Skull 'n Bone

[Maedhros]

Dit verhaal speelt zich af in de nabije toekomst, sinds de massale kolonisatie van manen en planeten, is de prijs van ruimtereizen voldoende gezakt om ook gewone mensen die mogelijkheid te geven (al is de prijsdaling ook mede verantwoordelijk geweest voor de massale kolonisatie). De Hoofdpersonages Kendra Cullen en Robert Jones besluiten om (niet altijd even legale) voorraden te leveren aan de kolonisten.

De belangrijkste inkomsten van de kolonies zijn afkomstig van het zogenaamde Crash Mining (het uit zijn koers brengen van een meteoor en die gecontroleerd op het planeetoppervlak laten neerkomen, waarna die van grondstoffen ontdaan wordt) en van gaswinning

De kolonies op Mars hebben samen met enkele kolonies op de Maan (Aarde) de onafhankelijkheid uitgeroepen, zij noemen zichzelf de Republiek Mars (en de kolonies op de maan noemen ze the Luna Territories (een autonome deelstaat))

Dit is een verhaal dat zich in dezelfde wereld afspeelt rond dezelfde tijd: Carlyle

Hoofdpersonages

Kendra "Bone" Cullen - Smokkelaarster en beste vriend van Robert "Skull" Jones, Kendra is 1 van de besten in het navigeren van een ruimteschip tussen de kolonies.
Robert "Skull" Jones - Robert is een gediplomeerd ingenieur, wat ook wel kon worden vermoed aangezien hij er in slaagde hun smokkelschip van bijna niets op te bouwen.
Commodore Elena "Border Clash" Dare - Hoofd van de Martiaanse Border Fleet en kapitein van Patrol Vessel Luna, als Border Fleet bevelhebber is het haar taak smokkelaars te onderscheppen en in hechtenis te nemen. Zij schuwt de zware middelen niet
Sir David Eliott - CEO van Eliott's Interplanetary Shipping Company, hij haalt enorme winsten uit zijn transporten. Dit door zeer zwaar te bezuinigen op veiligheid en personeel. Dankzij zijn vriendschap met meerdere hoge rechters, heeft hij de meeste crashes van zijn schepen financieel op de piloten te weten afwenden (als die het niet overleefden hun familie).
Greggory McAdams - Eigenaar van een kleine shipping broker (lees: hij legt contacten tussen mensen die een lading hebben, mensen die de lading willen kopen en mensen die voor transport kunnen zorgen), naast zijn legitieme werkzaamheden heeft hij ook een grote invloed in het smokkelcircuit
(Wordt misschien nog aangevuld)
Brigadier Lynn Carlyle - Brigadegeneraal in de MIS, de Martiaanse (deels) militaire politie en hoofd van de Homicide Brigade van Luna State (de Martiaanse deelstaat op de Maan), ze is van Noord-Ierse afkomst, waar haar ouders nog altijd wonen. Ze kan absoluut niet overweg met Commodore Dare (sinds Dare gelijk van rang is, is het zo mogelijk nog erger: Commodore en Brigadegeneraal zijn equivalente rangen)
Special Agent Peter Douglass - Een Amerikaanse FBI-agent die in een eerdere zaak met de MIS heeft samengewerkt (een door de FBI gevolgde seriemoordenaar sloeg toe binnen Martiaanse jurisdictie), doordat hij Carlyle al kent werkt hij nu samen met haar aan een andere moordzaak met gedeelde jurisdictie.

Kolonies

Planeet/Maan	Natie	Inkomsten
Maan (Aarde)	USA	Crashmining
	UK	Crashmining
	Duitsland	Crashmining
	Rusland	Crashmining
	Iran (in aanbouw)	Crashmining
	Chinese kolonie	Crashmining
	Indische kolonie	Crashmining
	Franse kolonie	Crashmining
	Republiek Mars (autononome deelstaat)	Crashmining
Mercurius	Rusland	Crashmining
Mars	Republiek Mars	Crashmining
Jupiter	USA	Gaswinning
	UK	Gaswinning
	Republiek Mars	Gaswinning
	Benelux + Duitsland	Gaswinning
Europa (Jupiter)	Benelux	Toerisme
Venus	Duitsland	Crashmining
	Frankrijk	Crashmining

[Maedhros]

Hoofdstuk 1

Ms. K. Cullen,

Met spijt moeten we u meedelen dat ons bedrijf geen plaats voor u heeft.

Kendra stopte al met lezen, sinds de crash wilde geen enkel ruimtevaartbedrijf nog maar iets met haar te maken hebben. Het was niet dat zij ook maar iets aan dat ongeluk konden doen, het was hun schuld toch niet dat "Eliott's Interplanetary Shipping Company" weigerde te investeren in veiligheid. Eerst bezuinigden ze op fatsoenlijke navigatiemiddelen, wat op zich voor Kendra niet zo'n probleem was. Maar toen ze ook nog eens haar beste vriend en boordtechnicus Robert afdankten. Toen kwam het helemaal niet meer in orde. Kendra was een navigator, een piloot. Wat had ze anders kunnen doen dan een noodlanding uit te voeren toen haar boordsystemen het begonnen te begeven.

Kendra nam nog wat brieven van de stapel: rekeningen, rekeningen en nog eens rekeningen. Sinds het hele proces, die vuile rotzak van een Eliott had de hele situatie volledig op haar gestoken. Iedereen wist dat "Sir" David Eliott bespaarde op veiligheid, maar wie mocht alle proceskosten betalen? Wie moest er de schade vergoeden, niet Eliott hoor, Kendra. En dan was er nog die bloedzuiger van een advocaat. De moeite niet eens nemend om een glas uit de kast te pakken, wacht dat kon ook niet meer aangezien de deurwaarder haar kasten had aangeslagen, trok Kendra een fles whiskey uit haar bergplaats. Een losse tegel in haar woonkamervloer bedekte een bergplaats waar in beter dagen Kendra's kluis zich bevond, nu was het enige dat zich nog in de bergplaats bevond de weinige alcohol die ze nog over had.

Een tijdje later lag Kendra uitgeteld op haar vloer, de lege fles naast zich en het braaksel rond zich was vast niet de manier hoe ze het liefst Robbie, zo noemde Kendra Robert meestal, onder ogen zou komen. Maar desondanks was dit hoe Robert Jones haar aantrof, voor de zoveelste keer. Robert kon echt niet geloven hoe zijn vriendin (niet op die manier, meestal toch niet) Kendra op nog geen half jaar tijd in zo'n wrak kon veranderen. Ditmaal besloot Robert in te grijpen, als hij Kendra hier liet, dan zou ze zich nog eens van kant maken. Dat kon hij echt niet toelaten. Hij hief Kendra op van de grond en legde haar op haar zetel (na de deurwaarders had ze er nog maar 1 over), hierna haalde hij een vochtig washand en begon hij haar gezicht van braakselresten te ontdoen. Zo kon het echt niet verder.

Enkele dagen later had Robert Kendra weten te overtuigen om tijdelijk bij hem in te trekken, in tegenstelling tot Kendra had Robert nog wel meerdere baantjes kunnen uitoefenen, hij was nu eenmaal een gediplomeerd ingenieur, waar men altijd nood aan had. Niet dat je dit echt aan zijn huis kon zien, sinds hij geen werk in de ruimtevaart meer vond, was hij begonnen zijn eigen ruimtetuig in elkaar te steken. Waar vanzelfsprekend veel geld in kroop. Eerlijk gezegd hoopte Robert dat hij Kendra kon overtuigen om samen met hem dit nieuwe ruimtetuig te bemannen. Toen kreeg hij echter een geniale ingeving, Eliott was een grote speler in de zwarte markt, dat was algemeen bekend (niet dat rechters tegen hem optraden). Met hun eigen schip konden ze hem raken waar het zeer deed, in zijn trots. Robert wist zeker dat dit plan Kendra zeker zou aanstaan.

Enkele maanden later stegen Kendra en Robert voor het eerst van de Aarde op in hun nieuwe ruimtetuig, als voorraad hadden zij een grote lading bier ingeslagen. De Iraanse kolonie had nu eenmaal een algemeen alcoholverbod. Dus dat betekende dat Kendra en Robert vast veel geld ervoor zouden krijgen op de Iraans koloniale zwarte markt. Kendra leek helemaal terug haar oude zelf te hebben verkregen, eindelijk zat ze terug aan het roer van een schip. Natuurlijk was hun eerste trip niet eens ver (de maan was nu eenmaal vlakbij de Aarde).

Eerst besloten Kendra en Robert bij de Amerikaanse kolonie langs te gaan, Robert wilde een man opzoeken die hem door enkele Aardse connecties was aangeraden. Na wat navragen wisten ze hem dan ook op te sporen, wat niet zo moeilijk was, aangezien Greggory McAdams een legitiem bedrijfje had: "David and Jane Eliott, can we speak somewhere more private? " Vanzelfsprekend wist de McAdams meteen dat het over valse namen ging, aangezien bijna iedereen al van David Eliott had gehoord en Robert absoluut niet op hem leek. Bovendien waren David Eliott en Jane Eliott deze week de codenamen: "Follow me," zei de man. En leidde hen naar zijn kantoortje. "I presume you are searching for a transport." "Not exactly", antwoordde Kendra, "we have a means of transport, we have goods, we are searching for a buyer." Hierna begonnen de eigenlijke onderhandelingen, waar uiteindelijk werd beslist dat McAdams 30% van de winst zou krijgen.

Nadat McAdams bericht had gestuurd naar zijn contacten in de Iraanse kolonie (die kolonie was in aanbouw en dus was het echt niet moeilijk er binnen te geraken), vertrokken Kendra en Robert terug. Al snel wisten ze hier aan te komen, nu was het wachten geblazen. Gebruik makend van het feit dat ze hun schip volledig konden verduisteren, bleven ze nu rustig hangen op de aangegeven coördinaten. Na een tijdje werden ze door een ander schip benaderd. Nadat beide schepen aangekoppeld waren, begon de eigenlijke verkoop. Hun voorraad, gekocht voor nog geen 3000$ wisten ze uiteindelijk voor 20.000$ te verkopen. Na een succesvolle transactie keerden ze terug naar de Amerikaanse kolonie. Met een omweg weliswaar, aangezien men daar natuurlijk niet echt met de Iraniërs overeen kwam. Nadat Kendra en Robert McAdams' 6000$ hadden afgerekend, besloot hij een echte test uit te voeren. "I might have need of someone to deliver medication at the British colony. Are you up to it?"

[Maedhros]

Hoofdstuk 2

Vanzelfsprekend aarzelden Kendra en Robert niet lang voor ze akkoord gingen met McAdams voorstel, waarop ze verdere informatie kregen. De medicatie in kwestie was een grote hoeveelheid morfine, die logischerwijze niet zomaar mocht ingevoerd worden. De Britse kolonie was meer bepaald de kolonie op Jupiter. De lading moest dan weer worden opgehaald op Aarde, meer bepaald Myanmar, McAdams zou een pak meegeven dat aan de leveranciers moest worden gegeven. Volgens McAdams zouden Kendra en Robert 15% van de winst krijgen. Natuurlijk was er het probleem dat het afhaalpunt van de lading vlakbij de grens van China lag (en China controleerde haar luchtruim nogal hard). "One more thing", zei McAdams nog, "Which names shall I give the suppliers?" Kendra en Robert moesten niet al te lang nadenken over die vraag. "Tell them we're Skull and Bone", zei Robert uiteindelijk.

Nu moesten ze hun schip terug weg krijgen uit de Amerikaanse kolonie op de maan, men had nog geluk dat de nieuwe Amerikaanse presidente vastbesloten leek om een andere koers uit te gaan dan haar voorganger. De budgetten van de Amerikaanse kolonies waren bijna volledig wegbezuinigd, waardoor er geen geld was voor een zeer grondige controle van de in- en uitgaande schepen. Eerlijk gezegd was de Martiaanse vloot de enige instantie die echt intensief patrouilleerde tegen smokkelaars. De enige vorm van rechtshandhaving in de Amerikaanse kolonies die er nu nog was bestond uit Sheriffs. Hierdoor was het niet te verwonderen dat de Amerikaanse kolonies zo ongeveer de grootste smokkelcentra in het zonnestelsel begonnen te worden. Trouwens, dankzij hun winst van de alcohol levering aan de Iraanse kolonie had Robert nog wat extra materiaal weten te verkrijgen voor hun schip wat te verbeteren. Niet dat ze daar nu voor gingen wachten, maar hun plan was het toch te gaan doen na hun huidige opdracht.

Zonder veel moeite wist Kendra het schip dus van de grond te krijgen, vanzelfsprekend hadden ze er voor gezorgd dat ze 's nachts boven Myanmar zouden uitkomen. Overdag zouden ze namelijk veel te makkelijk worden onderschept door de Chinese luchtmacht of door die van Myanmar. Natuurlijk was er het feit dat het vliegen zelf veel gevaarlijker werd in het donker (zeker als je geen gebruik wilde maken van lichten, wat nu eenmaal ook nogal op zou vallen), maar Kendra had er vertrouwen in dat ze hun schip zonder veel problemen aan de grond zou kunnen zetten. Zonder veel moeite wist Kendra de afgesproken coördinaten te vinden, waar hun schip dan ook werd neergezet, Kendra bleef het schip in paraatheid houden om zo snel mogelijk opnieuw te kunnen opstijgen (je wist maar nooit).

Hierdoor was het aan Robert om de leveranciers op te wachten. Plots merkte hij 2 korte lichtflitsen op, zoals hen verteld was door McAdams, reageerde Robert door 1 keer kort terug te schijnen met zijn zaklamp. Na een tijdje kwamen enkele van de leveranciers (die het nog niet volledig vertrouwden), Robert gaf het pakje van McAdams aan hen. Hierop trok 1 van hen terug om de voorraad te gaan halen. Een tijdje later kwam er een oude pick-up aangereden. Net zoals dat de leveranciers eerst het pak hadden bekeken, opende Robert at random enkele van de dozen. Gerustgesteld gaf Robert aan dat ze mochten beginnen met het inladen. Ze waren bijna klaar toen er enkele schoten klonken. Niet veel later werd er in het Birmaans iets naar hen geroepen. Robert verstond natuurlijk geen Birmaans, maar de leveranciers wisten al snel duidelijk te maken dat het over regeringstroepen ging. "Can you get out of here over land?" vroeg Robert hen. Toen ze aangaven dat dit waarschijnlijk niet zou lukken nam hij snel een beslissing: "In the ship, we'll get you of here." Na een korte discussie onder de Myanmarese leveranciers besloten ze het aanbod aan te nemen. Al snel waren ze allemaal in het schip, natuurlijk zouden ze zo niet de ruimte in kunnen gaan, aangezien de life support niet gemaakt was voor zoveel mensen. Maar als ze binnen de Aardse atmosfeer bleven, konden ze hen wel degelijk op een veilige plek afzetten.

Dat was de theorie toch, want de Myanmarese soldaten openden meteen het vuur op het wegvluchtende smokkelschip. Hun eerste plan was om laag bij de grond te blijven en zo geen last te hebben van de luchtmacht, maar al snel moesten ze daarvan afzien en stegen ze steeds hoger. Zo geraakten ze al snel buiten het bereik van de soldaten. Natuurlijk wisten Kendra en Robert dat de soldaten al lang hun luchtmacht zouden gewaarschuwd hebben, dus moesten ze zien dat ze zo snel mogelijk uit het Myanmarese luchtruim zouden geraken. Ze waren echter niet snel genoeg, een opgeroepen jager wist hen uiteindelijk te onderscheppen en te raken met zijn boordgeschut. Gelukkig moest de jager bijna meteen hierna de achtervolging afbreken omdat ze de grens met Laos waren overgestoken. Maar desondanks was er het feit dat het schip zwaar geraakt was door het geschut. Kendra moest al haar kunde gebruiken om toch een semigecontroleerde landing te kunnen uitvoeren. Na een niet eens zo lange vlucht (al leek hij voor degenen aan boord veel te lang te duren) wist Kendra het schip uiteindelijk ook uit Laos te krijgen en zich in de schaarsbevolkte bergen in het Vietnamese noorden aan de grond te zetten.

De leveranciers zouden van daaruit proberen terug in Myanmar te geraken, terwijl Robert zou proberen met de reservematerialen die hij eerder aangeschaft had het schip op zijn minst voldoende op te lappen om terug op weg te kunnen gaan. Nu was het te hopen dat dit zou lukken en liefst dan nog voor de Vietnamezen door hadden dat ze hier waren. In zuid-oost azië was men nu eenmaal zeer streng als het ging over gevonden worden met drugs, en morfine werd daar wel zeker als gerekend.

[Maedhros]

Hoofdstuk 3

Gelukkig wisten Robert en Kendra hun schip voldoende op te lappen om zich terug in de ruimte te kunnen wagen. McAdams' vervalste papieren konden waarschijnlijk de controles bij de Britse Kolonie weerstaan. Maar dan vooral omdat ook de Britse douane wist dat ze de morfine gewoon nodig hadden en dat wachten op legale morfine teveel tijd zou kosten, tijd die men daar niet had. Een Brits mijnbouwbedrijf had een meteoriet te dicht bij de Britse Kolonie neer laten crashen, hierdoor was veel schade ontstaan, die weer branden tot gevolg hadden. De pijn van de honderden slachtoffers verlichten was vaak het enige dat men kon doen.

Na hun lading morfine te hebben afgeleverd en een betaling te hebben ontvangen, keerden Kendra en Robert terug naar de Amerikaanse Kolonie (die sinds kort als de thuishaven van hun schip was geregistreerd). Terwijl Robert daar begon aan definitieve reparaties, trok Kendra naar McAdams. Dit om hem zijn deel van de winst te overhandigen. Hij vroeg nog wat details over de vlucht, maar Kendra weigerde ze te delen. Net toen ze dacht het verkorven te hebben bij McAdams, begon hij plots te lachen: "Eindelijk eens een goed antwoord op die vraag, maar nu serieus: hebben jullie er problemen mee om een passagier te vervoeren?" "Als het over 1 passagier gaat, heb ik er persoonlijk geen problemen mee. Al moet ik natuurlijk mijn partner raadplegen, heb je nog meer details voor ons?" "Over de passagier geef ik enkel informatie als jullie deze job aannemen. Ze moet worden opgehaald in Hamburg, waarna ze naar aan ander schip gebracht moet worden. Het andere schip en de coördinaten van de rendez-vous zullen door de passagier gemeld worden."

Uiteindelijk was ook Robert akkoord gegaan om de job aan te nemen. McAdams wist een kleine lading te versieren, dit kreeg Kendra en Robert zonder problemen in de Hamburgse spaceport (de lading was nu eenmaal volkomen legitiem). Al snel wisten ze in contact te komen met hun passagier, het probleem bleek echter dat ze door iemand leek te worden gevolgd. Uiteindelijk besloten ze om hun passagier vlak bij het schip te laten wachten, Kendra vroeg toestemming om op te stijgen. Verkreeg die, startte de motoren. Waarna Robert de poort opende en hun passagier binnentrok. Nog voor de controletoren kon protesteren schoot hun schip weg.

Eenmaal buiten de atmosfeer  gaf hun passagier de coördinaten voor de rendez-vous. Kendra manoeuvreerde in de richting van de gevraagde coördinaten. Na enkele uren te wachten stopte ook het andere schip op de coördinaten, dit bleek een Amerikaans passagiersschip te zijn. Na enkele minuten werken, wisten ze de poort van hun ladingsruimte op 1 van de luchtsluizen van het passagiersschip aan te koppelen. Hun passagier betaalde de beloofde premie, zo'n 20.000 Amerikaanse Dollar, waarna ze overstak naar het passagiersschip. Robert koppelde hun schip terug los, waarna beiden zich naar hun respectievelijke bestemming begaven.

Een kleine week later hadden Kendra en Robert een legitieme vlucht naar Jupiter's maan Europa weten te versieren. Ze sloegen er echter niet in om zich al te ver in de richting van Jupiter te verplaatsen, toen er plots een schok door het schip schoot en hun motoren uitvielen. "This is the Martian Interceptor Marlin, prepare to be boarded."

[Maedhros]

Hoofdstuk 4

Met hun aandrijving offline (Kendra wilde echt weten met wat ze zojuist beschoten waren) was er niets dat Kendra en Robert konden doen om de boarding party uit hun schip te houden. Ze merkte dat Marlin geen shuttle hun richting uit stuurde, het leek er in tegendeel op dat ze van plan waren om zich rechtstreeks op hun schip aan te koppelen met hun luchtsluis. Kendra was hoogstens nog in staat om de raketaandrijving in te schakelen, wat niets zou uithalen aangezien ze daarmee nooit zouden kunnen ontkomen aan Marlin. Zeker niet aangezien ze het wapen dat hun hoofdaandrijving uitgeschakeld had dan vast gewoon op hun raketaandrijving zouden gebruiken.

Enkele minuten later was de luchtsluis van Marlin aangekoppeld op hun schip en kwamen 2 soldaten binnen. De soldaten leken beiden meer dan in staat tot het gebruiken van de wapens die ze mee hadden. Nadat deze posities aan weerszijden van de luchtsluis hadden ingenomen, kwam er een man in een zilverkleurig uniform met blauwe tekens van rang binnen. Robert wist meer dan de meesten over Martiaanse uniformen en had meteen door dat ze tegenover de 1ste luitenant van Marlin stonden. "Kendra Cullen, Robert Jones. Brigadier (brigadegeneraal) Carlyle van de MIS wil jullie spreken. Deze 2 soldaten, samen met 1 van onze navigators zullen aan boord blijven om ervoor te zorgen dat dit schip zonder enig uitstel een koers naar Luna State uitzet. Zoals hier kan gelezen worden is het bevelschrift mede ondertekend door de Canadese ambassadeur." Kendra en Robert hadden beiden de Canadese nationaliteit. Zonder Kendra of Robert ook maar enige kans te geven te protesteren verliet Lieutenant-Major Grey (de 1ste Luitenant van de Marlin dus) hun schip terug, waarna een jonge vrouw (amper meerderjarig) aan boord kwam. De luchtsluis werd weer afgekoppeld en Marlin verdween al snel.

"Jullie hebben onze hoofdaandrijving beschoten", zei Robert, "dit schip is niet eens in staat om terug naar de maan te geraken, tenminste als we dit jaar nog moeten aankomen." "Het Ion Cannon heeft jullie aandrijving gewoon wat overbelast, de systemen kunnen elk moment terug online komen", zei de jonge navigator die was overgekomen van Marlin. "Navigator  Erin Todd", zei navigator Todd om op zijn minst haar naam duidelijk te maken, "ik denk dat jullie aandrijving nu terug online is trouwens." Robert keek even en merkte dat de controlelampjes van hun fusion drive nu allemaal oranje brandden, hetgeen betekende dat het in stand-by stond.

Zonder nog maar 1 woord met de 3 militairen aan boord te wisselen gingen zowel Kendra als Robert nu op hun stoelen zitten en gespten ze zich vast. Wijselijk grepen zowel Todd als de 2 soldaten zich ook vast, wat net op tijd bleek aangezien Robert bijna meteen de fusion drive inschakelde, waarop Kendra de koers naar Luna State begon te plotten. Nadat de initiële versnelling voorbij was, was de inertiële demping in staat om het effect van de versnelling op de mensen aan boord te neutraliseren en gespten Kendra en Robert zich los. Todd kwam meteen de geplotte koers controleren: "Dit lijkt in orde te ..." Geschokt merkte Todd op dat het schip over een fusion drive beschikte: "Holy shit, als wij hadden geweten dat er een fusion drive in dit schip zat!" Nu wilde Kendra wel weten wat er zo schokkend was: "Wat dan?" Hierop antwoordde Todd: "Jullie schip had kunnen exploderen, die fusion drive kan best zo snel mogelijk geregistreerd worden, om herhaling te voorkomen."

Vier uur later was het schip vlakbij Luna State, waarna Todd de navigatie overnam. Todd kende de Luna Commercial Spaceport nu eenmaal beter, tijdens de laatste manoeuvres contacteerde Todd de Martian Investigative Service (kortom MIS). Een luitenant van de MIS wachtte Kendra en Robert op en leidde hen naar de militaire basis, de luitenant wist hen zonder problemen langs de wachters te leiden en bracht hen uiteindelijk naar een gebouw van de MIS homicide brigade. Kendra en Robert werden ieder naar een afzonderlijke ondervragingsruimte geleid.

[Maedhros]

Hoofdstuk 5

Kendra wist niet zo heel veel over de Martian Investigative Service, ze wist dat de MIS grotendeels uit militairen bestond en dat zij in de Martiaanse gebieden voor rechtshandhaving zorgden. Meer wist ze echter niet over hen (de enige Martiaanse dienst waar ze enige interesse in had was de Border Fleet en dat dan nog alleen omdat ze die liefst zo weinig mogelijk tegenkwam). Ze wist dat Robert vast meer wist over hen, maar die wist dan ook nogal veel over de militaire organisaties in het algemeen.

Kendra en Robert waren nu beiden in een ondervragingsruimte, nog altijd geen flauw idee hebbend waar het hier in hemelsnaam over ging. Het was alleszins zeker en vast serieus, anders hadden ze hen niet hier heen gebracht. Ook was het al zeker niet over smokkel (aangezien de Border Fleet in dat geval op de hoogte zou zijn gebracht, wat duidelijk niet het geval was). De vrouw die Kendra tot in de ondervragingsruimte had gebracht, te oordelen aan het uniform een korporaal, had eerst gevraagd aan Kendra of ze over een advocaat wilde beschikken. Kendra antwoordde dat ze voorlopig er liever geen had, ze wist dan ook nog niet eens waar het überhaupt over ging, en bovendien trok ze liefst zo weinig mogelijk aandacht van de Border Fleet (die onderzochten namelijk smokkel). Een advocaat aanvragen kwam al zeker overeen met papierwerk, papierwerk dat ook door de Border Fleet kon worden bekeken. Na Kendra's antwoord betreffende de advocatenvraag, ging de korporaal dit melden aan haar superieuren. Hierna kwam ze terug binnen en ging aan de tafel zitten, tegenover Kendra's stoel.

Enkele minuten gingen voorbij.

Uiteindelijk kwamen er andere vrouw in uniform binnen samen met een man in een kostuum, de korporaal verliet de ruimte. Nadat ze een opnameapparaat had ingeschakeld, begon de vrouw te spreken: "Kendra Cullen, ik ben brigadegeneraal Lynn Carlyle, hoofd van de Luna Homicide Brigade. Dit is FBI liaisonofficier, Special Agent Peter Douglass." Nu moest Kendra toch even slikken, het hoofd van de recherche in de grootste gemeenschap op de Maan EN een FBI liaison. Dat dan nog eens terwijl de VS de Martiaanse Republiek niet eens erkende (in tegenstelling tot, sinds kort toch, Kendra's vaderland Canada en de meeste Europese landen).

Dit moest heel serieus zijn, het eerste dat Kendra dus uit haar mond kreeg was: "Recherche? Dit is de eerste keer dat ik überhaupt in dit land ben, laat staan dat ik iemand vermoord zou hebben." Hierop antwoordde de Amerikaan, Douglass was het toch? Het volgende: "Oh ja, en Elena Boulos dan, zij is dood en jullie zijn de laatsten met wie ze gezien is." "Elena wie?" was Kendra's reactie, zij had die naam namelijk nooit eerder gehoord. "Nochtans is ms. Boulos door de Duitse Bundespolizei gezien in Hamburg terwijl ze in jullie schip inscheepte", repliceerde brigadegeneraal Carlyle, meteen vervolgend met: "Ik stel voor om nu snel te beginnen met praten, want anders kan ik jullie echt niet helpen." "Tenzij u natuurlijk van moord wilt beschuldigd worden", besloot Special Agent Douglass, terwijl hij een autopsiefoto van een hoofd op de tafel gooide.

Nu wist Kendra dat ze nooit passagiers had mogen meenemen, de foto kwam perfect over een met de vrouw die Kendra enkele dagen eerder vanuit Hamburg naar een passagiersschip had getransporteerd. Ook wist Kendra nu dat ze geen keuze had dan Douglass en Carlyle te vertellen wat ze wilden horen. "Ik kende de naam Elena Ballas echt niet, maar deze vrouw hebben we inderdaad vervoerd. Ze had nooit een naam gegeven, maar ze betaalde dan ook veel", begon Kendra verdedigend (ze had de achternaam verkeerd verstaan, maar de naam was dan ook Grieks en zij niet). "We moesten haar op een door haar opgegeven coördinaat brengen, waar ze naar een ander schip zou overgaan. Dit bleek de Amerikaanse Passenger Liner 'California Nine' te zijn. Maar ze leefde verdomme nog toen we haar laatst zagen!" Kendra's ondervragers keken elkaar even aan, waarna ze een besluit namen: "We zullen je verhaal tegen dat van je boordingenieur en de crew van de California Nine vergelijken", zei Carlyle, waarna ze de opname stopzette en samen met Douglass opstond.

Een kleine minuut nadat Kendra's ondervragers weg waren, kwam de korporaal van eerder terug en nam ze Kendra mee uit de ondervragingsruimte. De korporaal nam haar een gang door tot ze uiteindelijk bij een cellengang kwam. Zoals eerder bij het binnenkomen van het MIS gebouw, werd Kendra opnieuw gefouilleerd. Ditmaal werden enkele persoonlijke spullen in bewaring genomen (met de verzekering dat ze deze later terug zou krijgen). Hierna werd Kendra in een kleine cel opgesloten. De cel was iets meer dan 2 meter lang en ook een kleine 2 meter breed. Deze plaats werd echter ingenomen door een plank (waarop je kon zitten of desnoods liggen), een wc-pot en een kleine lavabo. Al bij al was duidelijk dat deze cel nooit voor langere tijd gebruikt werd, hetgeen Kendra hoopvol stemde.

Ondertussen waren Douglass en Carlyle bij Robert binnengekomen, net zoals Kendra had ook hij een advocaat geweigerd. Ook bij Robert begon brigedegeneraal Carlyle met zichzelf en Douglass voor te stellen. In tegenstelling tot Kendra wachtte Robert tot ze daadwerkelijk een vraag gesteld hadden voor te spreken. Carlyle begon ditmaal met spreken: "Elena Boulos, doet dit een lichtje branden?" "Nooit van gehoord", antwoordde Robert kort (het niet weten van de naam kwam alvast overeen met Kendra's verhaal). Carlyle toonde hierop dezelfde foto die ze eerder aan Kendra getoond had: "Dit is Elena Boulos' hoofd, komt ze nu bekend voor?" Zoals eerder met Kendra was dit voldoende om Robert te doen spreken: "We hebben niets met haar dood te maken, we hebben haar wel vervoerd vanuit Hamburg naar een ander schip, meer niet." "Kunnen we ook de naam van het schip krijgen?" zei Douglass hierop, "Dat maakt verificatie van je verhaal een stuk eenvoudiger." "Hoe moet ik dat weten? Het was een passagiersschip, dat weet ik. Voor de rest, vraag het aan Kendra, zij is de navigator", besloot Robert Jones.

Net zoals bij Kendra werd Robert nadat de ondervragers vertrokken waren, naar een cel gebracht. Waar hij Elena's hoofd bleef zien: Wat voor iemand was hun mysterieuze passagier? Waarom wilde iemand haar dood?

[Maedhros]

Hoofdstuk 6

Een kleine 10 uur nadat Kendra en Robert in een cel waren gestoken, werden beiden weer uit hun cel gehaald. Hun ondervragers van eerder waren er terug. De vrouw, brigadegeneraal Carlyle begon te spreken: "de kapitein van de California Nine bevestigt jullie verhaal. Korporaal Taylor hier zal jullie terug naar de City escorteren." De City was hoe men in Luna State alles buiten de militaire basis, maar binnen de primaire koepel noemde. Carlyle keek even aarzelend richting de Amerikaan Douglass maar sprak toen toch: "Indien jullie ooit in problemen komen met de Border Fleet, contacteer mij dan. Laat het maar mochten jullie uranium vervoeren. In dat geval zou ik niet eens kunnen helpen, als ik al zou willen." Carlyle gaf hen beiden een kaartje met haar contactgegevens. Verbouwereerd namen zowel Robert als Kendra deze aan.

Nog altijd niet wetend wat er allemaal aan de hand was (behalve dan dat hun vroeger passagier blijkbaar onthoofd was aan boord van de California Nine) volgden Kendra en Robert toch maar de korporaal Taylor (toevallig dezelfde die eerder al Kendra naar haar ondervragingsruimte had gebracht). Uiteindelijk kon Kendra het toch niet laten om de korporaal aan te spreken: "Waarom wil jullie brigadegeneraal ons helpen mochten we in problemen geraken met de Border Fleet?" De korporaal aarzelde even, tot ze merkte dat ze alleen waren: "Zeg dit niet verder, maar de Brigadier en Border-Clash Dare kunnen naar het schijnt absoluut niet met elkaar overweg." Kendra nam deze informatie op en besloot dat ze indien nodig zeker van Carlyle's hulp gebruik wilde maken. Robert echter vroeg nog wat door: "Waarom noemen jullie de Border Fleet Commodore Border-Clash?" "Jullie waren toch Canadezen, niet? Enkele jaren geleden heeft Commodore Dare een Canadees schip tegengehouden. De Canadezen hadden blijkbaar wapensystemen toegevoegd aan hun schip en schoten op de Luna, Dare's schip. Dare schoot terug en heeft het Canadese schip volledig vernietigd. Er waren geen overlevenden."

Hierna wandelden ze zonder te praten verder. Uiteindelijk kwamen ze aan de poort van de militaire basis, de korporaal wees hen nog de richting van de spaceport (waar hun schip nu eenmaal lag) en verliet hen toen. Kendra en Robert waren nog even de nieuwe informatie over de Border Fleet bevelhebber aan het verwerken, ze wisten dat Dare een reputatie van meedogenloosheid had. Een instelling van, het doel heiligt de middelen. Maar dit? Nadat Kendra en Robert hun schip hadden gevonden, controleerden ze eerst hun lading, die bleek nog in orde te zijn. Als ze nu vertrokken konden ze misschien toch nog hun lading op tijd afleveren (tenminste als ze de fusion drive echt op maximale sterkte gebruikten). Bovendien wilden beiden zo snel mogelijk Luna State verlaten.

Na enkele uren vliegen (met de fusion drive konden ze tot 30% lichtsnelheid halen, al was het veiliger om het bij 25% te houden) bereikten Kendra en Robert toch de Maan Europa, waar ze hun lading (genetisch gemanipuleerde algen, die zouden kunnen overleven in de wateren daar, met als doel meer zuurstof in de atmosfeer te brengen) afleverden en hun geld kregen.

[Maedhros]

Hoofdstuk 7

Voor het eerst in hun loopbaan als onafhankelijke ruimtevaarders hadden Robert en Kendra een levering aan Mars kunnen versieren. De hoofdlading bestond simpelweg uit plantenstalen, perfect legaal dus. Minder legaal was het feit dat ze ook medicijnen vervoerden, niet dat de medicijnen op zich illegaal waren, dat zeker niet. Medicijnen had men nu eenmaal overal nodig. Het feit dat ze geen vergunning voor medicijnentransport hadden en er ook geen taksen betaald waren voor de medicijnen waren wat de situatie nogal illegaal maakte.

Natuurlijk zou het opvallen als ze zomaar hun lading op Mars zouden afleveren. Hiervoor had McAdams een handige oplossing gevonden: een legitieme medicijnentransporteur zou hun lading medicijnen in open ruimte overnemen. Of beter gezegd: de lading zou in een vacuüm container worden achtergelaten in een locatie middenin de asteroïdengordel (deze ligt tussen Mars en Jupiter). De legitieme medicijnentransporteur zou vervolgens de lading ophalen, de volledige lading medicijnen (zowel haar eigen lading als de door Robert en Kendra geleverde lading) verkopen als medicijnen waarop wel taksen betaald waren. Waarop de medicijnentransporteur 30% van de winst zou houden, McAdams 20% en Robert en Kendra de rest.

Nadat de volledige lading (zowel de legale als de niet zo legale) aan boord gebracht was, plotte Kendra een koers rechtstreeks op Mars gericht. Eenmaal Kendra oordeelde zich ver genoeg van de maan Europa (waar ze nu eenmaal met hun vorige transport aangekomen waren) te hebben begeven, veranderde ze haar koers om zo de dropsite te benaderen. Natuurlijk kwamen ze na een tijd te dicht bij de asteroïdengordel om hun fusion drive te gebruiken, Robert schakelde dus over op de minder efficiënte (maar in hun huidige locatie veel veiligere) raketaandrijving. Na zo'n 6 uur te vliegen bereikten ze uiteindelijk de dropsite.

Idealiter zou Kendra Robert hebben geassisteerd bij het dumpen van de smokkelwaar, maar in de asteroïdengordel konden ze het echt niet riskeren om de automatische piloot in te schakelen. Het grootste probleem was dat tijdens dumpen van de medicijnen, de raketaandrijving niet kon gebruikt worden. Dit omdat de raketaandrijving de lading compleet kon verruïneren. Natuurlijk hadden ze ook nog helium onder druk aan boord (incidenteel het belangrijkste exportproduct van Jupiter) en konden ze door dit te laten ontsnappen het schip ver genoeg uit de buurt van de lading krijgen om de raketaandrijving aan te kunnen zetten zonder de lading te vernietigen.

Ondanks dit alles hadden ze zo'n 5 minuten nodig om de lading te dumpen en om met de heliumaandrijving ver genoeg uit de buurt te geraken. Met rotsfragmenten aan alle kanten van het schip was dit echter makkelijker gezegd dan gedaan. Het duurde bijna een vol uur voordat Kendra eindelijk groen licht gaf voor de operatie. Gelukkig bleek Kendra's inschatting te kloppen en geraakten ze zonder schade uit de buurt van de lading om vervolgens met de raketaandrijving uit de gordel weg te manoeuvreren. De kans bestond natuurlijk dat de container met medicijnen het wachten op de medicijnentransporteur niet zou overleven, maar dit was een kans die ze nu eenmaal moesten nemen. In open ruimte de lading dumpen gaf namelijk een veel te grote kans dat de lading gevonden zou worden door patrouilleschepen. En ook al was het mogelijk om de lading te overhandigen in de Amerikaanse kolonie op de Maan, de Martianen wisten even goed als al de rest dat de meeste smokkelwaar door deze kolonie passeerde.

Eenmaal uit de asteroïdengordel schakelde Robert de fusion drive terug in waarmee ze binnen het uur uiteindelijk aankwamen op Mars. De tegenstelling tot de kolonies op onder andere de Aardse maan was groot. Naast meerdere grote bewoonde centra (de zogenaamde Domes, zoals men ook op de Aardse maan kon zien) waren er meerdere militaire centra te zien. Grote slagschepen bewogen zich in een baan rond Mars. De manen Deimos en Phobos konden zelfs zonder te overdrijven als forten beschouwd worden.

[Maedhros]

Hoofdstuk 8

Op Mars aangekomen hadden Kendra en Robert natuurlijk hun legitieme lading overhandigd en hun geld ontvangen. Ze waren echter niet van plan om hun smokkelvlucht onbetaald te laten. McAdams' contact op Mars wist hen te benaderen en het geld te overhandigen. Ook vroeg hij of ze bereid waren een legitieme lading ijzererts te vervoeren naar de Iraanse kolonie (daar hadden ze voor de opbouw nu eenmaal veel ijzererts nodig). Naast het ijzererts vroeg hij of ze bereid waren om een andere lading mee te nemen, aangezien hij een half miljoen dollar aanbood vertrouwde Kendra dit niet meteen.

"Wat voor lading zou je ons willen laten vervoeren?" "Het is beter als jullie dat niet weten." "Ik neem geen onbekende lading mee, zoek maar iemand anders", reageerde Kendra hierop. "Verrijkt uranium", antwoordde de man uiteindelijk. "Te riskant, zoek maar iemand anders", zei Kendra uiteindelijk. "Voor een half miljoen kunnen we dit toch riskeren", wierp Robert nog tegen. "Ik vervoer geen uranium, neem deze opdracht aan en je kan een andere navigator zoeken." Toen McAdams' contact door had dat Kendra niet van gedachten zou veranderen, bood hij toch een andere lading aan: "Dertigduizend dollar om een ton silicium mee te smokkelen, zijn jullie daartoe bereid dan? Het silicium moet ook naar de Iraanse kolonie." "Silicium is in orde, zie dat het bij ons aan boord geraakt", ging Kendra akkoord met het voorstel. Met de volledige lading aan boord zette Kendra een rechtstreekse koers naar Aarde in.

Ergens halverwege kregen ze echter gezelschap, een Martiaans patrouilleschip, begon hen te volgen. "Kunnen we hen voorblijven Robert?" vroeg Kendra haar vriend. "Misschien wel, maar zover ik me kon herinneren kan een fusion drive ontploffen als er met een ion cannon heen geschoten wordt. Dat schip heeft een ion cannon." Op dat ogenblik kregen ze een bericht van het patrouilleschip via hun radio: Dit is Patrouileschip Luna, schakel de aandrijving uit, wij komen aan boord. Houd ladingsbrieven klaar. Wetend dat ze alleen maar konden hopen dat de smokkelwaar niet gevonden zou worden nam Kendra de ladingsbrieven voor het ijzererts klaar. Ze daalden de ladder af naar het laadruim, om de toegang tot hun schip te bereiken. Nadat 1 van de shuttles van het patrouilleschip aangekoppeld was, opende Robert het luik en liet de militairen binnen. "Onze lading is volledig in dit ruim, zoals jullie kunnen zien zijn de vereiste taksen voor dit ijzererts betaald." "Dat zullen we zelf wel vaststellen. Open die deur", beval de leider van de militairen, een luitenant, wijzend op de deur aan de bakboordzijde van het laadruim.

Op deze deur volgde een klein kamertje van ruwweg 2 meter op 2, met hierin opnieuw 2 deuren. De luitenant stuurde enkele van zijn mannen door de deur naar Kendra en Robert hun leefruimte, maar ging zelf de deur naar de machinekamer door. De soldaten doorzochten hierop hun leefruimte (waarin ze niets verdachts vonden). Terug in de laadruimte lieten ze de andere deur (die naar de machinekamer leidde. Via een ladder kwamen ze op een kleine gang die naast de reactor liep. "Deze vloer is hol, wat zit hier onder?" vroeg de luitenant aan Robert, Robert opende een luik en liet de leidingen zien. Na de machinekamer doorzocht te hebben trokken ze door tot aan de brug. Wat zit er onder jullie navigatietafel (de navigatietafel kon duidelijk opengeklapt worden). "Een koelkast voor drinken en snacks", antwoordde Kendra waarna ze dit liet zien. Kendra en Robert waren nu overtuigd dat hun smokkelwaar niet gevonden zou worden. De luitenant leek echter nog niet klaar te zijn met zijn onderzoek en ondervroeg nu zijn mannen: "Hoe hoog is hun accommodatie?" "2 meter luitenant", antwoordde 1 van hen. "Vreemd", vervolgde de luitenant nu, "2 meter in jullie accommodatie, 2 en een halve meter hier op de brug. Maar in jullie laadruim 7 meter. Natuurlijk, die ijskast." De soldaten lieten zich het geen 2 keer zeggen en verwijderden de ijskast: "Er zit hier een luik", werd geantwoord. Al snel werd vastgesteld dat er onder het luik een hele lading silicium zat, waar geen papieren voor aanwezig waren.

[Maedhros]

Hoofdstuk 9

Zelfs Robert moest toegeven dat het maar goed was geweest dat ze het aanbod om uranium te vervoeren afgeslagen hadden, silicium was nu eenmaal nog legaal (zolang je de benodigde taksen betaalde toch). Uranium daarentegen was allesbehalve legaal, particulieren die met uranium betrapt werden konden rekenen op minstens 20 jaar cel, in de minder strenge landen weliswaar. Zowel Robert als Kendra hadden echter al van Commodore Dare's  reputatie gehoord en wisten maar al te goed dat ze zelfs met silicium er waarschijnlijk niet al te goed vanaf zouden komen. Niet dat de Commodore hen zou kunnen veroordelen, zij was nu eenmaal geen rechter, maar ze zou er waarschijnlijk alles aan doen om een rechter een zo zwaar mogelijke straf te laten uitspreken. "Robert, wat was de naam van die MIS vrouw nu weer? Diegene die zei dat we haar moesten contacteren als we problemen hadden met de Martiaanse Border Fleet", vroeg Kendra, "ik denk dat we haar hulp goed kunnen gebruiken namelijk." "Brigadegeneraal Carlyle geloof ik", antwoordde Robert, "ik vrees dat je gelijk hebt." Kendra sprak de soldaat die de cel (aan boord van het Martiaanse schip dus) waarin ze nu zaten bewaakte aan en vroeg hem om door te geven dat ze brigadegeneraal Carlyle wilden spreken.

Een 4-tal uur later had PV Luna hun schip de militaire spaceport van Luna State binnengesleept. Uit hun schip gekomen merkten Kendra en Robert dat er een vrouw in een lichtblauw uniform met groene rangaanduidingen hen geïnteresseerd aankeek. Toen men hen naar de ondervraginsruimtes escorteerde volgde de vrouw. Juist voor men hen in 2 verschillende ruimtes wilde plaatsen sprak de vrouw: "Plaats ze beiden in de observatieruimte, in dezelfde ruimte." Hun bewaker wilde even protesteren, maar besloot op het zien van haar rang wijselijk dit niet te doen. Tevreden vervolgde de vrouw: "Zorg dat niemand deze kamer binnenkomt, zelfs de Commodore niet." De vrouw kwam hierop ook binnen in de observatieruimte (normaalgezien kon men vanuit deze ruimte door eenrichtingsglas ondervragingen volgen, andersom was echter niet mogelijk, wat duidelijk maakte dat de vrouw niet wilde dat iemand het gesprek zou kunnen volgen).

"Zoals jullie beiden waarschijnlijk al door hebben ben ik geen lid van de Border Fleet", begon de vrouw te spreken, "ik ben Admiraal Dare, hoofd van de Martiaanse inlichtingendienst. Ik heb opgevangen dat jullie brigadegeneraal Lynn Carlyle van de MIS wilden spreken, ik neem aan dat zei had beloofd jullie te helpen als jullie problemen met de Border Fleet zouden krijgen?" Geen van beiden antwoordde hierop, maar Admiraal Dare leek uit hun gezichtsuitdrukkingen voldoende te kunnen afleiden. "Ik dacht het wel. Jullie krijgen gratie, meer zelfs, ik verzeker jullie dat jullie smokkelvlucht zelfs niet in jullie dossier komt." "In ruil waarvoor?" vroeg Kendra wantrouwig. "Eén vlucht heen en terug, met 1 passagier. Niemand mag er echter van weten", antwoordde de Admiraal. "Dus kortweg willen jullie dat wij iemand voor jullie smokkelen in ruil voor het laten vallen van het dossier over onze smokkelvlucht", sprak Robert ongelovig. "Ik zou het niet zo zeggen, maar in essentie komt het daar inderdaad op neer." "Wie wil je ons laten vervoeren en waarheen?" vroeg Kendra uiteindelijk. "Brigadegeneraal Carlyle, naar Washington", antwoordde Admiraal Dare, "Jullie hebben een half uur om hierover na te denken." Op dat ogenblik hoorden ze echter geroep op de gang, Admiraal Dare stond op en opende de deur. Onmiddellijk werd ze aangesproken: "Wat wil je met mijn gevangenen Jo?" "Zover ik weet is een Admiraal geen antwoorden verschuldigd aan een Commodore, en in het vervolg spreek je me in dienstverband aan met Admiraal of Ma'am." Vijftien minuten later hadden Robert en Kendra hun besluit genomen, ze zouden de opdracht aannemen.