Die ochtend was vroeg, ik was het gewend,
maar toch was het anders dan anders,
mijn tas stond al klaar, dat had ik al gepland,
en op weg ging ik naar mijn tegenstanders.
Een toernooi als geen ander, die ene zaterdag,
dat was wat ik die hele ochtend had gedacht,
dat gevoel werd verstevigd, toen ik het daar zo zag,
maar als ik eens zou weten wat de toekomst mij bracht.
Het was later die middag, in die sporthal,
waar wij een duo zagen lopen,
een haar en een hij, hem kenden wij al,
dus gingen wij een gesprek aan knopen.
De rest van het toernooi zat vol energie,
niemand van ons zou zich vervelen,
door de wedstrijden, het zwemmen, de frisbee,
en urenlang Jungle Speed spelen.
De volgende ochtend, op 'onze' plek,
in een hoek van de zaal, op een dikke mat
kwam ik erachter, na een lang gesprek,
dat ik best wel veel met haar gemeen had.
De dag na het toernooi, kreeg ik een bericht,
een mailtje met jouw naam van facebook,
je had een vriendenverzoek aan mij gericht,
ik accepteerde en ging naar jouw pagina op zoek.
Via facebook zetten onze gesprekken zich voort,
de berichten vlogen heen en weer terug,
tot ik door een zeker gevoel werd gestoord
dat had ik het nog niet meegemaakt, zo vlug.
Elke minuut, elk uur, oh wat was ik blij,
met elke morgen, middag, avond en nacht,
want er ging geen moment voorbij,
dat ik niet aan je dacht.
Voor het eerst van mijn leven wist ik het zeker,
dit wou ik schreeuwen vanaf de hoogste daken,
maar van binnen was ik zo onzeker,
wat nou als ik deze vriendschap kwijt zou raken?
Dagen werkte ik aan mijn gedicht,
tot die ene dag, toen veranderde het,
toen jouw status werd gewijzigd,
van single, naar bezet.
Mijn wereld stortte in, voor de zoveelste keer,
de liefde gunt mij het geluk maar niet,
en elke keer dat ik het toch probeer,
rest mij aan het eind niets dan verdriet.
Voorlopig zijn het eenzame nachten,
maar op een dag kom ik de ware tegen,
al moet ik daarvoor wachten,
totdat ik een ons zal wegen!