Rood
Hij kuste haar gesloten lippen en veegde met zijn hand de haren uit haar gezicht. Ze glimlachte en keek hem met haar prachtige bruine ogen aan. Hij pakte zijn spullen en vertrok zonder om te kijken. Hij voelde haar ogen in zijn rug, het was een afscheid dat hij nooit meer zou vergeten. Hun tijd samen was erg kort, ze kenden elkaar nog maar net. Desondanks was zijn liefde voor haar groter dan alle liefde die hij ooit had gevoeld. Nu was het over. Het afscheid was te snel gekomen. Hij was haar nu voor eeuwig kwijt. Hij nam zijn boekje en begon over haar te schrijven. Al lopend schreef hij zonder uit het boekje op te kijken alles op, precies zoals hij het zich herinnerde. Haar vuur brandde nog steeds in zijn hart met al haar prachtige kleuren. Ze zou altijd in zijn gedachtes blijven. Hij stopte met schrijven toen hij thuis aanwam, ging naar zijn kamer en legde het boekje onder zijn kussen. Hij kroop onder de dekens en viel in slaap terwijl er één enkele traan over zijn gezicht naar beneden rolde. Zijn nog vochtige hand gleed over het witte dekbed en liet een vage streep achter, rood.