten ze terug naar hun huisjes, Sir Budd wilde geen onrust op zijn terrein en er was vroeger wel eens mot uitgebroken wanneer de slaven buiten bleven. Toch stelden Rosie en Francey het zo lang mogelijk uit, ze waren bang geworden voor die Flox en Rico. "Ik zag net Macy het huisje naast ons naar binnen gaan. Zullen we vragen of we bij haar mogen wachten tot die bullebakken slapen?" vroeg Rosie met een bevende stem aan Francey, het begon al aardig koud te worden en ze hadden al hun warme kleding in het hutje liggen. "We kunnen het in ieder geval vragen toch?" antwoordde hij. Zachtjes liepen ze richting de deur van Macy, bang om gesnapt te worden na zonsondergang. Sir Budd had nog benadrukt dat iedereen in zijn eigen hut moest slapen, hij wilde geen gekkigheden 'met baby's enzo'. Hij had zijn zin nooit uitgelegd, maar iedereen snapte wat hij bedoelde behalve Rosie, die de link niet echt begrepen tussen bij elkaar slapen en baby's krijgen. Ze klopten aan en al snel deed Macy zelf open. "Wat doen jullie nou hier? Jullie hadden al lang in jullie bedjes moeten liggen." was de bezorgde reactie van Macy. "We durven niet naar ons eigen bed toe, Rico en Flox zijn daar. Ze deden zo gemeen tegen ons vanmiddag, weet u nog? We willen alleen wachten tot ze slapen en dan in ons eigen bed gaan slapen, dat beloven we. Ah toe, mogen we binnenkomen Macy?" vroeg Rosie met grote ogen. Ze had wel gemerkt in het verleden dat ze met een zielig stemmetje en grote ogen veel voor elkaar kon krijgen. Macy keek even bedenkelijk maar zwichtte toen "Oké, kom maar binnen dan. Maar morgen moeten jullie weer gelijk naar jullie naar eigen hutje gaan, ik krijg hier anders problemen mee." De kinderen knikten en liepen snel naar binnen toe. Het was hier lekker warm. Macy zette twee kistjes op hun zij en creëerde op die manier twee zitplekken. Rosie en Francey namen snel plaats en keken toe hoe Macy drie kommetjes vulde met water. "Het is niet veel, maar hier hebben jullie wat water. Drink maar lekker op, dan vertel ik jullie een kort verhaaltje." sprak ze terwijl ze zelf plaats nam op haar bed.

"Vroeger, toen ik nog klein was, toen woonde ik niet hier, zelfs niet in de buurt. Ik leefde toen aan de andere kant van de wereld, in een deel dat ze Afrika noemen. Daar is iedereen zwart en iedereen is daar gelijk. Alleen de oude slimme mannen hadden het voor het zeggen, ze hadden zo veel meegemaakt dat iedereen ook vond dat zij de leiding moesten hebben. We hadden daar ook veel rituelen. Dit verhaaltje gaat over een van die rituelen. Eens per jaar is er altijd wel een periode dat het niet zo goed gaat met de oogst, met de dieren en ook met de mensen in het dorp. Dan riepen de oude wijzen het hele dorp bij elkaar. Een groot kampvuur werd er gemaakt en alle vrouwen zorgden voor een offer voor de Goden. Grote vruchten en een enkele geit werden dan op t strand samengebracht. De jonge meiden en jongens moesten om en om in een kringetje om het vuur gaan staan en kregen van iedere oude wijze een boon. Voor een uur lang moesten ze naar de maan kijken en dansen, eerst langzaam, daarna sneller tot ze er bijna bij neervielen..." Macy pauzeerde eventjes om de twee kinderen een moment te gunnen om na te denken. Rosies verbeelding schoot alle kanten op en ze zag pikzwarte mensen halfnaakt en helemaal beschilderd dansen voor haar ogen. Wat zou het fijn zijn om zo te kunnen dansen en haar hoofd begon heen en weer te schommelen op het denkbeeldige ritme van de dans. " Ja Rosie, mooi hè" zei Macy terwijl ze glimlachte bij het enthousiasme van het kind. Alsof ze geraden had wat Rosie dacht. "Van de zes bonen die ze gekregen hadden van de oude wijzen, moesten ze er drie daarna in het vuur gooien. De overgebleven bonen begroeven ze op het land. Op deze manier vroegen we de maan, waar de Goden wonen, om het tij te keren. Om van de tegenspoed weer voorspoed te maken. Nu ben ik geen oude wijze, maar ik heb hier in een klein doosje dat ik meegenomen heb vanuit Afrika wel zes bonen. Jullie krijgen er ieder twee bonen van mij. Kom, sta op en dans met me mee! In iedere hand houd je een boon en je doet mij na." Macy begon met een meeslepende exotische dans en de kinderen deden haar na. "Sluit je ogen, voel de kracht in je. Laat die kracht in de bonen vloeien." tien seconden later viel Macy vermoeid op de grond, de kinderen volgden snel daarna. "Nu, sta op en loop naar buiten. Plant de ene boon onder de ingang van jullie hut. Kijk naar de maan en denk aan een land ver weg, waar je vrij bent en mag doen wat je wilt, waar iedereen gelijk is. Kijk naar de maan en wens het, wil het en jullie wensen zullen uitkomen. Bewaar de andere boon, houd deze bij je en de betere tijden zullen komen. Ga nu en ga slapen. En morgen bij de lunch zie ik jullie weer hè? Weltruste kleintjes!" en met een knipoog liet ze de kinderen uit. De kinderen keken omhoog naar de maan."Graaf jij het gat, dan leg ik ze erin" vroeg Rosie plechtig en Francey knikte. Beiden waren onder de indruk van het mooie verhaal en het vooruitzicht dat hun wensen verhoord werden door de Goden op de maan. Francey groef stilletjes een gat, groot genoeg voor de twee speciale bonen en Rosie legde ze zachtjes erin. "Laten we de andere twee eerst maar eens goed verstoppen, ik wil niet dat sir Budd of onze huisgenoten ze afpakken." zei Rosie. "Nee, verstop jij ze maar, dat kan jij veel beter dan ik. Ik ben echt moe. Ik ga gelijk slapen. Tot morgenvroeg." Daar plofte Francey neer op zijn bed, nog voordat zijn zus reactie kon geven. Rosie zocht naar een goede verstopplek, maar ze vond het moeilijk om een goede plek te vinden. Uiteindelijk besloot ze om de bonen maar te verstoppen in een spleet in de muur, ze kon er zelf maar net bij met haar dunne vingertjes. Een paar minuten laten viel ook zij snel in slaap door de drukke dag die ze gehad hadden.

De volgende ochtend werden ze wakker van de twee vechtende kemphanen die bij hun op de kamer sliepen. Onderwerp van discussie was het feit dat de een van de ander in de loop van de nacht de deken van de ander gestolen had. Rosie zag haar kans schoon om weg te glippen zonder een confrontatie te hebben met Rico en Flox. Een blik naar Francey was genoeg om dit duidelijk te maken dat ze weg wilde wezen en snel stonden ze buiten. Ze begonnen weer met plukken en zingen, veel mensen zongen al mee. Het plukken werd later op de dag steeds zwaarder doordat de zon feller ging schijnen. Gelukkig werd er net op het fluitje gefloten en iedereen sprintte naar de open plek voor de pauze. Francey kroop weer dicht tegen oma Macy aan, maar Rosie had andere plannen. Ze liep stilletjes weg van de groep en ging alleen zitten. Ze nestelde zich in de groene heg, op hetzelfde plekje als waar ze eerst ook al had gezeten. Ze kon weer door de spleet in de heg heen kijken en zag dat het blanke meisje met een bal aan het spelen was. Hetzelfde kleine witte katje zat naast haar en speelde mee met de bal. Na de derde keer dat het meisje de bal weggerold had rende het katje niet meer achter de bal aan, maar ging het compleet de andere kant op; het kwam het recht op Rosie af! Voor ze ook maar kon reageren sprong het katje door de heg heen en ging haar kopjes geven, hij mocht haar blijkbaar wel. Het meisje merkte al snel dat haar katje weg was. "Kitty, Kitty kitty, waar ben je?" en ze liep regelrecht op de plek af waar Rosie zich verstopt had, zich niet bewust dat er niet alleen een katje in de heg zat maar ook een zwart klein meisje. "Ah, daar ben je Kitty" ze zag de staart van het katje bewegen en hoorde haar spinnen. Rosie was nog steeds bezig het kleine katje te aaien toen een hand haar ineens vastgreep en beide meisjes begonnen te gillen. "Aaah, wie ben jij en wat doe je in de heg? " wist het blanke meisje als eerste uit te brengen. "Oh, het spijt me vreselijk Miss. Ik ben Rosie van hiernaast en uw katje kwam ineens op mij af om met mij mee te spelen. Het spijt me vreselijk als ik u heb laten schrikken" verontschuldigde Rosie haarzelf zoals het haar geleerd was; beleefd en alsof het allemaal haar schuld was. "Hij lijkt je nogal leuk te vinden Rosie! Nou dan moet je wel een aardig meisje zijn denk ik." vertelde het meisje, zichbaar opgelucht. "Miss Daisy, uw lunch, kom naar binnen!" schreeuwde een stem door de tuin heen. "Oh, ik moet gaan Rosie. Leuk je gezien te hebben. Misschien dat je het een keertje leuk vind om met mij en Kitty te komen spelen?" vroeg het meisje aardig terwijl ze haar katje optilde en aaide. "Uhm, ja... lijkt me wel leuk... maar dat mag ik niet, ik ben hier aan het werk en ik mag niet hiervandaan." sprak Rosie spijtig. "Maar je bent nu toch ook niet aan het werk?" was de snuggere respons van het meisje. "Ja, je hebt gelijk. Weet je wat, ik kom morgen in de pauze wel tussen de heg door gekropen, dan kunnen we dan even kort spelen. Vind je dat goed?" Het meisje knikte en liep naar binnen."

In een adem had ze doorverteld en de kinderen hadden sprakeloos geluisterd. "Piérre, kijk eens naar buiten, de zon schijnt! Kom we pakken allemaal lekker wat te drinken en gaan buiten in het zonnetje op het terras eten zometeen. Lisa en Alex, als jullie nou de tafel eens dekken?" vroeg mevrouw Clement aan de kinderen. "Of... misschien... zullen we nu eerst limonade gaan drinken met een dikke plak koek erbij? Dan vertel ik morgen wel verder over Rosie, hoe ze bij het blanke meisje gaat spelen." "Maar Oma, als we heel braaf zijn, wilt u ons dan nog meer vertellen bij het slapengaan? Alstublieft, alstublieft?" jengelde Alex. "Vooruit, maar eerst netjes helpen met de tafel!" besliste hun grootmoeder. Nog voor oma waren de kinderen de keuken in en hadden ze de koeken snel gevonden. Genietend van elkander en de versnapering speelden ze een spelletje tot het etenstijd werd en dekten ze netjes de tafel buiten voor het avondmaal.


                                                                                                                                                                               4872+3019=7889 woorden (1250+1259+2469=4978)

Na het eten werd er op de deur geklopt. Lisa en Alex renden beiden snel naar de deur, ze maakten altijd overal een wedstrijdje van. Alex was er als eerste en trok de deur open. "Monsieur Clement? Bent u meneer Clement?" vroeg de jonge bode die voor de deur stond. "Nee, dat is mijn opa. Ik zal hem wel eventjes halen. Een moment, meneer." Alex en Lisa renden terug naar opa en sleepten hem zo snel als ze konden naar de deur, ieders aan een arm hangend, terwijl Lisa sprak: "Er is een man aan de deur voor u, komt u snel." Eenmaal bij de deur sprak opa: "Wat is er jongen? Wat brengt jou zo laat nog hier?" De jongeman reageerde een stuk serieuzer dan dat opa verwacht had: "Meneer, mag ik u verzoeken mee te lopen naar het postkantoor, er is een dringend telegram voor u gekomen." Oma zag opa in de deuropening schrikken en snelde op de bode af. "Jongeman, ik ga direct met je mee, mijn man is blind, dus ik zal de boodschap aannemen," en ze sloeg haar mantel om en liep naar buiten, de schemering in. "Maar oma, het is hartstikke donker daarbuiten. Dan komen de enge monsters en gemene mensen buiten, zoals u altijd vertelt in uw verhaaltjes. Zal ik meegaan om u te beschermen?" sprak Alex heldhaftig toen oma net de drempel over was. Oma draaide zich om en sprak met een kleine glimlach: "Deze meneer beschermd mij wel, bescherm jij je zus en broertje maar. Ik ben er zo weer." Zwijgend liep oma de vijf straten af naar het postkantoor en ze haalde zich de meeste onmogelijke omstandigheden voor de geest maar hield zich groot. 'Wat kon er toch gebeurt zijn dat het met een telegram gemeld moet worden...'bleef oma maar denken. Bij het grote gebouw aangekomen wat oma normaal zo mooi vond, liepen ze samen naar binnen en wees de bode haar naar de meest linker balie waar een juffrouw op haar wachtte. Oma gaf de jongen een stuiver en ging zitten op de leren stoel naast de balie. "Mevrouw Clement, zal ik u het telegram voorlezen of wilt u het zelf lezen?" Oma stak haar hand uit waarna het meisje het telegram aan haar gaf. Ze las het bericht drie keer over voor de woorden tot haar doordrongen.

"Pa, ma. STOP.
Louis ernstig ziek, TBC. STOP.
Kinderen naar huis svp. STOP.
Liefs Jeanine.  STOP."

Oma stak het bericht in haar zak en liep langzaam weg, in gedachten verzonken. Louis ziek, haar enige zoon? De jongen was altijd zo sterk geweest, het kon niet zo zijn dat hij eerder zou gaan dan zijzelf en haar man. Ze waren al zo oud, waarom moest dit hun lieve zoon overkomen? Ze was compleet in haar eigen wereldje en merkte niet dat er om de hoek een paardentram aankwam die haast maakte om voor het donker thuis te komen. De bellen rinkelden en de man op de bok schreeuwde naar haar, maar haar gedachten waren bij Louis. De kar week uit voor haar en reed dwars door het plantsoen heen, maar de koetsier wist toch niet te voorkomen dat het paard steigerde. Het paard sprong alle kanten op en raakte oma hard op het voorhoofd waardoor ze op de kinderkopjes viel. Plotsklaps werd het haar helder, de pijn stak in haar enkel maar het was allemaal duidelijk; het was een teken van God, ze had genoeg gekregen, genoeg geleefd. Misschien moest het wel zo zijn dat het nu afgelopen zou zijn en terwijl ze weg viel in een bewusteloze staat, zag nog net dat de man haar portemonnee greep.

"Oma, wakker worden, oma toe, doe alstublieft uw ogen open!" Een por in haar zij en de natte washand op haar voorhoofd maakte dat ze Lisa ergens ver weg weer hoorde praten. Langzaam deed ze haar ogen open en keek verbaasd om zich heen. "Dank u wel, dank u wel" prevelde ze zachtjes en besefte dat haar hemel nog steeds hier op aarde was, bij haar lieve kleinkinderen en man. Over haar heengebogen stond de koetsier die zich verontschuldigde. "Mevrouw, het spijt me vreselijk. Mijn paard schrok gewoon enorm en ik had haar niet meer in de hand. Het minste wat ik kon doen was u thuisbrengen. Ik hoop dat u het niet erg vind dat ik voor het adres in uw portemonnee heb gekeken?" Oma keek de man aan en voelde zich schuldig over haar laatste gedachte, de man had haar gewoon willen helpen! Opa stond ernaast en bedankte de man met een kop koffie en een plak koek erbij. "Dank u wel beste man, als iedereen op de wereld zo hoffelijk als u zou zijn, dan zou die hele toestand nooit hebben bestaan." en hij duidde op het aanwakkerden conflict in het buurland Duitsland. De twee mannen discussieerden nog even door over wiens schuld het was dat het zover was gekomen en deden duistere voorspellingen voor de toekomst. Oma lag nog enigszins versuft op de bank tot Piérre aan haar mauw begon te trekken. "Och, hemeltje jongens, dat is waar ook, het telegram!" Ze probeerde overeind te komen om haar man aan te schieten, maar een pijnscheut in haar rug en enkel weerhield haar om te gaan zitten en dus riep ze haar man bij zich. "Lieverd, ik heb je iets te vertellen, ga zitten in de stoel en stuur de kinderen eventjes de keuken in, alsjeblieft? Excuses meneer, ik was onderweg van het postkantoor met een naar bericht en ik had mijn gedachten er niet bij." verklaarde Oma haar plotselinge drang om haar man te spreken. "Het telegram was van Jeanine, Louis is ernstig ziek, hij heeft tuberculose, de kinderen moeten vanavond nog op de trein." de woorden vielen zwaar in de kamer. Opa knikte licht en probeerde de situatie te begrijpen, de klap dat hun zoon ziek was kwam bij hem ook hard aan maar hij hield zijn hoofd koel. "Liefste, ik vertel het aan de kinderen en pak hun spullen, daarna lopen we naar het station, ze kunnen de trein van negen uur nog pakken richting het zuiden. Op de terugweg zal ik een telegram sturen aan Jeanine dat ze er aan komen." Het plan zou werken, ware het niet dat Opa al enige tijd niet alleen buiten was geweest en onzeker was van zijn passen. De stok die hij gebruikte durfde hij nog niet volledig op te vertrouwen maar hij probeerde zijn stem zeker te laten klinken om zijn vrouw niet bezorgt te maken. "Alsublieft, laat mij hen naar het station brengen, ik moet toch die kant op en bovendien, ik ben u iets schuldig." sprak de koetsier en Oma's gezicht klaarde op "Maar nee meneer, dat kunnen wij u niet vragen. Het hoeft echt niet hoor" sprak Opa met de gepaste beleefdheid maar de man hield voet bij stuk en Opa liep de keuken in.

"Lisa, Alex en Jean-Piérre, ga eens aan de tafel zitten voor opa alsjeblieft?" en de kinderen zagen aan zijn gezicht dat het niet het juiste moment was om ongehoorzaam te zijn. "Ik ga het jullie meteen vertellen. Jullie papa is ziek, hij hoest heel veel en heeft de ziekte die de geleerde mensen tuberculose noemen. Mama heeft ons gevraagd of wij jullie op de trein willen zetten naar huis, dus die aardige meneer met de paardentram brengt jullie zo direct naar het station." De anders zo stoere Alex barstte in tranen uit en Lisa wist veel te goed voor iemand van haar leeftijd waar haar Opa het over had. "Opa, papa gaat niet dood toch? " wist Lisa uit te brengen, ze had verhalen gehoord over andere mensen die TBC hadden en die waren dood gegaan. "Maar kindje, waar haal je die onzin vandaan! Nee, jullie mama vindt het alleen fijn als jullie thuis zijn zodat Papa beter wordt! Niet gek gaan denken hè, hij wordt waarschijnlijk helemaal beter!" troostte opa de twee oudsten. Piérre was meer geïnteresseerd in de lepel die voor hem op tafel lag dan het verhaal van zijn Opa. Toch snapte hij dat er iets aan de hand was toen zijn broer en zus in tranen uitbarstten en toen moest hij ook huilen. "Och mannetje, Papa word beter en je mag nu snel naar Mama." Die woorden leken de kinderen goed te doen, stiekem miste ze hun moeder ook wel en was naar huis gaan misschien nog niet zo erg. Boven werd Opa bijgestaan door Lisa en Alex die hielpen de koffers in te pakken en zat Jean-Piérre bij Oma op de bank die hem kusjes gaf. Eenmaal beneden gaf Lisa Oma een dikke knuffel en zwichtte ook Alex voor de knuffel, wat normaal natuurlijk niet stoer geweest was. "Maar oma, nu weten we nog niet hoe het met Rosie afloopt." sprak Lisa teleurgesteld. "Als je papa weer beter is dan beloof ik dat jullie weer hier komen logeren. Dan vertel ik dan verder over Rosie. En ik weet zeker dat dat heel snel zal zijn. Ga nu maar naar die lieve meneer van de tram toe, anders missen jullie ook nog jullie trein." Lisa draaide zich om en nam haar beide broers aan de hand. Voor het raam zwaaide Opa de kinderen uit die op de bok klommen en zuchtte diep. 'Ik had ze zo graag nog even hier gehouden...'

Twee maanden lang hoorden oma en opa niets van Louis, Jeanine en de kleinkinderen. Het weer was warmer geworden en de spanningen waren overal te merken. De winkels verkochten minder en mensen kochten meer. Iedereen was voor het donker binnen en de gezelligheid van de aankomende zomer was ver te zoeken. Opa en Oma hadden de twee maanden stilletjes en bezorgd doorgemaakt, hoe zou het met Louis gaan? Ze waren dan ook blij verrast toen plotseling Alex als een dolle op het raam stond te kloppen. "Oma, Oma, papa is weer beter!" Oma liet de kip die ze aan het schoonmaken was even voor wat het was en liep naar deur toe. De deur stond nog maar op een kiertje toen Lisa en Alex naar binnenstormden, en oma heel stevig knuffelden. Opa stond lachend in de deuropening en verwelkomde zijn kleinkinderen. "Daar zijn mijn kleine engeltjes weer! Wat fijn om jullie weer eens te horen. Hoe is het met..." zijn woorden werden gesmoord door de kinderen die hem inmiddels aan het bespringen waren en hij begon te happen naar lucht. Gelukkig hielp Jeanine hem: "Kinderen, doe eens voorzichtig met jullie opa. Jullie stikken hem bijna!" Ze lieten opa los en gingen een spelletje spelen met z'n drieën, hun moeder had tijdens de reis uitgelegd dat mama even de tijd nodig had om bij te praten met oma en opa. "Is Louis nu weer beter?" vroeg oma aan Jeanine. "Nee, daarom is hij er nu ook niet maar het gaat in ieder geval wel weer de goede kant op met hem. De kinderen begonnen alleen steeds meer te zeuren dat ze terug wilden naar u. Ze hadden het steeds over iets met ene Rosie." Jeanine gaf haar een knipoog. "Dat is een geweldig verhaal Ma, maak je het niet te eng? En het was ook wel zo fijn voor ons beiden om de kinderen eventjes niet bij ons te hebben. Het zijn lieve kinderen hoor, maar vooral Alex en Lisa kunnen je helemaal horendol draaien." "Ja, dat snap ik. Voor ons is het geen probleem, we vinden het alleen maar fijn. Kom, dan zet ik een pot thee." en oma liep de keuken in. "Lekker, al kan ik niet zo heel lang blijven, ik wil zo veel mogelijk bij Louis zijn, zoals u wel zal begrijpen." Met z'n allen dronken ze thee waarna Jeanine uitgelaten werd. "Wel lief voor oma en opa zijn hè. Anders kom ik jullie zo weer ophalen." sprak Jeanine hen streng toe terwijl ze hen alle drie een dikke pakkerd gaf. Snel knikten ze, want ze wilden maar al te graag blijven, ze waren nog steeds bijna elke dag aan het fantaseren hoe het nou verder zou gaan met Rosie. "Kom jongens, dan gaan we lekker eten. Kip met appelmoes." zei oma maar snel om het niet een al te pijnlijk afscheid te laten zijn. Onder luid gejuich renden ze naar de keuken waar opa de tafel al had gedekt. Er werd smakelijk en met veel gesmak gegeten, wat de grootouders deed glimlachen, kinderen konden van alles een feest maken, en feest was het in huize Clement. "Oma, u gaat straks toch wel weer over Rosie vertellen hè?" was de nauwelijks te verstane vraag van Alex, doordat hij met volle mond praatte. "Alex! Eerst je mond leegeten voor je spreekt! Jeetje Opa, leren ze die kinderen geen fatsoen meer tegenwoordig?" zei ze op een plagerig toontje. "Nou jongen, dat weet ik zo net nog niet, hoor. Ik ben best moe en wou eigenlijk vroeg gaan slapen..." plaagde oma de kinderen. Lisa zette haar grote ogen op en Alex begon te jammeren. Oma deed alsof ze het overwoog en beide veerden ze op van hun stoel om te smeken om het sprookje van Rosie. "We zullen alles voor u doen, ik zal zelfs afwassen alhoewel dat echt voor vrouwen is, ah toe...". zei Alex. Lisa stond al klaar om er iets van te zeggen en al snel schreeuwden ze door elkaar. "Oké, oké, daar kan ik geen nee tegen zeggen hoor. Ruimen jullie de tafel maar even af, dan kan ik even uitrusten." en oma maakte zich gemakkelijk op de bank. "Geef maar een gil als jullie klaar zijn met afwassen, dan beginnen we dan gelijk met het verhaal."

Oma was lekker aan het dromen over een van de overbuurmannen toen ze ineens wakker schrok van een harde gil. Ze keek recht in het lachende gezicht van haar man die de kleinkinderen had laten gillen op nog geen halve meter van haar oor. "Het is maar een uitdrukking hoor, dat hoef je niet letterlijk uit te voeren..." stamelde een nog half slapende oma. "Nou ja, beloofd is beloofd. Ga maar zitten op de bank. Dan zal ik verdergaan met het verhaal." De kinderen gingen nog altijd lachend zitten en oma begon met vertellen.

"Na een tijdje raakte Rosie en Francey redelijk gewend aan hun nieuwe thuis. Rico en Flox lieten ze steeds meer met rust en het plukken ging steeds vlotter. Een paar hutten verderop woonde een jongentje waar ze al snel mee gingen spelen. Hij had een zelfgemaakte bal waar ze spelletjes mee speelden. Af en toe misten ze hun moeder nog, maar Macy maakte veel goed, ze had een warm hart voor de twee. Vaak fantaseerde Rosie over hoe het zou zijn als zij ook blank was net als Daisy, of als iedereen gelijk was en dan hoopte ze dat op een dag het echt zou zijn. De oogst dat jaar was goed en de baas was tevreden over zijn slaven, niemand werd verkocht. De tijd vloog en al snel werd het kouder en viel de winter in in Haleyville. Sneeuw viel en al snel werd het te koud om lang buiten te werken en werd er in ploegen hout gekapt. Iedereen sliep bij elkaar in de hutten zo dicht op elkaar om het warm te krijgen. De lente viel vroeg in dat jaar en de vogeltjes zongen vrolijk mee terwijl Rosie en de anderen nieuwe stekjes aanplanten. Het weer werd langzaam warmer en Rosies mooie bruine kleur kwam weer helemaal terug.


Op een dag kwam de meester naar haar toe in een pauze en nam haar apart: “Rosie, je bent een sterke, snelle en pientere meid. Zo iemand heeft mijn vrouw nu nodig als meid. Ik wil dat je nu iedere middag voortaan met mijn vrouw meegaat naar de markt om haar spullen te dragen en al de andere taken uitvoert die ze van je vraagt, je meld je elke dag na de lunch bij de veranda aan de achterkant. En trek iets netters aan, zo kan je je niet vertonen in het openbaar." "Maar Sir, ik heb alleen deze jurk en geen schoenen. Het spijt me Sir, heeft u iets fatsoenlijkers voor mij?" "Nou vooruit, loop maar naar binnen en vraag naar Heather, zij zal je helpen met je kleding. ’s Ochtends zal je trouwens nog steeds blijven plukken bij de anderen, dus maak je geen ilussies slavin. Vandaag zal je voor het eerst mee gaan.“ Rosie knikte en liep terug naar de lunch om te eten, aan de ene kant teleurgesteld dat ze haar nieuwe vriendjes niet zo veel meer zou zien, maar aan de andere kant vond ze het wel leuk dat ze nu eens wat anders mocht gaan doen. "Francey, ik ga de stad in vandaag, ik moet Mrs. Budd helpen met de boodschappen. Ik moet snel eten en dan gaan, ik ben wel benieuwd naar de stad." Rosie goot haar pap naar binnen en holde naar het grote huis toe. "Excuses mevrouw, ik ben op zoek naar Miss Heather, is zij er?" De slavin keek haar verdwaasd aan een wees alleen maar naar een deur. Rosie klopte en wachte op antwoord, maar het kwam niet. Voorzichtig liep ze naar binnen en zag een dikke dame zitten, bezig de was op te vouwen. "Ah Rosie, ik verwachte je al meid. Kijk eens, dit zal je beter staan, laat me je eens bekijken? Ja jij kunt wel deze kleren hebben, pas ze maar eventjes." Rosie keek naar de tafel en moest stiekum lachen. Het was de mooiste jurk die ze ooit aan had gehad; een bruine zonder gaten! De sandalen waren haar een beetje groot maar waren ook nog erg mooi. De kleren zaten haar als gegoten en ze danste naar buiten nadat ze Heather had bedankt. Eenmaal op de veranda zag ze alleen een paar oudere dames, medeslaven. Ze hielpen haar een groot juk op haar schouders en hingen er twee grote emmers aan. “Je gaat zometeen met die mevrouw mee naar de markt, jouw taak is om te zwijgen als het graf en braaf te doen wat ze zegt. Als je dat niet doet, dan krijgen we daar allemaal problemen mee.” Wederom knikte Rosie en zag dat de meesteres de kamer binnen gekomen was met twee slaven die een draagbed bij zich hadden; het waren Rico en Flox en ze grijnsten haar toe. Mrs. Budd stapte in en maakte een handgebaar waardoor Rosie wist dat ze moest volgen. Ze liep steevast drie meter achter Mrs. Budd en de dragers, bang als ze was om voor de voeten te lopen. Het was een lange wandeling naar het marktplein en met het slechte schoeisel die Rosie bezat voelde ze dat ze blaren aan het kweken was. Net toen ze dacht dat de blaren zouden gaan knappen mocht ze even stil staan, Mrs Budd had besloten dat ze even wou kijken wat voor nieuwe stofjes ze bij dit kraampje hadden en stapte uit. Haar kleding was niet meer volgenns de laatste mode en ze kon wel een nieuw zomerse outfit gebruiken. Na even gekeken te hebben liepen ze door naar het midden van het plein, daar was het groente en fruit te koop en was ook de slavenmarkt. Ondertussen kwamen ze langs veel kraampjes waar Mrs. Budd het een en ander kocht, waardoor de emmers om de nek van Rosie zich al aardig begonnen te vullen. Bij de fruitafdeling aangekomen begon de nek dan ook al aardig pijn te doen en tot overmaat van ramp nam Mrs. Budd de tijd om alle soorten fruit te proeven die er waren. Niets dan het beste was goed genoeg voor haar en haar man vond ze en geregeld kregen de kooplui om hun donder omdat het slecht smaakte. Nu haar meesteres toch niet de aandacht bij haar had keek Rosie de markt eens goed rond. Aan de overkant van het plein zag ze iets wat haar tranen in haar ogen deed komen. Al zo lang droomde ze over haar moeder en daar stond ze ineens. Ze was met een andere blanke dame die Rosie niet kende inkopen aan het doen maar ze zag er heel slecht uit. Veel striemen van zweepslagen, moe en er werd flink op haar gescholden om niets. Het liefst was Rosie op haar afgerend, maar met het juk om haar nek was dat onmogelijk. Bovendien zouden ze er beiden hard voor boeten omdat ze stond te niksen. Haar moeder liep juist weg van haar, de markt af en had haar niet gezien. Dit was haar moment geweest en het voelde alsof ze het had laten schieten. Ze kon het niet laten om flink te schreien, maar wel zo stil mogelijk want ze wou geen problemen veroorzaken voor haar medeslaven. “Kom, schiet eens op slavinnetje. Ik wil verder. En veeg die tranen van je wang, je ziet er niet uit!” sprak haar meesteres schel. Ze had er nu een flinke pas in wat het er allemaal niet dragelijker op maakten voor Rosie. Ze kon het beeld niet van haar netvlies afkrijgen dat haar moeder er zo bij liep. Waarom moesten zij zo werken voor blanken? Dat ze het slecht had wist ze maar dit hoorde toch niet, haar moeder was toch een lieve vrouw geweest voor iedereen? Al snel waren ze terug op de plantage en Rico en Flox hadden er flink de pas in. De andere slaven waren nog aan het werk, maar Rosie rende in een rechte lijn naar haar hutje toe. Huilend viel ze op haar bed neer. Ze stompte een paar keer hard in haar kussen en schreeuwde: “Waarom? Het is niet eerlijk! Wa-ha-ha-rom!” Niet lang daarna had ze zichzelf zo afgemat dat ze zelfs zonder avondmaal in slaap viel.

De volgende ochtend maakte Francey Rosie wakker. “Rosie, Rosie, wakker worden. Ik wil je wat laten zien.” Slaperig keek Rosie in het gezicht van een breed lachende Francey. “Ik heb gister wat gevonden en dat wil ik je laten zien. Trek wat kleding aan en loop met me mee naar buiten. Maar doe voorzichtig, zij hoeven het niet te weten.” hij wees naar Flox en Rico. Rosie wreef eens goed de slaap uit haar ogen en trok haar kleding aan. “Laat maar eens zien dan.” zei Rosie, ietwat chagrijnig omdat ze zo vroeg wakker werd gemaakt. “Moet je kijken” en hij liet een groen stompje zien. "Mooi hè?" Rosie keek hem aan alsof hij zojuist een stuk aarde aan haar had laten zien. "Waar dan? Ik zie alleen wat grassprietjes?" klaagde Rosie. "Nee, kijk dan, kijk dan beter, het is onze bonenstaak. Voorspoed komt eraan!" jubelde hij en maakte een dansje. Rosie lachte en danste mee. "Weetje Francey, even serieus hè, ik vind dat beter gaan met ons. Macy is heel lief en we werken hard, maar ik zag vandaag onze moeder, de voorspoed heeft haar in ieder geval nog niet bereikt." zei ze triest. “Ik mis haar wel, hoor Rosie. Het liefst zou ik onze voorspoed in willen ruilen om weer bij haar te kunnen wonen. Ze verdient het niet om er nog slechter aan toe te zijn dan ons.” zei Francey met een sombere toon. “Ja, ze is een van de liefste mensen op deze aarde. Hoe ze er gister ook bij liep, helemaal onder de striemen en afgepeigerd, niet eerlijk gewoon. Maar ik kon gister niks doen, ik had dat juk om mijn schouders en, en, en…” Rosie begon te huilen en viel in de armen van Francey. Het liefst had hij meegehuild, maar hij moest de stoere jongen blijven. Hij kon en wou geen zwakte tonen aan zijn zus die het al moeilijk zat had. Hij moest haar baken van veiligheid blijven. Snel zocht hij naar een afleiding die hun beiden weer even op zou vrolijken en bij gebrek aan beter begon hij weer over de bonenstaak die hij vol vuur deze ochtend aan Rosie had laten zien. Hij haalde een paar bonen van het veld uit zijn zakken “Kijk Rosie, mooie bruine cacao bonen. Deze hier lijkt sprekend op jouw hoofd, dit ben ik en dit is die vreselijke Sir Budd. Als we ze nu gaan beschilderen, dan kunnen we er echt mee gaan spelen.” zei Francey hoopvol en vervolgde “Dan kunnen wij een keertje de baas zijn en die blanken laten zien hoe wij ons soms voelen.” Hij klonk nu bijna boos en vol wraak. “Ja, als we er dan nog een paar bonen bij zoeken, dan kunnen we ook onze mama en oma Macy naspelen. Lijkt me leuk. Laten we vanavond gaan schilderen, nu moeten we eigenlijk weer aan het werk.” Samen liepen ze hand in hand naar hun stukje grond en begonnen te plukken. Rosie hoopte dat ze volgend jaar misschien wel bonen van haar eigen staak kon plukken, die zagen er heel anders uit dan die suffe bonen die ze moesten plukken elke dag.

De jaren gingen voorbij en veel veranderde er niet. Sommige slaven gingen en anderen kwamen, maar bonen plukken bleven ze dag in dag uit doen. ’s Middags moest Rosie nog steeds mee met Mrs. Budd naar de markt om haar gekochte spullen te dragen. Slechts een dag in het jaar had ze vrij van alles: op haar verjaardag. Een paar dagen terug had ze dan ook lekker in de zon gelegen en met de bonen gespeeld toen ze haar twaalfde verjaardag vierde. Nu scheen de zon echter weer hard en was het weer hard werken deze ochtend. Langzaam liep de ochtend ten einde en de gong klonk: pauze. Gisteren had Rosie te horen gekregen dat de markt later zou beginnen, dus ze zou een uurtje langer pauze hebben. Ze hoopte dat Daisy weer buiten zou komen spelen, ze had deze maand nog steeds niet de kans gehad om met haar te spelen en dat vond ze wel jammer. Toch werd ze ook vandaag weer teleurgesteld: toen ze zich eenmaal in de heg genesteld had bleek dat de tuin helemaal leeg was. Rosie begon zich zorgen te maken of dat Daisy misschien ziek was of uit logeren. Gedesillusioneerd at ze haar pap op en maakte aanstalten om weer naar de groep terug te keren toen ze de deur van de grote villa open zag zwaaien. De dikke witte kat Kitty sprintte naar buiten toe en begon te spelen met een balletje dat aan het eind van de tuin lag. Rosie zette haar lege kommetje in een hoekje neer en ging op haar knietjes zitten om goed door de spleet in de heeg heen te kunnen kijken. Haar hoop begon te stijgen dat Daisy toch niet weg was, ze wist dat ze niet weg zou gaan zonder haar katje. Rosie keek de hele tuin door op zoek naar een teken van leven van Daisy toen ze van schrik voorover tuimelde de tuin in. Ze had zojuist het gezicht van Daisy voor haar gezien die heel hard ‘BOE!’had geroepen. “ Haha, wat ben jij leuk als je schrikt!” lachte Daisy toen ze Rosie overeind hielp, “Ik zag je in de heg zitten en ben op je afgeslopen. Ik kon het niet laten om je te laten schrikken. Laten we een spelletje spelen. Waar heb je zin in?”. Rosie keek een beetje verdwaasd om haar heen en wist eigenlijk geen spelletje, ze had geen tijd voor spelletjes gehad de laatste jaren. “Het maakt me eigenlijk niet uit. Waar heb jij zin in?” was dan ook het antwoord van Rosie, ze wou niet suf overkomen door de waarheid te spreken. “Laten we gaan spelen met mijn poppen, ik heb een heel mooi poppenhuis. Dan moet ik hem alleen wel even van boven halen. Loop je mee?” sprak Daisy vol enthousiasme terwijl ze niet stil kon blijven staan. Rosie knikte voorzichtig en liep achter haar nieuwe vriendin aan de grote villa in. Samen droegen ze het grote en kleurrijke poppenhuis de tuin in en kozen allebei een pop uit. Ze verzonnen de wildste verhalen, ze verfden zelfs een van de poppen zwart om op Rosie te lijken. Vanuit een van de ramen van het huis klonk ineens een jongensstem: “Hé Daisy, de wagen van de poppen ligt hier nog. Nu kunnen ze nergens heen hè. Zal ik hem komen brengen?”. “Dank je broer. Breng maar even.” Riep ze richting het huis, waarna ze zich tot Rosie richtte en zei: “Dat is mijn broer, best een aardige jongen. Hij heet Florian, je zult hem zo wel ontmoeten. Hij is een paar jaar ouder dan ons en zit op een kostschool, vandaar dat je hem misschien niet kent.” Ze speelden weer verder en al snel was de auto er, samen met Florian. “Hey, een nieuw gezicht. Ik ben Florian, en jij bent…?” zei Florian vrolijk. Een brede lach verscheen er in zijn met krullen omlijste gezicht. Zij sproetjes leken op en neer te dansen en Rosie was diep onder de indruk van de jongen. “Rosie, meneer. Uhm, wat een, uhm, ja, mooi huis heeft u.” stamelde Rosie quasi verliefd. Zo’n mooie man had ze nog nooit gezien. Ze wist ook dat het fout was om een blanke man leuk te vinden, dus ze moest zich inhouden. Florian moest hard lachen, hij werd meneer genoemd.”Noem me toch Florian. Ik ben nog geen meneer, ik ben pas zestien hoor! Je lijkt me een leuke meid, ik mag je wel. Zal ik meespelen?” Florian ging al zitten op zijn knieën om het mannelijke poppetje te pakken terwijl de dames verheugd “Ja, tuurlijk” riepen. “Laten we gelijk een ritje in de wagen maken, want die damens van jullie lopen alleen maar te niksen. Dan kunnen we naar de bakker rijden met de poppen om eens lekker te eten. Over eten gesproken, ik heb ook wel wat honger. Wat jij zusje, zullen we een broodje halen binnen?” opperde Florian. “Rosie lust ook wel wat denk ik. Ga je mee naar binnen?” zei Daisy en trok haar aan haar armen omhoog, waarop ze hand in hand de keuken in liepen. Ze waren al best dikke vriendinnen. “ Is het goed als we een broodje pakken voor ons drieën, papa?” vroeg Daisy terwijl ze de kast opentrok om het brood te pakken. “Drieën? Is die Julia van tegenover weer bij jullie? Maar ga jullie gang, hoor.” vroeg hij zonder op te kijken van zijn krant. “Nee, het is Rosie. Een donker meisje van hiernaast, ze is heel lief en ik speel soms met haar. Normaal werkt ze de hele dag, heel zielig.” zei Daisy. Boos stond hun vader op en begon te vloeken en tieren, zijn kinderen schrokken er niet meer van maar Rosie kroop bang weg. “Die slavernij moeten ze gadverpielekes eens afschaffen. Potjandrie, het is toch niet eerlijk om mensen voor je te laten werken onder zulke slechte omstandigheden puur omdat ze toevallig een andere huidskleur hebben. Jij krijgt van mij een heerlijk broodje Rosie. Wacht maar even!” Hij trok wat kastjes en lades open en maakte een heel lekker broodje voor Rosie klaar met alles erop en eraan. Ze genoot zichtbaar van het heerlijke broodje, maar moest halverwege het broodje al wegleggen. “Het spijt me heel erg meneer, maar ik moet terug naar de plantage. Als ik niet op tijd terug ben dan krijg ik straf. Heel erg bedankt voor alles meneer. En bedankt voor het spelen Daisy.” En ze rende terug naar de veranda waar ze zich moest melden om naar de markt te gaan.”

Oma rekte zich eens een keetje goed uit. “Jongens, ik ben moe. Jullie ook? Zullen we maar naar bed gaan? Dan vertel ik morgen verder over Rosie.” Sprak ze, een geeuw kon ze niet onderdrukken maar het werkte voor haar om haar statement kracht bij te zetten. “Ah toe, we zijn nog lang niet moe oma. Zo laat is het nog niet.” jengelden de kinderen. “Jongens, oma heeft het heel druk gehad de laatste dagen. Ze wil dus heel erg graag gaan slapen, morgen verteld ze een extra lang verhaal, afspraak?” schoot opa haar te hulp. “Ah, oké. Het Lisa, ik denk dat Rosie verliefd is” zei Alex en de kinderen stemden met tegenzin toe. Al snel lagen de kinderen in bed maar slapen deden ze nog niet, ze bleven maar praten over hoe het af zou lopen met Rosie…



9442+3798=13240 (4978+2853=7831)

Alex, Jean-Pièrre en Lisa lagen die nacht lekker in hun bedje te slapen. Ze waren de hele dag afgemat door hun opa die door de kinderen het bos was ingesleurd. Opa was een wandelende encyclopedie als het op dierengeluiden aan kwam. Door het ontbreken van zijn zicht was zijn gehoor sterk verbeterd en kon hij de moeilijkste geluiden nog van elkaar onderscheiden. Als opa dan weer een vogel had herkend en de kinderen er alles over verteld had, dan probeerden de kinderen de vogel te vangen. Hard renden ze dan op de bosjes af, maar de vogel was altijd te snel. Tot op die ene merel die gewond onder een boom lag. Ze hadden deze meegenomen en de hele avond verzorgd. Hij lapte beetje bij beetje op en ze noemde de vogel Merle. De merel ging slapen en ook de kinderen waren moe. Te moe voor een verhaaltje zelfs.

Ze sliepen als blokken, tot die ene harde klap. De kinderen schrokken bruut wakker en zagen een felle flits door de gordijnen heen. Lisa en Jean-Pièrre kropen tegen Alex aan en ze bibberden helemaal. De deur ging open en oma stond daar in de deuropening. "Oma, wat was dat? Het zag er heel eng uit. Het is toch niet de bommen van de oorlog waar opa t altijd over heeft hè?" vroeg Lisa met een bibberende stem. "Nee hoor meid. Dat was onweer. Maar kom maar tussen opa en mij in liggen, dan kunnen jullie daar misschien nog een beetje nachtrust vinden." Hand in hand liepen ze in een treintje naar het grote bed van opa en oma toe. Lisa kroop tegen opa aan en Alex en Jean-Pièrre nestelde zich ieder aan een zijde van oma. Door het gedonder en bliksem buiten konden ze de slaap niet snel vatten, maar de slaap deed hun oogleden zwaar worden.

De volgende ochtend werden de kinderen laat wakker. Lisa was de eerste die wakker werd en schrok, ze lag niet in haar eigen kamer en kon zo snel deze ruimte niet plaatsen. Ze maakte de twee jongens wakker en al snel dring het tot haar door: ze lag in de kamer van opa en oma. Ze nestelde zich nog eens goed in haar kussen en dutte in. Haar broers deden hetzelfde, ze hadden het hele bed voor hen alleen, want opa en oma waren al naar beneden. Ze schrokken weer wakker toen even later de stem van opa door de kamer galmde. "Kinders, wakker worden. Ik heb wat lekker voor jullie." De kinderen keken opa met een nieuwsgierige blik aan die zich tussen de kinderen in het bed vlijde. "Jullie moeten eens heel hard 'oma' roepen. Eens kijken wat er gebeurd." Zonder vragen deden de kinderen wat er van hen gevraagd werd en na de derde keer roepen kwam oma met een groot dienblad de kamer binnenzetten. "Ik heb eens een lekker ontbijtje voor ons allen gemaakt. Zullen we dat lekker in bed opeten? Lekker knus en gezellig." lachte oma. De kinderen waren ineens klaarwakker en vol energie. "Ja, leuk!" riepen ze in koor. Ze begonnen te smullen van de toast, eieren en verse jus die oma klaargemaakt had. "Oh, lekker oma. Er ligt nog zoveel lekkers, maar ik ben al vol." sprak Alex vrolijk doch schuldig. "Ja, echt oma. Veels te lekker!" sprak Lisa "Misschien dat je ons onder het uitbuiken nogover Rosie kan vertellen?" vervolgde Lisa terwijl ze haar mooie blauwe kijkers groot maakte. Alex viel hem bij met grote puppyogen en tegelijk werd er een "Ah, toe..." ingezet. "Ik ben ook wel benieuwd oma" was de onverwachte bijval van opa. "Nu kan ik helemaal niet meer terug. Oké, even het eten opruimen, dan kom ik weer verder vertellen." "Laat maar oma, wij kunnen dat veel sneller!"sprak Lisa en ze tilde het dienblad van het bed. Nog geen 3 minuten later kroop ze weer dicht tegen oma aan. "Goed, daar gaan we weer over Rosie..."

"Rosie had steeds vaker een glimlach op haar gezicht. Ze moest nog steeds vaak hard werken op de plantage, maar er waren ook lichtpunten te vinden. Haar meesteres met wie zij altijd het dorp in ging om haar lasten te dragen werd niet aardiger, maar toch minder snauwerig. De klappen verdwenen, alleen het schelden bleef bij tijd en wijlen. Haar grootste glimlach echter, die kwam pas wanneer ze door de heg heen kroop en met Daisy eventjes kon spelen.
Deze ochtend kwam een andere meneer dan sir Budd naar de hutjes toe om de mensen de velden op te sturen. Al snel deed het gerucht de rondte dat sir Budd ziek was en dat ze niet wisten wat het was. Er was dus geen echte opzichter vandaag. Rosie begon te plukken, maar haar gedachten bleven malen. Als ze toch niet gecontroleerd werd, dan kon ze misschien wel wat harder door werken en zo langer doorbrengen bij Daisy zonder gesnapt te worden. "Hé Rosie, wat loop je geniepig te lachen. Wat voor plannen ben je aan het verzinnen?" vroeg haar broer Francey die naast haar aan het werk was. "Ow, niks hoor." probeerde Rosie haar plannen geheim te houden. Ze wist dat Francey niet de beste geheimen bewaarder was. Een uur voor dat het pauze was riep Rosie iets te hard tegen Francey zodat iedereen het zou horen: "Ik ga naar het toilet, ik voel me niet al te lekker, dus het kan wat langer duren." Francey knikte en werkte stug door. Rosie liep richting de wc, die achteraan de plantage was. Maar in plaats van het hokje in te gaan, ging ze erachter zitten. Zo kon ze door de heg heen kijken die de plantage scheidde van de tuin van Daisy. Daar was ze, aan de tafel met verf in de weer. Rosie kroop door de heg heen en liep op Daisy af. "Hé, hallo. Wat ben je aan het doen?" vroeg Rosie geïnteresseerd. " Ik ben aan het kleuren. Ik wou eigenlijk gaan spelen met mijn poppenhuis, maar ik kon mijn poppen nergens vinden. Het is vast mijn broer die ze gepikt heeft om me te pesten. Er lag alleen nog een hoofdje, dus ik moest best wel huilen." De tranen sprongen weer in de ogen van Daisy. "Ah, wat naar. Normaal is je broer zo aardig. Maar ik heb misschien nog wel een ideetje..." ze rommelde wat in haar zak en haalde er een paar bonen uit. "Wat dacht je er van als we deze bonen gingen beschilderen als onszelf? Dan kunnen we spelen dat we leuke dingen gaan doen enzo..." ze keek vertwijfeld naar haar vriendin. Ze kwam niet vaak met ideeën en was bang dat ze het niet leuk zou vinden. " Ja, klinkt leuk. Ik haal gelijk mijn verfspulletjes." Daisy rende het huis in en Rosie begon helemaal te glunderen, ze had haar idee leuk gevonden! Ze begon helemaal te fantaseren over de avonturen die ze samen met Daisy zou beleven. "Joehoe, wakker worden." Een weer helemaal vrolijke, heftige springende en zwaaiende Daisy stond voor haar neus. " Ik ben er klaar voor. Zullen we beginnen? Ik wil jou schilderen, dan mag jij mij schilderen, oké? En wie gaan we nog meer schilderen dan onszelf? Je hebt best wat bonen, dus we kunnen best veel mensen verzinnen." Daisy overlaadde Rosie met vragen, ze mocht doen wat ze wou, haar ideeën werd om gevraagd. Ze werd er helemaal onzeker van, maar bracht toch stamelend uit: "Ja, ik ga jou wel schilderen. Ik wou eigenlijk mijn moeder, broertje en mijn meester, sir Butt schilderen. Ik wil eens de baas over hem zijn. Eens kijken hoe dat voelt. Zijn gezicht lijkt wel wat op een blote kont, dus hij word heel lelijk en bleek. Oh sorry, ik vind jou wel mooi hoor, ook al ben je wit. En we gaan natuurlijk ook jouw familie namaken." " Oeh, leuk. Ja, ik wil ook mijn moeder en broer schilderen. We zijn dus nog wel even bezig." Sprak Daisy die moeite had om stil te blijven zitten op haar stoel. Een half uurtje later waren de eerste bonen beschilderd. "Nog even wachten tot ze droog zijn, dan kunnen we gaan spelen. Kom, dan gaan we met Kitty spelen." Ze liepen de tuin in op zoek naar Kitty."

BOEM!

Iedereen in de slaapkamer schrok van de harde knal buiten. Het bed trilde helemaal. "Kinderen, doe snel een warme badjas en ren de keuken in. Pak allemaal een conservenblik met eten en ga in de kelder zitten. Wacht daar op ons. Wij komen zo bij jullie. En nu opschieten! Het mag dan wel onweer zijn, maar als het inslaat dan zijn we verder van huis." Oma sprak rustig en keek de kinderen na hoe zij de kamer uit snelden zonder een woord te zeggen. Ze snapten dat ze nu even moesten gehoorzamen en geen weerwoord moesten geven. Oma probeerde de kinderen maar te laten geloven dat het het onweer was, nu zeggen dat het de oorlog was, zou alleen maar onnodige paniek veroorzaken. Toen ze de kamer uitwaren storte ze haast in. "Oh, wat nu? De oorlog lijkt begonnen. We zullen nu in de kelder moeten gaan leven." Zo rustig als ze was tegen de kinderen om geen paniek te veroorzaken, zo hard beefde haar stem nu toen ze de woorden sprak tegen haar man. "Rustig maar, het is binnen de kortste keren weer over. Voor de zekerheid kunnen we een paar dagen in de kelder blijven. We moeten wel zorgen voor voldoende afleiding voor de kinderen. Ik wil ze zo veel mogelijk sparen. Dat verhaal van Rosie komt wel goed van pas nu." Opa wist eigenlijk wel beter, maar hij moest de zekerheid binnen het huis zijn. Hij moest hun baken van veiligheid blijven. "Laten we maar naar de kinderen gaan. Geef me maar een paar dekens aan, dan neem ik die ook mee de kelder in." vervolgde opa. De dekens werden de kelder ingebracht en over de kinderen heen gelegd. "Zo, op deze manier blijven jullie lekker warm. Kruip maar lekker dicht tegen elkaar aan. Ik haal nog snel wat eten uit de keuken, want de komende dagen komen we de kelder niet meer uit." Oma rende de kelder uit en deed zo snel als mogelijk, ze wou immers niet te lang uit de veilige kelder zijn. "Zal ik maar verder vertellen over Rosie?" sprak oma hoopvol. "Ja, Rosie!" sprak Lisa. "Goed, luister goed..."

"Rosie was dus samen met Daisy op zoek naar Kitty. Daisy wist precies wat Kitty lekker vond en Kitty krioelde dan ook van plezier door het gras toen Daisy en Rosie haar kietelden en aaiden op de plezierplekjes van het katje. In de verte hoorde Daisy een hoge doffe toon. "Hé, is dat niet de gong voor de pauze op jouw plantage?" "Ow, je hebt gelijk. Ik moet maken dat ik terug naar de plantage kom, anders mis ik het eten en valt het nog op dat ik niet aan het werk ben geweest. Tot snel!" ze stond op en rende naar het gat in de heg terwijl ze nog zwaaide naar Daisy. Aan de andere kant van de heg ging ze achter in de rij staan voor het eten. In haar ooghoeken zag ze de man die deze morgen de taken van sir Budd had overgenomen het huis uitkomen en richting de groep lopen. Hij wenkte Rosie, die nadat ze haar bord pap had aangenomen naar de man toeliep. "Luister meid, net als de meester is ook de meesteres ziek. Vandaag ga je dus niet mee naar het dorp om haar lasten te dragen, maar je blijft lekker hier op de plantage werken. We weten niet hoe ernstig het is, dat horen we vanmiddag van de dokter. En nu weer hup aan het werk." Lichtelijk teleurgesteld liep Rosie naar de groep terug om haar pap op te eten. Ze was altijd liever in het dorp dan op de plantage. "Hé Francey, vanmiddag blijf ik ook hier werken. De meesteres schijnt ook al ziek te zijn. Het zou toch niks ernstigs zijn hè?" "Ah nee joh, die blanken kunnen nergens tegen en zijn heel snel ziek. Dat is morgen wel weer over." Sprak Francey hoopvol. "Kom eens mee, ik moet je een techniek laten zien die ik heb ontwikkeld waarmee je veel sneller kunt plukken." Zei Francey terwijl hij opsprong en Rosie omhoogtrok. "Oké, oké, ik kom al. Maar doe een beetje voorzichtig wil je, je trekt mijn arm er bijna vanaf." Drukgebarend legde Francey zijn techniek uit. Rosie probeerde hem zoveel mogelijk hem na te doen en na een tijdje had zij ook de techniek onder de knie. "Hé kijk, ik kan nu zelfs 7 bonen met 1 hand plukken" glunderde Rosie. Ze probeerden nu elkaar de loef af te steken, wat tot grootse prestaties leidde van beiden. Net toen Francey het record van Rosie probeerde te verbreken werd zijn concentratie verbroken door paniek vanuit het huis. Ze hoorden een paard en wagen die met grote vaart aan was komen zetten met man en macht tot stilstand te laten komen en vele mannenstemmen maanden iedereen tot grote snelheid. "Het zal de dokter wel zijn, laten we maar hopen dat hij goed nieuws heeft. Nou, laat eens zien wat je kan." Sprak Rosie om weer zijn aandacht te krijgen en hem te zien falen bij zijn recordpoging. "Komt ie..." helaas faalde hij jammerlijk. Vele pogingen zouden nog komen, want hij kon toch niet verliezen van een meisje? Weer kwam voor de derde keer vandaag die man naar buiten die al de hele dag de taken van sir Budd overnam. Dit keer met een boze gezichtsuitdrukking en grote ferme stappen. In het midden van de plantage vroeg hij om de aandacht. "Mensen, we hebben een klein probleempje. De meester en meesteres schijnen ziek te zijn en het is besmettelijk, al het contact is dus bij deze verboden. Geen geflikflooi en gedoemeer. Jullie blijven binnen! Jullie zijn klauwen vol met geld waard, dus ik wil jullie in quarantaine. Ga allemaal jullie hutjes in en wacht op verdere orders. Waar wachten jullie nog op? Gaan!" Rosie en Francey..."

"Oma, wat is quarantaine?" onderbrak Alex zijn grootmoeder. Lisa veerde op en sprak: "Dat is als je mensen of dieren gedwongen afzondert bij een besmettelijke ziekte om te voorkomen dat het ook op hen overslaat." Lisa wierp snel een blik op haar oma, goedkeuring was alles voor haar. "Goed gezegd meid. Snap je het nu Alex?" Alex knikte. "Ga maar door met het verhaal hoor oma, ik snap het weer."

"Goed, Rosie en Francey liepen dus naar hun hutjes om daarin te wachten op wat komen ging. De hele dag echter, hoorden ze niks meer van die meneer. Ze speelden nog wat spelletjes en zongen wat, maar bovenal sliepen ze vroeg. Ze konden wel een keer een goede nachtrust gebruiken.
De volgende morgen merkten ze hoe erg ze de afgelopen tijd op routine hadden geleefd. Zoals altijd was Rosie het eerste wakker en schoot ze in haar kleren. Ze wou net de klink van de deur vastgrijpen toen ze haar broers stem achter zich hoorde: "Zus, we moesten binnenblijven, weet je nog? Als ik jou was zou ik maar eens lekker uitslapen. Dat heb je wel verdiend." Rosie gaf zich eens een goede klap voor het voorhoofd, dat ze daar niet aan gedacht heeft. "Goed idee. Tot straks!" zei ze terwijl ze zich in haar nog altijd warme holletje nestelde.

Toen Rosie weer wakker werd zag ze dat in de vensterbank het eten neer was gezet. Waarschijnlijk door het raam heen om contact te voorkomen. Ze at haar kommetjes snel leeg en liep naar Francey toe. "Hé, het eten staat er, hoor, opschieten dan." "Jaja, geniet nou eens van die ene vrije dag. Ga lekker slapen." En hij draaide zich nog eens om. Rosie ging op het bed van haar zitten. Wat moest ze nu in haar eentje doen? Ineens kreeg ze een idee. Ze mocht dan wel niet het huis uit, maar tot nu toe was ze ook steeds weggeslopen zonder dat ook maar iemand het doorhad. Dan kon dat vandaag helemaal. Ze keek door de ramen of de kust veilig was, ze mocht niet betrapt worden. Alles leek veilig. Ze deed de deur open en maakte dat ze achter het huisje kwam waar niemand haar meer kon zien. Ze sprong door de heg heen en liep naar de veranda van de grote villa. Niemand in de tuin of op de veranda. 'Zal ze wel thuis zijn?' dacht Rosie. Door het raam zag ze ineens wat op haar afkomen rennen. Het was gelukkig maar Daisy die snel de deur voor haar open deed. "Kom naar binnen, ik heb zo'n zin om met de bonen te spelen. Leuk dat je er bent. Als we nu mijn broer ook vragen om mee te spelen, dan kan hij zichzelf spelen. Is wel zo leuk toch?" "Ja, klinkt leuk." Rosie wou maar wat graag dat Florian mee zou spelen. Al snel zaten ze met z'n drieën rond het poppenhuis. "Ik speel sir Budd en mezelf, maar dan dat de rollen omgedraaid zijn. Ik ben nu eens de baas over die nare man."sprak Rosie furieus. Op dat moment kwam de vader binnen van Daisy. "Zo, het gaat er hier heftig aan toen zo te zien." Sprak hij. "Nee, het is de waarheid. En die kan misschien best heftig zijn." Reageerde Rosie voor haar doen ad rem en vooral boos. "Ik heb het gehad met die slavernij, dit gaat mij echt te ver. Ik ga er nu wat aan doen. Morgen is er weer een zitting van het stadsbestuur. Dan kaart ik het aan. En Daisy, kom je mee? We zouden vandaag die nieuwe jurk van je gaan uitzoeken." "Ja, ik ga mee. Jullie kunnen nog wel even doorspelen, hoor." Daisy pakte de hand van haar vader en samen liepen ze de trap af. Florian keek opzij naar Rosie. "Ik heb eigenlijk niet meer zo'n zin in het poppenhuis spelen. Zullen we een boek gaan lezen, we hebben best veel leuke boeken hier?" "Leuk idee, maar ik kan niet lezen. Dat heb ik nooit geleerd." Reageerde Rosie beschamend. "Dan leer ik het je toch? Lijkt me leuk om iemand eens iets te leren." "Goed, ik wil best wel kunnen lezen."

13240+3036=16276 (7831+1956=9787)

"Oma, waarom kon Rosie dan niet lezen?" Oma werd onderbroken door de vraag van Alex die meteen antwoord wilde hebben op zijn vraag, hij kon altijd zo opdringerig en veeleisend zijn. "Nou oma, hoe zit dat dan, moet ze niet naar school?" Oma vertelde Alexandre dat in die tijd niet iedereen naar school ging. Sommige kinderen kregen thuis les, zoals Daisy en Florian, terwijl anderen niet naar school hoefden of mochten. "Naar school gaan kost geld, weet je jongen en niemand vond het belangrijk dat de slaven konden lezen en schrijven; ze hadden toch niks te vertellen." "Poeh, ik zou blij zijn hoor, lekker niet naar school, geen meester die je op je vingers tikt en nooit dat saaie geografie!" meende Alex. Lisa keek afkeurend naar haar broertje. Haar hoofd werd rood van woede, hoe kon hij zoiets raars zeggen? "Die meester is heel aardig en geografie is leuk! Dat is gewoon dom om te zeggen, hoor." Oma viel haar bij: "Maar Alex, hoe kan je dat nou zeggen. Het is een voorrecht om naar school te mogen, zo word je heel slim later. Bovendien, Rosie en Francey zaten niet de hele dag te luieren en hadden zij ook een meester. En ik durf je te bezweren dat die meester een stuk minder lief was als jullie eigen schoolmeester, jongen." vertelde oma streng. Lisa keek vergenoegd toe hoe haar broertje de les gelezen kreeg en Jean zat met zijn teentjes te spelen, het zou hem allemaal worst zijn. Hij hoefde immers nog niet naar school, zijn luizenleventje duurde nog wel even voort. Alex hield wijselijk zijn mond en oma ging verder met vertellen.

"Florian ging Rosie dus leren schrijven. Hij leerde haar eerst het leibord te gebruiken en probeerde uit te vinden of ze een beetje een vast hand had. Hij tekende wat figuurtjes die Rosie niet kende en Rosie tekende ze na. R-O-S-I-E. "Goed zo Rosie, dat ziet er best mooi uit, weet je eigenlijk wel wat er nu staat?" vroeg Florian aan haar. Rosie staarde naar de krijtstrepen die voor haar stonden en Florian lachtte: "Je hebt je eigen naam geschreven! Kijk, er staat Rosie. R-O-S-I-E. Goed hoor." Rosie bloosde bij het complimentje en nam zich voor om de letters goed te onthouden, haar eigen naam! Die middag leerde ze wat het alfabet was en leerde ze alle nummers schrijven. Wat waren het veel tekens om te onthouden, maar het zou haar lukken, had ze zichzelf beloofd. Rosie deed heel erg haar best om zo netjes mogelijk te werken en geen uitschieters te maken. Florian prees haar voor haar vorderingen en zo waren ze de hele middag ingespannen bezig. Aan het eind van de middag schreef ze zelfs al een paar hele zinnen.Tegen etenstijd rook ze de geuren van de soep over het veld heen en bedankte ze Florian. Ze moest maken dat ze terugkwam, ze wou zich niet voorstellen wat er zou gebeuren als haar meester erachter zou komen dat zij de regels had verbroken. Rosie sprintte achterom weer terug naar haar hutje waar Francey nog steeds op bed lag. "Zeg luilak, er komt eten aan hoor! Soep!" porde Rosie hem. Francey was ditmaal iets enthousiaster dan die ochtend en samen aten ze hun soep op. Rosie besloot op bed te gaan liggen en tekende in de lucht de mysterieuze tekens die Florian haar had geleerd. Het leukste van alles vond ze nog als Florian haar hand beetpakte om haar krullen te verbeteren. "Goed zo Rosie!" "Je bent geweldig Rosie!" klonken na in haar hoofd maar ze wist niet meer of hij het nou echt gezegd had of dat ze het misschien gedroomd had? Denkend aan de letters en getallen die in een grote brei in haar hoofd rondmaalden viel ze in slaap."

"Lisa lieverd, wil je een glas water voor Oma inschenken?" Oma kreeg een droge keel van het lange vertellen en bovendien wilde ze liever eventjes de kinderen afleiden, ze zouden nog lang in de kelder zitten. De ruimte waarin ze zich bevonden was niet ruim zoals boven en er stond niet zoveel in. Er was een ruim stapelbed en een bank met een tafeltje. In de hoek stond een wasbak met handdoeken en een paar glazen. Opa hoorde dat oma vermoeid raakte door het verhaal en besloot om de kinderen over te nemen. Opa vond het niet erg om in de kelder te zijn met het weinige daglicht. Immers, hij had genoeg aan zijn gehoor. Hij was dus in zijn element in de kelder die hij zelf had omgebouwd vlak voor de vorige oorlog. Die duistere periode van de geschiedenis zou hij niet snel vergeten. Men had gezegd dat het slechts tot kerst zou duren, maar het had een vier lange jaren geduurd voor er weer vrede gesloten werd. Vooral België, de bovenburen, was het middelpunt van strijd tussen de Fransen, Engelsen en Duitsers. Opa en Oma waren in die jaren ook al bezorgd geweest over Louis. Hij had aan zijn dienstplicht moeten voldoen als twintiger en was gestationeerd geweest in Ieper. Elke maand weer waren Opa en Oma bang dat ze geen brief van Louis zelf op de mat kregen maar een brief van legerofficieren. Om hen heen hadden veel vrienden hun zoons verloren en hun dochters met gebroken harten opgevangen maar hun was het nieuws bespaard gebleven. Louis was in de oorlog verantwoordelijk gesteld voor de communicatietechniek en had de loopgravenoorlog overleefd. Meer dan een paar schrammetjes had hij niet opgelopen. Opa had gehoopt de schuilkelder uit die oorlog nooit hoeven te gebruiken maar vandaag was helaas die dag toch aangebroken.

"Alstublieft Oma, uw water." Lisa had snel een glas voor haar oma gehaald en bood deze haar aan. Oma pakte dankbaar het glas aan en dronk deze leeg. "Ah, oma toe. Vertel door over Rosie!?" begon Alex alweer te jengelen. Opa besloot in te grijpen: "Jongens kijk eens wat ik hier beneden heb verstopt. Ik kan misschien wel niet meer zien, maar horen en geluid maken kan ik als de beste!" en hij pakte zijn saxofoon uit zijn koffer. Hij zette het insturment aan zijn lippen en probeerde de tonen uit. Pffrrrtstt klonk het en Alex en Lisa barsten in lachen uit. "Sorry hoor Opa, maar dat klinkt meer als een dode muis!" gierde Lisa het uit. Opa keek beduusd en haalde zijn neus op. "Nou aan de stank te ruiken zou er wel eens echt een dode muis in kunnen zitten jongens. Alex, wees eens een man en voel eens wat er mis zit?" Alex pakte het grote matte instrument over van zijn opa en zocht naar een doekje om het schoon te maken. Na tien minuten poetsen en veel commentaar van Lisa gaf hij de sax terug. "Zo Opa helemaal schoon, er zat alleen maar vuil in hoor. Mooi glimt hij, hè?" "Ja jongen, ik kan het helaas niet zien maar ik ben er zeker van dat hij heel mooi glimt!" en hij zette het instrument voor de tweede maal aan zijn mond en blies een voorzichtig deuntje. Jean kroop tegen zijn opa aan om het geluid helemaal in zich op te nemen en Lisa en Alex zaten vol bewondering toe te kijken. Opa gaf een heus concert weg en iedereen genoot van de muziek. Na wat uren leek het erop of opa een duet aan het weggeven was, met zijn buik wel te verstaan. "Mijn maag knort wel een beetje, zullen we iets eten?" Oma keek op de klok. Zeven uur s'avonds en ze hadden sinds het ontbijt al niet meer gegeten, ze was ook zo opgegaan in de ritmische tonen. Ze klonken als vroeger, mooie noten om bij weg te dromen en om op te dansen. Oma stond op en trok een blik geconfijte peren open, pakte de baguette van die morgen en deelde het in stukken rond. "Het spijt me kinders, maar dit is alles wat we voor nu hebben, alles staat nu boven en we kunnen pas naar boven wanneer opa denkt dat het veilig is. Ja, die bliksem hè. Het was vlak bij... beter nog hier eventjes blijven" het laatste stukje mompelde ze een beetje omdat ze geen betere uitleg wist te verzinnen. Ze aten zwijgend, de vrolijke stemming van net was bijna helemaal weg. Ook de kinderen leken te snappen wat er aan de hand was. Alleen Jean-Piérre zat een beetje te brabbelen en te spelen met zijn eten, hij leek zich nergens van bewust. Oma was blij dat in ieder geval iemand het eten lekker vond, want Alex schrokte alles in een keer naar binnen en Lisa was wijs genoeg er geen opmerkingen over te maken. Na het eten was iedereen vermoeid door de hectische dag en al snel kropen de drie kinderen in het bovenste bed. Opa en Oma kropen dicht tegen elkaar in het onderste bed. "Ik hou van je lieverd, je bent een goede grootmoeder. Het is goed dat je het verhaal verteld en de kinderen vinden het prachtig." fluisterde opa naar oma en in elkaars armen vielen ze in slaap.

Na het ontbijt van nog meer baguette met peren ging oma verder met haar verhaal. "Jongens wat ik jullie nu ga vertellen is best spannend, het zal dus een wat langer stukje worden dat jullie gewend zijn. Is dat een probleem?" zei ze met een knipoog tegen de kinderen. "Natuurlijk niet, we zijn reuze benieuwd" antwoordde Lisa als eerste en oma stak van wal.

"Het was duidelijk; Rosie was tot over haar oren verliefd maar ze had geen moeder die haar advies kon geven. Ze wist zich geen raad met zichzelf, dus ging ze de volgende ochtend naar Macy toe. Die was in al die jaren een goede tweede moeder voor haar geweest. "Macy, Macy, opendoen alsjeblieft, ik heb je advies nodig." Rosie bonkte op het wankele deurtje van het hutje, net zo lang tot de oude vrouw open deed. Haar grijze ogen keken haar verbaasd aan. "Maar kind, wat doe jij hier nou, je weet toch dat je je hutje niet mag verlaten op strikte orders van sir Lennox?" Macy scheen oprecht verbaasd haar te zien. Rosie wist wel beter, ze was heus niet de enige die stiekeme bezoekjes aflegde. "Ah, heet die vent zo, nou hij is er helemaal niet en ik heb echt je advies nodig. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen, ik denk dat ik ziek ben." vertelde Rosie, terwijl ze zichzelf binnenliet. De hut van Macy was niks veranderd in die zes jaar dat ze er niet geweest was en ze ging maar zitten op hetzelfde plekje als waar ze altijd zat. "Vooruit vertel me het. Je ziet er totaal niet ziek uit trouwens, dus je zal niet dezelfde ziekte hebben als sir Budd en zijn vrouw." Macy kneep in haar wangen en voelde aan haar voorhoofd. "Nou weet u, ik denk dat het een ziekte in mijn hoofd is, ik kan namelijk nog maar aan een ding denken..." Macy begon te lachen en vroeg haar wat het dan was. "Eigenlijk is het meer iemand, het is de buurjongen, Florian, die met die lichte krullen en blauwe ogen..." Rosie keek naar de grond en wachtte het oordeel van Macy af. Macy's lach veranderde in een schaterlach en ze ging staan. "Meid, jij bent helemaal niet ziek, je bent gewoon tot over je oren verliefd!" Rosie schrok omhoog, huh verliefd, dat was toch al je ging trouwen en baby's wou, maar dat wilde ze helemaal nog niet. "Macy, ik denk dat je je vergist. Ik heb niet geslapen, het is niet alsof ik ineens kinderen wil en trouwen met hem, ik dacht alleen maar de hele tijd aan hem en ik voel me zwak bij hem in de buurt. Heb je niet een medicijn ertegen?" Macy's gezicht stond ineens ernstig. "Oké, blijf zitten. Ik ga je nu iets vertellen wat je allang zou moeten weten. Heb je kriebels in je buik?" Rosie knikte "Kan je aan niks anders denken dan die Florian?" Rosie knikte weer "En vind je het de leukste jongen op de hele wereld?" Rosie knikte weer, iets minder zelfverzekerd dit keer. Ze vroeg: "Maar Macy, betekent dat dan echt dat ik verliefd ben op Florian? Wat nou? Hij is een blanke, geleerde, vrije jongen en ik ben maar een eenvoudige slaaf. Hij vindt me vast stom." Macy dacht eventjes na. "Ik denk dat die Florian jou heel aardig vind hoor Rosie, anders geeft hij je toch geen les alleen?" Rosie dacht na over de woorden van de wijze vrouw maar was nog niet helemaal overtuigd. "Ik weet wel iets, wacht eventjes." Macy begon achter haar in een doos te rommelen en haalde er wat kruiden uit. "Doe deze in zijn thee en je weet meteen of hij jou ook leuk vind." Een geheimzinnige lach kwam op het gezicht van Macy. "Hoe merk je dat dan?" vroeg Rosie, die meteen geïnteresseerd was. Wat nou als Florian haar niet leuk vond? En hoe merkte je het dan? "Oké Macy, maar hoe zie je dan of hij je leuk vind?" "Je merkt het gewoon meteen" en met een knipoog duwde ze de kruiden in de handen van Rosie. Rosie pakte ze aan en liep weg. Macy stond in de deuropening en mompelde in zichzelf 'Als je het maar geloofd meid, als je maar geloofd'.

En zo ging Rosie op weg, met de kruiden stevig weggestopt naar het huisje van de buren. Toen ze door de heg kroop kwam ze Kitty tegen, ze pakte het poesje op en liep naar de achterdeuren toe. Ze hoefde niet eens aan te kloppen, want Daisy deed de deur al open voor ze er was. "Kom binnen Rosie!" ze liepen naar de keuken waar aan tafel de vader en moeder van Daisy en Florian aan het praten waren. "Ah, hoi Rosie! Je zult wel honger hebben. Daisy loopt wel eventjes mee om een lekker broodje te maken voor je meid." zei hun moeder lief. Rosie en Daisy liepen de keuken in waar Rosie aanviel op een stuk ham en een maiskolf. Ze pakten beiden een glas melk en gingen aan de keukentafel zitten. Daisy was meteen stil om het gesprek tussen de vader en moeder niet te onderbreken. "Ja, er komt hulp vanuit het noorden. De Abolitionisten komen dichterbij, ze hebben legers, wat zal dat voor ons betekenen?" zei vader. "Ik weet het niet, ze proberen die koppige zuiderlingen hier er van te doordringen dat ze niet alleen aan zichzelf moeten denken dat is wel goed. Maar ik ben wel bang voor onze kinderen, wat als er nou echt oorlog uitbreekt?" vroeg moeder bezorgt. "Ik denk dat ze ons wel met rust zullen laten Lisa, wij hebben geen slaven en bovendien heb ik vrienden in Washington, mijn achterneef is senator, weet je nog?"

Lisa veerde op; "Hé, zo heet ik ook en ik ben vernoemd naar mijn overgrootmoeder. Ik wist alleen niet dat ze in Amerika ook zo heetten. Ik vind haar meteen leuk!" Oma glimlachte naar haar. " Ja meid, je hebt een mooie naam hoor!" "Oma wat is aboli.. abolo..uh.. datte dus?" "Abolitisme was een groep mensen die allemaal vonden dat de slavernij door de wet moest worden afgeschaft. Ze leefden vooral in het noorden van Amerika, maar de ouders van Daisy en Florian hoorden er ook bij, al had je in het zuiden niet een groepering." Lisa knikte wijs en Alex twijfelde, maar was te ongeduldig naar de rest om verder door te vragen.

"Ik moet nog maar eens zien. Rosie, pas maar op hè. Er zijn soldaten onderweg om een einde te maken aan deze wantoestanden. Vergeet niet dat jij net zo goed een meisje bent en niets minder hè?" Rosie knikte maar snapte nog niet helemaal wat ze er nou precies mee bedoelde. Kwamen er soldaten? Maar dat waren toch ook blanke mensen, uit het noorden van Amerika. Rosie wist over de verhalen van ontsnapte slaven die naar het noorden probeerden te komen, daar was de slavenhandel al afgeschaft. Zouden ze dat nu ook hier komen doen? Dat zou geweldig zijn, ze zou vrij zijn en kunnen doen wat ze zelf wil. Het feit dat er misschien een oorlog zou komen was haar compleet ontgaan. Rosie staarde wat voor zich uit en nam de laatste hap van haar maiskolf. "Ja, en dan die afschuwelijke epedimie die nu heerst. Ik hoorde dat de Mrs. Budd ernstig ziek is. Sir. Budd is alweer een beetje aan het opknappen, maar die mag van mij blijven liggen! Die arme slaven die ziek zijn vind ik veel erger. Heb jij ze al gezien Rosie? " Rosie schudde haar hoofd. "Eigenlijk moeten we binnenblijven, maar ik wilde graag naar Daisy toe." Het was een klein leugentje, ze wilde ook naar Florian toe. Haar moeder had haar vroeger echter altijd verteld dat sommige leugens niet echt liegen zijn. "Ik heb ze dus nog niet gezien." Daisy vond al het politieke gepraat maar stom en trok haar vriendin mee. "Kom Rosie, we gaan met de bonen spelen!"

Die middag zag Rosie Florian helemaal niet en zaten ze op de nieuwe kamer van Daisy. "Harder werken, jij lelijke kont, je plukt niet hard genoeg, jij bleekscheet!" Rosie ging helemaal op in haar rol als slavendrijver dat ze niet merkte dat de vader van Daisy in de deuropening was komen te staan. "Je mag dan ziek zijn, daar heb ik niks mee te maken, die bonen plukken zichzelf niet hoor!" Rosie zette haar zwaarste stem op en deed haar gemene meester na terwijl ze de boon liet buigen en op een neer gaan alsof hij bonen plukte. "Zeg dames, houden we het wel eerlijk. Rosie, ik weet dat je die man haat omdat hij jullie opdrijft als slaven, maar de rollen omkeren is ook niet eerlijk hè? Iedereen is gelijk aan elkaar, onthoud dat goed." Rosie knikte: "Ja meneer" maar Daisy stond op: "Maar vader, het is maar een spelletje en bovendien hij is écht gemeen tegen Rosie!" "Ja Daisy ik weet het, maar ik waarschuw alleen maar, het is niet aan jullie te oordelen." Na deze berisping speelden ze wat rustiger verder. Daisy pakte de boon erbij die Florian moest voorstellen - hij had krullen- en ging daarmee bij de boon van Rosie zitten. Zo speelden ze dat Rosie al heel goed kon schrijven. Om vijf uur werd er op de deur geklopt. Florian was terug en riep hen voor het eten. Rosie snelde naar de keuken waar haar werd verteld dat ze mocht mee-eten. Rosie zat als eerste aan tafel omdat ze niet mee mocht helpen met de tafel dekken. Iedereen had vaste plekken en dus stopte ze wat van de kruiden in het kopje van Florian en vulde voor de zekerheid alvast alle kopjes met thee. De maaltijd was lekker maar Rosie was op van de zenuwen. Florian zat naast haar, zou hij haar leuk vinden? Hij had nog niet gedronken. Na de zoute soep kreeg iedereen echter dorst en Florian nam een grote slok. Nou zou het komen, ze zou merken of hij haar leuk vond. Onder de tafel kreeg ze ineens een zachte schop. "Oh sorry Rosie" verontschuldigde Florian zich en hij gaf haar een knipoog. De rest van de maaltijd kreeg ze geen hap meer door haar keel; hij vond haar leuk! Ze durfde haast niet meer opzij te kijken en staarde maar wat naar de kip die op haar bord lag. Na het eten bedankte ze de moeder van Daisy en vluchtte snel terug naar haar hutje, deels omdat ze anders betrapt kon worden met de avondronde, deels omdat ze niet goed wist wat ze met Florian aan moest.

16276+3264=19450 (9787+1937=11724)

De kleinkinderen Clement zaten lekker op de bank in de schuilkelder tegen Opa en Oma aan toen ineens nog een harde klap volgde. Zelfs door de kieren tussen het hout konden de kinderen de flits zien en het stapelbed wiebelde van de dreun. "Oh gut..." onderbrak oma het verhaal en slaakte oma een gilletje. Iedereen zweeg totdat Opa zei "Zo jongens, volgens mij moeten we hier nog langer blijven. Gezellig he?" Alex was gerustgesteld en nestelde zich terug in zijn oude comfortabele positie. Lisa keek bedenkelijk "Maar Opa, onweer is meestal toch met regen? Ik hoor helemaal geen regen." Oma gaf haar een blik; pas op je woorden betekende het en Lisa had door dat ze niet verder moest vragen. "Ja onweer, ja dit is speciaal, waarschijnlijk heeft het vannacht geregend en is het zo warm buiten dat er nog flitsen zijn jongedame." trachtte Opa te verklaren. "Nou ik vind het onweer anders helemaal niet erg hoor Opa en Oma, ik ben reuze benieuwd naar Rosie en Florian!" zei Alexandre enthousiast. "Dat lijkt mij ook het beste jongen, want Rosie heeft nog een hoop voor de boeg! Waar was ik gebleven....?"

"Met een nog grotere glimlach dan normaal werd Rosie deze ochtend wakker. Ze had afgesproken om bij Florian langs te gaan om weer te kunnen leren schrijven. Ze keek naar Francey, maar hij sliep nog. Buiten was het nog donker, niemand zou haar zien als ze nu weg zou sluipen. Ze deed haar jurkje aan en gaf Francey nog een klein kusje op zijn voorhoofd. Als hij zo lag te slapen was hij echt lief. Zijn lange donkere wimpers veerde op en neer bij elke ademhaling en af en toen zuchtte hij bijna onhoorbaar. Rosie deed de deur open en sloop met zo weinig mogelijk geluid richting de heg. Ze stapt door de heg en zag dat in verschillende kamers van het huis al licht brandde. Ze liep langs de heg richting de veranda, toen ze besprongen werd door iets warms dat haar begon te likken. Door de kracht waarmee het tegen haar opsprong viel ze achterover en slaakte een gilletje "Aaah". Ze pakte het gevaarte vast om het van zich af te krijgen toen ze merkte dat het Kitty was. Kitty had zich goed vastgeklemd aan haar jurk, ze kreeg de kat dan ook nauwelijks van haar af. "Hé, Kitty. Kom dan, ik heb lekker eten voor je." Klonk er een mannenstem terwijl er met een bakje met brokjes gerammeld werd. Kitty sprong van Rosie af en wist niet hoe snel ze op de veranda moest zijn. Rosie volgde het beestje en zag in de schemering van de opgaande zon een jongen op de veranda staan. "He Rosie, wat ben jij vroeg! Kom binnen dan gaan wij ook wat lekkers eten." Pas nu zag en hoorde ze wie het onbekende silhouet op de veranda had veroorzaakt. Florian had haar geholpen om de kat weg te lokken. Hij kwam nu naar haar toegelopen met een uitgestrekte arm om haar weer overeind te helpen. "Dank je, Kitty mag me dan wel aardig vinden, maar dit was wel iets te aardig." Lachte ze terwijl ze zelf het trapje van de veranda opliep. "Ik lust inderdaad ook wel wat lekkers." Vervolgde Rosie. "Dat komt goed uit. Ik heb in ons studeer kamertje de boeken en schriften al klaar gelegd en de bakker en de melkboer hebben net bezorgd. Kunnen we gezellig met z'n tweetjes ons onbijt opeten." De vlinders in de buik van Rosie ontwaakten weer en begonnen hevig te vliegen. Florian pakte de hand van Rosie en trok haar mee naar de studeerkamer. Samen aten ze broodjes op die Florian's moeder Lisa gesmeerd had. Rosie dacht aan de gruwel die zij elke dag te eten kregen en benijde Florian heimelijk voor de goede maaltijden die hij kreeg voorgeschoteld. Ze bedacht dat ze later elke dag lekker zou ontbijten, het liefst met Florian ernaast natuurlijk. Rosie droomde weg bij haar geidealiseerde toekomstplaatje totdat ze opschrok van een vraag van Florian. "Wat was het laatste dat ik je geleerd had?" vroeg Florian terwijl hij de borden in een hoek zette toen ze klaar waren met eten. "Je had me geleerd om mijn eigen naam te schrijven en zelfs een hele zin: "Ik ben Rosie." " Rosie begon helemaal te stralen, het was best al veel wat ze kon vond ze zelf. "Oh, dan zijn we al best ver, je kan al een korte zin! Probeer mijn naam maar eens te schrijven, je kent het alfabet al, dus dat moet lukken." Rosie oefende en oefende. Na een tijdje was het dan eindelijk zo ver en kon ze ook Florian zijn naam schrijven. "Je bent een snelle leerling hoor!" zei hij trots en hij gaf haar een kus op de wang. "Zo, die heb je wel verdiend. Je bent ook zo goed!" Rosie werd rood en wist niet wat ze ermee aan moest. Ze probeerde het onderwerp maar weer op het schrijven te krijgen. "Kun je me nu leren om een paar zinnen te maken?" "Natuurlijk, maar ik moet zo wel weg. De rest van de week kan ik je nog wel les blijven geven hoor." "Ja, lijkt me leuk. Dankjewel Florian"

De hele week glunderde Rosie dat het een lieve lust was. Iedere dag sloop ze naar Florian toe om te kunnen leren schrijven. Iedere dag zaten ze steeds iets dichter bij elkaar. Ook de laatste dag had Rosie er weer zin in om Florian te zien en was ze dan ook al vroeg vertrokken. De vader van Florian zat al op de veranda met de krant en een broodje. "Florian is er vandaag niet, die moest nog wat belangrijke dingen in het dorp doen. Hij is er aan het begin van de middag wel weer. Maar ik denk dat Daisy je ook wel wilt helpen hoor. Ze is in haar kamer. Ga maar naar haar toe." Rosie schoot het huis in, de trap op en gooide de deur van haar kamer open. "Hé, wat ben je aan het doen?" vroeg Rosie lichtelijk buiten adem. "Aan het kleuren. Zin om mee te doen?" Rosie begon hard nee te schudden. "Ik heb een beter idee. Florian gaf mij nu altijd schrijfles, maar hij is er niet. Heb je zin om mij nu dingetjes te leren?" Daisy kreeg een glimlach op haar gezicht, dat leek haar wel leuk: "Ja, lijkt me leuk om anderen eens iets te leren in plaats van dat anderen mij altijd iets leren. Ga maar zitten." En Daisy pakte een stoel en zette deze naast de hare neer. Rosie maakte zich gemakkelijk terwijl Daisy op zoek ging naar schrijfgerei. "Wat wil je leren schrijven?" zei ze terwijl ze de schriften klaar legde en een krijtje aan Rosie gaf. "Ik kan al een paar zinnen, maar ik wil meer zinnen kunnen maken. Kun je me dat leren?" "Ja, is goed, dan schrijf ik een zin voor en dan moet jij hem naschrijven oké'?" Rosie luisterde goed naar Daisy en probeerde haar na te doen maar eigenlijk kon Daisy niet zo goed uitleggen. Rosie probeerde maar wat maar het schoot niet heel erg op. Rosie deed extra haar best, ze wilde haar vriendin niet teleurstellen maar ze vond het wel jammer dat Florian er niet was. Nadat een zin al tien keer was mislukt zei Daisy ineens: "Ik heb eigenlijk wel dorst, zal ik wat te drinken halen? Dan kun jij vast verder gaan met proberen deze zinnen te schrijven." Rosie was zo geconcentreerd op de zinnen te laten lukken dat ze alleen 'ja' knikte. Met veel precisie maakte ze de zinnen af. Zo zonder de drukke Daisy erbij ging het een stuk beter, ze voelde zich niet zo bekeken. Na een tijdje was ze klaar maar was er nog geen spoor van Daisy te zien. Uit verveling begon Rosie maar een klein tekeningetje te maken op de rand van het bord. Het werd een hartje waarnaast ze de twee meest bekende woorden zette: Rosie <3 Florian. Ze was net dromerig naar het resultaat aan het staren toen op dat moment Daisy binnen komt zetten. Zonder dat Rosie het doorhad keek die over haar schouder mee naar haar vorderingen en ziet de tekst over haar broer staan. "Pfjieuwpfjieuw" floot Daisy terwijl ze het blad onder de neus van Rosie weg griste. "Dat ga ik aan Florian laten zien." En ze ging op de trap staan zodat Rosie er niet meer bij kon. Beneden werd de voordeur open gedaan en de stem van Florian hoorden ze tegen zijn vader aan praten. "Hij is al thuis. Ik laat het gelijk aan hem zien." Daisy stoof lang de verbijsterde Rosie de trap af naar haar broer toe. Rosie zat daar nu alleen op de kamer, in verstomde paniek. Wat moest ze nu? Ze kon toch niet nu naar hem toe gaan en zeggen dat het waar was wat er stond? Nee, ze moest weg hier, dan zou ze later nog wel een keer met Florian praten erover. Eerst moest ze er eens goed over nadenken. Ze stond op en zette het op een lopen richting haar huisje. Daar plofte ze neer op het bed en begon zachtjes te huilen.


19450 + 1532 = 20982 (11724+1341=13065)

Oma pauzeerde eventjes om op adem te komen. Ze legde haar hand op de knie van haar man en werkte de kleine Jean-Pierre van haar schoot af. "Weer eventjes iets drinken hoor." Oma liep naar de kraan en dronk een glas koud water in een teug leeg. "Zo u heeft dorst!" vond Alex. "Ja dat klopt jongen en ik krijg ook best wel honger. Oma liep naar de stellingkast waar de kinderen de conservenblikken hadden opgesteld en pakte er eentje. "Wat dachten jullie van sardines jongens? Die zijn best wel lekker toch?" Ze draaide het blik open en gooide het meteen van aar af. Iedereen rook de stank; de visjes waren bedorven. "Nou, zelfs al zie ik het niet; die kunnen we beter niet eten.. hebben we nog iets anders hier beneden staan?" Opa had ook honger gekregen maar na de stank van bedorven vis had hij geen zin meer in vis. "Nee lieverd, dat was het laatste blik.."  Oma liep naar Opa toe en besprak kort iets met hem wat de kinderen niet hoorden. "Ja dat lijkt me ook beter. Maar wees voorzichtig." besloot Opa het gesprek. Oma liep naar de deur en de trap toe "Jongens Oma gaat eventjes boven kijken of het noodweer al weg is getrokken." en ze deed voorzichtig de deur open onzeker over wat aan te treffen.

De huiskamer stond er nog net zo bij als ze hem twee dagen geleden hadden achtergelaten; keurig opgeruimd. In de keuken echter aan de voorkant van het huis waren de ramen gesprongen door de klap en was het een ravage. Oma liep naar de voordeur toe om te kijken hoe de staat buiten op de straat was. Op de mat lag een pamflet.

"Herr/Frau,
Heute, 14 Juni, ist Paris ein Mitglied des "Dritten Reiches".
Morgen sind drei Deutsche Soldaten hier stationiert.
Wir danken Ihnen für Ihre Hilfe.
Deshalb können Sie Essensmarken zu die Polizei bekommen."

Eronder stond vertaald in het Frans de vertaling van het Duitse briefje. Langzaam drong de inhoud ervan door tot Oma. Parijs was bezet door de Duitsers.. drie soldaten zouden ze moeten opvangen. Als dank.... dank jahoor alsof ze het als een vriendendienst deden.. zouden ze voedselbonnen kunnen ophalen bij het politiebureau. Oma ging op de trap zitten om niet in te storten. Parijs bezet... wat wilden die Duitsers nou? Wisten ze niet dat ze de geest van Parijs nooit klein kregen, de kunstenaars, de romantici die hier woonden, nooit zouden ze buigen voor die starre Duitsers. Oma legde het pamflet opzij en liep de straten op. Er was haast niemand te bekennen en overal waren de ramen gesprongen of zelfs dichtgespijkerd. Ze belde bij haar buren aan, aardige, nette mensen waar ze normaal vrij vaak een praatje mee maakte. Het gordijntje werd voor de ruiten weggeschoven en twijfelend werd de deur open gedaan. "Oh mevrouw Clement, wat ben ik blij u te zien! Sorry dat het eventjes duurde, maar ik vertrouw niemand meer." Oma keek naar de vrouw die tegenover haar stond. Ze zag er angstig uit en haar anders zo nette kapsel zat door de war. "Mevrouw Herschberg, wat is er allemaal aan de hand. Heeft u ook zo'n naar pamflet gekregen?" vroeg Oma. "Erger nog, heeft u de poster al gezien die overal ophangen. We mogen het café aan de overkant niet meer in en slechts naar een winkel vier blokken verder. Ze willen zelfs dat ik zo'n lelijke gele ster op alle kleren vast naai maar ik vertik het!" Oma begreep er niets van. "Wat bedoelt u, u mag de winkels niet meer in? Waarom niet?" "Verboden voor alle joden. Bespottelijk, die Hitler is een gevaarlijke gek ik zeg het u. Voordat je het doorhebt mogen we niet eens meer de straat op!" Mevrouw Herschberg was zich duidelijk aan het opwinden. "Kom kom, zo'n vaart zal het vast niet lopen. En bovendien, ik wil u best helpen met boodschappen doen hoor." Oma probeerde opgewekt te klinken maar was duidelijk aangeslagen door deze woorden. Oorlog, Parijs bezet, voor Joden verboden, het spookte allemaal door haar hoofd. Hoe konden mensen elkaar zulke dingen toewensen alleen maar omdat ze een andere religie hadden? "Ik dank u hartelijk voor het aanbod buurvrouw maar we redden het wel, we hebben het immers altijd gered." Haar buurvrouw stond ineens kaarsrecht in de deuropening en keek haar trots aan. "Die man krijgt ons niet  zomaar klein." Oma groette de buurvrouw en liep haar eigen woning weer binnen en begon de scherven op te ruimen voordat ze de kinderen naar boven haalde. Ze zette de radio aan en kon uit de Duitse berichten die daar alleen nog maar te horen waren ontcijferen dat de treinen niet meer reden, de rails waren stuk of zo.

"Kinderen, kom maar naar boven. Opa en ik moeten jullie iets vertellen." riep Oma ernstig het trapgat af naar beneden. Alex stormde de trap op maar Lisa hielp haar grootvader en kleine broertje naar boven. De drie kinderen gingen op de bank zitten en Opa ging in zijn schommelstoel zitten naast Oma. Opa legde zijn hand op de arm van Oma en gaf haar een bemoedigend knikje. "Jongens, wat ik jullie nu ga vertellen is heel ernstig. Luister eerst goed, daarna mogen jullie vragen stellen." Het drietal zweeg en keek Oma vragend en serieus aan. "Buiten is het oorlog. De Duitse soldaten hebben Parijs bezet, er is een meneer in Duitsland die graag de macht over de hele wereld wil en daarom heeft hij Parijs aangevallen. De Duitse soldaten hebben gewonnen en daarom moeten wij nu hen luisteren. Het zou voor jullie veiliger zijn terug te gaan naar papa en mama maar de treinen doen het niet. De rails zijn stuk gegaan tijdens het, hum, onweer. Vanaf morgen zullen er Duitse soldaten hier logeren, en jullie moeten beleefd doen naar hem ook al zijn ze niet aardig begrepen?" Lisa's mond was opengevallen en Jean was bij het woordje mama en papa in huilen uitgebarsten. Alex trooste hem en voor het eerst toonde hij zich als een bezorgde grote broer. "Oorlog Oma, bezet?" vroeg Lisa. "Ja, Frankrijk is nu in handen van Duitsland of het Dritte Reich, zoals ze het zelf noemen." verklaarde Oma. Opa sprong bij. "Ja Lisa, al langere tijd was Duitsland ongehoorzaam. Ze hebben veel wapens verzameld en nu is het zover; ze hebben ons in de tang.Ik wist het.. Ik had het nog gezegd...." en hij mompelde een tijdje boos verder. Jean's tranen waren plotseling gestild nu hij ineens een knuffel kreeg van zijn grote broer. Oma keek er vertederd naar, blijkbaar schuilde er toch nog een lieve broer in die jongen. "Maar nu moeten er eerst een aantal dingen gebeuren. De avondklok geld nu; dat betekend dat de gordijnen ten alle tijden dicht moeten wanneer het donker is." de schemering begon al in te vallen dus liep Lisa naar de achterkant om overal de gordijnen dicht te trekken. "Alex, zou jij met Opa de ramen aan de voorkant willen dichttimmeren? De ruiten zijn kapot." Alex sprong op, zo'n klusje wou hij wel doen met zijn opa. Oma nam Jean mee naar de keuken om eten klaar te maken. Ze lette goed op dat ze geen blik vis pakte en controleerde nog eens extra goed of het niet bedorven was. De avond verliep verder rustig en tegen de tijd dat de avond viel waren de kinderen al bijna vergeten dat de wereld om hen heen zo was veranderd en ze sliepen rustig in.

20982 + 1240 = 22222, (13065+0=13065)

Die volgende morgen stond Opa heel vroeg op om naar het laatste nieuws te luisteren. Echter alles wat hij binnen kreeg was ruis met tussendoor af en toe stukken "Duits gezwets" zoals hij het noemde. Wel wist hij de nieuwe verordeningen op te pikken. Je kon nergens meer gewoon voedsel halen, alles moest met bonnen. Overal in de stad zaten Duitse soldaten gelegerd bij mensen thuis. Oma moest denken aan de drie mannen die bij hen zouden intrekken. Ze klom uit bed en trok haar jurk aan. Ze moest nog bedden in orde maken voordat die mannen hun eigen bed zouden inpikken. Ze liep naar boven naar de logeerkamer en wekte de kinderen. "Jongens jullie moeten me helpen, er komen drie soldaten en die moeten ergens slapen. Vinden jullie het leuk om in de kelder te slapen? Jullie mogen dan in het stapelbed!" Lisa en Alexandre sprongen uit bed en begonnen hun spullen al bijeen te rapen. Zodra ze klaar waren zette oma thee en aten ze hun ontbijt in de woonkamer omdat de keuken nou niet heel gezellig meer was met die dichte ramen. Na het ontbijt ruimde oma af en de kinderen bleven nog eventjes zitten. Oma kwam er weer bij zitten "Nou zal ik het verhaal dan maar verder vertellen? Die soldaten kunnen elk moment binnenvallen maar ik weiger mijn dag te laten verpesten." lachte ze. De kinderen fleurden helemaal op en gingen op het puntje van de stoel zitten terwijl oma begon met vertellen.

"Rosie zat in haar hutje te huilen terwijl Francey wakker werd van het gesnik. "Zus wat is er? En vertel me nou eindelijk eens wat je daar al die dagen uitspookt." Hij legde zijn arm om haar schouder heen en veegde de traan weg. De tranen bleven echter vloeien en het duurde een paar minuten voor Rosie enigszins verstaanbaar werd. "Nou het zit zo, de hele week lang sinds we toch niks te doen hebben ga ik bij Daisy spelen." Francey keek haar aan wachtte op wat er komen ging maar er kwam niks. "Ja en je maakt de kat wijs dat je daarom zo aan het huilen bent. Ik ken je Rose, wat is er echt?" Rosie sloeg haar ogen neer en kwam met het hele verhaal op de proppen. "Schrijven dus. En zo is Daisy erachter gekomen dat ik Florian leuk vind en ....toen ik ben hard weggerend." beëindigde ze tussen twee snikken door. "Dus je bent verliefd?" Francey keek Rosie recht in haar ogen en ze knikte en hij begon te lachen. "Waarom lacht iedereen mij toch uit? Wat weet jij ervan, jij bent een jongen!" ketste Rosie terug. Francey trok zijn arm weg en stond op. "Ja hallo, ik ben niet als een bang lammetje weggerend hoor. Ik zou dat heel anders aanpakken. Een bloem voor haar plukken of zo en een gedicht verzinnen!" Francey romantiseerde nog eventjes door maar Rosie wilde er niets van weten. "Ja zeg. Alsof jij zo'n held bent. En bovendien vind jij helemaal niemand leuk! Trouwens het kan ook helemaal niet. Natuurlijk ziet hij mij niet staan, ik ben immers maar een slaaf.." en het snikken begon weer van voor af aan. "Rosie, dat mag je nooit meer zeggen. Jij bent net zo goed een meisje, best wel mooi zelfs, nouja ik ben je broer natuurlijk, maar ik zie wel eens hoe anderen naar je kijken. Die jongen heeft alle geluk dat jij hem leuk vind en beter maar dat hij jou ook leuk vind, anders zal ik hem eens de waarheid gaan zeggen." Francey wond zich al helemaal op en bij Rosie kon er weer een lachje van af. "Nou, ik had wel kruiden gehad van Macy en hij had me daarna een zoen op de wang gegeven. Ik denk dat ik gewoon hier blijf wachten." Francey knikte. "Ohja voor ik het vergeet. Mrs. Budd is heel erg ziek geworden. Heather zei tegen Macy en Macy zei weer tegen mij dat ze misschien wel bijna dood is." Francey keek blij maar Rosie vond het geen leuk nieuws. Mrs. Budd was dan nooit echt aardig voor haar geweest maar ze zag er altijd zo eenzaam en ongelukkig uit en echt gemeen was ze allang niet meer. Bovendien, niemand wenste je de dood toe, ook al was ze je meesteres. Francey keek meteen blik die Rosie niet zo goed kende. Hij ging door met zijn verhaal "Ja en de geruchten doen de ronde dat Sir Budd alweer een nieuwe vrouw op het oog heeft. Een weduwe uit het dorp met een zoon die een paar jaar ouder is dan wij." Rosie keek op. Zo snel al? Geen wonder dat Mrs. Budd er altijd zo ongelukkig uit had gezien, haar man hield vast al heel lang niet meer van haar. "Nog voor ze dood is? Wat een gemene man!" vond Rosie. Op dat moment werd er op het deurtje geklopt en kwam Heather binnen. Ze veegde een lok voor haar ogen weg en keek kort rond. "Ja, Mrs. Budd is dood. Vanmiddag is ze gestorven. Verder zijn er geen nieuwe zieken bij gekomen afgelopen week dus vanaf morgen moeten jullie weer gewoon aan de slag begrepen?" Ze zette de twee kommetjes eten neer en liep verder naar het volgende hutje om de onheilsboodschap te verspreiden.

De volgende ochtend werd Rosie vroeg wakker maar moest moeite doen om Francey wakker te krijgen, hij was al gewend om lekker te blijven liggen elke ochtend. "Francey wakker worden, we moeten weer plukken." Met moeite stond hij op en sjokte achter Rosie aan het veld op. Het plukken ging langzamer dan verwacht en de lunchpauze kwam later dan ooit. Toen de gong ging was iedereen uitgeput en de lunch wat meer water dan pap. Rosie zuchtte, ze vond de afgelopen week zo fijn, en dan nu dit. Die middag plukten ze zwijgzaam, iedereen was nog onder de indruk van de dood van Mrs. Budd en de plotselinge aanvang van het werk. Het plukken ging ook niet makkelijker; alles was in een week zo hard gegroeid dat het overvol was. Die avond vielen Rosie en Francey afgemat in slaap om de komende dagen hetzelfde straffe tempo op te pakken. Elke dag keek Rosie hoopvol naar het gat in de heg maar nooit ving ze een glimp op van Daisy of Florian. Ze verlangde ernaar om vrij te zijn en wachtte met smart op Florian. Enerzijds hoopte ze hem niet tegen te komen maar aan de andere kant miste ze hem ontzettend. De hele dag dacht ze aan zijn mooie krullen en zijn schaterende lach. Aan het moment waarop hij haar die kus had gegeven en overal dacht ze zijn stem te horen, maar nooit was hij het echt.

Op de vierde dag na het bericht dat Mrs. Budd dood was, was de begrafenis. Sir Budd had het hele kerkgenootschap uitgenodigd en hij liep de hele dag in een triest pak, bijna onherkenbaar met zijn grote zwarte hoed op. Rosie dacht aan haar oude meesteres en zei kort een gebedje voor haar terwijl ze in de keuken mee moest helpen hapjes klaar maken. Heather joeg het tempo flink op binnen en de worstjes en lekkere broodjes gingen in een hoog tempo de kamers rond. Rosie had haar overgooier weer aan die ze had gekregen voor de markt en bracht ook hapjes rond aan de gasten van de receptie. In de grote stoel midden in de woonkamer zat een mooie vrouw die verveeld om zich heen keek. Naast haar zat een mollige jongen met knalrood haar en sproeten die van verveling met zijn vingers aan het tikken was en alle slavinnen recht in de ogen aanstaarde als hij al niet naar andere delen van hen keek. Rosie voelde zich heel ongemakkelijk worden terwijl de jongen haar beval hem aan te kijken. "Hoezo kijk je me niet aan slavinnetje als je me iets aanbied? Oh oeps." en hij sloeg met zijn hand het dienblad om zodat Rosie moest bukken om alles op te rapen. Beteuterd verontschuldigde ze zichzelf en veegde snel de boel bijeen. De vrouw was amusant aan het kijken hoe Rosie snel de keuken weer binnen vluchtte en stuntelde met de situatie. Daar deed ze haar beklag tegen Heather. "Hij duwde zomaar mijn dienblad om. Kijk nou eens wat zonde van de broodjes!" Heather keek verongenoeglijkt. "Heb je je beleefd gedragen tegen deze jongeman Rosie?" vroeg ze streng. "Ja Heather, echt het was niet mijn schuld." Rosie stond op het punt om weer in tranen uit te barsten toen Heather zei "Dat heb je dan goed gedaan. Die jongen is een pestkop en je kunt maar beter bij hem uit de buurt blijven al zal dat lastig worden." Rosie keek Heather vragend aan. "Meneer heeft me gevraagd de vertrekken in orde te maken voor hun komst. Die jongen, Brad, en zijn moeder, Miss Gallanger, zullen vanaf morgen hun intrek nemen bij ons. Binnenkort zal zij de nieuwe Mrs. Budd worden, dus pas maar op voor die twee. Ze staan erom bekend hun slaven heel slecht te behandelen." Rosie nam de boodschap zwijgend in zich op en nam zichzelf voor de twee te mijden voor zover dat ging. "Oh en Rosie, die broodjes..." Heather tikte haar op de schouder. ".. eet maar lekker op als je wilt. Daarna rondgaan met koffie oké?" Rosie knikte en viel aan om de broodjes met beef en tuna. Ondanks dat ze op de grond hadden gelegen smaakte ze haar meer dan prima.

Na de lekkere broodjes pakte Rosie de grote kan met koffie en liep de deur weer door. Ze meed angstvallig de hoek waar Brad en Miss Gallanger zaten en schonk de gasten nog koffie bij. De meeste gasten schonken haar echter geen blik waardig en na een tijdje kon ze dan ook eventjes rondkijken. In de hoek bij de veranda stonden de ouders van Daisy en Florian! Zenuwachtig deed ze haar schort goed, ging met haar vingers door haar haren heen en liep op hen af. "Nog koffie mevrouw, meneer?" vroeg ze beleefd en de twee draaiden zich om naar haar. "Ah Rosie, goed je te zien meid, we waren al eventjes bang dat je niet meer leefde." zei de vader. De moeder van Daisy en Florian porde hem in zijn zij. "Wat is er Lisa?" "We zijn hier op een begrafenis. Totaal ongepast. Leer je rare grapjes eens in te houden." en ze wendde zich tot Rosie. "We zijn heel blij je te zien Rosie. Is alle in orde met je?" vroeg ze bezorgd. "Ja mevrouw, alles is in orde. Ik heb alleen geen tijd gehad om langs te komen. We moeten nu weer werken ziet u..." Lisa keek haar man aan. "Dat bedoelden we niet helemaal lieverd. Je stormde de laatste keer zo ineens naar buiten. Daisy was heel erg geschrokken en Florian is de hele week al boos op haar. Gaat het al weer goed met je? Wat is er nou allemaal aan de hand?" Die vraag had Rosie niet verwacht. Ze stamelde wat en liet de koffiepot bijna uit haar handen vallen ware het niet dat Lisa hem van haar overpakte. "Je hoeft niet te antwoorden hoor. Florian is naar je op zoek, hij is bij de hutjes aan het kijken." Rosie pakte de koffiepot weer over en excuseerde zichzelf. De liep snel naar de keuken en zorgde ervoor niet langs de zithoek te lopen. Daar zei ze dat ze naar het toilet moest en glipte de deur uit.

Ze rende naar de hutjes en vloog de deur door en keek verbaasd om zich heen. Er was helemaal niemand. Ze liep de deur weer uit en keek om zich heen. Vanaf achter het huisje hoorde ze stemmen en ze probeerde te luisteren wie het waren. "Kijk, deze plant heeft witte bonen én zwarte bonen. We hebben hem zelf gezaaid zes jaar geleden" hoorde ze iemand zeggen. "Ja vreemd. Meestal zijn het óf zwarte óf witte." ze hoorde wat gestommel en iemand hard 'au' roepen. "He waarom deed je dat?" ze herkende nu duidelijk de stem van Florian. "Nou. Dat gaat best wel samen hoor. Zwarte en witte. En je moet niet zo doen tegen mijn zusje, ze is echt heel erg gek op je weetje." Francey. Rosie wist niet wat ze hoorde, waar haalde hij ineens het lef vandaan om zo tegen Florian te praten? Ze liep de hoek om en keek Francey recht in de ogen en Florian in zijn rug. "Ja. En ik op haar. Die kleuren maken helemaal niets uit. Het is vast een teken dat het bij deze plant kan. Ik weet zeker dat Rosie en ik samen ook kunnen. Als ze me nog wil tenminste..." hij klonk een beetje verdrietig en Rosie stond ademloos te luisteren naar wat hij zei. Ineens realiseerde Florian zich dat Francey langs hem heen keek en draaide zich om. "Rosie!" zei hij en liep op haar af. Rosie wist niet of ze nou gedroomd had wat hij zojuist zei maar ze kon zich niet verroeren. "Rosie!" zei hij nog een keer en toen ze zijn armen om zich heen voelde wist ze dat ze niet droomde. Florian stond er echt en hij vond haar echt leuk. Het maakte hem niet uit dat ze zwart was en hij blank. "Oh het spijt me zo Rosie." en Rosie voelde zijn adem in haar nek en zijn handen in haar haren. Francey stond er nog steeds. "Nou uh.. ik ga maar weer eens werken he." en hij liep weg. "Het spijt mij ook Florian, dat ik ben weggelopen..." wist ze eindelijk uit te brengen. Florian haalde zijn armen van haar schouders af en keek haar in haar ogen. "Rosie, voor mij ben je de allermooiste en allerliefste en slimste. Je mag nooit meer bij me wegrennen he!" en hij kuste haar teder op haar mond. Rosie kuste zachtjes terug en ze wist niet meer hoe ze het had. "Nooit.." wist ze zachtjes uit te brengen. Zo stonden ze nog een tijdje samen buiten totdat Heather op de veranda stond. "Rosie waar blijf je. Het is storm binnen, kom terug." Het begon al te schemeren toen ze afscheid van elkaar namen. "Ik kom je opzoeken Rosie, maar aankomend jaar wil mijn vader me naar het Noorden sturen, naar de Democraten, naar een goede school. We hebben nog een paar dagen." Rosie snikte zachtjes en gaf hem een laatste kus en met pijn in haar hart liep ze weer naar binnen om alle gasten te verzorgen. Eindelijk hadden ze elkaar en nu zouden ze elkaar weer lang kwijtraken. Het leven was soms zo oneerlijk..

22 222 + 2 429 = 24651, (13 065 + 2 181 = 15 246 )

"Dat lijkt me een mooi stukje voor nu." eindigde oma het verhaal. Nog voordat de kinderen konden gaan protesteren kwam ze met een nieuw voorstel: "Zullen we bij de bakker wat lekkers gaan halen?" Alex en Lisa zagen het wel zitten en Opa stelde voor dat hij en Jean thuis bleven omdat Jean nog wat hangerig was. Oma wist de echte reden van opa wel; hij wilde thuis zijn als die soldaten kwamen, maar zei er niets over. De drie liepen de deur uit, de zon in en eigenlijk was de dag zo gek nog niet. De zon brandde en er werd weer op de straten gespeeld en gelopen. Oma, Lisa en Alexandre bedachten onderweg wat voor lekkers ze allemaal konden halen. "Ah toe oma, zullen we een paar bonbons meenemen?" smeekte Alex en oma gaf hem een knipoog. Of het nou ja of nee betekende kwam hij niet achter omdat er bij de bakker een grote rij buiten stond. "Wat is er aan de hand meneer?" vroeg oma aan een van de wachtende. "We kunnen niets zomaar meer afnemen blijkt. Heeft u de bonnen al opgehaald? Anders kunt u dat beter eerst gaan doen..." zei de man vriendelijk. "Nou kinderen, we gaan nog een stukje lopen. Die bonnen schijnen echt belangrijk te zijn... Kom op naar het politiebureau." en ze liepen de andere kant op. Op verschillende plekken kwamen ze Duitse soldaten tegen die aan het patrouilleren waren of gebouwen bewaakten. Alex keek zijn ogen uit naar hun glimmende laarzen en hun opzichtige uniformen. Hij glunderde helemaal en toen verderop een paar soldaten aan het marcheren waren deed hij ze trots na. De soldaten lachten erom maar Oma gaf hem een uitbrander. "Alexandre Clement. Dat wil ik nooit meer van je zien begrepen!? Die mannen zijn onze bezetters. Je behoort je beleefd te gedragen en val in godsnaam niet op!" berispte ze haar kleinzoon. Alex leek de boodschap begrepen te hebben want de rest van de tocht zei hij geen woord meer. Bij het politiebureau aangekomen gingen ze achter aan de rij staan en wachtten geduldig op hun beurt. Vooraan bij het loket zat een jongen die nauwelijks 16 kon zijn in een militair uniform de administratie bij te houden. Hij deed zijn best om stoer te klinken maar mevrouw Clement zag aan hem dat hij zich eigenlijk heel ongemakkelijk voelde in zijn nieuwe positie. "Näme und Adresse bitte." zei hij en een minuutje later stonden ze weer buiten met de voedselbonnen. "Oké Lex, ik vrees dat bonbons niet langer op het lijstje staan." en Alex' gezicht ging naar de half-zeven-stand. '8 Personen' stond er op het briefje. "Nou ja zeg Lisa, nou moeten we ook nog eens voor die soldaten gaan koken! Alsof het al niet genoeg is dat ze bij ons in huis komen." Oma keek verontwaardigd en bestudeerde de bonnen. "Vlees, vis, aardappelen en brood. Dat is alles. Ach, we hebben thuis nog wel wat jam en suiker. Bovendien hebben we een fruitboom achter in de tuin. We zullen geen honger lijden, maar leuk is anders."

Na anderhalf uur kwamen ze eindelijk thuis met het brood en de rest van de bonnen. Opa deed de deur open en zijn gezicht stond niet vrolijk. "Ze zijn er." was alles wat hij zei. Enerzijds nieuwsgierig, anderzijds boos liepen Oma, Lisa en Alex de woonkamer binnen. Binnen zaten op de bank drie soldaten in uniform. Twee hadden hun smerige laarzen op de koffietafel gelegd en rookten sigaretten, maar de derde stond meteen op toen ze binnenkwamen. Hij liep op hen af en gaf iedereen een hand, zelfs de kinderen. Alex keek vertwijfeld, mocht hij nou met ze praten of niet? Oma legde een hand op zijn schouder en trok Lisa naar zich toe. Ze stelde zichzelf voor als Mevrouw Clement. "Hallo Frau Clement." begroette hij haar netjes. Hij wees op zichzelf en zei dat hij Hanz heette. Hij wees op de twee op de bank en stelde hen voor als Kristoffer en Fritz. Lisa wees op zichzelf en haar broertjes en vertelde hun namen. Haar verlegenheid was echter op slag verdwenen toen de man lief naar hen lachte en ze een snoepje aanbood. Oma twijfelde of ze moest ingrijpen, maar haar man vond het beter dat ze er geen problemen om maakte. Immers de man deed zijn best om kennis te maken. "Excusiert" zei hij vervolgens nog eens en wees op de andere. Oma knikte stug en besloot de kinderen mee te nemen naar de tuin om ze uit de buurt van de rook te houden van de soldaten. Opa stak echter een pijp op en ging pront midden in de kamer zitten, alsof deze alleen van hem was en zette de grammofoonplaat aan met een opera. Buiten in het gras zette oma een stoel voor zichzelf neer en spreidde een kleed uit voor de kinderen om op te zitten en begon met het verhaal verder te vertellen. De kinderen deden zich tegoed aan het verse brood met jam en waren gewillige luisteraars. Oma was nog steeds boos maar ze besloot dat ze zich niet van slag liet brengen door zo'n stel onbenullige Duitsers!

""Waar was je nou de hele tijd? Ik dacht dat je alleen naar het toilet moest!" Heather was boos op haar, en terecht. Ze was ook veel te lang daar blijven staan voor haar gevoel, waren het minuten of uren geweest? "Daar heb je toch geen kwartier voor nodig?" tierde Heather door. Ah, gelukkig een kwartiertje maar dacht Rosie. "Het spijt me Heather, ik was gestruikeld en ze keek naar haar knie alsof die pijn deed. "Nouja, hup aan het werk dan maar. De gasten gaan nu bijna weg." Rosie liep naar binnen, hielp de vertrekkende gasten in hun jas en begeleide ze naar buiten. Het was fijn dat de dag er bijna op zat, nu kon ze verder nadenken over wat ze nou moest met Florian. Ze voelde zich ineens een stuk vrolijker maar ook ouder. Ze wist nu dat hij haar ook leuk vond, ze kon inmiddels schrijven maar nu ging Florian voor een jaar weg. Zijn vader had hem naar een goede school willen sturen in het Noorden vanwege de oorlog die hier gaande was. Rosie had er nog niet veel van gemerkt maar het scheen een paar staten verderop al erg heftig te zijn. Misschien was het maar beter ook dat Florian ging, dan was hij tenminste veilig. Een van de nadelen van de steeds leger wordende kamer, was dat Rosie niet langer om Brad heen kon. Ze sneakte snel de keuken in en begon aan de afwas om maar uit zijn buurt te blijven. Toen ze de helft van de berg had weggewerkt kwam Heather weer binnen. "Goed werk Rosie. Iedereen is vertrokken binnen behalve Miss Gallanger en haar vervelende zoon. Die blijven dineren. Zal ik de afwas van je overnemen dat jij gaat opdienen?" vroeg ze haar. Rosie schudde snel haar hoofd, voor geen goud wou ze bij die ijskoude tante en die gluiperd in de buurt komen. Na een uurtje was ze klaar en sjokte afgepeigerd naar haar hutje. Daar op haar hoofdeinde vond ze een briefje met erop 'Florian <3 Rosie' geschreven in een heel vertrouwd handschrift en al glimlachend viel ze snel in slaap.

De volgende dagen waren een hel voor Rosie. Brad was een echte pestkop en treiterde Rosie op iedere mogelijke manier. Ze kon die jongen ook niet ontwijken want overal en nergens dook hij op met zijn stekende opmerkingen en nutteloze klusjes. Het was alsof hij er een sport van maakte om haar te vernederen en hij liet haar zelfs de grond voor zijn voeten vegen zodat hij zich niet kon bezeren aan een steen. Rosie wenste dat hij degene was die naar het Noorden vertrok in plaats van Florian. Helaas was de baas een trouwe zuiderling en zag hij er niets in om zijn stiefzoon naar het 'hol van de leeuw' te sturen zoals hij het zelf noemde. Eigenlijk konden de opmerkingen haar niet echt deren want het enige waar ze echt verdriet om had was het naderende afscheid van Florian. Hij zou veilig zijn voor die oorlog, dat wist ze wel, maar toch? Ze hadden elkaar net gevonden, waarom moest hij nu ineens vertrekken. De oorlog kwam steeds dichterbij en het zou hier binnenkort gevaarlijk worden. Rosie merkte het aan Sir Budd en aan de dorpelingen als ze weer het dorp mee in moest. Iedereen was onrustig en proviand aan het inslaan voor als het ineens hier tot gevechten zou komen. Overal hingen pamfletten met daarop kreten als 'Het zuiden is van ons' en andere leuzen. Op het marktplein werden af en toe redes gehouden door waaghalzen die voor de afschaffing waren. Miss Gallenger was een kei in deze mannen zo vuil mogelijk aan te kijken en tierde en vloekte thuis als een kerel als ze zich beklaagde over haar dorpsgenoten tegen haar man. "Schande!" vond ze het dat fatsoenlijk blanken hun wilden ruïneren en ze wenste ze alle kwaads toe. Wanneer Rosie in de buurt kwam van zo'n redenaar probeerde ze altijd te luisteren maar je moest niet betrapt worden. De woorden van Heather waren helaas maar al te waar, Miss Gallanger hield ervan haar slaven te straffen. De slaaf die ook maar een ogenblik naar de prediker had gekeken was onmiddellijk en plein public afgeronseld. Hij had naar huis gedragen moeten worden en was als voorbeeld in een stoel op de veranda neergezet. Rosie werd al misselijk bij de gedachte aan dat soort praktijken. Miss Gallanger was een gemene en ze paste er voor op niet op te vallen. Wanneer ze op het marktplein waren en de wind goed stond hoorde je in de verte schoten en rook je de kruitdamp. Heel binnenkort zouden de gevechten hier komen en wanneer Rosie de geluiden hoorde trilde ze van huivering en ontzetting.

Nog een keer hadden Rosie en Florian afgesproken voordat ze elkaar voor een lange tijd niet meer zouden zien. De normale routine was weer aangenomen op de plantage, dus meer tijd dan haar pauze had ze niet om hem te zien. Ze sloop eventjes voor de gong zou klinken naar de heg en schoof de takken opzij. Florian had haar al verwacht en was druk bezig om de tafel in de tuin te vullen met het schrijgerei en lekkere broodjes. Ze stapte door de heg heen en liep op hem af. "Hallo Florian. Wil je me nu laten schrijven?" ze klonk enigszins teleurgesteld. Dat was niet wat ze van hun laatste moment had gehoopt. "Hallo lieve Rosie!" Hij rende op haar af en knuffelde haar. Een kleine glimlach van Florian deed het gezicht van Rosie al laten schijnen als de zon en nu stond ze in vuur en vlam. "Ik wil je leren een brief te schrijven. Ik ga binnenkort dus weg, voor een best lange tijd. Maar ik wil je niet missen. Dus ik wil je eigenlijk veel gaan schijven en zou het leuk vinden als je me ook terug zou kunnen schrijven." Rosie begon helemaal te glunderen. Hij zou haar schrijven en hij wou dat zij hem terug ging schijven! Ze ging dicht tegen Florian aan zitten zodat ze goed kon zien wat hij deed. Rosie vond het ook totaal niet vervelend dat ze zo steeds die grote sterke armen per ongeluk kon aanraken. Ineens begon de grond te trillen en een grote knal klonk. Rosie keek bang op naar Florian. "Dat zijn de troepen die komen om jou te bevrijden. Het zal niet lang meer duren of je bent ook een vrije meid. Wees dus niet bang als je dit hoort, maar juist blij." Florian probeerde Rosie op te vrolijken, al wist hij ook wel dat het moeilijk zou zijn. Oorlog was nou eenmaal niet leuk en de kans was best aanwezig dat ze elkaar zouden kwijtraken, maar beiden hielden deze gedachte voor zichzelf. "Zal ik je nu leren hoe je zegt dat alles goed gaat?" Het was een subtiele overgang naar het schrijven om hun gedachtes bij iets positiefs af te leiden. Rosie knikte en ze gingen verder met schrijven. Ze leerde wat standaard zinnetjes en kreeg een bundeltje enveloppen en postzegels van Florian, waar hij voor haar al overal zijn adres had opgeschreven. "Ze moeten wel op hè Rosie. Ik wil alles van je weten als ik weg ben. Dan lijkt het net alsof je toch een beetje bij me bent." Rosie beloofde het maar was stiekem bang dat hij haar zou vergeten. Florian leek haar angst aan te voelen en zoende haar op het voorhoofd. "Ik vergeet je heus niet hoor..." en zo zaten ze nog eventjes tegen elkaar aangeleund in de zon. De schaduw van de bomen begon langzaam te verdwijnen wat voor hen een teken was dat de zon over zijn hoogtepunt heen was. De pauze zou snel weer ten einde zijn en Rosie zou terug moeten om naar het dorp te gaan. Florian opende het gesprek om een afscheid te forceren. "Rosie, je pauze is bijna voorbij. Je moet zo weer terug. Ik vind afscheid nemen heel moeilijk en eigenlijk kan ik er niks van. Toch wil ik je vaarwel zeggen. Ik zal je missen Rosie. Ik zal je veel schrijven. Een jaar is zo over. Ik wil je ook een belofte doen. Wanneer ik terugkom zal ik je nooit meer alleen laten. Samen gaan we ergens heen en maken het ons eigen thuis. Dat meen ik echt hoor Rosie. Ik hou van je en we gaan samen ergens naartoe waar we gelukkig kunnen zijn." Bij de laatste woorden van Florian hield Rosie het niet meer droog en viel snikkend in de armen van Florian. "Ik zal je zo missen..." bracht Rosie tussen de tranen uit. Florian gaf haar een kusje op haar zwarte krullenbol ten troost. "Rustig maar. Het komt allemaal goed. Ik ga leren daar in het noorden en kom snel weer terug, heel slim. Je moet alleen sterk zijn. Beloof je me dat? Zul je sterk zijn?" Rosie knikte. Ze deed een stap achteruit, haar hele wangen waren nat van de tranen. Ze keek eens lang in de mooie blauwe ogen van Florian. Plots gaf ze hem een zoen op de wang, draaide zich om en rende richting haar hutje. Ze zag niet meer hoe achter haar Florian ook in tranen uitbarstte en op de grond ineen zakte. Hij zou haar net zo missen als zij hem."

24 651 + 2 400= 27 051, (15 246 + 1 545 =16 791 )

"In het hutje kon Rosie even tijd voor zichzelf vinden en haar gezicht weer in orde maken. Ze kon zich zo immers niet vertonen in het dorp met de nieuwe vrouw van de meester. Ze moest sterk zijn nu, dat had ze hem beloofd. Ze veegde haar wangen schoon met haar jurk, ze moest hem toch wisselen met de jurk die ze aan zou doen om het dorp in te gaan. Met een geforceerde glimlach liep ze van haar hutje naar de veranda waar Brad op een stoel zat zijn neus leeg te graven. De slaaf die er al die dagen had gezeten was op een dag verdwenen en Rosie verbood het zichzelf om zich af te vragen waar hij was gebleven. Ze stapte de veranda op, maakte de deur open en viel met een enorme klap zo de deur door terwijl haar hoofd de grond het eerste raakte. Meteen hoorde ze de schaterlach van Brad achter zich. "Haha, wat ben jij een dom wicht! Je kunt niet eens normaal door een deur heen lopen. En nu ben je nog lelijk ook. Aaah je mooie zwarte hoofdje kapot." Ze krabbelde overeind en snapte dondersgoed dat Brad haar had laten struikelen. Hij genoot duidelijk van het feit dat ze pijn had. Zo moeder, zo zoon en ze moest moeite doen haar kaken op elkaar te klemmen om geen venijnige opmerking terug te maken. Maar ooit... Met een gat ter hoogte van haar knie en op haar voorhoofd meldde ze zich bij de andere slaven die mee zouden gaan naar het dorp. "Als we terug zijn dan geef je die jurk maar even aan mij, zo kun je je namelijk niet vertonen in het dorp. Ik kan die jurk nog prima maken." Macy was weer eens haar reddende engel. Rosie keek haar dankbaar aan en knikte. Ze deed het juk om haar schouders wat nu nog zwaarder aanvoelde dan anders, alsof ze een extra last met zich meedroeg. In het tempo dat de voorste slaven aanhielden waren ze zeer snel op de markt. Ze hoopte dat de koopwoede van die nieuwe meesteres nu eens gestild was. De laatste dagen had ze de halve markt leeg gekocht met prullaria. Rosie zag met ingehouden woede dat Miss Gallanger het geld er door heen braste waar zij voor gewerkt had. Al snel bleek dat de koopwoede nog steeds niet over was. Al bleek ze nu zinnige dingen te kopen. Waren het eerst nog dingen als textiel en zilverwaar geweest, nu werden de emmers aan haar juk nu gevuld met houdbare voedingsmiddelen zoals gepekeld vlees en gedroogde vruchten. Geen van deze dingen zou Rosie ooit mogen proeven maar het deed haar goed dat de vrouw een greintje verstand bleek te bezitten. Het was de laatste dagen steeds rustiger geworden op de markt, vele mensen waren gevlucht voor de naderende oorlog en hielden zich thuis op. Een van de weinige andere mensen die de markt afsnuffelden was een oudere vrouw met haar gezelschap die Miss Gallanger aanhield voor een praatje. Het ging over de oorlog, al kon Rosie niet het hele gesprek goed verstaan. "... ze zijn al best dichtbij hoor. Mijn man zei gisteren nog: we kunnen waarschijnlijk niet heel lang meer stand houden. De tegenstander is sterk hoor. Ze hebben erg veel kanonnen... " Rosie stopte met luisteren. Ze wou helemaal niet weten hoe erg het allemaal was daarbuiten. Ze was nu wel blij dat er eindelijk eens wat gedaan werd aan die slavernij, maar oorlog was weer het andere uiterste, daar gaan mensen bij dood. Met haar hoofd naar beneden en geen aandacht schenkend aan de omgeving liep ze achter de rest aan terug naar de plantage. Ze gooide het juk van haar schouders en rende naar haar hutje toe. Ze pakt een spijker die op de grond lag en maakt er een kort klein streepje mee in de muur. Florian had haar geleerd dat er 365 dagen in een jaar zaten, dus als ze iedere dag een streepje zou zetten op de muur, dan zou ze precies kunnen zien wanneer Florian terug moest zijn.

Dagen lang plukte Rosie gedesillusioneerd haar bonen. De enige onderbreking vormde de bruiloft van Miss Gallanger en Sir Budd. Voor Rosie betekende het niets minder dan de belofte dat ze waarschijnlijk voor goed met de twee gemenerds zat opgescheept. Er ging geen moment voorbij dat ze niet aan haar eigen liefde dacht die ver weg was. Tijdens het werk kon ze haar gedachten niet van Florian afhouden. Ze was zo bang dat hem wat zou overkomen of dat ze hem nooit meer zou terugzien. Iedere avond voor het slapen gaan zette ze een streepje op de muur. De streepjes begonnen langzaam op te tellen en de hoop op een goede terugkeer van Florian begon te groeien.

In de pauze had ze vaak in de heg gezeten, maar Daisy deed net alsof ze haar niet zag. Misschien was ze nog steeds boos dat ze op haar kop had gekregen van haar broer. Rosie zelf dacht dat het was omdat ze de laatste tijd al haar aandacht aan Florian had gegeven in plaats van aan Daisy en dat ze jaloers was. In het begin had ze nog geprobeerd om haar aandacht te trekken maar later was ze gewoon gaan zitten kijken. Ze verlangde zo terug naar de tijd dat Florian er nog was, dat ze af en toe spontaan in tranen uitbarstte. Daisy leek ook verder dan ooit terwijl ze vlak bij was, Rosie mist haar als vriendin. Vandaag keek ze niet eens meer door de heg heen, Rosie dacht dat Daisy haar toch niet zag staan. Blij was ze dan ook toen ze in de pauze op haar schouder werd getikt. Ze keek om en keek recht in het gezicht van Daisy. "Ik heb een brief van Florian, hij schrijft ook een stukje aan jou." verklaarde ze haar toenadering. Rosie keek Daisy twijfelend aan. "Ik heb hem nog niet gelezen maar ik moest jou er per se bij hebben stond erop." Rosie wist niet hoe snel ze op moest staan om door de heg heen te kruipen. Ze volgde Daisy naar binnen waar haar ouders aangenaam verrast waren door het bezoek. "We dachten dat jullie ruzie hadden? Maar Daisy wil niet zeggen waarom." vroeg hun vader. Rosie staarde naar de grond en hun moeder Lisa porde haar man snel. "Het is al goed Rosie. Vertel je ons wel wat Florian je schrijft?" voegde ze toe omdat duidelijk werd dat Rosie er zelf ook niks van snapte. Daisy liep stug door naar haar kamer en Rosie volgde haar. "Ik heb dus geen idee wat hij erin schrijft. Maarja, jij moest erbij.." ze keek alsof ze het moeilijk had. Rosie ging naast haar zitten en Daisy pakte de brief en begon voor te lezen:

Liefste zus,
Ik hoop dat je mijn verzoek hebt opgevolgd en dat Rosie naast je zit. Ik wil je vragen niet langer boos op haar te zijn. Het is niet haar schuld dat je een maand lang al je speelgoed werd afgepakt. Het was flauw van je dat je de geheimen van Rosie zo rond schreeuwde maar ik weet zeker dat ze het je allang heeft vergeven. Wil je alsjeblieft dat ook bij haar doen? Het spijt me als je het gevoel hebt dat ik Rosie van je heb afgepakt als vriendin. Ik kon niet langer aanzien hoe ze zichzelf kwelde met de vraag of ik haar ook leuk vond. Vanaf het begin wou ik het haar al toeschreeuwen, maar ze bleef speciaal voor jou komen. Ik was ook jaloers op jou, maar laten we niet vergeten wat Rosie zelf wil. Volgens mij houd ze van ons allebei. Dus nogmaals, wees niet meer boos op haar, ze heeft je nu nodig.

Daisy barstte in snikken uit. "Oh Rosie, sorry. Ik was zo egoïstisch. Ik kon alleen maar aan mezelf denken al die tijd en jij probeerde elke dag om me op te zoeken." Rosie omhelsde haar. "Ik miste je gewoon Daisy. Soms heb ik het gevoel alsof jullie allebei ver weg en onbereikbaar zijn." Rosie moest ook moeite doen om niet te huilen. "Vriendinnen?" vroeg Daisy en Rosie knikte en maande haar al heel snel om vooral door te lezen.

Hoe is het verder thuis? Hebben jullie al gevechten gehad? Papa zal wel in zijn nopjes zijn dat er eindelijk actie ondernomen word. Ik zie ook zo voor me hoe mama hem dan toespreekt. Elke dag denk ik aan jullie en bid ik voor jullie veiligheid. Hier in het Noorden is het geweldig. Ik leer hier zoveel bij! Er zijn hier mensen die werkelijk om anderen geven in tegenstelling tot de koude zuiderlingen thuis. Het is hier wel een stuk kouder en ik heb allemaal nieuwe kleren moeten kopen. Ik heb veel geleerd over wiskunde en geografie. De wereld bestaat nog uit zoveel wonderen en ik wil ze later allemaal zelf bekijken. Wist je dat er in verschillende andere landen allang de slavernij is afgeschaft? Ik wil jullie nog zoveel meer vertellen maar ik zou jullie alleen maar vervelen met mijn kletspraat over wetenschap. Rosie, hoe is het met jou? Ik mis je elke dag en ik tel de dagen af tot ik weer naar huis mag. Ik hoop dat je niet al te veel last hebt van die bullebak waar je het over had? Ik kan met geen woorden beschrijven wat ik voel als ik aan jou denk, het enige woord dat elke keer bij me opkomt is alles. Rosie je bent mijn alles en ik hoop dat je me snel terug zult schrijven. Groet pa en ma voor me wil je Daisy en beloof me dat Rosie zult helpen met een brief terug schrijven? Tot over een paar maanden!
Alle liefs, Florian

Rosie zuchtte. Hij had het helemaal mis, hij kon niet genoeg vertellen over zijn leven daar! Daisy stond op en vroeg aan Rosie "Wanneer zullen we de brief terug schrijven?" Rosie keek naar buiten en zag dat het al weer tijd was om terug te gaan. Ze besloten om morgen meteen aan de slag te gaan en samen liepen ze naar beneden. Daisy om hun ouders uitgebreid verslag te doen van de brief en Rosie om weer terug te gaan naar haar oude eentonige slavenbestaan."

27 051 + 1 711 = 28 762, (16 791 + 1 711= 18 501 )

Hanz kwam naar buiten gelopen en tikte oma op haar schouder. "Kinderen, even een moment." En ze wende zich tot de soldaat. "Ja?" "Mijn medesoldaten en ik hebben honger. Kunt u misschien wat te eten klaar maken?" vroeg Hanz. "Ik zou graag eerst even dit verhaal af willen maken, dan maak ik daarna wel wat te eten." Oma wou zich net alweer wenden tot de kinderen toen Fritz ook naar buiten kwam. Hij gaf Hanz een klap met zijn geweer tegen zijn achterhoofd. "Je bent ook echt een watje. Commanderen in plaats van communiceren. Ander dringt het niet door in dat domme oude hoofd van dat mens. Dat is hoe het werkt. Kijk en leer. Frau Clement, essen machen. Nu!" met een strak gezicht bleef hij oma aankijken totdat ze in de keuken was. Oma keek om en Hanz haalde zijn schouders op alsof hij het ook niet kon helpen. Wat een brutale mannen! Misschien dachten ze dat zij hen niet verstond, maar ze had de belediging echt wel gehoord. In de kamer zag ze haar man ook verontwaardigd naar de overgebleven soldaat kijken. In de keuken maakte oma van het weinige brood dat ze hadden een paar broodjes voor de soldaten en gaf deze aan hen. Uit de lade haalde oma wat fruit de ze een dag eerder geplukt had en stopte het in haar zak. Dit was voor haar kleinkinderen bedoeld. Ze deelde ze uit en ging weer zitten in de stoel. Waar waren we gebleven...

Rosie werd die ochtend vroeger wakker dan anders. Haar ogen gleden meteen naar de streepjes op de muur. Al 350 streepjes had ze mogen zetten, het zou niet lang meer duren voor ze weer in Florians ogen kon verdrinken. Het was een moeilijk jaar geweest voor Rosie. De winter was lang en koud geweest en die sluimerende onzekerheid over de oorlog was moordend. Het eten was schaars geworden en de pap met de dag magerder. In het voorjaar groeide alle gewassen gelukkig gezond en konden ze weer iets aansterken. Rosie was langer en magerder geworden en had op verschillende plaatsen rondingen zien verschijnen. Af en toe zag ze de blikken van de jongens om zich heen op zich gericht, maar ze schonk er nooit aandacht aan. Het hele jaar door had ze veel brieven gehad van Florian en met de hulp van Daisy had ze steeds hele lange brieven terug geschreven. Toch vond ze het moeilijk om hem te moeten missen. Daisy was een goede vriendin geweest en had Rosie zelfs een foto van Florian gegeven, het had de pijn iets verzacht. Elke dag keek ze er naar voor ze ging slapen, zodat ze nooit een nacht een droom over hem oversloeg. Vandaag was het extra spannend, Florian had beloofd vandaag weer te schrijven. Ze was benieuwd naar wat hij nu weer geschreven had, in de pauze van vandaag zou ze het te weten komen. De eerste zonnestralen kwamen alweer door de ramen heen maar Francey lag gewoon nog te slapen. Ze schudde hem wakker "Hey, slaapkop. We moeten zo weer beginnen. Als je geen zin hebt in klappen met de zweep dan zou ik als ik jou was maar zorgen dat je snel op de plantage bent." Francey rolde zich naar Rosie toe en kreunde wat. "Ja, ik kom eraan. Ik voel me gewoon niet al te lekker. Beetje buikpijn." Rosie begon te lachen en hem te kietelen."Oeh, verlieft? Wie is het? Kom op, zeg het!" Francey spartelde tegen. "Nee, ik ben echt gewoon niet lekker. Niks verlieft. En anders nog, dan zeg ik het nog niet. Je zou me er alleen maar mee plagen." Met een overdreven houding van verontwaardiging stond Rosie nu tegenover Francey: "Ik zou je er nooit mee plagen. Maar we moeten nu toch echt de plantage op. Kom je? Je weet wat die meesteres zegt hè? Alleen als je moet overgeven of diarree hebt, dan mag je in je bed blijven liggen. Anders werk je gewoon. Dus kom op!" Francey klom op de rand van zijn bed. "Ja, ik ben er zo. Ga maar vast." Rosie liep de deur uit naar de staken die vandaag geplukt moesten worden. Ze begon extra snel te plukken, dan zou vast de tijd heel snel gaan, dan kon ze des te eerder weten wat Florian schrijft. Hoe snel ze ook plukte, de uren tot aan de pauze leken een eeuwigheid te duren. Alleen het zingen hielp haar de uren doorkomen. Juist toen ze helemaal aan het opgaan was in een van de nummers die ze zongen klonk de gong. Ze gooide de bonen die ze nog in haar hand had op de grond en rende naar de heg toe. Zo snel als ze kon sprintte ze naar de veranda en al hijgend kwam ze bij Daisy aan. "Heb... je de... brief... van Florian?" wist ze met moeite uit te brengen. "Ja, hij was precies op tijd zoals Florian in zijn vorige brief had gezegd. Kom, ik heb hem op mijn kamer liggen." Gelukkig werkte de post nog wel netjes van noord naar zuid op tijd. Ze nam Rosie aan de hand en rende met haar de trap op, haar kamer in. Daisy griste de brief van haar bureau en sprong op haar bed. Languit liggend nodigde ze Rosie uit om naast haar te komen liggen. Terwijl Rosie zichzelf naast haar legde vroeg Daisy: "Wil jij het voorlezen? Je kunt het al een klein beetje en waar je niet uitkomt zal ik je bij helpen. En daarbij, Florian schrijft de brief ook aan jou hè." Rosie begon te glunderen en nam de brief over van haar vriendin. Ze begon voor te lezen:

Hallo Rosie en Daisy,
Het is hier hartstikke leuk. We leren veel en er zijn leuke vrienden hier. Gisteren een nieuw spelletje geleerd. Dat spelletje ga ik jullie ook leren als ik terug kom. Helaas zal dat wat langer op zich laten wachten dan de planning was. Zoals jullie weten is de oorlog nog niet over. Het Noorden is aan het winnen, maar het is nog te gevaarlijk om te gaan reizen. Voor mijn veiligheid blijf ik nog even hier, Papa heeft dat geregeld. Ik kom zodra het veilig is om te reizen. Het zal niet lang meer duren, maar ik moest papa zweren niet alleen terug te gaan. Houd vol en wees sterk. Hoe is het daar? Is die Brad nog steeds niet lief tegen je, Rosie? Als ik terug ben dan verzinnen we een plan om hem eens goed terug te pakken. Daisy, hoe is het met Kitty? Laat snel wat van jullie horen. Ik vind het heel erg jammer dat ik niet eerder naar huis toe kan.
Liefs, Florian.

Boos en verdrietig tegelijk gooide Rosie de brief op de grond. "Stomme oorlog! Ons kunnen ze niet eens komen bevrijden, maar Florian kunnen ze wel bij me vandaan houden. Het is niet eerlijk!" schreeuwde Rosie tussen de tranen door. Daisy sloeg een arm om haar heen en begon haar te troosten. "Het komt allemaal goed. Hij is nu gewoon wat later. Maar als hij hier is dan heeft ie een mooi spelletje voor ons dat hij ons wil leren..." Daisy wist dat het geen goede troost was, maar meer kon ze nu niet echt bedenken. Rosie minderde met huilen, ze wist dat dit het verstandigste was wat Florian nu kon doen. "Ik ga even naar mijn hutje als je het niet erg vind. Even een momentje voor mezelf, jij hebt er niks aan om met iemand om te gaan die de hele dag verdrietig is." Ze stond op en liep de deur uit, de reacties van Daisy om toch vooral hier te blijven negerend. Ze kroop door de heg en zag iedereen rustig bij elkaar zitten hun pap te eten. Toen ze vlakbij haar hutje was, kwam er een man voorbij rennen vanaf de achterdeur van de plantage-opslag naar het grote huis. Er viel een briefje uit zijn zak. De man was al door gerend, dus teruggeven kon niet. Rosie pakte het briefje op en probeerde het te lezen. 'Vertel Mr. Budd dat de oorlog genaderd is tot 3 dorpen verderop. Het Noorden heeft sterke wapens en vooral veel. Probeer je slaven te verkopen voor ze hen van je afnemen. Nu kan je er nog geld voor krijgen. Getekend, je neef' Rosie kreeg weer een voorzichtige glimlach op haar gezicht. Ze waren nu bijna bij haar om haar te bevrijden en dan zou de oorlog over zijn. Ze moest er in ieder geval voor zorgen dat die briefje nooit aankwam. Ze moest er niet aan denken om ineens verkocht te worden of van Francey gescheiden te worden. Een doffe knal van een kanon bevestigde het bericht dat het nu echt vlak bij was en tevreden ging ze zich omkleden om zo het dorp weer in te gaan. Haar haren zaten weer in de plooi, de wangen waren weer traanvrij en haar schone jurk had ze aan. Ze stapte haar hutje uit en keek eens naar boven, naar de mooie blauwe lucht. Rosie was bereid alles aan te nemen voor een positief teken van boven en opende haar mond om een dankwoord te geven, maar in plaats van woorden die eruit kwamen, kwakte er een flinke hand modder in haar gezicht. Ze spuugde het uit, het deed haar bijna kokhalzen. Toen ze weer tijd had voor haar omgeving zag ze op nog geen twee meter van haar een ietwat mollige jongen met rossig haar over de grond rollen van het lachen; Brad. Hij hapte naar adem, zijn lach stikte hem bijna en zijn anders zo rode kop had de kleur van een aubergine nagedaan. Rosie keek nog eens goed om zich heen en merkte dat ze buiten het zicht was van iedereen. Dit was de druppel, nu moest ze er wat van gaan zeggen. "Jij, jij gemene pestkop. Hoe durf je! Hier, deze heb je nog tegoed!" en ze trapte hem vol in zijn buik. Snel rende ze naar de veranda om zich te melden, maar meer ook omdat ze bang was dat Brad achter haar aan zou komen om haar direct terug te pakken. Gelukkig vertrokken ze snel, minder tijd in de buurt van Brad. Rosie was wel heel erg trots op zichzelf, ze had eindelijk eens van zich af gebeten. Ze was alleen bang voor represailles, hij zou het er vast niet bij laten zitten. Nou Rosie wilde heel wat stof happen voor de gedachte aan zijn gezicht toen hij op de grond lag. Hij was ook een groot reden waarom ze weg wou hier, het liefst samen met Florian zoals hij beloofd had. Al dromend liep ze op de automatische piloot achter de stoet aan richting het dorp.



28762+1783=30545  (18501+1535=20036)

De tijd gleed langzaam voorbij. De tijd zo zonder Florian leek wel een eeuwigheid te duren. Nog steeds kon hij niet deze kant op komen. Het bleef bij de brieven die hij nog steeds met enige regelmaat stuurde. Rosie wierp een blik op de muur. Al 698 streepjes en nog steeds geen Florian. Langzaam begon ze de hoop te verliezen. Wat als hij misschien daar een ander meisje was tegen gekomen en het haar niet durfde te vertellen om haar gevoelens te sparen? Ze sloeg zich met beide handen in haar eigen gezicht en sprak hardop: "Rosie, zo mag je niet denken. Je moet sterk zijn. Hij komt echt wel terug." Ze wist dat Florian gelijk had. Het was nog steeds niet veilig om te reizen. In het dorp waren verschillende blokkades en hindernissen opgeworpen om de Noorderlingen op afstand te kunnen houden. De markt was nu verplaatst naar het zuidelijk deel van het dorp, vlak achter de kerk. Daar zou het wel veilig zijn. De meesteres ging nu niet meer zelf mee naar de markt, dat was te gevaarlijk. Ze gaf nu een paar slaven de taak om haar dingen op te halen die ze op een lijstje had uitgetekend, slaven konden immers niet lezen. Zo af en toe had Rosie de neiging om te zeggen dat zij wél kon lezen wanneer Mrs. Budd weer eens verzuchte hoe dom zwarten eigenlijk waren. Wanneer Rosie het dorp in ging dan liepen ze in een slang achter elkaar, ze haasten van muur naar muur om maar geen lopende schietschijf te zijn voor de artillerie. Het dorp hield heldhaftig stand, maar iedereen kon zien dat het ook niet van lange duur was. Het was meer dan beangstigend om alleen al een pond suiker te gaan halen en de blanke bevolking hield zich gedeisd. De slavenhandel bloeide in deze tijden helemaal weer op. Althans, het aantal aangeboden slaven groeide, de verkoop was drastisch gedaald. Iedereen wou van zijn slaven af nu het nog geld op zou brengen. Wat was Rosie blij dat Sir Budd nog geen slaven had verkocht. Ze moest er niet aan denken om van haar broertje gescheiden te zijn. Een serie schoten hoorde ze buiten. Ze kwamen nu met de dag een paar meter dichterbij en namen steeds belangrijkere gebouwen in. Straks zouden ze allemaal bezet zijn, al zou het voor Rosie een bevrijding zijn. De schoten hadden de uitkijktoren aan het rand van het dorp geraakt, ze kon door haar raampje zien hoe hij uit instabiliteit omviel. Veel mensen schreeuwden, sommigen van paniek, anderen van pijn. Rosie wendde haar hoofd af, ze wou er niet bij nadenken dat dit ook bij Francey, haarzelf of erger nog, bij Florian kon gebeuren. Er waren een paar meiden ziek die het huishouden normaal regelden bij het grote koloniale huis van Sir Budd. Omdat er toch geen prioriteit lag op het plukken van de bonen, mocht Rosie helpen in de keuken. Sir Budd realiseerde zich ook wel dat de bonen nu toch niet te verkopen waren, het was een echt luxeproduct. De oude Macy en Heather waren al in de keuken bezig. "Ha, Rosie. Hier heb je een stofdoek. Begin maar met de schouw af te nemen. We komen je zo wel helpen." Ze nam de stofdoek aan en liep de woonkamer in. Brad zat daar in een van de luie stoelen een strip te tekenen. Ze zou er geen aandacht aan besteden. Brad had zich vreemd gedragen na hun laatste aanvaring waarbij Rosie hem even de waarheid had verteld. Hij had geen tegenactie uitgehaald, maar haar steeds met een grijns zitten aankijken. Zo'n grijns die mensen hebben als ze een snood plannetje aan het bedenken zijn. "Rosie, kom hier!" hoorde ze de bullebak zeggen terwijl ze de hoekjes van de schouw afnam. Negeren kon Rosie als een van de beste en ging stug door met haar werk. "Rosie. Hier komen. Je hebt me heus wel verstaan!" klonk het nogmaals. Nu kon Rosie er niet meer onderuit, als ze nu nog zou weigeren te reageren dan zou ze problemen krijgen. Ze deed een stap richting Brad, maar zorgde wel dat ze genoeg afstand bewaarde om buiten het bereik van zijn graaierige handen te blijven. "Sir Budd wil dat ik je meeneem naar het dorp. Hij wil uhm... Hij wil dat je een brief afgeeft bij de burgemeester en hij wil dat ik mee ga. Zo'n domme zwarte als jij kan dat natuurlijk niet alleen." Brad loog dat het gedrukt stond, maar Rosie twijfelde of hij de waarheid sprak. Een order van Sir Budd kon je niet weigeren, dus ze nam het maar voor waar aan en volgde Brad. Wederom van muur tot muur liepen ze, om niet een lopend doelwit te worden. Met zijn rooie bos hoor viel Brad net zo op als Kitty wanneer ze in het gras aan het spelen was. Ze probeerden om geen aandacht te trekken maar het postuur van Brad hielp ook niet meer. Ze moest Brad af en toe wel in toom houden, hij nam het schuilen niet zo nauw en had al een keer een kogel net gemist door zijn onvoorzichtigheid. Eventjes had ze gewenst dat hij geraakt zou zijn maar ze wist wel beter. De bazin zou furieus worden wanneer haar oogappel gewond raakte en Rosie zou moeten vrezen voor haar leven. Achter een muurtje vlakbij het stadhuis bleef Brad zitten. Hij zag dat Rosie zich klaar maakte voor de overtocht naar de volgende muur. Hij nam haar pols en trok haar naar beneden. "We blijven hier even zitten, ik ben moe." Rosie keek hem eens verbaasd aan. Ze hadden echt op een slakkentempo gelopen en ze hadden zelfs nog even op een bankje gezeten halverwege. Hoe kon hij nou moe zijn? Rosie besloot geen vragen te stellen en ging naast hem zitten. De bellen van de kerk sloegen, weer een uur voorbij. Juist op dat moment kwam er een man met een lange jas naast haar zitten. Hij keek eens goed naar haar en wende zicht tot Brad. "Dit is haar dan? Dit moet 3 grote flappen kosten?" hij keek er bedenkelijk bij. Hij betaste haar gezicht en bekeek haar bovenlichaam. "Hier willen de mannen wel overheen, maar die investering krijg ik er moeilijk uit. Ik bied je 2 flappen." Rosie hoopte dat ze het even niet meer snapte, werd ze nu doorverkocht? Wat was dit voor misselijke grap? Sir Budd verkocht geen slaven, dit was het werk van Brad zelf. Ze stond op en maakte zich klaar om weg te rennen. De man hield haar tegen en nam haar pols in een ijzersterke grip. "Wat gaat het worden? Neem je het bedrag of niet?" Brad nam het geld aan en liep terug naar huis. Rosie werd achterop een paard geholpen waarbij ze met z'n tweeën in galop naar haar nieuwe huis toe werden gebracht. Ze had geen idee waar ze heen ging maar de gevechten leken achter haar te verdwijnen. De woorden van de man zonken langzaam in. Er over heen gaan. Rosie vreesde voor het ergste en zakte als een hoopje in elkaar. Ze verloor alle besef van tijd en richting en kwam pas weer bij kennis wanneer ze van het paard afgetrokken werd de trein in. Het enige wat ze nog wist op te vangen was de naam van het station welke ze goed in haar hoofd prentte; 'Winfield'. De treinreis leek eindeloos te duren en Rosie had geen zitplaats. Ze bekeek haar nieuwe eigenaar eens goed. Hij had lang haar en zag er uit als een boer. Rosie wist echter wel beter; hij was waarschijnlijk een handelaar en had een duistere bestemming voor haar... De uren kropen voorbij en Rosie was helemaal uitgedroogd toen de trein in het donker stopte bij hun bestemming. Daar werd ze weer mee op het paard genomen en reed de man haar naar haar nieuwe verblijf. Daar aangekomen stond er een man op hun te wachten. "Zeker, je had niets te weinig beloofd, dit is een prachtexemplaar!" Rosie voelde de blik van de man op haar branden en was blij toen hij haar wegstuurde. Rosie wist het allemaal niet meer. Wat moest ze doen? Ze zou nooit meer brieven van Florian krijgen, nooit meer Daisy zien en Francey moest ze ook missen. Ze voelde in haar zak. Er zat nog een enkele envelop in. Ze zou een brief schrijven, zo goed als ze kon. Dan kon Florian haar komen redden.

Toen ze aankwamen op de nieuwe plantage werd Rosie eerst naar haar kamer gebracht. "Morgen begin je met werken. Het is nu toch te warm om nog productief te kunnen zijn." Hij gooide de deur dicht en liep weg. Rosie zat daar helemaal alleen op het zolderkamertje. De kamer was groter dan dat ze eerst had gehad. Er stond nu zelfs een tafeltje en een stoel in, naast een bed, een glas en een kan met water. Ze ging gelijk aan haar tafeltje zitten en begon met het schrijven van de brief aan Florian. Ze zou niet weten wat ze zou moeten beginnen zonder hem, hij moest weten waar ze nu was. Maar, waar was ze nu eigenlijk. Dat wist ze niet eens. De man had zich nog niet eens voorgesteld. Heel ver buiten van de spoorlijn konden ze niet zijn, zover hadden ze niet gereden met het paard. Ze zou de omgeving zo goed als ze kon beschrijven, dan zou Florian haar wel kunnen vinden. Hij was immers hartstikke slim. Ze schreef:

Lieve Florian,
Die dome Brad heevt me verkogt aan een man. Ik ben dus niet meer waar ik eerst was. Ik weet niet waar ik wel ben. Het lijkt erop dat ik nu bijna bij de bos ben. Er is hier niets geschoten. Ben met de trijn van af statjon 'Winfield', paar urr met de trijn en dan kort met paard. Daar zit ook plantage daar ben ik. Het is hier niet fijn. Ik mis Daisy en Francey. Maar vooral jou. Kom je me hier weghalen? Alstjeblieft? Ik hoop je snel hier te zien.
Liefs Rosie.

De meester klopte op de deur. "Hier heb je je eten." Hij zette een kom met wat overkookte groente op de tafel neer. Ze at haar eten op en was compleet afgepeigerd. Als snel viel ze in slaap.

Dagen gingen er voorbij en nog geen enkel teken van Florian of Francey. Ze mistte de beide jongens heel erg. Doordat niemand van hen wist waar ze was werden er geen brieven terug geschreven. Ze hoopte maar dat de brief aangekomen was die Rosie gestuurd had. Iedere avond viel ze piekerend in slaap over hoe het met Florian zou zijn. Ze zag dan zijn ogen weer voor zich en die brede schouders. Hij zou haar dan oppakken en stevig tegen zich aandrukken. Nooit meer zou ze hem loslaten als hij weer voor haar zou staan. Ieder teken van leven was goed, maar er kwam niks. Wel kwam er ander nieuws, het maakte dat het hartje van Rosie een sprongetje maakte. De oorlog was over. Haar nieuwe meester wou niet luisteren naar de nieuwe wetten en bleef haar als slaaf gebruiken. In planteges om haar heen waren de slaven wel vrij om te gaan, maar niemand wist waarheen. Familie's probeerden elkaar te vinden maar zonder voedsel, geld of kennis van de omgeving klopten velen al snel weer aan bij de bekende voordeur. Het betekende wel dat Florian nu weer kon gaan reizen. Als de brief aangekomen was dan zou hij snel hier op de stoep staan. De dagen werden weer draaglijker, met hoop kon zij de wereld weer aan. De volgende ochtend werd ze wakker en maakte zich klaar om de plantage weer op te gaan. Ze had het nog steeds niet naar zin hier. Veel mensen kende ze niet en het was heel stil hier. Niemand was aardig, iedereen snauwde elkaar maar af. Niemand leek om haar te geven hier zoals Macy of Heather deden.

Rosie plukte die dag dichtbij het huis, op die manier kon de opzichter haar beter vanaf zijn luie stoel zien. Het viel haar dan ook op dat er in huis een ruzie aan de gang was tussen twee mannen. Ze keek eens goed door de ramen en haar hart maakte een sprongetje. Het leek wel Florian te zijn. Ze stopte met werken om er zeker van te kunnen zijn dat hij het was en dat ze niet blij werd gemaakt met een dode mus. Ze tuurde naar de veranda en probeerde de trekken te herkennen van de jongen die ze elke avond in haar dromen zag. "Hé Rosie, ga eens aan het werk. Of wil je klappen met de zweep?" klonk het boos vanaf de luie stoel. Ze ging weer aan het werk, maar in haar ooghoeken probeerde ze mee te kijken binnen. Een van de mannen draaide zich met een ruk om en begon het veld op te rennen. Het was Florian! Rosie wist niet wat ze zag, hij had woord gehouden en haar brief had hem bereikt. Hij had haar gevonden! Het was een wonder, maar nu interesseerde het haar niet hoe. Hij draaide ferm zich om naar de man die hem gevolgd was. "Het maakt me niet uit dat dat je geld gaat kosten als je nu al je slaven vrij zou laten. Rosie laat je nu in ieder geval gaan. Zij hoort vrij te zijn en ze hoort bij mij. Van mijn part moet ik haar loskopen van mijn eigen geld. Je hoort te gehoorzamen aan de wetten die er nu gelden!" bulderde Florian tegen de meester. Hij was een heel stuk gegroeid en zag er uit als een sterke kerel. De man haalde zijn schouders op en droop af, hij zag ook wel dat het menens was voor de jongen. Florian rende op Rosie af die in zijn armen sprong. "Oh, wat ben ik blij je weer te zien. Dat ik zo lang zonder je heb kunnen leven..." bracht Florian uit. Beiden begonnen te huilen van geluk. Hij zette haar weer neer op de grond. "Kom, laten we gaan. Weg uit dit land van zieke ideeën over slaven. Laten we ergens heen gaan waar we samen gelukkig mogen zijn!" Rosie knikte alleen maar en kroop dicht tegen hem aan.



30545+2371=32916 (20036+2371=22407)

Oma ging staan. "Oh, jongens. De schemering valt al in. Ik denk dat het tijd is voor een lekkere warme maaltijd en dan naar bedje toe. Het is al laat zo te zien. Morgen ga ik weer verder met het verhaal." Oma nam de kleine in de armen om het huis in te kunnen dragen. "Lisa, vouw jij samen met Alex het kleed even op en neem je hem dan mee naar binnen? Bedankt hè." Ze zag de zure gezichten bij de kinderen. Ze konden geen genoeg krijgen van Rosie. Oma had geen zin om het gejengel van de kinderen aan te horen om verder met het verhaal te gaan, dus ze was al vrij snel het huis ingelopen. Binnen stond de grammofoonplaat nog te draaien en de kamer zag blauw van de rook. "Zeg opa, doe eens een raampje open. Denk een beetje om de kleinkinderen. Zij hoeven niet in een vieze rokerige ruimte te zitten." Kwaad liep ze door naar de kelder om te kijken wat ze nog had om een maaltijd van te maken. Het was niet veel. De voedselbonnen waren een leuk idee voor gelijke verdeling in barre tijden, maar het vulde de magen niet echt. Er lagen nog acht stukken vlees en een halve kilo bonen. Dat zou het dan maar worden. Ze liep terug de keuken in en zag dat de rook enigszins weggetrokken was. De kinderen zaten inmiddels dicht tegen opa aan. Drie mensen in een uniform die een andere taal spraken schrokken de kinderen nogal af. Hanz probeerde de kinderen een beetje op zijn gemak te laten voelen, terwijl de andere twee soldaten als een zak aardappelen op de bank bleven zitten met elkaar te praten. Hanz haalde drie van zijn medailles van zijn borst en gaf deze aan de kinderen. "Habe ich gekregen für meine Hilfe beim EHBO". De kinderen keken hem raar aan. Door de gebaren die hij erbij maakte snapten ze het niet helemaal. Lisa keek opa aan en fluisterde: "Wat zegt die man? Hij lijkt aardig, maar ik snap niks van hem." Opa begon te lachen. "Hij laat je iets zien wat hij heeft gekregen voor zijn hulp bij de EHBO. Hij is dus een soort van held. Het zal wel een soort van medaille of oorkonde zijn die hij je laat zien." De kleinkinderen namen ieders een medaille aan en keken er goed naar. Jean stopte hem in zijn mond en Alex begon helemaal te glunderen. "Opa, is dit echt goud?" sprak hij met verbazing uit en hield de medaille in het schaarse licht omhoog. "Dat moet je aan die aardige soldaat vragen mijn jongen. Dat weet ik ook niet." Alex kroop nog eens dicht tegen opa aan. Hij mocht dan wel een stoere jongen zijn, maar stiekem was hij toch wel bang voor de soldaten. "Maar... maar ik weet helemaal hoe je dat tegen hem zegt. Hij spreekt een rare vreemde taal." Opa drukte zijn kleinzoon nog eens goed tegen zich aan en fluisterde in het oor van Alex: "Zeg dit maar tegen hem: Dies ist aus echtem Gold?" Alex keek de soldaat aan die nog altijd op zijn knieën voor de kinderen zat en sprak opa na. De soldaat keek hem stomverbaasd aan. "Wow, einer so kleinen Mann und damit auch eine andere Sprache sprechen, hören, schön! Und das ist wirklich Gold." Oma liep de woonkamer in en riep dat het eten klaar was. Alex en Jean-Pièrre liepen aan de hand van opa naar de eettafel, Lisa was er al heen gerend. Ze hadden echt honger, de hele dag hadden ze niks lekkers meer gekregen om van te snoepen. De borden werden leeg gelikt totdat er geen druppel meer op lag. "Zo, kinders. Gaan jullie vast omhoog. Trekken jullie je pyjama's maar vast aan, dan komen opa en ik zo om jullie toe te stoppen. Lisa, help jij Jean-Pièrre even als het hem niet lukt?" Mokkend liepen ze naar boven. Echt moe waren ze niet, maar ze moesten we krachten sparen. Snel sliepen ze niet. Ze hielden zich wakker door elkaar te vertellen over hoe zei dachten dat Florian Rosie had gevonden. De wildste verhalen over cowboys, indianen en wetenschappers kwamen voorbij. Pas toen het licht in heel het huis uitging omdat ook de soldaten en opa en oma gingen slapen moesten de kinderen wel stil zijn. Als opa en oma zouden merken dat ze nog niet zouden slapen en stout waren geweest door elkaar verhalen te vertellen, dan zouden ze morgen geen extra bij het ontbijt krijgen. Ze hadden al zo'n honger, dus dat wouden ze niet riskeren.

De volgende morgen hielpen de kinderen zichzelf het bed uit. Lisa was als een grote zus die echt waakte over haar broertjes. Oma vond het wel fijn. Als de kinderen wat zelfstandiger waren had zij er minder omkijken naar. Nadat ze in hun normale kleren waren liepen ze naar beneden. Daar zagen ze oma huilend in de bank zitten. Lisa draaide zich om naar haar broertjes: "Jongens, pak het kleed van gister en ga samen maar een kasteel bouwen van de blokken buiten. Ik kom er zo ook." Lisa wist ook wel dat Alex de blokken haatte, maar Jean-Pièrre vond het gewoon te leuk om er mee te spelen. En Lisa moest nu gewoon even alleen met oma zijn, ze kon wel een troostende schouder gebruiken, zo leek het. Ze ging naast oma zitten en sloeg een arm om haar heen. Oma keek verbaasd op. "Och, kind. Ik had je helemaal niet zien binnenkomen. Het is niets ernstigs hoor. Ik ben gewoon gelukkig dat jullie er zijn, het zijn tranen van geluk. Ja, daarom huil ik!" Oma klonk alweer iets opgewekter, al was het meer omdat ze een reden had gevonden waarom ze verdrietig kon zijn zodat ze niet de vreselijke waarheid aan Lisa hoefde te vertellen. "Oma, dat is lief van u maar ik weet ook wel dat dat niet zo is. Ik ben slimmer dan je denkt hoor. Vertel nu maar eens waarom u echt aan het huilen bent. Ik kan best de waarheid aan hoor." Oma twijfelde. Ze wist dat Lisa een sterke meid was, maar was het wel verstandig om het tegen haar te zeggen? Aan de andere kant, als ze haar hart zou luchten dan zou het wel weer een pak van haar hart zijn en kon ze weer wat fijner de dag doorkomen. Ze zou het voorzichtig met de juiste woorden vertellen aan Lisa. Zo zou zij zich beter voelen en was Lisa ook tevreden. "Nou, wat er aan de hand is, is dat ik vanochtend naar de buren toe ben gegaan. Ik had suiker nodig en zij hadden altijd zoveel. Dus ik klopte op de deur. Niemand deed open. Ik keek door het raam of ze echt niet thuis was of gewoon nog boven waren..." Oma haalde haar zakdoek nog eens langs haar ogen en met een andere leegde ze haar neus. "Daar zag ik een paar soldaten in het huis. Net zulke als wij nu in huis hebben, maar dan nog veel gemener dan die Fritz. Ze pakten de buurvrouw en buurman bij hun armen en namen hen mee. Ik ben zo bang dat ik ze nooit weer zie." Oma begon weer in snikken uit te barsten. "Ze worden vast gewoon verhoord en daarna zijn ze weer vrij hoor oma." probeerde Lisa haar oma weer iets op te beuren. "Ja, dat zal t zijn." oma stond op en vervolgde: "de kelder begint weer leeg te raken, ik ga even de bonnen inwisselen. Ga jij maar met je broer en zus verder leuk spelen." Zonder op reactie te wachten beende oma de kamer uit, ze wou niet weer in huilen uitbarsten als Lisa nogmaals iets liefs en onschuldig zou zeggen.

De straten zagen er grauw uit in deze tijden, de romantiek leek met de komst van de Duitsers wel uit de lucht te zijn verdwenen. De laatste dagen was oma vermoeid geraakt, ze voelde alsof ze de lange wandeling naar de winkel vandaag niet helemaal zou kunnen voltooien. Voor de zekerheid nam ze de tram maar. De halte was normaal een van de drukste opstapplekken, maar tot de verbazing van oma stonden er slechts drie mensen te wachten. Ze keek eens rond en kon geen verklaring vinden waarom het aantal zo klein was dat stond te wachten. Ze besloot een wachtende man aan te spreken van middelbare leeftijd. "Meneer, als ik u vragen mag, weet u misschien waarom er zo weinig mensen hier staan te wachten?" sprak ze zo vriendelijk als mogelijk nadat ze oogcontact met de man had kunnen krijgen. "Heeft u het nog niet gehoord?" de man hield even in om reactie af te wachten. Na het schuddende hoofd van oma vervolgde hij: " De Duitsers hebben besloten dat de Joden nu bijna niks meer mogen. De tram mogen ze niet meer in en hun eten moeten ze in andere winkels halen dan ons. Dat is als ze nog onder ons zijn. Het gerucht gaat dat ze de Joden afvoeren en dat ze hard moeten werken." Oma schrok. Ze trok helemaal wit weg. De man zag het en hielp haar op het bankje. "Dank u" bracht oma met moeite uit. Oma moest denken aan al die vriendelijke, arme Joden, aan haar buren vooral. Het waren zulke aardig mensen. Hoe kun je nu mensen gaan beoordelen op hun geloof? De tram kwam voor rijden. "Zal ik u de tram in helpen, of blijft u liever eventjes zitten op het stoeltje om nog even bij te komen?" vroeg de man behulpzaam. "Het gaat wel weer. Ik stap de tram wel in. Dank u dat u zo behulpzaam bent. Mensen van uw soort zijn zeldzaam dezer dagen." De man lachte en hielp haar de tram in om vervolgens naast haar plaats te nemen. De tramrit duurde gelukkig kort en al snel stond oma in de rij om haar bonnen in te wisselen. Ze kreeg medelijden met de jongeman die achter de balie zat. Ze wist echter maar al te goed dat hij ook een Duitse soldaat was en ze dacht aan de verkleinende voorraden thuis. De jongen was eventjes alleen toen oma aan de beurt was. Ze keek hem lief aan en maakte hem een complimentje over zijn mooie blauwe ogen en zijn brede schouders. In wezen was het een lelijk en schriel jongetjes, maar oma wist dat de juiste opmerkingen maken bij jonge jongens soms nog nut kon hebben. "Oh, wat leuk dat u dat zegt. Ik heb de laatste dagen wat extra getraind." Oma dikte het nog wat aan door er een vette knipoog bij te gooien. De jongen bloosde en keek schichtig om zich heen en pakte van alles eentje extra toen hij zag dat er totaal geen toezicht was. Het plan hard gewerkt want hij fluisterde erbij "Niks zeggen hè. Dit mag niet, dat snapt u wel." Oma gaf hem nog een knipoog en met een glimlach liep ze weg, op naar de tram. Achterin de tram was er nog plaats, het was nu drukker dan op de heenweg. Oma dommelde weg, de stoelen in de tram zaten ook zo lekker. Ze werd plots weer tot in de realiteit getrokken door een stomend geluid. Alsof het theewater aan het koken was, maar dan luider. Ze keek verschrokken door de ruit en zag tot haar verbazing dat er een trein reed. Die hadden een lange tijd niet gereden en dat was ook de reden dat de kinderen nog niet opgehaald waren door hun ouders. Nu begon de glimlach tot de oren van oma te groeien, ze realiseerde zich nu dat haar kinderen nu wel de kans hadden om over te komen. Zij had ze zeker gemist, om over de kleinkinderen maar te zwijgen. Nog nooit zo blij hadden de kinderen hun oma het huis binnen zien komen. "Oma, waarom bent u zo blij?" vroeg Alex. "Oh, er was een aardige jongeman op straat waar ik leuk mee heb staan te praten," loog oma. Ze wou de kinderen niet blij maken met een dooie mus. Als ze nu zou zeggen dat hun ouders weer zouden kunnen komen, dan zouden ze nergens anders meer aan kunnen denken. Tevreden stopte oma de gekregen levensmiddelen in de kelder en liep naar opa toe. "Ik hou van je." Zei ze nadat ze een kus op zijn mond had gegeven. "Ik ook van jou Rosie." fluisterde opa. Hij trok haar naar zich toe en lekker knuffelend lagen ze daar op de bank, ze trokken zich niks aan van de beide soldaten die tegenover hen zaten op de stoelen. Jean keek eventjes op van zijn blokkenspel maar hij zag dat oma niets ging vertellen en besloot het gezegde te negeren.

Enkele dagen gingen voorbij na die ene middag dat Oma weer een trein zag rijden. Diezelfde middag was ze meteen naar het postkantoor vertrokken. Na heel veel moeite en een flink stuk ham onder de tafel door te hebben gegeven kreeg oma de balie-juffrouw zover dat ze een telegram wilde versturen. Bittere tijden vroegen soms om een andere aanpak en oma kende alle trucjes. Ze had haar zoon en schoondochter gevraagd om naar Parijs te komen om hun kinderen op te halen. Omdat in het dorp waar Louis en Jeanine woonden weinig communicatiemiddelen waren zat er niks anders op dat af te wachten. Opa had de kinderen de afgelopen tijd bezig gehouden met een oud poppenhuis wat ze van zolder hadden gehaald. Vooral Lisa kon hele middagen opgaan in het spel. Alex vermaakte zichzelf vooral buiten met padvinden en het opsporen van insecten. Vaak genoeg had hij zijn zus laten schrikken door plots een grote spin in haar haar te stoppen. Jean had de kunst van het blokken bouwen inmiddels redelijk onder de knie en was bezig toren te bouwen, al vielen deze vaak heel snel om. Hij vond dat juist het prachtigst en dan klonk zijn schaterlach door de hele kamer. Oma had bewust niet zo veel meer over Rosie vertelt omdat ze het einde van het verhaal nog moest afronden. Elke keer wanneer de kinderen erom vroegen had ze geantwoord; "Oma moet nog goed nadenken over hoe het precies afloopt. Maar jullie weten het misschien wel beter dan ik hoor!" en ze gaf hen een knipoog. Na een paar avonden tobben over het beste verhaal had ze besloten het er met opa over te hebben. Opa vertelde haar wat hij er nog van wist en eindelijk kon ze verder.

Die avond had oma stoofvlees gemaakt en had iedereen gesmuld. Zelfs de normaal zo nukkige Duitsers hadden goedkeurend gesmakt en wisten hun opmerkingen voor zich te houden. Oma was blij dat de sfeer zo goed was en besloot thee te zetten en ze zette de kinderen buiten op de veranda op een bankje met een dekentje erbij. Opa kwam ook in zijn schommelstoel erbij zitten en schommelde in een vredig ritme terwijl hij gretig meeluisterde. "Eens kijken waar ik was gebleven... ik was net Florian weer tegengekomen..." mompelde ze. Lisa schoot op en knoeide thee over de deken. "U bedoelt Rosie oma!" verbeterde ze haar oma. "Ohja, klopt. Goed zo meid!" en ze gaf haar een knipoog. "En nu stil zitten anders giet je de hete drank nog over je broers heen!" Oma voelde de blauwe ogen van haar man op zich gericht en gaf hem een geruststellende aai over zijn hand. "Nou, vertel op! Ik ben reuze benieuwd hoe het met die Florian is gegaan haha." lachte hij haar bemoedigend toe. Alex schoot hem bij. "Ik denk dat hij gewoon iedereen neerschoot en ze dwong om te vertellen waar Rosie was!" schoot zijn fantasie op hol. "Nee joh gek" verbeterde Lisa hem. "Dat kan toch helemaal niet. Ik denk dat Florian gewoon heel slim was." en ze lachte naar Oma. "Dat heb je goed gezien dame. Florian was heel slim en ik ga jullie nu vertellen hoe hij Rosie had gevonden."

"Florian en Rosie reden samen weg van de akelige plantage waar Rosie de laatste tijd had gewoond."Ik hoop hier nooit meer terug te komen." wenste Rosie en de nestelde zich dichter tegen Florian aan die achter haar in het zadel zat. "Dat hoeft ook niet, daar zorg ik voor!" Dapper beloofde hij haar voor haar te zorgen. Hij vertelde haar dat hij de laatste tijd lang had kunnen nadenken wat hij wilde. Hij had enkele geldstukken gespaard maar het was niet voldoende voor hen beiden. "Wat nu Florian?" vroeg Rosie met een rotsvast vertrouwen in haar liefde. Florian besloot naar het dorp in de buurt te rijden en daar in een herberg te overnachten. Samen liepen ze naar binnen en Florian vroeg om een kamer voor hen beiden. "Dat kost je dan 21 penny's voor jouw eenpersoonskamer en 5 voor je slavinnetje jongeman." zei de dikke herbergier achter de balie. Florian werd woest en moest moeite doen zich te beheersen. "Zeg, dat is een koopje hoor, ze mag gewoon op je kamer op de grond. Ze ken hier bij ook de andere leggen, maar dat kost je 5 penny's extra. Je mot t zelf weten." en hij haalde zijn schouders op. Florian wist dat de man zijn standpunt niet ging veranderen en hij trok Rosie naar zich toe. "Ik en mijn vrouw wensen een tweepersoonskamer." en hij legde een halve dollar neer. De herbergier zweeg en legde snel een sleutel op de toonbank. Terwijl hij en Rosie naar boven liepen hoorden ze de man smoezen tegen een man aan de bar. "Vieze zwarte" was het laatste wat ze opvingen voordat ze de bovenverdieping bereikten. De kamer was niet veel soeps maar ze waren tenminste bij elkaar. Florian trok haar tegen zich aan op de bedrand. "Rosie, niet luisteren naar die vent. Ik hou van je en we zijn samen. Dat is het belangrijkste." Ze zoenden innig en Rosie was de opmerking van de man beneden binnen een ogenblik vergeten. Samen met Florian. Alles wat telde. Toekomst. De woorden spookten in haar hoofd en ineens stond ze op. "Florian. Ik vind het fijn om bij je te zijn, maar hoe gaat het nu verder?" Florian vertelde haar dat hij een verrassing had voor haar maar dat hij dat pas bij hun ouders kon vertellen. Rosie knikte maar ineens schoot het haar te binnen dat ze helemaal nog niet wist hoe hij haar had gevonden. "Floor? Hoe heb je me eigenlijk gevonden. Ik bedoel de aanwijzingen waren niet zo goed... ik wist zelf niet eens meer waar ik zat." Florian trok haar weer terug op de bedrand. "Tja, het was ook een hele tour kan ik je vertellen. Het begon dus met die brief.." hij verzat eventjes en pakte uit zijn jaszak de brief erbij. "Het eerste stukje was wel makkelijk. Ik heb op het station gevraagd om een kaart en daar zag ik meteen station Winfield opstaan. Ik heb een kaartje gekocht en ben met de trein gegaan. In de trein heb ik de landkaart bestudeerd maar ik zag in dit gebied.. " hij wees in de omgeving van het plaatje Winfield" .. een paar bossen liggen. Er is hier vooral veel moerasgebied, maar er bleken dus toch meerdere bossen te zijn. Ik ben het dorp ingereden en heb ze gevraagd of er ergens op een uur rijden een plantage ligt hij een van de bossen. De mensen hier in de buurt zagen mij echter aan voor een Noorderling." Rosie keek eventjes naar zijn kleding. Het was niet zo gek dat ze dat dachten.. zijn haren zaten totaal anders dan de mode hier voorschreef. Zijn krullen waren meer ingetoomd en hij droeg zijn hemden hoog dicht. "Dus ze waren bang dat ik hen ging aanvallen of zoiets. Soms kunnen mensen zo stom zijn Rosie. Ik heb maar niet geprobeerd om het hele verhaal uit te leggen. Niemand die mij zou geloven. Er zat dus niets anders op dan terug te gaan naar Hayleyville." Rosie keek hem aan. "Dus je was al eerder in de buurt?" Florian knikte en ging verder met zijn verhaal. "Maar ik kon je dus niet vinden, ik heb de laatste trein terug gepakt. Thuis aangekomen ben ik meteen doorgereden naar huis. Papa was verbaasd dat ik zo snel al terug was, zonder jou. Ik heb hem verteld dat ik je niet kon vinden en je spoor kwijt was. Papa was al woedend op de buren weetje, toen hij hoorde dat ze je verkocht hadden. Een 'misselijke streek' vond hij het. Eigenlijk wilde hij toen al naar Sir Budd toestappen om hem de les te lezen maar mijn moeder vond dat niet goed. Ze was nogal bang voor de oorlog en de reactie van haar buurvrouw. Wat een gemene vrouw is dat zeg.. Nouja, ik kwam dus thuis zonder jou en toen vond mijn vader het leuk genoeg geweest. Hij bonsde daar op de deur, kan je het voorstellen om tien uur 's avonds!" Rosie grinnikte. Dat zullen ze niet leuk hebben gevonden. Mrs. Budd zou vast aan haar schoonheidsslaapje zijn rond dat tijdstip. "De deur werd eerst open gedaan door die heks van een vrouw van hem. Je had trouwens gelijk, ze is echt zo koud als een ijskoningin. Nou die ging een scène maken dat het een onchristelijk tijdstip was en dat ze met rust gelaten wenste te worden omdat ze moe was. Na al die heisa kwam haar man naar de deur die haar weg dirigeerde en mijn pa vriendelijk begroette. Mijn vader vroeg om Brad en even later zag ik dus ook wie dat is. Hij is werkelijk de lelijkste jongen die ik ken Rosie. Ik moest moeite doen om me in te houden, ik kon zijn kop wel schieten. Maar ik hield mijn mond en mijn vader vroeg het hem. "Aan wie heb je Rosie verkocht?" en die aap deed dus mooi alsof hij van niets wist. "Wie is Rosie? Ik heb niemand verkocht." Meneer Budd kuchte. "Maar Sir ik heb helemaal geen van mijn slaven verkocht. Er is er wel eentje dood gegaan ongeveer een jaar geleden, neergeschoten in de stad. Tenminste dat vertelde Brad mij. Een meisje dat Rosie heette." Eventjes wist mijn vader niet wat hij moest zeggen maar ik gaf hem de brief. "Het is niet waar vader, ze leeft echt nog. Hij heeft haar verkocht!" zei ik tegen hem. De stiefvader van Brad keek hem boos aan. "Heb jij mijn slaven verkocht jongen? En tegen mij gezegd dat ze dood was? Hoe durft je! Ze is helemaal niet van jou, bovendien was Rosie een braaf meisje!" Brad trok nog witter weg dat hij al was en zei toen tegen zijn stiefvader. "Maar ik zou haar wel hebben geërfd. Bovendien ze was gewoon een stom kind. Mooi dat wel, ze bracht me veel op. Maar zo eigenwijs als de pest." en hij spuugde op de grond. Sir Budd wist dat zijn stiefzoon vervelend was maar dit had hij nooit achter hem gedacht! Hij gaf hem een harde klap in zijn gezicht. "Brad wat val jij tegen. Welke zoon steelt er nou van zijn eigen vader." Ik vond het komisch om te zien hoe de jongen op zijn kop kreeg maar mijn vader vond het onbehoorlijk dat het alleen maar over geld ging. Hij wilde gewoon weten waar jij was! "Brad, jij betaalt het bedrag nu aan Florian. Dan kan hij het meisje gaan zoeken. En je blijft met je varkenspoten van mijn eigendom af!" en tierend verdwenen ze in het huis. De volgende dag lag er een enveloppe met het geld op de deurmat en de naam aan wie hij jou had verkocht." Rosie giechelde. Ze vond het grappig en terecht dat Brad zo op zijn kop had gekregen. "En toen ben ik die dag weer hierheen gekomen en heb ik de handelaar opgezocht. Hij woont hier vlakbij. Een mooi meisje van een jaar of 14, lang haar met krullen en ronde wangen. Hij herinnerde zich jou nog wel en zie daar, ik vond je plantage! Ik was zo blij toen ik je zag..." eindigde hij zijn verhaal. Rosie vond het een prachtig verhaal maar was nog blijer toen ze zijn laatste woorden hoorden. Ze wilde ze wel elke dag horen. Ze besloten beneden een hapje te gaan eten en de volgende dag terug naar Florians ouders te gaan. Diep gelukkig viel Rosie die nacht in slaap. En voor het eerst werd ze wakker in Florians armen en ze bleef liggen op zijn borst die zachtjes op en neer ging. Kon het nog beter?"

32 916 + 4 074 = 36 990 (22407 + 1 425= 23 832) (beide posts)

Het was al helemaal donker buiten toen oma ophield met vertellen. Jean begon weg te dommelen maar de andere twee waren nog wakker zat. "Ah he toe oma, niet ophouden met vertellen!" smeekten ze maar oma stuurde ze onverbiddelijk naar bed toe. Opa tilde de kleinste naar boven en de oudsten volgden bezwaard. "Het was zo romantisch oma, ik wou dat ik iemand als Florian had." fantaseerde Lisa. "Bah" zei Alex en hij trok een gezicht alsof hij moest kotsen maar stiekem vond hij het ook een fantastisch verhaal. "Ja, ik heb er eentje hoor!" en ze wees op opa. "Jup, je eigen Florian." beaamde Opa en hij kneep oma kort in haar zij. Oma giechelde en wenste de kinderen goede nacht. "Zoet slapen he kinders want morgen is het weer een nieuwe dag." en ze knipte het licht uit. Opa en Oma liepen naar beneden. "Als jij het verhaal vertelt, is het net alsof ik er weer bij ben..." vertrouwde opa haar toe. "Ik ook en het kon wél alleen nog maar maar beter!" jubelde oma. De twee kropen diep onder de wol in hun eigen bed en vielen arm in arm in slaap.

Lisa lag gedraaid in bed, met een arm buiten boord en een arm om haar kleine broertje heen. Jean-Piérre lag met zijn duim in zijn mond half onder de lakens en Alex lag op zijn buik met een knuffel in zijn armen te slapen. Het was doodstil in de kamer, maar toch stonden er vier mensen om hun bed heen. Allen stonden te kijken naar hoe vredig de kleintjes sliepen. Lisa draaide zich nog eens om en kroop dichter tegen de kleine Jean aan. Aan de linkerkant werd Alex zachtjes over zijn haren gestreken en aan de rechterkant ging iemand op het bed zitten. Langzaam gingen de oogjes open van Alex en het duurde maar heel eventjes voor hij doorhad wie er voor hem stond. "Mama!" riep hij en ook Lisa opende haar ogen. "Papa!" Louis pakte zijn dochter vast en trok haar op schoot. "Verrassing! Wat ben jij groot geworden zeg dametje!" zei hij en knuffelde haar. Jean deed ook langzaam zijn oogjes open en strekte zijn armpjes uit naar zijn moeder. "Ah mannetjes van me! Papa is weer helemaal beter. Wat heb ik jullie gemist zeg!" Zelfs de stoere Alex wou niets liever dan dicht tegen zijn moeder aan kruipen en Jeanine had haar handen vol. Louis stond op en tilde zijn dochter uit bed. "Kom kinderen, we gaan eens lekker ontbijten in de achtertuin." en in hun pyjama renden de kinderen vol enthousiasme de trap af. Jeanine en Louis hadden eieren meegenomen uit het dorp en een vers brood. Ze waren vroeg opgestaan om hun kinderen te verrassen en dat was ze uitstekend gelukt. Het ontbijt was het gezelligste sinds tijden. Oma merkte dat ze haar zoon ook had gemist. Zijn grapjes verlichtte de situatie altijd ontzetten en een extra helpende hand van Jeanine was altijd welkom. Het was een enorme opluchting om te weten dat haar zoon volledig genezen was. Hij was wel een stuk magerder geworden maar hij zag er blakend van gezondheid uit. TBC kon een gemene ziekte zijn maar gelukkig was haar zoon er goed uit gekomen. Oma merkte ook dat Opa genoot van de aanwezigheid van hun zoon en zijn vrouw. Onder het ontbijt praatten ze over koetjes en kalfjes maar ze wist dat dat vooral was omdat de kinderen erbij waren. Jean was niet weg te slaan bij zijn moeder en Alex vertelde allemaal stoere verhalen over het 'onweer', de schuilkelder en de soldaten in huis. "Die Kristoffer is echt, sorry papa, een stomkop." Louis keek bedenkelijk naar zijn zoon, dat soort taal was hij niet gewend. Aan de andere kant vond hij wel dat zijn zoon gelijk had. Lisa vertelde dat Hanz wel aardig was en dat hij allemaal medailles had gewonnen. Jeanine en Louis luisterden ingespannen tot ze werden gestoord door de overbuurman die kwam vertellen dat er een uitzending was op de radio die ze moesten horen. Opa en Louis liepen naar de zolder waar de radio inmiddels verstopt stond. De Duitsers mochten niet weten dat ze naar de Engelse uitzendingen luisterden en dus deden ze het in het geniep boven. De uitzending vertelde over de kampen in Polen en de voedsel tekorten die in de steden van Nederland en België al een feit waren. "Vreselijk. Die kampen. Je moeder had het er al over Louis. Ze schijnen mensen op te sluiten en te laten werken als slaven. Wat een onmenselijke behandeling. Ik had gehoopt dat je moeder dit nooit meer mee hoefde te maken jongen." zei hij treurig. "Pa, misschien kunnen u en moeder beter meegaan naar het dorp. Wij hebben nog grote voorraden van onze moestuin en het is allemaal iets soepeler op het platteland." Meneer Clement luisterde naar zijn zoon en nam het aanbod in overweging. "We kunnen hier niet zomaar weg zoon. We hebben soldaten in ons huis zitten, ze zullen alles plunderen. Bovendien weet ik niet of je moeder het aan kan om nu ver te reizen." Ineens bedacht hij zich nog iets. "Misschien zien we ons huis wel nooit terug.. Parijs.." en hij slikte. "Ik weet zeker dat ze het niet zomaar zullen plunderen. Het zijn Duitsers, geen vandalen. We kunnen best wat voor jullie meenemen. De schilderijen van moeder en uw boeken." Opa was vroeger advocaat en daarna rechter geweest en had een hele collectie boeken opgebouwd. Hij zuchtte nadat Louis deze laatste zin noemde. "Die boeken kunnen me gestolen worden maar de kunst van je moeder kunnen we niet zomaar achterlaten. Die prachtige doeken, dat mis ik het meeste sinds in blind ben. Ik kon in die schilderingen altijd haarzelf terug zien, zo mooi. Goed, ik zal met haar overleggen, misschien kunnen we ze nog wel verkopen of in bewaring geven bij het museum waar het andere werk van haar tentoongesteld staat." besloot hij zijn overwegingen. Louis knikte en samen liepen ze naar beneden.

"Mama, kent u het verhaal van Rosie en Florian ook? Oma is het ons aan het vertellen. Jeanine haalde haar wenkbrouwen op. "Over Oma..?" stamelde ze en keek naar haar schoonmoeder die haar knipoogde. "Nee oma verteld dat verhaal over Rosie. Kent u dat ook?" zei Lisa nog eens omdat ze dacht dat haar moeder de vraag niet snapte. Jeanine lachte eventjes. "Ja, dat verhaal ken ik heel goed. Ik denk dat jullie oma dat verhaal het beste van de hele wereld kan vertellen." zei ze. Lisa lachte. "Het is zo romantisch. We zijn nu net bij het stuk dat Florian Rosie weer had gevonden nadat ze was verkocht. Denkt u dat het goed afloopt mama? vroeg ze. "Ik weet wel zeker hoor schatje. En jij kent de afloop ook al." zei ze mysterieus. Lisa keek van haar moeder naar haar oma en zuchtte. "Wat is er toch steeds. Ik ken dat verhaal niet hoor. Oma vertelt het voor de eerste keer. Hoe kan ik nou weten hoe het afloopt?" Alex kwam ook aanlopen en ging op de bank ernaast zitten. Jeanine trok Lisa naar zich toe en fluisterde iets in haar oren. De ogen van Lisa werden groot en ze wilde iets door de kamer roepen voordat oma haar vinger op haar mond legde en haar gebaarde het niet door te vertellen. Lisa fluisterde terug naar oma. "Mama zei dat ik Rosie zelf kende.. maar ik ken helemaal geen Rosie." zei ze verontwaardigd en oma barste in lachen uit. "Ik weet zeker dat je haar kent hoor meid, wacht maar af." "Wat smoezen jullie daar dames?" vroeg Louis die naast zijn zoon op de bank neerplofte. "Och iets over het verhaal van Rosie." zei zijn dochter. Louis keek zijn moeder aan. "Ben je je verhaal aan het vertellen tegen de kinderen?" Oma knikte. "Ja, ik vond dat de kinderen het verhaal wel eens mochten horen. Zal ik verder vertellen?" vroeg ze aan niemand in het bijzonder. Alex en Lisa hapten meteen. "Ja leuk!" en oma begon weer te vertellen.

"Rosie werd die ochtend vroeg wakker. Nog gewend aan het ritme van de plantage werd ze bij de eerste zonnestralen wakker, klaar om te werken. Ze werd echter wakker op een zacht matras tegen haar vriendje aan. Florian naast haar sliep nog maar en Rosie wou dat ze dat ook kon. De heel nacht had ze wakker gelegen van de opwinding. Ze was; vrij! Nu echt, van de wet, maar ook van haar eigenaar. Florian had haar meegenomen en niemand zou haar ooit nog scheiden. Ze maakte zich wel een beetje zorgen over de tijd die nog moest komen. Wat zouden ze met zijn tweeën moeten gaan doen. Kon hij hun wel onderhouden? Hoe zou het met Francey gaan? Ze miste haar broer heel erg, ze had hem al een jaar niet gezien. Ze verlangde naar een normaal leven. Samen met iedereen die van haar hield en het liefst voor altijd met Florian. Er was zoveel wat er was veranderd. "Rosie?" ze keek naast zich recht in de blauwe ogen van Florian. "Droom ik of ben je echt bij me?" fluisterde hij haar toe. "Even testen hoor!' en hij trok haar bovenop zich en kuste haar. "Hmmm, volgens mij ben je wel echt he?" en ze lachte hem toe. Rosie wou het liefste de hele dag in bed blijven liggen met hem maar durfde het niet te zeggen toen Florian voorstelde om op te staan. Rosie stond op om zich aan te kleden maar schaamde zich erg voor haar vodden. De jurk die ze had was kleurloos en vormeloos. Bovendien zaten er veel gaten in en was hij te kort. Florian zag haar tobben en haalde een pakje te voorschijn. "Dit is van Daisy. Ze mist jou ook heel erg. Het is haar lievelingsjurk, een groene met die witte strik. Ze wou hem per sé voor jou meegeven." Rosie pakte de jurk aan en wist niet wat ze moest zeggen. Het was de mooiste jurk die ze ooit had gezien, donkergroen fluweel afgezet met wit lint. "Trek hem maar aan hoor. Hij staat je vast prachtig." Florian kon het niet laten om te kijken hoe ze de jurk aantrok. Rosie was veel veranderd sinds hij haar had achtergelaten. Ze was nog mooier dat hij zich herinnerde en haar donkere bruine ogen straalden van geluk. Ze was ietsjes gegroeid en was overal ronder geworden. Al die tijd had hij gefantaseerd over haar en nu stond ze vlak bij hem. De jurk paste haar als gegoten en ze danste door de kamer op haar blote voeten en zwierde langs Florian heen. "Ik heb ook iets voor je Rosie. Ik had het al een jaar, maar ik kon het je niet eerder geven. Het is perfect voor je." en hij gaf haar een klein pakketje terwijl Rosie stamelde dat het allemaal teveel was. Ze ging in de vensterbank zitten om het beste licht te hebben zodat ze het presentje goed kon bekijken. Het was een klein pakketje ingepakt in een mooi doosje. In het doosje zaten watten en Rosie moest goed kijken voor ze zag wat er in lag. Florian had haar zojuist de allermooiste armband en ketting gegeven die ze zich ooit had kunnen voorstellen. "Ik hoop dat je het mooi vind." maar Rosie hoorde niet eens wat hij zei. Ze hield een fijne gouden armband in haar handen van aaneengeschakelde roosjes en een gouden ketting met een roos van kleine rode steentjes als hanger in haar handen. "Ooh" was het enige wat ze kon uitbrengen. "Ooit geef ik je de mooiste ring die ik kan vinden Rosie, maar we zijn nog jong. Ik hoop dat je ze mooi vind. Ik vind ze precies bij jou passen." meende Florian en hij hielp haar het collier om te hangen. Rosie liep naar de spiegel toe en had bijna tranen in haar ogen. Dit was meer dan ze ooit had bezeten. Sterken nog, het was waarschijnlijk het duurste wat ze ooit in handen had gehad. "Bedankt" was het enige wat ze wist uit te brengen en stralend omhelsde ze hem. "Kom Rose, we gaan naar beneden, ontbijten." stelde Florian voor en hij trok haar mee. Beneden was de herbergier weer naar hen aan het staren. Dit maal niet spottend maar jaloers. Rosie zag er prachtig uit en ze voelde zich werkelijk waardig om de vrouw van Florian te zijn. Na het lekkerste ontbijt in tijden rekende Florian af. "Ik wens u en uw vrouw een prettige reis." gaf de waard zich gewonnen en Florian liep glimlachend naar buiten. Te paard waren ze binnen een kwartier bij het station en ze kochten twee enkele kaartjes naar Haleyville. Eindelijk ging Rosie weer terug naar haar thuis."


36 990 + 2119 = 38 109 (23 832 + 780= 24 112)

Oma stopte eventjes met het verhaal om te lunchen. Heerlijk dat ze niets hoefde te doen omdat Jeanine alles al had klaargezet. De soldaten waren overdag aan het werk dus waren ze ook even van hen af. Lisa ging elke keer meer op in het verhaal en haar ogen werden groot bij het horen van de prachtige sieraden die haar oma beschreef. "Later als ik groot ben wil ik ook graag ooit zulke mooie sieraden en jurken krijgen!" zei ze en de danste door de kamer. Oma lachte "Nou meid, misschien krijg jij op een dag wel net zulke mooie sieraden." en opa lachte mee. Het brood smaakte goed en de sfeer zat er ook goed in.

Na het eten dirigeerde Louis zijn kinderen naar buiten om alleen te kunnen zijn met de volwassenen. "Vanochtend heb ik vader voorgesteld dat hij en u meegaan met ons naar het dorp." opende Louis in het gesprek met zijn moeder. "Lieverd? Ik vind het geen probleem, vooropgesteld dat we je schilderijen in veiligheid kunnen brengen. Verder hebben we niets van emotionele waarde, dus de Duitsers mogen de rest houden.. Wat vind jij?" voegde opa er aan toe. Oma zuchtte, ze had het al zien aankomen. Kinderen konden net zo beschermend doen tegen hen zoals zij vroeger tegen Louis zelf was. Hij meende het allemaal goed en misschien wat het ook wel het beste. Oma vertelde dat ze het plan goed vond, maar dat ze Parijs zo zou gaan missen. Ze liep al tegen de negentig en met die oorlog konden ze misschien nooit terugkeren. "Mijn schilderijen zullen we inpakken en meenemen. De rest kan ik wel bij het Louvre afgeven, ze zullen ze voor jullie bewaren bij de rest van de collectie." Oma keek om zich heen en keek naar haar schilderijen. Schilderingen van bonenstaken, koloniale huizen en donkere figuren vormden het onderwerp. "Deze wil ik meenemen." En ze wees naar een portret van een donkere jongeman, lachend aan het werk. Zijn haardos stond overal heen en zijn witte tanden spatte van het doek af. "Ik zou hem nog zo graag eens weer eens willen zien..." verzuchtte ze terwijl ze het schilderij van Francey van de muur af haalde. Jeanine en Louis keken elkaar aan en stonden op om te helpen. Ze verzamelden alle werken en zette ze op een rijtje voor haar neer. Er waren meer dan twintig stukken in huis allemaal even mooi. Een schittering van het verleden drong door in de woonkamer en allemaal stonden ze een paar minuten te staren naar de kunst. "Ze zijn prachtig." vond Jeanine. Vele andere werken waren al door de loop van de jaren heen verkocht aan verzamelaars en musea, maar dit waren de stukken die oma had willen behouden. Het waren de plaatjes van haar verleden en van de wereld die achter haar lag. Haar hele jeugd stond voor ze. Uiteindelijk koos Oma zes stukken om mee te nemen, inclusief die van Francey. Ze haalden ze uit de lijsten en rolden de doeken voorzichtig op om beschadigingen te voorkomen. De anderen nam Louis mee de stad in, maar oma wilde niet weten waar ze bleven. Ze hoopte dat andere mensen er nog van gingen genieten en nam in haar hoofd afscheid van ze.

De rest van de bagage pakken ging vrij vlot, omdat ze niet zo veel mee hoefden te nemen. De koffers van de kinderen waren snel ingepakt en Opa en Oma namen alleen de noodzakelijke dingen mee. Boven van zolder pakte Oma een bundeltje brieven met een verfrommelde zwart-wit foto bovenop van een jongen met blonde krullen. Oma lachte, die gingen ook mee! Beneden aangekomen stond iedereen al klaar om naar het station te gaan. Ze pakten de tram, die wederom vrij leeg was en kwamen op het station aan. Oma herkende de hal bijna niet meer. Overal stonden soldaten in uniform en de rijen bij de loketten leken eindeloos. Louis stapte naar voren en ging in de rij staan. "Ik regel het wel." was het enige wat hij zei en hij verzamelde hun papieren. Tegenwoordig mocht je niet eens meer vrij reizen, maar moest je met je 'Ausweiss' laten zien wie je was en een verklaring afleggen van het hoe en waarom. Het duurde bijna drie kwartier voordat Louis terugkwam met de vervoerbewijzen en ze snelden naar het perron waar de trein al stond te stomen. De treinreis zou bijna drie uur duren, dus om de kinderen te vermaken besloot oma verder te gaan met het verhaal. "Rosie zat ook in de trein." merkte Lisa slim op en het verhaal ging ook verder vanuit de trein, duizenden kilometers verderop.

""Vertel me eens over je tijd in het Noorden?" vroeg Rosie. Ze had veel opgemaakt uit de brieven, maar lang niet alles wist ze nog. "Het was er heel koud. Zelfs de lentes daar zijn nog kouder dan onze winters hier." begon Florian. "Ik heb allemaal nieuwe kleren moeten kopen, en ze dragen daar vaak dassen. Op school moesten we ook een uniform aan" en hij beschreef het pak dat hij aan had gehad, met de donkerblauwe blazer en een geruit gilletje. "dat was eigenlijk wel leuk, want nu was iedereen hetzelfde." De stad was compleet anders dan je je ooit kunt voorstellen Rosie. Overal was rook en fabrieken en gebouwen hoger dan de kerk in ons dorp waar mensen in woonden. Ze hebben de langste bruggen ooit, compleet gemaakt van een soort ijzer. En de grootste gebouwen zijn allemaal van steen. De straten daar waren wel smeriger dan hier en de zon was soms ver te zoeken. Net als jij Rosie." vertelde Florian. Rosie lachte eventjes en vroeg. "Zijn de mensen daar dan allemaal rijk en vrij?" "Nee, bij lange na niet. De slaven daar waren wel bevrijd, maar ze leefden net zo armoedig als hier en niemand keek ze aan. Overal op straat waren bedelaars en mensen die zo dun als stokjes waren en bibberden van de kou. Het is daar niet beter, al kunnen ze wel zelf beslissen wat ze willen doen. Maar slaven alleen bevrijden is niet de oplossing Rosie, dat zag ik daar wel. Als iedereen nou eens wat deelde met anderen en niet zo verrekte verwaand was!" zei hij boos. "Iedereen kan toch gewoon samen leven? Ik heb daar rechten gestudeerd. Ik weet nu heel veel van alle Amerikaanse rechten en sinds kort is die nieuwe wet door de senaat goedgekeurd. 'Neither slavery nor involuntary servitude...shall exist within the United States.' ofterwijl; niemand mag je dwingen te werken en dat geld voor alle Amerikaanse Staten sinds dit jaar. Maar in de praktijk zal het nog lang duren voor het allemaal gelijk is. Dat is het belangrijkste wat ik heb geleerd. Je kan wel vechten, zoals die stomme burgeroorlog hier, maar je kan ook op politiek vlak iets betekenen. Ik wil de wereld nog beter maken en uiteindelijk misschien wel advocaat, politicus of rechter worden. Dan kan ik al die mensen die jou en jouw volk misbruikt hebben, eindelijk geven waar ze recht op hebben; straf." Rosie luisterde met open mond. Ze wist niet daar Florian zo begaan was met de negers. Hij wilde zelfs zorgen voor een betere toekomst voor hen allemaal en niet alleen voor Rosie. Ze bewonderde hem voor zijn overtuigingskracht en besloot dat ze hem in alles zou helpen wat ze maar kon. "Wat goed allemaal Florian. Ga ervoor, ik zal je erin steunen." beloofde Rosie en de verdere reis gingen ze verder over dit onderwerp terwijl buiten het landschap langzaam veranderde in minder moerassen en meer plantages.

De trein sukkelde langzaam station Haleyville binnen en Rosie zat tegen het raampje aangedrukt. Het dorp was voor geen meter veranderd, alleen was het lang niet zo stil meer op de straten. Het bruiste en overal waren mensen aan het bouwen en aan het werk. Het stadje leefde weer en de markt stond vol met goederen en blanken en zwarten door elkaar. Je zag nog steeds dat ze niet dezelfde positie hadden, maar nergens werd er meer eentje afgetuigd of verrot gescholden. Rosie lachte, ze had het dorpje stiekem wel gemist en ze was ongeduldig met het uitstappen. Ze rende het perron op en zocht met haar ogen naar een teken van Daisy of misschien wel Francey maar zag ze nergens. "Ze zijn er niet Rosie. Niemand wist wanneer wij terug zouden komen. Ik kon ze moeilijk de hele dag laten wachten, niet?" en hij sloeg een arm om haar heen. "Kom, we gaan lopen." stelde Florian voor. Het was immers niet lang en het zonnetje scheen goed. Rosie knikte. Florian begon te lopen maar merkte dat Rosie iets voorzichtiger liep. Hij keek naar beneden en merkte op dat ze nog steeds op haar blote voeten liep. "Zeg, zo kan dat niet hoor. We gaan schoenen voor je kopen." en ze liepen de markt op. Rosie snoof de vertrouwde geuren weer op en keek haar ogen uit. Overal zag ze oude bekenden en ze ving zelfs een glimp op van Heather, die zwanger leek! Florian kocht een paar mooie zwarte leren laarsjes voor Rosie en Rosie trok ze meteen aan. Ze pasten perfect en Rosie kon wel het hele stuk rennen van blijdschap. Ze hield zich echter in omdat rennen met zo'n mooie jurk niet bepaald gepast was. Samen liepen ze het stuk weg af naar het huis van de ouders van Florian.

De eerste die ze tegenkwamen was een klein schepsel met knalrood haar. Kitty zat ze op een steen lui af te wachten, alsof ze wist dat ze eraan kwamen. Rosie pakte de dikke rooie kat op en droeg haar de veranda op. Daisy stormde naar de deur en deze vloog open. "Rosie!" gilde ze en knuffelde haar vriendin. Toen pas keek Daisy naar de verschijning die erachter stond. "Florian! Ik zei het toch, dat die jurk perfect voor haar was. Hij staat je beeldig Rosie!" ratelde Daisy enthousiast. In de deuropening verschenen nu ook de ouders. "Welkom thuis kind. Wat zie je er mooi uit. Kom vooral binnen, je zult wel moe zijn." zei Lisa lief. Rosie zette de kat neer en liep naar binnen. Er was nog niets veranderd, behalve dan natuurlijk Daisy, die ook een stuk langer was. Binnen werd ze opgevangen door de vader van Florian, die Peter bleek te heetten. Hij bood haar een kop thee aan en allen gingen aan de tafel zitten. Iedereen keek haar aan en ze wist dat ze nu moest gaan vertellen over haar afgelopen jaar. Ze deed verslag van de plotselinge verkoop door Brad, haar jaar op de nieuwe plantage en hun terugreis. Iedereen luisterde met ingehouden adem, zo benieuwd waren ze. Florian nam daarna het woord over. "Ik ben zo blij dat Rosie er weer is." en hij keek eventjes naar haar en Rosie voelde zich groot worden. "Ik wil graag nog een paar maanden hier blijven en dan samen naar het Noorden trekken. Ik heb een betrekking aangeboden gekregen op een advocatenkantoor. Het is niet veel, maar genoeg voor ons beiden. Rosie lijkt je dat wat?" Rosie was verbaasd, hij had al een plan uitgedacht, zelfs al een baan aangeboden gekregen. Ze wist niet of ze het naar haar zin zou hebben in zo'n grote koude stad maar ze herinnerde zich wat ze in de trein had beloofd. "Ik ga met je mee. Wat een prachtige kans!" waren haar wel uitgedachte woorden. Peter mengde zich in het gesprek. " Jullie hoeven nog helemaal niet te gaan hoor. Jullie kunnen zo lang je wilt hier blijven, dan kan je rustig verder studeren Florian." "Ik heb er al goed over na gedacht pap. Hier verder studeren is niets voor mij, wat kan ik hier nog leren? Ik wil het echte leven in, samen met Rosie." en hij zag de weerstand bij zijn vader breken. "Goed dan, mijn zege hebben jullie, maar de eerste twee maanden blijven jullie hier." Zo snel zou hij zijn zoon niet weer laten gaan. Rosie lachte en knikte. "Zo en waar is Francey?" veranderde ze het onderwerp.

Daar stond hij, in de achtertuin. Hij was ontzettend hard gegroeid en stak zeker anderhalve kop boven haar uit. "Wie is deze chique dame?" lachte hij en hij tilde haar op. Francey zat helemaal onder de aarde maar het kon Rosie niets schelen. Rosie lachte van plezier en stapte achteruit om haar broer eens goed te bekijken. "Wat doe jij hier?" vroeg ze als eerste. Francey stond in de achtertuin van de buren, waar hij naar haar weten nog nooit was geweest. "Na het einde van de oorlog waren Lisa en Peter zo aardig mij in dienst te nemen. Ze hadden veel over me gehoord van jou zus en hadden een goede tuinman nodig. Nouja, ik ben natuurlijk geweldig!" zei hij quasi nonchalant. "Haha, wat goed! Je ziet er ook fantastisch uit." Het was waar wat ze zei. Hij was enorm sterk geworden en met het goede voedsel wat hij kreeg was hij goed gegroeid en glansden zijn haren in de zon. "Ik woon hier nu ook! Ik heb zelfs een kamer binnen. Jij blijft hier toch ook nu?" vroeg hij haar. "Minstens twee maanden, dat hebben we moeten beloven. Daarna gaan Florian en ik naar het Noorden." vertelde ze hem terwijl ze haar ogen neersloeg. Hij keek haar eens aan en tilde haar kin op zodat ze hem recht in de ogen moest kijken. "Wat is er zus? Ik zie het wel hoor, vertel maar." "Nou, ik weet het niet. Het lijkt me fantastisch, alleen met Florian, maar die stad is koud en groot. Ik weet niet of ik me daar wel gelukkig zal voelen." Eindelijk kon ze het delen. Francey hoorde haar aan en vertelde haar wat hij had gezien. "Echt? Wat goed, ik zal het hem eens voorleggen." besloot Rosie en ze liep naar binnen.

Het avondeten was geweldig. Rosie had in tijden geen lekker stuk vlees op en de jus van Lisa was geweldig. Het fijnste aan het maal vond ze echter nog wel dat iedereen waarvan de hield aan tafel zat. Rosie en Francey werden bijna zestien en voor Rosie betekende het dat ze dan volwassen werd volgens de wet. Ze zou met Florian mogen trouwen, want hij was al achttien. De komende twee maanden zouden ze hun reis voorbereiden en genieten van elkaar.

Na het eten hielp Rosie Daisy met afwassen. "Hey Rosie, ga je straks mee naar boven, ik heb die bonen van je nog steeds bewaard." zei Daisy. Rosie glimlachte en dacht terug aan hoe ze ermee hadden gespeeld toen ze kleiner waren. Daisy was ook al vijftien en eigenlijk hoorden meisjes van vijftien niet meer met poppen en bonen te spelen. Toch konden ze het niet laten. Ze lagen keurig opgeborgen in een lapje stof in het bureau op Daisy's kamer. De boontjes rolden op tafel, zwarte, witte en kleurrijk beschilderde. Beiden barsten in lachen uit. "Haha jij was echt een miniboontje Rosie" "Jaha" hikte deze "En deze dan. Het is sprekend een kont. Sir But haha." en de twee kwamen niet meer bij. "Ik vond dat echt super leuk dat beschilderen." zei Rosie toen en ze dacht terug aan hoe ze ze gemaakt hadden. Zelf verf maken had ze al geleerd toen ze heel klein was en nog bij haar moeder woonde. "Je bent ook erg goed. Moet jij niet weer gaan schilderen?" maar Rosie schudde haar hoofd. Zo goed kon ze het nou ook weer niet. "Kom, ik breng je naar je kamer." besloot Daisy het gesprek. Tot Rosie's spijt deelde ze geen kamer met Florian, maar dat was ook wel logisch. Immers het was niet gebruikelijk voor ongetrouwde koppels om bij elkaar te mogen overnachten. De kamer wat heel erg mooi, en ze had haar eigen bed en spiegel. In de kast hing een nachtjapon en nog wat andere kledingstukken. "Vind je ze mooi? Ik heb ze speciaal voor jou gekocht." pochte Daisy. "Ze zijn fantastisch." en Rosie kon nog maar net een geeuw onderdrukken. "Welterusten" zei ze en ze trok haar mooie nieuwe kleren uit en hing ze netjes over de stoel. Ze meende nog net op de gang twee mensen te horen want er klonk een zacht gegiechel. Maar het kon Rosie niet veel meer schelen, vannacht zou ze als een roosje slapen.

38 109 + 2 708 = 40 817, (24 112 + 1 938 = 26 050)

"Ftttttttt" klonk het heel hard en Jean schrok heel hard. "Het is de trein maar hoor lieverd." stelde zijn moeder hem gerust. "We zijn er" zei Lisa die het dorpje herkende wat nu heel langzaam voorbij gleed. "Ja!" zei Alex ook enthousiast en hij stormde naar buiten. De hele familie stond op en ging naar buiten. Voor het station stond de auto van Louis geparkeerd. Hij was een van de weinigen die zijn auto nog had, maar dat kwam omdat hij de hoofdleraar was op school. Bezine was lastig te verkrijgen maar hier in het dorp waren nog nergens echt tekorten van. Ze stapten allemaal in de auto en tuften het dorp door. Hier waren nog nauwelijks veranderingen te zien. Er waren niet zo veel soldaten overal en alleen het gemeentehuis was omtoverd tot een Duits bolwerk. Ze reden verder, het dorp uit en stopten bij de boerderij die het stel bezat. Het was een oude boerderij en de enige dieren die ze bezaten waren drie schapen, 5 kippen en een hond, Chef. In de tuin stonden de fruitbomen in bloei en de tomaten kleurden sappig rood. Hier zouden ze geen honger hoeven lijden de komende tijd.

Toen ze aankwamen bij het huis was het al schemerdonker. De hond sloeg aan maar kwam al snel kwispelt aanrennen omdat hij de stem van Lisa en Alex herkende. Het was een grote bouvier, met veel lang haar en klitten, maar de kinderen waren dol op hem. Louis tilde Jean-Pierre uit de auto direct naar bed omdat deze al als een blok in slaap was gevallen. Opa en Oma waren ook moe na de lange reis en doken meteen in bed tot ongenoegen van Lisa. Bij het verkleden kwam Lisa nog binnen voor een nachtzoen toen haar oog viel op een collier dat op het nachtkastje lag. "Maar.." stamelde ze ".. dat is net zo een collier als u had beschreven oma." Oma knikte en zei "Sterker nog, het is dezelfde. Kijk eens goed naar mij meisje en naar opa" en ze haalde de verfomfaaide foto van Florian uit haar tasje. "Bent u..." wist Lisa uit te brengen. "Ja, ik ben Rosie." verklaarde oma en ze prees Lisa dat ze zo slim was. "Hihi opa, u lijkt helemaal niet op de foto, toen had u nog heel veel haar!" "Lisa, ik wil je wel vragen om nog je mond te houden tegen je broertjes. Ons geheimpje.." ze oma met een knipoog. Lisa bezwoer dat ze niets zou zeggen en rende naar haar moeder om haar ontdekking te delen.

Jeanine was bezig om de mooie schilderijen weer in te lijsten, voordat ze kreukelden of nog erger, kwijt zouden kunnen raken. Ze was zojuist bezig met het schilderij van Francey toen haar dochter binnen kwam stormen. Eerst keek ze om zich heen om te zien of ze wel alleen was en toen kwam het wereldschokkende nieuws. "Mama, mama. Oma is Rosie.. ze vertelt de hele tijd een verhaal over zichzelf!" en Jeanine speelde mee. "Echt? Dus oma is Rosie zelf. Dat had ik nou nooit verwacht zeg.." en Lisa dartelde springend rond. "Ja, oma komt uit Amerika en is donker, het klopt allemaal. En Opa is natuurlijk Florian!" lichtte ze haar moeder in. "Ik ben zo benieuwd naar de rest van het verhaal en Francey. Leeft hij nog? Woont hij ook in Parijs?" volgde alle vragen elkaar rap op. "Francey he? Dat kunnnen we beter aan je vader vragen. Die weet misschien wel waar hij gewoond heeft.." en samen liepen ze de studeerkamer in waar Louis en les aan het voorbereiden was voor de dag erna. "Papa, ken jij oom Francey?" vroeg Lisa hem. Louis keek eerst zijn vrouw aan maar die knikte hem toe dat hij het kon vertellen. "Francey, de broer van oma bedoel je Lisa? Ja ik ken hem. Ik heb hem een keer ontmoet, toen ik ongeveer vijf jaar oud was, zo'n vijftig jaar geleden." vertelde hij haar. Haar vader was haar moeder pas laat tegen gekomen dus haar vader was al best wel oud. "Echt waar? Was dat in Parijs?" vroeg Lisa. "Ja het was in Parijs. Hij en zijn vrouw waren op bezoek voor de verjaardag van je oma, ze zou veertig worden. Ze kwamen geloof ik uit Kopenhagen ofzoiets. Ergens uit Europa in ieder geval." Lisa begon na te denken, iets waar ze erg goed in was. "Oma is binnenkort weer jarig. Zou het mogelijk zijn als hij weer zou komen? Als hij nog leeft tenminste... hij word dan ook al bijna negentig.." Wat was iedereen al oud. Haar opa en oma waren de oudste mensen die ze kende, maar tegelijk zagen ze er helemaal niet zo oud uit. Ze liepen beide nog prima en alleen haar opa was blind. Ze hoopte dat Francey nog leefde. Dat zou een mooie verassing zijn voor Oma! Louis ging zoeken tussen de ansichtkaarten en kwam erachter dat Francey en zijn vrouw elk jaar nog een kaart stuurden voor zijn verjaardag, met hun laatste adres erop. Hij was er nooit zo zuinig op geweest omdat hij de mensen nauwelijks kende maar hij had toch nog een kaart bewaard van paar jaar terug. "Wickham street 54, London", las het adres. "Mama wil jij mij helpen om een brief te schrijven in het engels naar ome Francey? Jullie mogen ook niks zeggen hoor tegen opa en oma!" liet Lisa de twee bezweren. "En ook niet tegen Alex trouwens, die weet nog helemaal niet dat het verhaal over oma zelf gaat." en ze grinnikte. Het liefste wilde ze meteen beginnen aan de brief maar haar vader stuurde haar naar bed. "Morgen ga je gewoon weer naar school hoor jongedame. Dus welterusten voor nu!" en hij gaf haar een zoen op het voorhoofd en Lisa liep naar haar eigen slaapkamer toe. "Wat een plannen voor zo'n klein meisje. Maar het zou fantastisch zijn voor mijn moeder als het werkelijk lukt.." vond Louis en Jeanine was het er roerend mee eens.

De volgende dag gingen de kinderen Clement weer gewoon naar school en kwamen ze thuis met verhalen over klasgenootjes die weg waren en de nieuwe klasgenootjes die vooral neefjes en nichtjes uit de grote stad bleken te zijn. "Sarah mist... maar het nichtje van Anna is nieuw in de klas, ze heet Henriëtte. Ze is heel erg aardig en slim. Natuurlijk niet zo slim als ik hoor.." vertelde Lisa honderduit en Alex kuchte heel hard. "Jij bent dom." was het enige wat hij vond. Bij hem in de klas zaten ook een paar jongens en hij had er eentje meegenomen om mee te spelen. Samen verdwenen ze de tuin in om de boomhut verder uit te bouwen. "Zo, eindelijk rust." vond Lisa want Jean was een middagdutje aan het doen. Jeanine glimlachte. Haar dochter leek ontzettent op haar zelf, maar die directheid had ze van haar vader. "Mama, zullen we de brief schrijven?" vroeg Lisa haar. "Ik help je, als jij mij beloofd zo aardappelen te schillen. Een beetje hulp kan ik ook wel gebruiken." Lisa vond alles prima als ze maar zo snel mogelijk die brief konden posten. "Wanneer is om's verjaardag eigenlijk precies? vroeg ze zich af en ze holde naar haar opa toe die op de veranda zijn pijp aan het roken was. Toen ze weer binnenkwam vertelde ze haar moeder het antwoord. "Opa zei dat oma het zelf niet precies wist, maar het altijd vierde rond 22 october. Dat is al over een paar weken!" Ijverig pakte ze pen en papier en legde deze voor haar moeder neer. "Lisa, heb je er al over nagedacht wat je precies in de brief wil zetten?" vroeg haar moeder. "Dat oma het verhaal vertelt, dat ze bijna jarig is en zo graag hem nog eens wil zien." besloot ze. Lisa en Jeanine bedachten eerst de franse zinnen en daarna vertaalden ze het en schreven het netjes op voor Francey. De brief werd als volgt.

Citeer
Lieve ome Francey,
Uw zus Rosie is mijn oma en mijn naam is Lisa. Mijn vader Louis heeft u ooit gekend toen hij nog klein was maar helaas u daarna nooit meer gezien. Laatst is oma begonnen met vertellen over u en haar toen u klein was. Ik vind het een heel mooi verhaal maar stiekem mist oma u heel erg, dat weet ik zeker. Omdat ze binnenkort 90 wordt, wil ik u en uw vrouw uitnodigen om over te komen naar Frankrijk en deze dag te vieren. U kunt zo lang bij ons op de boerderij verblijven als u wilt, en mijn broertjes Jean-Pierre en Alex ontmoeten.
Liefs, Lisa Clement
ps; Oma weet van niks, dus dit is een verrassing. U kunt de brief terug sturen aan mijn moeder Jeanine Clement, Rue Village 4, Roiffé.

Ze besloten de brief meteen weg te brengen en daarna hielp Lisa met koken. Er zat verder niets ander op dan af te wachten op het antwoord. Na het avondeten begon Alex weer te zeuren om het verhaal van Rosie. Jean werd ook ineens alert en liep op de bank af en wachtte tot hij erop getild werd door opa. Oma gaf Lisa een knipoog en begon weer met verder vertellen.

"De eerste dagen moest Rosie heel erg wennen aan het niets doen zodat ze haar oude hobby schrijven weer oppakte. Het was alleen lastig dat noch Daisy noch Florian de hele dag tijd voor haar hadden en dus moest ze zichzelf vermaken. Jezelf schrijfles geven was erg lastig dus begon Rosie kleine tekeningetjes te maken op het papier. Ze tekende de foto van Florian na en was zelf nogal verbaasd over het resultaat. Het leek sprekend! Toen ze het die middag aan Rosie liet zien viel haar mond open van verbasing. "Je hebt echt talent Rosie. Je moet gewoon weer gaan schilderen." ze trok haar vriendin mee aan de arm en ze kon nergens heen. "Hier, en me nu niet meer proberen wijs te maken dat het niets voor jou is. Volgens mij kan jij geweldig schilderen. En ik neem je nu aan. Je mag een portret van Francey voor me maken. Ik betaal ervoor." zei ze terwijl ze deed alsof ze niet bloosde. Rosie glunderde, haar vriendin had haar helemaal door, maar ze durfde niet goed. "Goed dan, ik doe het. Maar wel voor niets, jij hebt me al mooie jurken gegeven." besloot ze. Ze liep de tuin in met papier en een houtskooltje en begon rustig haar broer na te tekenen, die alle aandacht wel leuk vond. Hij stond in zijn geruite blouse met een tuinbroek voor de rozenstuik en leunde op zijn hark. Rosie deed haar best om hem zo mooi mogelijk neer te zetten. Hij lachte zijn tanden bloot en zijn haar was springerig en wilde niet plat blijven zitten. Daisy zat ontspannen in een stoel achter haar de vorderingen te bekijken. Af en toe gaf ze een aanwijzing, over de vorm van zijn wenkbrouwen of de moedervlek op zijn linkerhand. Rosie vroeg zich af hoe haar vriendin dit zo zeker wist maar besloot niks te vragen. Daisy zou het vast wel tegen haar vertellen als er iets aan de hand was... Rosie dronk een glas vlierbessensap op en deelde Francey mee dat ze klaar was. De tekening was prachtig gelukt, al was hij nog maar in het klad. Rosie besloot om haar eigen verf te maken, zoals ze dat vroeger altijd deed met bonen maar op het terrein stonden nergens bomen. Francey vertelde haar dat hij nog steeds paste op de bonen die ze bijna tien jaar geleden hadden geplant en dat er daar zwarte en witte bonen aan groeiden. Rosie besloot de bonen te plukken, zwart en wit was eigenlijk alles was ze nodig had, immers haar tekening was ook zwart met wit. Rosie mengde de kleuren en begon ijverig aan haar schilderij en werkte er elke dag lang aan. Het portret van haar broer kwam stukje bij stukje op het doek en Rosie genoot er zichbaar van. Iederen in huis was blij dat Rosie het zo naar haar zin had en moedigde haar van harte aan om door te gaan.

Na twee weken was het portret af en gaf ze het aan Daisy, 'haar opdrachtgever'. Die was er zo blij mee dat ze Rosie meteen meesleurde naar de stad om een cadeutje te kopen. Het enige wat Rosie wel kon gebruiken waren meer goede kwasten en een mooi nieuw doek, dus dat kozen ze uit bij een winkeltje aan de rand van het centrum. Terwijl ze terugliepen liet Rosie haar oog vallen op een affische dat aan de muur hing. "Het paradijs voor kunstenaars; Parijs." stond erop met een kopie van een schilderij van de schilderachtige straten van Parijs. Rosie liep er heen en bestudeerde het plaatje goed. Er stonden mooie hoge kathedralen op afgebeeld en het was er zonnig en licht. Overal waren de straten schoon en lachten de mensen en Rosie viel op slag voor de stad. "Daisy, Parijs, dat is toch hier niet zo ver vandaan?" vroeg ze haar vriendin. "Het lijkt me geweldig om er te wonen. Kijk nou hoe prachtig!" Rosie straalde helemaal maar het gezicht van haar vriendin betrok. "Parijs is in Europa, heel ver weg. Het is een fantastische stad. Maar niet dichtbij, je zult weken met de boot moeten." Toch liet Rosie zich niet uit het veld slaan. "Ik ben een kunstenaar Daisy. Dit is geen toeval.." en ze nam zich voor het binnenkort met Florian te bespreken. Ze zou alvast proberen om wat geld te sparen, dit was echt iets wat ze graag wilde. Bovendien Florian zou Europa ook fantastisch vinden, dat had hij zelf gezegd. Hij wilde de wereld zien, nou hier was zijn kans."

40 817 + 2 279 = 43 105, (26 050 + 752 = 26 802)

Thuis aangekomen zocht Rosie gelijk Florian op. Hij was achter in de tuin bezig met het onderhoud van het tuingereedschap, met oud en verroest gereedschap kon Francey natuurlijk niet werken. "Florian, kom snel. Ik wil je wat vertellen!" riep Rosie de hele tuin door toen ze vanaf de veranda Florian in het zicht kreeg. Blij om zijn meissie weer te zien rende hij hard richting het huis toe. Hij pakte haar op en viel achterover op het gras. "Zo, wat wil je me vertellen?" vroeg hij nadat hij haar een dikke pakkerd had gegeven. "Ik heb een betere plek gevonden dan het Noorden om samen te gaan wonen. Ik wil samen met je naar Parijs. Daar is iedereen vrolijk, is het heel licht en veel zon. En bovendien, daar is dé plek voor de kunstenaars. Je weet hoe graag ik schilder. Zullen we daar samen heen gaan? Het lijkt me zo'n romantische stad..." met grote ogen keek Rosie hem aan en om het hem helemaal moeilijk te maken begon Rosie zachtjes kusjes te geven in zijn nek. "Ik weet hoe graag je schildert en er van droomt om er ooit je geld mee te verdienen. Maar Parijs is ver weg hoor. En lang reizen kost veel geld, en dat hebben we niet. Ik denk dat je het uit je hoofd moet zetten." Florian keek haar met een spijtige blik aan, maar hij dacht dat dit het beste was. Rosie klauterde van Florian af en ging naast hem zitten op haar knieën. "We kunnen sparen. In die grauwe, vieze en smerige steden daar in het Noorden zal ik alleen maar gelukkig zijn omdat ik met jou ben, niet omdat ik het er zelf naar mijn zin heb. En jij zei ook dat je wat van de wereld wou zien. Dit is je kans!" nu kwam ook Florian overeind. "Weet je meid, je hebt gelijk. We zullen komende maand allebei hard moeten werken om veel geld te kunnen verdienen. Als we genoeg geld hebben, dan gaan we het avontuur tegemoet. Naar plekken waar ze wel snappen hoe je met mensen om moet gaan.  Naar Parijs, de stad waar kunstenaars op hun best zijn en iedereen altijd vrolijk is."  Samen droomden ze weg over wat voor huisje ze zouden gaan bewonen en hoe de kunst van Rosie door iedereen bewonderd werd. De vader van Florian kwam naar buiten. "Jongelui, het is tijd voor eten. Komen jullie naar binnen?" Rosie en Florian schrokken weer wakker. " Ja, tuurlijk pa. We zijn er zo." Reageerde Florian.

Weken gingen voorbij. Rosie kon de vader van Florian helpen op school met kleine klusjes. Als een soort van conciërge verdiende ze haar centjes. Florian had een baantje gevonden als hulp op een advocatenkantoor. Hij had zijn papiertje wel, maar om ook als daadwerkelijke advocaat of rechter aan de gang te kunnen moest hij eerst ervaring op doen. Langzaam groeide de geldbuidel. Vermoeid kwam Florian vandaag laat thuis. Iedereen had gewacht met eten totdat hij ook aan kon schuiven. Snel was het bordje leeg, er was weer eens voortreffelijk gekookt. Na het eten nam Rosie Florian mee naar buiten. "Zullen we samen naar de sterren kijken? Ze zijn zo mooi helder vanavond." Florian knikte en samen liepen ze hand in hand naar het einde van de tuin. Twee zakken meel dienden als rugsteun. "Zeg Florian, we hebben nu al best wat centjes bij elkaar gespaard. Ik denk dat we binnenkort wel naar Parijs toe kunnen." Sprak Rosie terwijl ze zich dichter tegen Florian aan ging liggen. "Je hebt gelijk. Ik heb er al even over gepraat met mijn vader. We mogen volgende week gaan. Dan hebben we genoeg geld en dan kan mijn vader ons ook brengen naar de boot. Nog eventjes geduld." Rosie schoot overeind. "Echt?"schreeuwde ze uit en gaf hem een dikke zoen op de wang. "Ow, ik houd zo van je. Ik kan haast niet wachten tot we er zijn." Ze viel in de armen van Florian terwijl hij fluisterde: "Ik ook niet meid, ik ook niet."

Een week had nog nooit zo lang geduurd. Al 5 dagen stond haar koffer ingepakt en klaar om te gaan in de gang van het huis. Steeds meer begon ze zich te beseffen dat ze wel een hele mooie nieuwe toekomst in ging met Florian, maar ze liet ook veel achter.  Ze zou Daisy en Francey moeten missen. Ze had zo graag gewild dat zij ook mee konden, maar dat ging helaas niet. Een paar uur voordat ze met de auto naar de boot gebracht zouden worden nam Rosie Daisy apart. "Ik wil dat je dit houd." Rosie nam de hand van Daisy en stopte er wat in. "Ik heb niet veel, maar dit zal je altijd aan mij doen denken." Daisy opende haar hand en zag dat er een van de geverfde bonen in zat. "Het is... jou." Zei Daisy verbouwereerd. "Ja, ik zal jou altijd bij me dragen en ik wil dat jij mij altijd bij je zult dragen." Daisy begon te huilen. "Dit is het mooiste dat ik ooit heb gehad. Waarom ga je ook weg!? Je bent mijn beste vriendin." Snikte Daisy inmiddels op de troostende schouder van Rosie. "Ik vind het ook niet leuk, maar hier kunnen we niet blijven. In Parijs kan ik een nieuw leven opbouwen met Florian. Daar  kunnen we rijk en gelukkig worden." Het maakte alleen maar dat Daisy harder begon te huilen. "Dees?" klonk het enige meters achter hen. Beiden draaiden zich om naar de richting van het geluid. "Florian wil afscheid van je nemen. Ga maar even naar hem toe." Klonk het uit de mond van Francey. Daisy liep weg richting de woonkamer. Nu waren broer en zus alleen. "Dus." Opende Francey het gesprek. "Ik heb ook iets voor jou." Sprak Rosie. En ze stopte ook hem een boon toe. Francey keek ernaar en wist niet goed wat hij er mee moest. "Het is een beschilderde boon. Ik heb speciaal voor jou een tweede ik gemaakt. Op deze manier heb jij mij altijd bij je en ik jou." Zei ze terwijl ze de boon liet zien waarop Francey geschilderd was. "Wat lief." Was het enige wat Francey uit wist te brengen. Hij knuffelde even kort met Rosie. "Uhm, ja. Ik moet weer verder met uhm, ja, met het opruimen van het schuurtje." Loog hij om maar geen lang en pijnlijk afscheid te hoeven hebben. "Veel plezier daar." Rosie knikte en zag hoe hij wegliep. De paard en wagen stond inmiddels al voor het huis en de koffers werden er door de vader van Florian ingeladen. "Papa, wacht. Ik wil dat Rosie dit meeneemt. Op deze manier kan ze aan Francey en mij blijven terug denken. Zonder haar betekent het voor mij toch niks meer." Daisy kwam aanzetten met het schilderij dat Rosie had gemaakt van Francey voor Daisy.  Nog een keer omhelsden de meiden elkaar. "Beloof me dat je me veel zal schrijven." Sprak Daisy. "Ik wil weten hoe het daar is, in de stad van de kunstenaars." Rosie knikte. "Ik moet nu wel gaan, anders missen we de boot. Ik zal je schilderij een mooi plekje geven en hem goed bewaren. Dat beloof ik."  Ze stapten in de wagen. De hele familie had zich inmiddels al rond de wagen verzameld om ze uit te zwaaien. Met pijn in  het hart reden ze weg. Nu begon ook Rosie te huilen, de troostende schouder van Florian ten spijt.

De boot waarmee ze zouden varen was groot. Rosie liep samen met Florian over de plank om het dek te bereiken. Florian droeg de zware koffers terwijl Rosie alleen maar het schilderij en een klein koffertje met wat kleding droeg. Een man met veel strepen op zijn schouder begroette de beiden. "Goedemiddag beiden, volg mij maar. Dan breng ik uw beiden naar uw hut." Ze liepen naar de andere kant van het schip waar een trap naar beneden liep. Eenmaal beneden roken ze de geuren van de gerechten die de chef aan het klaarmaken was. "Hier kunt u 's avonds uw diner nuttigen en overdag genieten van lekkere hapjes." Zei de man op overdreven chique manier. Ze liepen een lange smalle gang in. Aan het einde van de gang hielden ze in. "Hier is uw verblijf." Een deur werd geopend en een ruime en mooie hut openbaarde zich aan de twee. Als u vragen heeft dan komt u maar naar het dek, daar zal ik zijn. Voor nu laat ik u maar even wennen aan uw nieuw verblijf." Rosie keek de man na en toen ze dacht dat de man uit het zicht verdwenen was riep ze hard: "We gaan naar Parijs. Ow, en wat voelt dit bed zacht! Kom er ook naast!" riep ze terwijl ze op het bed gesprongen was. Florian stond bij het raam over de wijde zee uit te kijken. "Wat is het toch een mooi gezicht. Ik kan hier uren naar kijken. Kom, laten we naar het dek gaan, daar kunnen we genieten van de mooie vissen die rond onze boot zwemmen." "Ja, kinkt goed" en Rosie had de hand van Florian al vast. Samen liepen ze naar het dek toe, waar ze de hele avond over zee uit zouden kijken.

De reis voorspoedde spoedig. Ze waren geen moment van elkaars zijde. Het eten was lekker en iedere avond genoten ze van de heldere sterren hemel. Florian genoot ervan om altijd te vertellen over de sterren. Hij wist er veel vanaf, hij had er extra lessen over gevolgd toen hij in het Noorden was om te studeren. Bijna jammer vonden ze het dan ook toen het stoomschip aankwam in de buurt van Parijs. Gisteren had dezelfde man die hen de hut had laten zien het woord genomen bij het diner. "Morgen zullen we omstreeks deze tijd aankomen in Parijs. Ik heb het naar mijn zin gehad de afgelopen weken, ik hoop dat u net zo van deze trip genoten heeft als de crew. Prettige voortzetting gewenst." Die avond waren ze niet naar het dek gegaan, maar hadden ze de koffers alvast ingepakt. Het voornemen was om vroeg naar bed te gaan zodat ze uitgerust aan zouden komen in Parijs, maar van de spanning hadden ze niet kunnen slapen. De hele volgende dag stonden ze op de punt van het dek, op zoek naar een teken dat Parijs kon betekenen. Ten tijde dat de schemering inviel en Rosie eigenlijk het liefst met Florian terug naar hun hut waren gegaan hoorde ze een meisje een gilletje slaan. Op nog geen twee meter van haar stond een meisje te springen en te wijzen: "Daar, dat is die Arc de nog wat. Dat staat in Parijs. We zijn er al." Rosie keek Florian aan. "Wat bedoelt ze? Wat is de Arc de nog wat?" Florian legde uit dat er een boog in Parijs stond ter ere van Napoleons overwinning. Een generaal die ooit een gevecht met zijn leger won, verklaarde Florian nog iets beter. "Maar, maar, dan heeft ze gelijk. Dan zijn we er bijna." Het drong nu ook door tot Rosie. "Ja, ze heeft echt gelijk. Kijk, de Arc wordt steeds groter. Laten we onze koffers gaan halen. Ik wil als eerst voet op Franse bodem zetten, met jou in mijn armen." Ze renden naar beneden en pakten alle koffers, Florian weer de zware en Rosie de lichtere met in de andere hand het schilderij. Toen ze weer boven aan de kwamen was de boot bezig om de laatste meters tot aan de wal te overbruggen. Ze liepen naar de plek toe waar de loopplank zo uitgelegd zou worden. Een man kwam naast hen staan, het was de hoogste kapitein. "Dames, heren! We zijn in Parijs..." de woorden verstomden door de honderden mensen die begonnen te juichen. De kapitein snapte dat doorgaan met zijn speech geen zin had en gaf het teken dat de plank uitgelegd moest worden. Zo snel als ze konden liepen ze naar het einde van de plank, ze wouden de eersten zijn. De koffers werden naast hen neer gezet en Florian pakte Rosie op. Als een bruid op haar huwelijksnacht werd ze over de drempel naar haar nieuwe toekomst getild. Beter kon hij niet beginnen. Slenterend begonnen ze te lopen door de verbazend mooie stad. Rosies mond viel om de haverklap open, wat was het hier mooi en groot. Alleen Florian was al een klein beetje gewend aan het leven in de grote stad, hij was dan ook degene die zich realiseerde dat ze nog een onderkomen nodig hadden. "Rosie, laten we ergens een aardige meneer vinden die ons naar het platteland wil rijden. Hier kunnen we geen huis vinden, maar op het platteland staan vaak verlaten boerderijtjes waar we best wel in kunnen wonen. De stad bewonderen kunnen we morgen ook nog wel." Rosie knikte. Ze wist dat hij gelijk had, maar ze had moeite om geconcentreerd te blijven met zulke mooie dingen om haar heen. Een oudere meneer had het gesprek gehoord en sprak Florian aan. "Ik kon het niet helpen, maar ik hoorde u praten. Ik weet wel een boerderijtje op het platteland dat u kunt betrekken. Spring maar naast me op de bok." Florian en Rosie keken elkaar aan. "Kunnen we onze koffers in de wagen leggen meneer?" vroeg Florian beleefd. "Natuurlijk." Rosie klom alvast op de bok terwijl Florian de koffers in de wagen legde. De man werd vriendelijk bedankt voor de lift. Het was een mooi verlaten boerderijtje. "Het is niet veel, maar meer kunnen we ons niet echt veroorloven nu. We zullen later wel op zoek gaan naar wat beters en dichter bij de stad." De eerste weken waren echt armoe voor Rosie en Florian. Het was moeilijk om werk te vinden, maar na een tijdje had Florian toch een baantje gevonden als hulp rechter. Hij moest de administratieve werkjes van de rechter doen, zodat hij na een tijdje de post van rechter over kon nemen. De oude rechter was al op aardige leeftijd en zou binnen afzienbare tijd met pensioen gaan.


2334 woorden

Zo, dat is wel genoeg voor nu. Lekker naar bed nu. Kapte oma het verhaal abrupt af. Alex zeurde nog eventjes door maar oma wilde echt niet meer vertellen. Het einde zou ze bewaren voor vlak voor haar verjaardag. Ze had een plannetje, en dat had met het verhaal te maken. "Nee jongens, genoeg over mij verteld." zei oma. Alex keek haar scheef aan en Lisa sloeg haar hand voor haar mond. Alex besloot niks te zeggen maar oma zag aan hem dat hij het wist. Op de slaapkamer van de jongens hoorde ze die avond duidelijk smoezen tussen Lisa en Alex. "Wist jij het al?" vroeg Alex verbaasd. "Ja, oma is Rosie. En opa is natuurlijk Francey." hoorde ze Lisa zeggen. "Dus oma...." en toen viel het stil aan de ander kant. Iemand had deur dicht gedaan. Tevreden viel oma in slaap.

Enkele weken gingen voorbij toen er een brief in de brievenbus plofte. De verjaardag van oma was inmiddels nog maar een paar dagen verder. Jeanine besloot te wachten met het openen van de brief toen de kinderen uit school kwamen. Opa en oma waren met de hond aan het wandelen. Ze hadden altijd een grote hond willen hebben, maar in Parijs ging dat niet. Jeanine zette en grote pot en thee en bakte wat koekjes en wachtte de kinderen op terwijl ze de was opvouwde. Lisa kwam het eerst thuis en plofte op de stoel met en kwakte haar jasje zomaar op de grond. "Zeg jongedame, ruim dit eens eventje op. En wel direct!" viel Jeanine uit. Rosie pakte haar jasje op en liep mokkend naar de gang om hem op de kapstok te hangen. Toen ze terug de kamer binnenkwam zag ze de brief op de tafel liggen en wilde hem al weggrissen. Haar moeder hield haar tegen en zette haar aan tafel neer. "Wachten op je broer Lisa. Hij weet immers ook van ons geheim weetje nog?" Die avond dat Alex achter het mysterie van Rosie was gekomen had ze hem uitgebreid ingelicht en sindsdien waren ze als broeders van een geheime sekte steeds stilletje bezig geweest met speculeren of Francey zou komen of niet. Lisa dacht van niet, hij zou al zo oud zijn dan. Maar Alex was het niet met haar eens. Natuurlijk zou hij komen! Lisa knabbelde ongeduldig op haar tweede koekje toen de deur open zwaaide en Alex naar binnen kwam stormen. Hij was gevallen en viel in tranen zijn moeder in de armen. Ongeduldig vertelde Lisa hem dat hij zich niet zo moest aanstellen want de brief van Francey was er en ze zaten op hem te wachten. De woorden hadden wel de goede uitwerking van Francey was in een klap stil. Jeanine haalde voor de zekerheid toch maar een pleister en plakte die op zijn knie. Ze sneed de enveloppe open met een briefopener en haalde de brief eruit en las hem luid voor.

CiteerLieve Lisa,
Bedankt voor je prachtige brief. Helaas kan Francey hem zelf niet beantwoorden omdat hij last van zijn schrijf hand heeft. Ik wil de brief echter graag beantwoorden. Misschien heb je wel eens van mij gehoord. Ik ben de zus van je opa, Daisy. Nadat je opa en oma ons hadden verlaten voor het prachtige Europa ben ik met Francey getrouwd. We zijn daarna ze achterna gegaan en ook naar Europa gegaan. Momenteel wonen we in Londen en wordt er goed voor ons gezorgd. Mijn man is niet goed meer te been maar verder is alles helemaal in orde met ons. Na het nieuws dat jullie hem wilden uitnodigen voor zijn zusjes verjaardag heeft hij allerlei wilde plannen opgevat. Hij wilde meteen komen maar ik vertelde hem dat we nog wel de tijd hebben. In ieder geval kunnen jullie ons de 21e verwachten als het meezit. Ik heb er heel veel plezier in en Francey ook.
Liefs Daisy
ps; wat een leuke verrassing zeg!

Lisa trok haar broertje van zijn stoel af en samen dansten ze door de kamer heen. "Hij komt, hij komt!" gilden ze. "Wie komt er?" vroeg oma die plots in de deuropening stond. "Oh, ze dachten dat papa eraan kwam." vertelde Jeanine snel. Hopelijk was de verrassing gered.

De hele dag zat Lisa op school te wiebelen op haar stoel. Ze had zelfs strafwerk gekregen van de meeste, wat haar anders nooit gebeurde. Vanavond zouden Daisy en Francey aankomen. Ze vond het fantastisch dat ze ook allebei zouden komen, dat was meer dan waarop ze gehoopt had. Francey was dus met Daisy getrouwd en nu zou ze Daisy meteen ook ontmoeten. Ze was benieuwd of ze Francey van het schilderij zou herkennen, maar ze dacht van wel. Daisy kende ze alleen uit verhalen. Zou ze nog steeds lange blonde pijpenkrullen hebben? Onwaarschijnlijk, de meeste oude vrouwen hadden wit haar, net als oma. Toen de schoolbel ging sprintte ze naar buiten waar haar vader haar stond op te wachten met de auto. Ze reden direct door naar het station waar de trein net binnenreed. Lisa sprintte het perron op en zocht met haar ogen alle raampjes alvast af. Achter het laatste raampje zag ze onmiskenbaar een donkere man zitten met een hele mooie oude vrouw naast hem. Lisa rende met de trein mee en zwaaide naar hen. Het echtpaar merkte het meisje ook op en zwaaide terug. Ze stapten uit en liepen direct op Lisa en Louis af. "Zo dus jij bent Lisa!" zei Daisy. Lisa vond dat ze een hele lieve stem had en ze was nog steeds heel mooi. "Ja" knikte ze en Louis pakte hun bagage over. "Welkom oom en tante." zei hij en hij zoende hen op de wangen en ze liepen naar de auto. Het was nog niet mogelijk om hen mee te nemen naar de boerderij, omdat dat de verrassing zou verspillen dus zette Louis hen in het dorp af hij het hotel dat hij gereserveerd had. Met moeite liet Lisa haar nieuw ontdekte familie achter en reden de twee naar huis voor het avondeten.

Na het avondeten zaten de kleinkinderen allemaal weer in de woonkamer. Oma had hen beloofd om dan het laatste gedeelte te vertellen. Het was misschien niet zo spannend meer hoe het zou aflopen, toch genoten de kinderen elke keer weer van het verhaal. Nu was het misschien zelfs extra leuk geworden vonden Lisa en Alex. Ze wisten nu immers om wie het allemaal ging, hun eigen oma!

"De eerste vijf jaar was een ontdekkingstocht voor Rosie en Florian. Beiden spraken ze niet meer dan een handjevol Frans. Rosie had wat Frans geleerd van de geïmporteerde slaven uit de Franssprekende Afrikaanse landen. Florian had op school wat Frans gehad maar ze moesten snel bijleren want de Fransen spraken geen Engels. De eerste jaren waren ontzettend romantisch. Na die baan van Florian hadden ze eindelijk genoeg geld opgespaard om een klein huisje met een tuin in Parijs te kopen. Beiden wilden dolgraag naar de stad terug. De eerste dag daar had hun echt verliefd gemaakt. Een paar van de bijzondere bonen die Rosie bij zich had plantte ze daar, als herinnering aan vroeger. Het eerste huisje was erg klein en Rosie had daar niet echt plek om te schilderen dus huurde ze op een paar straten afstand een atelier. In het begin kon ze totaal niet schilderen wat ze zelf wilde en nam ze vooral portret opdrachten aan. Rosie kwam toen in de grootste en mooiste huizen om de meeste stijve vrouwen te maken. Wat ze eigenlijk het liefste deed was alledag naschilderen. In het zwart-wit, dat was genoeg. Omdat het met Francey steeds beter ging besloten ze ter verhuizen. Echter ze hadden een probleem, ze huizenprijzen waren enorm aan het stijgen en eigenlijk konden ze toch geen groter huis betalen. In die periode besloten ze te gaan reizen. Florian en Rosie zijn hebben een tijdje in Rome gewoond, waar de oude Romeinen vandaag komen. Daarna zijn de doorgetrokken naar Wenen, waar ze naar de mooiste concerten konden horen van de bekende componisten. Ze reisden met de trein door naar Berlijn, waar de grote architecten de mooiste huizen bouwden. Het is de plak waar Rosie voor het eerst bruine beren zag in der Berliner Zoo. Het waren ook op slag haar lievelingsdieren. Later zijn ze nog doorgereisd naar Kopenhagen en Amsterdam tot ze weer heimwee kregen naar Parijs en haar charme."

Oma pauzeerde eventjes om op de klok te kijken. Het was eigenlijk al rond bedtijd van de kinderen, maar eigenlijk wilde ze nu niet stoppen met vertellen. Morgen hoefden ze toch niet naar school en het was het laatste stuk van het verhaal. Oma was blij dat Alex nu ook snapte hoe het in elkaar zat en ze vond dat hij er goed mee omging. Wat Jean ervan wist was een raadsel, hij ging het hun in ieder geval niet vertellen. "Ah toe oma, maak uw verhaal af." smeekte Alex. Oma keek om zich heen. Van hun ouders was geen spoor dus kon ze prima nog eventjes doorvertellen. "Goed dan. Het is het laatste stuk over mijn verhaal. Florian en ik, uh Rosie, woonden inmiddels in Parijs."

"Toen ze terug kwamen in Parijs zijn ze getrouwd. Rosie was niet zo heel jong meer maar ze wilden graag toch nog officieel trouwen. Rosie trouwde in een witte jurk en Florian droeg een zwart pak. Hij zag er oogverblindend uit. Die dag gaf hij Rosie een ring met een rode edelsteen erin, zoals hij jaren eerder haar had beloofd. Hun geloften waren prachtig. Rosie beloofde hem dat ze hem altijd trouw zou zijn en al haar liefde zou schenken. Florian beloofde haar op zijn beurt om voor haar te zorgen en om hun leven kleur te geven. Niet alles zou zo zwart-wit zijn en samen konden ze alle tegenstellingen overwinnen. Die woorden staan ingegraveerd in het geschenk wat hij die dag aan Rosie gaf. Het is een klein kistje van bewerkt hout. Met rood fluweel is het ingekleed. Het was een prachtig doosje met een prachtige belofte erin. Gelukkig was de baan van Florian nog steeds beschikbaar voor hem. Opnieuw gingen ze op zoek naar een huis en ze vonden er eentje aan de rand van de stad met een grote tuin en genoeg slaapkamers. Florian had ruimte voor zijn eigen studeerkamer en Rosie maakte een atelier. Door de inkomensstijging van Florian hoefden ze zich geen zorgen meer te maken over geld. Er was alleen een ding dat nog miste in hun leven; een kindje. Om hen heen waren alle vrouwen allang moeder en Rosie liep al tegen de dertig. In die tijd was ze al best oud, maar ze gaven de hoop niet op. Toen ze de eerste keer zwanger werd waren ze beiden door het dolle heen. Helaas liep het niet goed en verloor Rosie de baby na vier maanden. Na een paar jaar durfde ze dan ook niet blij te zijn met haar buik die steeds dikker werd. De dokter stelde echter vast dat ze gewoon zwanger was en dat er niks aan de hand was. Ze was dan misschien al wat ouder, met was levertraan slikken zou alles vast goed komen. Met goede hoop voelde Rosie haar kindje in haar buik groeien. Het waren de dagen dat ze het meeste terugverlangde naar haar goede vriendin Rosie of een moeder die haar advies kon geven. Rosie begon weer met schilderen en pakte het nu helemaal anders aan. Ze schilderde portretten van figuren van vroeger en de koloniale huizen die ze soms zo miste. Andere dagen ging ze de straten op en en schilderde de schemerende straten van Parijs. Na negen maanden konden ze er echt niet meer onderuit; hun kindje zou levend en wel geboren worden. In de zomer van '86 werd de kleine Louis geboren, met alles er op en eraan. Rosie en Florian waren volmaakt gelukkig met Louis. De mollige baby werd al snel een kwieke peuter en hij groeide uit tot een nieuwsgierig kind en deed het fantastisch op school. Rosie kon er van genieten om gewoon op de stoel te zitten te zien hoe Louis zat te kleuren of een boekje las. Al snel kwamen ze erachter dat hij erg slim was en ging het was dan ook geen verrassing dat hij ging studeren aan de universiteit. Met een rechter als vader leek de keuze logisch maar Louis koos voor de studie Frans. Hij werkte daarna een tijdje als leraar op een school hier in Parijs maar verhuisde toen naar een klein dorpje. Tijdens de vorige grote oorlog in 1918 leerder hij een jong meisje kennen. Veel te jong voor hem, ze was pas veertien toen hij haar zag. Ze werkte met haar grote zus in het veldhospitaal en hij schreef haar gedichten. Aanvankelijk moest ze niets van de oude bewonderaar weten maar na een paar jaar schrijven zagen ze elkaar opnieuw. Het meisje was op slag verliefd en binnen een paar jaar trouwde onze Louis met Jeanine. De rest van het verhaal kennen jullie nietwaar? Eerst werd er een meisje geboren, Lisa. Ze werd vernoemd naar de moeder van haar Opa. Toen werd Alexandre geboren, naar de grote held van zijn vader; Alexander de grote. En als laatste de klein Jean-Piérre, die eigenlijk is vernoemd naar de vader van hun opa, Peter."

Oma hield op met vertellen en de kinderen zuchtten. De rest kenden ze inderdaad, wat een ontknoping. Jeanine kwam de kamer binnen en stuurde de kinderen naar bed. "Goed slapen kinderen. Morgen gaan we vroeg opstaan. Het is een bijzondere dag." en ze knipoogde naar Lisa en Alex, die precies wisten wat er in petto stond voor de komende dag.

43 105 + 2334 + 2267= 47 703,  (26 802 + 2334 + 1013 = 30 149)

ps; er komt nog 1 stukje!

Lisa werd vroeg wakker. Ze sprong uit bed en waste zichzelf. Ze had voor vandaag haar mooiste jurk aangetrokken en had een nieuw roze lint in haar lange bruine haren. Ze sprong bij haar ouders op bed, die nog ver in dromenland waren. "Papa, Mama, wakker worden. Vandaag is oma jarig!" riep ze terwijl ze alweer naast het bed stond te dansen. Een oog ging er open bij Jeanine en haar mondhoeken krulde omhoog. Het enthousiasme van Lisa was aanstekelijk en eerlijk gezegd had zij ook ontzettend veel zin in de dag. Louis bromde wat maar daar liet Lisa het niet bij zitten. Ze trok zijn kussen weg en begon hem ermee te slaan. Dat liet Louis zich natuurlijk niet zomaar gebeuren en als snel kreeg ze een mep terug van de rood geruite kussens. Lisa's spel werkte wel want binnen een paar tellen stond ook hij naast zijn bed om zijn dochter te achtervolgen. "Stttt" waarschuwde Jeanine nog maar er viel al een vaas om in het wilde spel van de twee. Lisa stond er beteuterd bij te kijken maar verstopte zich snel in de badkamer met de smoes dat ze haar tanden nog moest poetsen. Met een gespeelde geergerde blik bukte Jeanine om de puinzooi op te ruimen. Niet veel later ging de deur van hun slaapkamer voor de tweede maal open. Dit maal stond Alex in de deuropening, hij was wakker geworden van het brekende porselein. Zijn oogjes zaten nog helemaal dicht en zijn krullenbol stond recht overeind. Louis streek hem over zijn bol en nam hem weer mee naar de slaapkamer van de jongens. "Wakker worden Jean. Kom maar kleintje." en hij tilde hem uit bed en hielp de jongens bij het aankleden en glad kammen van hun haar. "Vandaag komt de broer van oma op bezoek kereltje." vertelde Louis hem nogmaals. Hij wist het wel, maar uit Jean-Piérre kwam nooit veel reactie. Hij knikte ditmaal en Louis was tevreden. Het was gewoon een zwijgzaam ventje, praten hoefde nog niet. Dat zijn jongste zoon niet dom was wist hij wel, hij begreep dingen altijd veel te goed. "Ja Jean, dat is Francey, uit het verhaal." lichtte zijn grote broer hem in. Hij knikte weer, dat wist hij allang hoor! Louis prees zijn beide zoons, ze zagen er uit om door een ringetje te halen. Dat zou vast niet lang duren Alexandre kennende, maar ach, hij had het tenminste geprobeerd. Beneden hielp iedereen om een lekker ontbijtje te maken en al snel stonden ze alle vijf voor de deur van opa en oma met twee heerlijk gevulde dienbladen.

Oma had alle commotie allang gehoord maar was netjes in bed blijven liggen. Het was vandaag haar verjaardag. Wat was ze eigenlijk een oud mens zeg, al negentig jaar oud. Velen haalden die leeftijd niet en ze had alles om gelukkig van te worden; lieve kinderen en kleinkinderen. Ze had de wereld gezien en haar passie nageleefd. Het leven was mooi en tot op de dag van vandaag had ze nergens spijt van. Het enige wat haar soms ineens somber kon stemmen was de gedachte aan vroeger. Aan Amerika, Francey, Daisy, Macy, haar moeder, Lisa en Peter en zelfs de kleine Kitty miste ze nog wel eens. Niet dat ze ooit terug wilde, maar het was een wezenlijk deel van haarzelf wat ze had achtergelaten. Ze had het opgevangen met haar schilderijen, waarin ze de hoofdrol speelden. Maar op de meeste momenten was Rosie gewoon zielsgelukkig. Dat ze ooit negentig had mogen worden met Florian aan haar zijde had ze niet eens kunnen dromen. "Florian, hou je nog van me? Nu ik oud en gerimpeld ben?" vroeg ze zachtjes aan haar man die ook net wakker werd. "Of ik nog van je hou? Jij bent de mooiste en liefste vrouw voor mij en de enige die ik ooit gewild heb. Het is niet voor niets dat God ons zoveel jaren heeft gegeven." fluisterde hij terug en oma kroop tegen zijn warme lichaam aan. "Wanneer zouden ze met het ontbijt komen." vroeg opa en oma grinnikte. Ze was dus niet de enige die doorhad dat er iets gaande was. Ze besloten vooral stil te blijven liggen en ze kletsten nog wat over de dag die komen zou. Na een minuut of tien werd er dan eindelijk aan de deur geklopt en kwamen Louis, Jeanine, Lisa Alex en Jean-Piérre binnengelopen met twee overvolle dienbladen met lekkers. Rosie en Florian deden net alsof ze nog sliepen en werden spontaan wakker van het verjaardagslied dat gezongen werd. "Bon anniversere Maman!" klonk het luid en oma deed net alsof ze ontzettend verrast was met kreetjes als 'oh gut wat leuk' en 'tjeetje'. Opa speelde zijn rol ook goed mee door te roepen 'Wie zijn daar? Ik hoor allemaal mensen!' en Alex moest hard lachen tijdens het liedje. Hij kreeg direct een por in zijn zij van Lisa die het heel serieus nam. Opa en Oma kropen overeind in bed en pakten ieder een dienblad aan. Op het bord lag meer lekkers dan ze in een hele lange tijd hadden gezien. Jeanine had zelf croissants gebakken in de oven en de pruimenjam uit de achtertuin was verrukkelijk. De jus s'orange kwam vers van de sinaasappels uit de tuin en een gekookt eitje maakt het helemaal af. Zoals opa's en oma's betaamd probeerden ze eerste de lekkernijen aan hun kleinkinderen te slijten maar Jeanine en Louis hadden dit voorzien en hun kinderen beneden al volgestopt. Beiden genoten erg van het ontbijt en toen Jeanine de gordijnen opentrok was de dag perfect; het zonnetje scheen. Na het ontbijt namen Jeanine en Louis de kinderen mee naar beneden om de achtertuin gereed te maken voor het feestje. Vanuit het raam zag oma de slingers en versieringen die de kinderen ophingen. Het zag er prachtig uit en zelf trok ze een wit met blauwe jurk aan en opa deed zijn mooiste overhemd en jasje aan. Ze liepen naar beneden waar iedereen al klaar zat.

Het ontbijt was zwaar geweest dus zouden ze nog eventjes wachten met de taart die Jeanine had gebakken de avond ervoor. Oma nam de tijd om een paar dingen te zeggen. "Lieve kinderen en kleinkinderen." begon ze plechtig en iedereen keek op. "Ik vind het ontzettend fijn dat iedereen hier samen is. Ik heb een prachtige zoon, lieve schoondocher en fantastisch kleinkinderen. Ik heb ontzettend genoten dat ze bij ons mochten logeren. We hebben er goed aan gedaan met jullie mee te gaan. Jullie zorgen hier geweldig voor ons en de oorlog lijkt hier verder te zoeken dan ooit. Toch ben ik vandaag negentig geworden..." en ze hield een korte stilte in haar verhaal. Ineens klonk er van achter haar een bekende stem. "En ik ook!" Oma wist niet meer hoe ze het had. Ze draaide zich om en zag Francey zitten in een rolstoel met daarachter Daisy. "Ja zus, gefeliciteerd!" en ze omhelsden elkaar. Oma keek nog steeds verbijsterd om zich heen. "Jullie..?" vroeg ze en Jeanine knikte. "Het was Lisa's idee. Alex heeft ook geholpen." vertelde ze. Oma was nog steeds sprakeloos toen opa het woord nam. "Dit is zeker weten het allermooiste cadeau wat jullie ons hadden kunnen geven." zei hij met tranen in zijn ogen terwijl hij op zijn zusje afliep. Oma knikte en prevelde een "bedankt" tegen hun allemaal. "Hoe..?" nog steeds lukte het haar niet om een complete zin te maken. "Komen lopen." grapte Francey en Alex begon te schateren. "We hebben ze gisteren van het station gehaald." vertelde Lisa het geheim. Ze stond helemaal te stralen, het feest was compleet. Toen ze de begroetingen hadden gehad vertelde Daisy over de brief van Lisa en hun reis. Het was vrij simpel gebleken, met de boot en de trein hadden ze er maar een dag over gedaan. Jeanine sneed de taart aan en deelde stukken rond. Oma bedacht zich ineens dat ze voor de hele verrassing bezig geweest was met een verhaal te vertellen.

"Nu écht iedereen er is ga ik nog een keer proberen om mijn verhaal te doen. Komen er nog meer familieleden om de hoek zetten zo Lisa?" vroeg ze met een knipoog. Lisa schudde van nee en iedereen keek op naar Rosie. Oma voelde dat dit het moment was en haalde drie klein pakjes uit haar zakken en riep een voor een haar kleinkinderen bij zich. Als oudste was Lisa als eerste aan de beurt. "Oma is al oud." begon ze. "Ik heb laatst gehoord dat er een jongedame in de familie is met een fantastische smaak. Aangezien ik er liever niet in begraven wil worden wil ik deze aan jou schenken Lisa." en ze overhandigde haar een klein pakketje. Lisa werd helemaal rood, dit had de niet verwacht. Heel voorzichtig maakte ze de verpakking los en tilde er een doosje uit. In het doosje lagen twee schitterende sieraden. Lisa liep naar haar vader toe en deze hing een gouden collier om met een roos als hanger. Erbij lag een prachtige gouden armband die nog ze omhaakte aan haar pols. Iedereen bewonderde de prachtige sieraden en Lisa was verrukt. Ze liep iedereen langs en zelf Alex vond ze ontzettend mooi.

De volgende die aan de beurt was was Alex. Hij liep langzaam op oma af. Onzeker wat hij zou krijgen stond hij voor haar. Het grootste pakje was voor hem en snel pakte hij het uit. Wat voor hem stond was het mooiste doosje wat hij ooit had gezien. Het was rood beschilderd met rozen. Toen hij het opende lagen daar alle brieven in van Rosie en Florian. "Lieve Alex, ik heb iets speciaals voor jou. Het is ons huwelijkscadeau en er staat een belofte in. Wanneer je alle brieven hebt uitgelezen zal je begrijpen waar het over gaat. Koester het." Alex wist niet zo goed wat hij er van moest denken tot zijn vader hem bij zich riep. "Alex, het cadeau wat jij hebt gekregen is perfect voor jou." Alex opende het doosje nogmaals en zag dat er in een apart vakje nog iets verstopt zat. Uit het fluwelen zakje vielen twee ringen, twee gouden waarvan eentje met een grote rode steen. Hij keek snel naar zijn oma en bedankte haar heel erg. "Wanneer je het ooit niet meer weet jongen, denk dan aan de beloftes in deze doos. Niet alles is zwart-wit. Zie de wereld in kleur." vertelde opa. "En dat je ooit een meisje mag vinden waar je de belofte aan mag doen." voegde oma toe.

De laatste die aan de beurt kwam was de klein Jean-Piérre. Hij liep al zelf naar oma toe en kroop op haar schoot. Voor hem had oma een klein pakje. "Lieve kleine Jean. Voor jou het allerkleinste pakje. Dat betekend niet dat het cadeautje erin het kleinste is." legde ze hem uit. Jean knikte als een tegen dat hij het begreep. Iedereen lachte, de kleine jongen bleef een schatje. Misschien dat hij een echte kleuter werd wanneer hij begon met praten, maar dat was voorlopig nog maar afwachten. Oma reikte naar de tafel en gaf Jean het kleinste pakje. "Ik hoop dat je er veel plezier van mag hebben. Ze zijn erg speciaal en wanneer jij later het verhaal aan jouw kleinkinderen mag vertellen kan je dit aan hen laten zien." Jean begon het pakte uit te pakken en had daarbij geen hulp nodig. Uit het pakje kwamen een paar beschilderde figuurtjes zetten. Jean's gezicht lichtte helemaal op, dit was precies het juiste cadeau voor hem. Hij bekeek de boontjes goed en begon met ze in de lucht te spelen. Iedereen keek geamuseerd toe hoe hij de boontjes liet knuffelen en daarbij brabbelde. Opeens pakte hij er eentje uit en hield die in de lucht. Hij aaide de boon en keek eens naar zijn oma en dan weer naar de boon. Het was een klein zwart geschilderd boontje met een gedetailleerde rode stik op haar hoofd. Hij draaide zich om en knuffelde zijn oma en vroeg "Rosie?".

KLAAAAR: 47 703+ 1 989 = 49 692, 30 149 + 0 = 30 149