Yeah. Ik zal vanavond vast na gaan denken. Maar stiekem vind ik toch dat het verhaal bij die alinea mag beginnen, en dus niet eindigen. Ha. Maar ja.
Zonder woorden nam Damon afscheid van de plaats die hem vreugde, maar ook zoveel verdriet had gegeven. Alle mensenlevens die aan hem voorbij waren getrokken. Met weemoed dacht hij terug aan Per en Kieran, met afgrijzen aan Jethro en met liefde aan Tanne. Hij stapte de bok van zijn verweerde koets op en zette koers naar het noorden. Hij keek uit over de langstrekkende omgeving. Alles leek nog precies hetzelfde, de velden, de bomen, het water... Terwijl hij uithaalde met de zweep zuchtte hij. De eenzaamheid zou niet lang meer duren. Alles leek zo vertrouwd. Maar niets zou meer hetzelfde zijn.
Damon most zijn vervallen in zijn vertrouwde gedagdroom. Het scheen hem toe dat hij terug was in Torgeth. De mooie stad leek te glinsteren in het ochtendlicht en Damon keek ongelovig om zich heen. Hij was een man van weinig woorden ("Zoals alle mannen!" zou Florentine zeggen), maar als hij dat niet was geweest had hij Torgeth alleen met lovende superlatieven kunnen beschrijven. In plaats daarvan legde hij zijn hoofd in zijn nek en staarde omhoog naar de vele torens en banieren van de stad. Dat was het moment waarop hij hem zag. Vast heel rijk, te zien aan de manier waarop hij daar liep. Een verwend jongetje. Damon moest toegeven dat hij best knap was en een gratie bezat die alle vrouwelijke personen in de omgeving moeiteloos aantrok. iets dat bij hemzelf ver te zoeken was. Hij keek hem dan ook jaloers na. De jongeman aan de overkant van het plein intrigeerde hem echter minder dan het meisje aan zijn arm. Er was iets aan haar dat hem met half dichtgeknepen ogen liet staren. Ze bewoog hetzelfde als het paradepaardje naast haar, maar toch zag Damon dat ze zich daar minder goed bij voelde dan de jongen. Ze was duidelijk niet erg blij met de aanwezigheid van haar metgezel.
Dit alles zag Damon in een oogopslag. Zijn mensenkennis had hem al ver gebracht en hij wist ook nu dat hij gelijk had. De straten werden drukker en de jongen en het meisje verdwenen uit het zicht. De dagelijkse drukte van Torgeth nam Damon snel in zich op.
Het schokken van de koets deed hem weer opschrikken uit zijn gemijmer. Hij vervloekte zijn eigen onoplettendheid, het was hier absoluut niet veilig. Hij was nog veel te dicht bij Torgeth om rustig weg te kunnen dromen.
Damon keek nog maar eens uit over het inmiddels troosteloze landschap. Hij zuchtte. Overnachten in dit terrein leek hem niets, maar er scheen geen einde aan te komen en de zon begon al te zakken. Snel liet hij de paarden stoppen en begon ze uit te spannen. Het was wel genoeg geweest voor vandaag.
Midden in de nacht schrok hij wakker. Toen hij besefte waar hij was, wist hij al niet meer waarvan. Hij zocht de door de maan en sterren verlichte vlakte af op wezens, maar alles was kaal en leeg. De ijzingwekkende stilte echter en de donkere lucht die zwaar op zijn borstkas drukte maakten hem bang. Hij kon hier niet langer blijven slapen.
Damon was al klaarwakker terwijl hij de paarden optuigde, maar zijn anders altijd zo trouwe trekdieren wilden nu niet meewerken. Na wat leek een eeuwigheid kwam de koets langzaam in beweging. In die tijd was Damons angst al wat weggezakt, maar nu maakte het laatste restje plaats voor woede tegenover de paarden en zichzelf. Overhaast stapte hij uit de kar, maar zijn voet stuitte op iets hards en hij moest zich op de grond laten vallen om een verzwikking te voorkomen. De storm van beschuldigingen in zijn hoofd maakte dat hij de steen hard weg wilde gooien, maar toen hij het oppakte, merkte hij dat het veel lichter was dan een steen. Hij richtte zijn blik op het voorwerp in zijn handen, niet veel bijzonders verwachtend. Maar een paar lege oogkassen keek hem aan. Vol afgrijzen duwde hij de schedel van zich af. In een oogwenk zag hij dat het een menselijke schedel was. Hij verwachtte het ergste terwijl hij naar de paarden liep. De geur die opeens zijn neus binnendrong maakte hem misselijk. Een geluid van een wegzoemende zwerm vliegen vulde zijn oren. Hij keek naar de grond en zag een skelet, waar nog rottend vlees omheen zat.
Damons maag maakte een salto. Hij had hier vlakbij een nacht doorgebracht. Dit had hem kunnen overkomen. Haastig stapte hij weer het rijtuig op en maande de paarden aan tot galop. Maar die leken daar de moed niet voor te hebben. Schichtig maar langzaam sjokten ze over het lang niet bereden graspaadje. Damon dwong zichzelf wakker te blijven, maar een droom probeerde zich door te dringen in zijn slaperige gedachten...
Hij werd wakker van ruisende bladeren. Loom opende hij zijn ogen en zag dat niet alleen de wind, maar ook het vroege daglicht door de bomen scheen. Zijn paarden stonden rustig in de schaduw van de bladeren en keken slaperig op toen hij naar ze toe liep.
Een klein uur wist hij zijn gedachten bij het houden van de juiste richting en het letten op de omgeving te houden, maar zijn heimwee naar de plaats die de laatste jaren zijn thuis was geweest, groeide. In zijn gedachten doorkruiste hij Torgeth, de sterke stad met de grote torens – niet voor niets leek de naam op 'toren', dacht hij – door de stadspoort; over het marktplein, dat altijd druk was; langs de kerktoren, die slechts weinig meer voor zijn oorspronkelijke doel gebruikt werd; tot voor het paadje dat zo hoog mogelijk door de stad liep, waar het uitzicht op zijn mooist was. Bijna wilde hij doorlopen, maar hij wist dat de mensen in zijn gezichtsveld niet gestoord wilden worden tijdens het overzien van de allang bekende omgeving. Per en Kieran, die beiden met hun ellebogen leunden op de met marmer ingelegde balustrade, leken te denken aan hem. Al zijn vrije tijd, zelfs meer dan dat, had hij met hen doorgebracht. Ze hadden zoveel voor hem betekend. Hij had hen niet meer gezien sinds zijn vlucht uit de stad. Hij had verwacht dat ze hem achterna zouden rennen om afscheid te nemen terwijl hij zijn naar zijn paarden rende, hoewel ze wisten dat hij daar niet van hield. Maar hij had het diep in zijn hart wel gehoopt. De laatste ontmoeting met zijn vrienden was niet meer dan een alledaags gesprek geweest. Gelukkig wist hij dat zijn waardering voor hen wederzijds was geweest, en nog steeds was, mochten ze nog leven.
Die gedachte deed hem opschrikken. Ze zouden dood kunnen zijn, net als veel andere inwoners. Hij had er velen zien sterven op zijn kortstondige vlucht door de stad. Hij wenste dat hij zijn hoofd had afgewend van deze vreselijke beelden van mensen die door hun eigen vrienden van het leven werden beroofd omdat ze anders langer zouden lijden voordat ze stierven onder een puinbrok dat hen haast plette. Hij kon de beelden niet uit zijn hoofd verdrijven van vuur dat om zich heen greep, een weeë stank van brandend mensenvlees achterliet en botten in zich liet glijden, noch de geluiden van sissend bloed dat uit openbarstende voetzolen stroomde.
Hij durfde niet te denken aan wat Tanne overkomen zou kunnen zijn. Nog eenmaal liet hij zijn laatste beelden van haar zijn gedachten passeren. Hoewel deze ontsierd werden door de aanwezigheid van Jethro, stelde het hem gerust dat hij haar niet in paniek over de straten had zien rennen. Ze was vast veilig.
De plotselinge stilte om Damon heen was ijzingwekkend. De paarden schenen geluidloos voort te draven en zelfs de oude koets, die normaliter toch schreeuwde om wat onderhoud, hield zich zwijgende. Het landschap, dat eerst nog heuvelachtig en stenig was geweest, was nu onheilspellend vlak. Het bestond slechts uit een uitgestrekte zandvlakte, doods en leeg. Het oppervlak leek net water, zoals het rimpelde in de warme wind.
Dood. Zijn aanwezigheid was voelbaar in elke windvlaag, elke rimpeling in het zand. Hij ademde een lauwe, rottende wind in Damon's gezicht en deed hem zijn hoofd afwenden. De paarden trilden en draaiden met hun oren, maar verroerden zich niet. Damon sprong van de bok af. Het maakte geen geluid, zelfs geen zachte plof op de verrassend harde ondergrond. Het fijne rode zand stofte rond zijn laarzen.
Hij wist niet waarom, maar iets dwong Damon om te gaan lopen. De Dood, wellicht, maar hij kon er niets tegenin brengen. Was het iets voor hem om de Dood zo tegemoet te lopen? Als het de Dood was, tenminste.
Het zand waaide voor zijn voeten op om een pad te maken. Damon wilde in gedachten opmerken dat dat heel aardig was, van wie het ook zijn mocht. Maar toen zag hij wat er onder het zand lag. Of er onder had moeten blijven liggen. Dit wás de Dood zelf.
Herinneringen aan de avond ervoor gingen door Damon's hoofd. Wat was dit voor een vervloekte plaats? Damon's blik bleef hangen op de handen van het lijk. Ze waren fijn, licht, de handen van een meisje. Het maakte hem misselijk.
De wind liet zijn haren opwaaien, speelde met zijn haren, lokte hem verder weg van zijn koets. De Dood speelde een spelletje met hem. Damon, een gewone reiziger, een vluchteling eigenlijk. "Rot op!" riep hij boos. Het wervelende zand leek hem geluidloos uit te lachen en de wind reageerde door meer rottend vlees bloot te leggen.